Xymphonia is sponsored by

NIEUW
Sylvan, Nad – That's Not Me
– Make Somebody Proud
Van “Monumentata” (InsideOut / Sony Music, 2025)

Het vijfde studio-album dat Nad Sylvan in 10 jaar tijd voor InsideOut maakt is een heel persoonlijke. Op de voorzijde van “Monumentata” lijkt hij afgebeeld achter gaas, maar in werkelijkheid kijkt hij door een oude tennisracket van zijn vader Hugh Stewart. Die overleed vorig jaar op 96-jarige leeftijd in California en was toptenniser met op zijn beurt een Hongaarse vader. 'Tata' is 'vader' in het Hongaars en dit album is dan een verkapt monument te noemen. En dat ondanks dat de man nogal afwezig was in Sylvans leven. Stewart vormde na een ontmoeting in Zweden ooit een tennisduo met Nads moeder, Agneta Sylvan en het stel was ook kortstondig getrouwd, maar tennis, drank en andere vrouwen dreven 'm al snel weg uit Zweden. De muziek is ondanks de bij vlagen zware persoonlijke tekstuele inhoud, juist vaak vlot en pakkend. Uiteraard heeft Sylvan weer de nodige contacten uit zijn goedgevulde progadresboek aangesproken (o.a. de bassisten Nick Beggs, Jonas Reingold én Tony Levin; met Felix Lehrmann en Mirko De Maio maar liefst twee Flower Kings-drummers náást ook nog Marco Minnemann – en daarnaast nog korte bijdragen van o.a. gitarist Randy McStine en Lalle Larsson), maar vlak ook Sylvans eigen instrumentvaardigheden niet uit: veel prima keyboard- en gitaarpartijen zijn van eigen hand. Resultaat is dat zeker het titelnummer en “Make Somebody Proud” hem van zijn vol-progressieve en symfonische kant laten horen. Anderzijds is “That's Not Me” een goed voorbeeld van de toegankelijke, drijvende popprogkant die de Steve Hackett Band-zanger hier ook goed naar voren laat komen.
Websites:
https://www.nadsylvan.com/
https://www.facebook.com/Nadsylvanartist .

NIEUW
Jakszyk, Jakko M. – Son Of Glen
Van “Son Of Glen” (InsideOut / Sony Music, 2025)

Drie weken geleden draaiden we een nummer van Shari Belafonte, (mede-)geschreven en geproduceerd door Jakko M. Jakszyk. Het betrof hier een van de vele productieklussen die laatstgenoemde beschrijft in zijn autobiografie “Who's The Boy With The Lovely Hair? – The Unlikely Memoir Of Jakko M. Jakszyk”. Het boek verhaalt niet alleen smakelijk over zijn bijzondere muzikale carrière die 'm uiteindelijk deed belanden als zanger/mede-gitarist in één van zijn favoriete bands (King Crimson), maar vooral ook over zijn toch behoorlijk aangrijpende familiegeschiedenis. Parallel was dat ook een vruchtbare inspiratiebron voor nieuwe muziek. Die is nu verschenen op het album “Son Of Glen”. Waar de titel van het boek de laatste zin is die Jakszyk zijn inmiddels demente adoptiemoeder ooit hoorde zeggen, de dag voor haar dood, verwijst de albumtitel naar zijn echte vader. De gitarist/zanger/producer is namelijk vlak na zijn geboorte in 1958 geadopteerd door de naar Engeland gemigreerde Pool Norbert Jakszyk en zijn van oorsprong Franse vrouw Camille. Pas in de jaren tachtig kwam hij in contact met zijn echte moeder, een Ierse zangeres die inmiddels naar de VS gemigreerd bleek. Nóg weer veel later ontdekte hij dat zijn vader een Amerikaanse piloot was, die eind jaren vijftig was gestationeerd in Groot-Brittannië: de Glen uit de albumtitel. Zijn adoptie- en echte ouders én wat hij van hen hier en daar bij zichzelf terug herkent zijn onderwerpen van de songs op “Son Of Glen” dat culmineert in het tien minuten lange titelnummer. Muzikaal biedt “Son Of Glen” het type mengvorm van progressieve rock en artpop dat we ook van eerdere albums als “Secrets And Lies” en “The Bruised Romantic Glee Club” kennen. Wel is de muzikantenpool waaruit hij put dit keer kleiner gehouden. Dit heeft ook een praktische reden, want het muzikaal talent had hij dicht in de buurt: ook op dit punt is het album (deels) familiar. Zoon Django blijkt namelijk een uitstekend bassist en Jakszyks huidige partner Louise Patricia Crane staat zelfs pontificaal op de cover. Het fotomateriaal is overigens van haar eigen hand en ze verzorgde ook achtergrondvocalen op het titelnummer. Boezemvriend Gavin Harrison heeft overigens een bescheidener rol dan voorheen: blijkbaar was hij te druk met The Pineapple Thief. Er zijn nu songs zonder live-drums en ook de van The Flower Kings en Lifesigns gekende Zoltan Csörsz duikt hier op. Harrison speelt wel geweldig op het titelnummer, al schijnt ook Ian Mosley hierop te horen te zijn. De credits in het boekje lijken óf niet volledig, óf zijn partij is uiteindelijk toch niet gebruikt? Het levert in ieder geval met Nad Sylvans “Monumentata” twee albums op die bijna tegelijktijdig op hetzelfde label (InsideOut) uitkomen van mannen met een gemankeerde relatie tot hun ouders die allebei na een behoorlijk bochtige muzikale carrière mogen gaan spelen in de bands van hun helden.
Websites:
https://www.facebook.com/jakkomjakszyk/
https://insideoutmusic.bandcamp.com/album/son-of-glen-24-bit-hd-audio
https://kingmakerpublishing.com/jakko-m-jakszyk/ (alles over de genoemde autobiografie).

NIEUW (ietwat verlaat)
Morse, Tim - Soundtracks
- By The River
- Broken Compass
Van het album “Soundtracks” (Cymbalick Music, 2024)

Ondanks de boeken die hij over Yes schreef en zijn participatie in de Yes-tributeband Parallels (waarvan in 2022 de CD "Awaken" werd uitgebracht), laat Tim Morse zich muzikaal niet makkelijk in de kaart kijken. De platen die hij onder zijn eigen naam uitbracht, waaronder "Faithscience" uit 2012, bevatten weliswaar veelal met bevriende musici vervaardigde progressieve rock met hints naar Spock’s Beard, Kansas, Pink Floyd, Genesis, ELP en uiteraard Yes, ze tonen ook bewondering voor een cultartiest als Kevin Gilbert. Op zijn albums met The Mangoes daarentegen weerklinkt aan The Beatles schatplichtige artpop. Het geheel solo vervaardigde "Soundtracks", dat eind vorig jaar uitkwam, toont weer een andere kant van de multi-instrumentalist/zanger. De titel suggereert een filmische setting en dat gaat voor de acht instrumentale stukken inderdaad op. Door de melodieuze synthesizerarrangementen, subtiele programmering en akoestische instrumenten schemert geregeld een met de catalogus van Private Music, Windham Hill of Anthony Phillips vergelijkbaar sfeertje door. In de zes daartussen gepositioneerde vocale nummers presenteert Morse zich echter als singer-songwriter in de traditie van symfonische popacts als Al Stewart en Alan Parsons, terwijl de ballade "Broken Compass" verwantschap vertoont met werk van Freedom To Glide. Een opvallende song is "Blueberry Way", waarin artpop weer om de hoek komt kijken in de vorm van mild theatrale stemmingswisselingen in de stijl van Brian Protheroe. Ook "Mind Games" verdient aandacht. Deze met sitar verlevendigde cover van het titelnummer van John Lennons album uit 1973 bevat namelijk de gezien de inleiding onbedoeld grappige zinsnede “Yes is the answer”. Al met al is "Soundtracks", dat curieus genoeg aanvoelt als een verlaat lockdownproduct, een vriendelijk kabbelende CD, die de introverte kant van de Amerikaan openbaart. Ietwat verlaat presenteren we voor vanavond twee vocale songs en één instrumental, eerst het Alan Parsons-achtige titelnummer, gevolgd door het korte "By The River" en het genoemde "Broken Compass". Overigens bracht Morse gisteren een "20th Anniversary Edition" van zijn solodebuut "Transformation" uit, waarvan de download-editie maar liefst 60 minuten bonusmateriaal bevat, waaronder een live-cover van de Genesis-klassieker "Dance On A Vulcano".
Websites:
https://timmorse.bandcamp.com/
https://timmorse.com/
https://www.facebook.com/timmorsemusic .

(OP)NIEUW
Rudess, Jordan – Nocturne In Fm
Van “Permission To Fly” (InsideOut / Sony Music, 2024)

Vorig jaar september verscheen “Permission To Fly”, als we goed geteld hebben het 17de reguliere, op CD verschenen solo-album van Jordan Rudess. De hoofdmoot ervan week nogal verrassend af van de instrumentale albums vol vliegensvlug keyboardwerk die we van de Dream Theater-toetsenist gewend waren. Acht van de negen stukken van het hoofdalbum betreft namelijk songs, met vocalen van de voor ons bepaald niet onbekende That Joe Payne. Even memoreren: alweer 13 jaar geleden zagen we hem als kersverse frontman van The Enid optreden in Hof 88 tijdens de 1000ste uitzending van Xymphonia. Overigens is er wel degelijk ook vertrouwd razend toetsenwerk, met dat zo kenmerkende vervormde Rudess-geluid, te horen. De drummer van dienst op dit album, de van Devin Townsend en Kaipa bekende Darby Todd, weet regelmatig de boel flink op te zwepen. “The Final Threshold” en “Eternal” bevatten daarnaast vette orgelsolo's in een aan Keith Emerson herinnerende stijl. Opmerkelijk is dat “Permission To Fly” net als het elders in deze uitzending gepresenteerde nieuwe Jakko Jakszyk-album een familie-aangelegenheid is, want Rudess laat zich productioneel bijstaan door zijn dochters Ariana en Danielle en alle teksten zijn van de hand van Ariana. Naast de negen hoofdnummers zijn er twee bonustracks: het met oosterse melodielijnen opgesierde “Incarnation” dat bovendien het virtuoze basspel van Mohini Day (ook te horen bij DarWin) in de schijnwerpers zet – én “Nocturne in Fm”, geïnspireerd op Frederic Chopins Opus 55 Nr 1 in F mineur. Dit 'nachtstuk' hebben we voor vanavond uitgekozen.
Websites:
https://www.jordanrudess.com/
https://www.facebook.com/jordanrudessofficial .

NIEUW / LIVE-TIP
Tangerine Dream feat. Steve Rothery - Cloudburst Flight (live)
Van "From Virgin To Quantum Years: Coventry Cathedral 22" (Kscope / Eastgate, 2025)

Onlangs meldden we dat het album “Gento” van Bioscope eind juli zal verschijnen en dat er eind dit jaar ook een aantal optredens zullen plaatsvinden, waaronder op 11 december in Metropool Hengelo. Bioscope is een project van Marillion-gitarist Steve Rothery en huidig Tangerine Dream-leider Thorsten Quaeschning. Opnamesessies vonden al sinds 2020 met enige tussenpozen plaats in Berlijn en Rothery's Britse thuisstudio. In 2022 speelde de gitarist al eens als gast mee tijdens een aantal Tangerine Dream-concerten, zoals in Coventry Cathedral. Die locatie heeft onder Tangerine Dream-fans een welhaast mythische status als gevolg van een concert dat het Duitse gezelschap daar in 1975 gaf. Daar bestaan filmbeelden van, waar later studiogeluid onder is gezet. De 2022- tour had als titel "From Virgin To Quantum Years" en liet een dwarsdoorsnede uit het klassieke groepsrepertoire horen, met dien verstande dat de huidige line-up, naast Quaeschning bestaande uit Paul Frick en Hoshiko Yamane, er duidelijk een eigen draai aan gaf. Rothery voegde zich bij het trio tijdens de stukken “Kiew Mission” en “Cloudburst Flight” en speelde ook mee tijdens de volledig geïmproviseerde toegift. Een dergelijk slot is bij de huidige Tangerine Dream-bezetting een vast bestanddeel van de optredens. Was er van het concert uit 1975 alleen beeldmateriaal, maar geen geluid, dit nieuwe kathedraalbezoek is in zijn geheel vastgelegd op beeld én geluid, inclusief die slotimprovisatie die in dit geval een kleine 40 minuten duurde. Deze registratie is afgelopen week onder de titel "From Virgin To Quantum Years: Coventry Cathedral 22" verschenen. Er is een mooie earbook-editie met 3 CD's en een Blu-ray; er is ook een 2CD-set, met niet het hele concert, maar wél alle bijdragen van Rothery. De hoofdset laat horen dat Tangerine Dream na de voortzetting onder leiding van Quaeschning teruggrijpt op muziek die gebaseerd is op sequencer-patronen, zoals we die van Tangerine Dream kennen uit de jaren zeventig en het begin van de jaren tachtig, maar dan wel verrijkt met de nodige moderne invloeden. In de set is daarnaast plaats ingeruimd voor stukken van het toen net verschenen nieuwe studio-album "Raum", die prima aansluiten bij het klassieke Tangerine Dream-geluid. Rothery's inbreng begint voorzichtigjes, maar met name in “Cloudburst Flight” laat hij zich nadrukkelijk gelden in een gitaarsolo die bewust totaal niet lijkt op die in het origineel, zoals te vinden op “Force Majeure” uit 1979, destijds gespeelde door Tangerine Dream-oprichter wijlen Edgar Froese.
Websites:
https://www.tangerinedreammusic.com/
https://www.facebook.com/TANGERINEDREAM.OFFICIAL/
https://bioscope.music/
https://www.facebook.com/bioscope.music/ .

A.O.R.
Pride Of Lions – Turnaround
Van het album “The Roaring Of Dreams” (Frontiers Records, 2007)

Jim Peterik is de man die ooit Survivors A.O.R.-anthem “Eye Of The Tiger” (mede-)schreef en die sindsdien geen enkele behoefte heeft gevoeld naar andere genres uit te waaieren. Pride Of Lions bestaat sinds 2003 en is opgericht door Peterik en zanger Toby Hitchcock. Van het duo verschenen zeven albums, waarvan de meest recente, “Dream Higher”, in 2023 werd uitgebracht. Wij gaan vanavond terug naar het derde album, het in 2007 verschenen “The Roaring Of Dreams”. We kiezen voor “Turn Around”, waarin de krachtige stembanden van Toby vocaal gezelschap krijgen van die van zijn zus Tori Hitchcock.
Websites:
https://www.facebook.com/PrideOfLionsBand/
https://www.frontiers.shop/pride-of-lions/ .

ALBUM VAN DE MAAND
Moon Halo – Worlds Collided
Van het album “Trichotomy” (eigen beheer, 2025)

Moon Halo is een samenwerking van zanger Marc Atkinson (Riversea, Lee Abraham), toetsenist Iain Jennings (Mostly Autumn) en bassist David Clements (Riversea, Mandalaband, Alchemy Live). Van Moon Halo verschenen al eerder twee albums: “Chroma” (2019) en “Together Again” (2022), waarop moderne melodieuze rock met een progressief tintje was te horen, voornamelijk te scharen onder het kopje neoprog. “Chroma” kwam in onze Xymphonia-jaarlijst van 2019 op de derde plaats terecht en werd door redactielid Chris zelfs verkozen tot beste album van dat jaar. Twee maanden geleden verscheen het nieuwe, derde album van Moon Halo met de toepasselijke titel “Trichotomy”. Dit oorspronkelijk Griekse woord betekent 'indeling of verdeling in drie delen'. Het wordt vaak gebruikt in de context van de opvatting dat de mens bestaat uit lichaam, ziel en geest. Bij de opnamen, die de afgelopen drie jaar plaats vonden in diverse studio's, werd het genoemde drietal bijgestaan door gitarist Martin Ledger en drummer Alex Cromarty. Ook het maar liefst 71 minuten lange “Trichotomy” is weer een album met melodieuze en sfeervolle symfo. Zanger Marc Atkinson heeft een stem in de categorie 'fluwelen schoonheid'. Daarnaast is hij ook nog eens een zeer verdienstelijk tekstschrijver. Atkinsons teksten en zangmelodieën vormen al sinds het begin de kern van het bandgeluid, maar de muziek om hem heen is steeds inspirerender en memorabeler geworden. In het verloop van de drie albums die Moon Halo nu heeft uitgebracht hoor je de samensmelting van de talenten van de leden met elke release toenemen. We trappen de maand af met “Worlds Collided”, een van de meest gevarieerde nummers van “Trichotomy”. Gedurende zes en een halve minuut worden we geleid door verschillende secties waarin de bandleden hun veelzijdigheid tonen: elementen zijn een prog-geïnspireerd keyboardgedeelte, een tribaal drumpatroon, lagen van harmonieuze stemmen en een met Keltische invloeden doordrenkte gitaarsolo.
Websites:
http://www.moonhalo.uk
Bandcamp
Facebook.

(OP)NIEUW
Jupiter Fungus – Past Ground
Van “Garden Electric” (Sound Effect Records, 2024)

Twaalf jaar nadat toetsenist Ares Papatriantafillou en fluitist Fotis Xenikoudakis Jupiter Fungus formeerden is pas in november vorig jaar het debuut “Garden Electric” verschenen. Voor dit album heeft het Griekse duo de band uitgebreid met het drietal George Papageorgiou op bas, Nick Vell op drums en George Emmanuel op gitaar. Vooral die laatste krijgt regelmatig de hoofdrol toebedeeld, maar ook het heerlijke toetsenspel van Papatriantafillou is ruimschoots vertegenwoordigd. Luister vooral naar zijn ronkende orgelgeluid. Xenikoudakis doet weinig voor hem onder met zijn ruimschoots aanwezige fluitspel. Natuurlijk zal je door die fluit direct aan Jethro Tull moeten denken, maar alhoewel er zeker raakvlakken zijn, vooral in de meer folky delen, is de muziek van Jupiter Fungus een stuk steviger. De voornaamste inspiratie komt uit prog van de jaren zeventig en je hoort dan ook elementen uit de muziek van Genesis en Camel alsmede Mike Oldfield in de composities terug, maar in het gitaarspel klinkt tevens het vroege werk van Black Sabbath door. “Garden Electric” bevat vier lange nummers en vooral in het meer dan 13 minuten durende “Thoughts Of Revenge” wordt de tijd genomen om de muziek te laten ademen; het heerlijk lome middendeel voelt door de uitgesponnen toetsensolo's aan als Pink Floyds “Animals” en bevat daarnaast dromerig fluitspel. Het album is via Bandcamp digitaal te krijgen en er zijn ook CD- en LP-edities. Wij lieten u al in januari kennismaken met “Garden Electric”, iO Pages wijdde er pas in de juni-editie (nummer 199) een recensie aan en maakte er een TIP van. Reden voor ons om meer aandacht te besteden aan Jupiter Fungus middels “Past Ground”.
Websites:
https://www.jupiterfungus.com/
https://www.facebook.com/people/Jupiter-Fungus/61565638902798/
https://jupiterfungus.bandcamp.com/album/garden-electric .

LIVE-TIP
Freedom To Glide - Exit Wound
Van "Fall" (Ruby Storm Records, 2016)

Hoewel Freedom To Glide al jaren sterke albums uitbrengt, zag het er lang niet naar uit dat we dit Britse duo ooit live zouden kunnen aanschouwen. En toen daar toch plannen voor ontstonden, drukte de corona-pandemie dat de kop in. Maar nadat zanger/gitarist Andy Nixon en toetsenist Pete Riley in contact kwamen met een leden van het eveneens Britse Rain, kwam het er toch van. Die Rain-leden zijn overigens geen onbekenden voor ons, want het betreft hier bassist John Jowitt (onder veel meer ex-Jadis en ex-IQ), drummer Andy Edwards (ex-IQ, ex-Frost*) en toetsenist Rob Groucutt (zoon van ELO-bassist Kelly Groucutt). De eerste paar optredens in de UK waren succesvol, waarna ook optredens in Nederland werden geboekt. Zaterdag 23 augustus wordt het Progdreams Festival in Poppodium Boerderij te Zoetermeer aangedaan en een dag daarvoor De Pul in Uden, waar de Nederlandse band Casual Silence als support act zal aantreden.
Websites:
https://freedomtoglide.com/
https://freedomtoglide.bandcamp.com/
https://www.facebook.com/FreedomToGlide/ .

PRE-HISTORIE
Asgard [US] - Carmen
Van “For Asgard” (vinyl: Out-Sider / Guerssen, 2023 / CD: Gear Fab Records / Guerssen, 2024)

Er zijn vele bands die zich door de loop der jaren Asgard hebben genoemd. Wij denken natuurlijk in de eerste plaats aan de Italiaanse progband die we zelfs ooit in onze studio konden verwelkomen. Maar er was dik vijftig jaar geleden ook een groep onder die naam actief in de San Fransisco Bay Area. En zoals bij zo vele seventiesprogbands uit de U.S.A. het geval was verscheen er destijds geen album, ook al had de groep in 1972 wel degelijk opnamen gemaakt. Deze Californische Asgard kwam voort uit de band Osgoode, maar mede-oprichter gitarist Bob Hardy had al in tal van bands gespeeld in die regio. Onderscheidend element was de aanwezigheid van een violist, in de persoon van Jake ‘Gelon’ Lau die tevens de zang verzorgde. Je hoorde op veel nummers nog psychedelische jarenzestig-elementen, zoals bijvoorbeeld in het nummer “So Let Go” Blue Cheer-invloeden. De nummers van de hand van Lau zijn het interessantst en zijn te omschrijven als melodieuze progresieve pop met country(rock)invloeden, waardoor je door diens vioolspel en het gebruik van pedalsteelgitaar door Hardy overeenkomsten hoort met het onlangs nog door ons belichte Britse Wally. Meest in het oor springend is dit in de nummers “Reflections” en “Carmen”. Hoe weten we dit allemaal, want een album is toch nooit verschenen? Nou, in 2023 bracht het Spaanse Out-Sider een LP uit met de destijds gemaakte opnamen die 51 jaar op de plank hadden gelegen, onder de titel “For Asgard” – en daar is nu via zusterlabel Gear Fab ook een CD-editie van. We gaan luisteren naar “Carmen”.
Websites:
https://forasgard.bandcamp.com/album/for-asgard
https://guerssen.com/product/for-asgard-cd/ .

ACTUEEL
Prometheus - Dark
Van "Prometheus" (Deep Music, 1994)

Enige weken geleden draaiden we muziek van Sanford Ponder. Bij onze research naar deze Private Music-artiest kwamen we er achter dat hij begin jaren 90 met Steve Ball de progressieve rockband Prometheus oprichtte. Ball is een gitarist die afkomstig is uit de door Robert Fripp opgerichte Guitar Craft/Guitar Circle-scene. Interessant is dat op het titelloze album dat in 1994 uitkwam ook Pat Mastelotto in de band zat. Dit moet ongeveer tussen zijn optredens met Fripp en David Sylvian en zijn toetreding tot de dubbeltrio-formatie van King Crimson zijn geweest. Hoewel er op de CD beslist King Crimson-achtige passages staan, bracht dit gezelschap voornamelijk eigenwijze progressieve rock, met onder meer synthesizersolo's en orgelspel van Chris Rhyne, een gastmuzikant die speelde op albums van, bijvoorbeeld, Santana, Jean-Luc Ponty en Gino Vannelli, maar ook bij genoemde Sanford Ponder. De CD sluit overigens af met een 23 minuten durend, puur ambient stuk dat weinig gemeenschappelijk heeft met het voorgaande. Van de plaat hebben we openingsnummer "Dark" uitgekozen. We brengen dit album nu onder de aandacht omdat Steve Ball bezig is met een gelimiteerde, “30th Anniversary”-heruitgave die voor oktober dit jaar gepland staat, dus wellicht volgt later nog meer materiaal.
Websites:
https://www.steveball.com/
https://www.facebook.com/stevebal (inderdaad met 1 "l").