• Sunday 28 September 2025 Show No. 1679

    NIEUW
    Galgano, Tom – (prelude) Take Every Thought Captive
    – Lens Of Suspicion
    – (prelude) Love, And There Will Be Love
    – Good Friend Of Mine
    Van “Sleepwalking In A Strange Land” (Doone Records, 2025)

    Tom Galgano is één van de Galgano-broers van IZZ en binnen die band mede-verantwoordelijk voor de composities en de leadzang. Daarnaast is hij de toetsenist en producer/mixer van de groepsuitgaven. Nu heeft hij een solo-abum uitgebracht, nadat zijn broer, bassist/zanger John, alsmede gitarist Paul Bremner en zangeres Laura Meade dit al eerder hadden gedaan. In die albums was het IZZ-DNA wel herkenbaar maar op “Sleepwalking In A Strange Land”, want dat is de titel, nog wel het meest, mede natuurlijk door zijn meteen herkenbare hoog-hese stem. En wellicht omdat hij toch wel de meeste input heeft in de productie van de IZZ-albums was de behoefte voor een solo-album minder. Galgano wisselt steeds een korte prelude, op één uitzondering na instrumentaal, af met een song. Net als bij IZZ klinken die hedendaags, maar wel met forse invloeden van de groten uit het verleden. De prelude “Take Captive Every Thought” is in bijvoorbeeld in volbloed ELP-stijl en ook de keyboardsolo in het daaropvolgende “Lens Of Suspicion” klinkt Keith Emersons invloed door: alsof deze op een modulaire Moog (zo'n telefooncentrale) is gespeeld. In het gedragen “Good Friend Of Mine” en de bijbehorende prelude “Love, And There Will Be Love” klinken Galagano's synths meer in de lijn van die van Tony Banks anno 1977. Gitaren ontbreken vaak, maar de paar keer dat die opduiken zijn die ook gespeeld door Galgano zelf, evenals de bas- en drumpartijen. Die komen zo te horen niet uit een doosje: je hoort toch echte vellen trillen op deze warm klinkende CD. Als afsluiter is er een postlude: het ook daadwerkelijke meditatief klinkende, grotendeels geneuriede “Meditating On A Mystery”.
    Websites:
    https://izzmusic.bandcamp.com/album/sleepwalking-in-a-strange-land
    https://www.facebook.com/izzmusic/
    http://www.izzmusic.com/ (beetje leeg op dit moment) .

    NIEUW
    Zen Orchestra - Faces
    Van "Zen Orchestra" (Sound Stuff Records, 2025)

    Zanger Mark Barrett en toetsenman Steve Smith hadden samen met de in 2023 overleden bassist Stewart Mi(l)lner individueel of gezamenlijk al een heel traject achter zich voordat ze midden jaren 90 Zen Orchestra oprichtten. Zo speelden ze in de Britse neoprogbands Storyteller, Axis, Alaska en Nexus. Uit Nexus ontstond voorts Walking On Ice (met Andy Faulkner van Twelfth Night), dat net als genoemde groepen acteerde in het live- en bootlegcircuit, resulterend in onder meer de cassette "Christmas 1990 Live". Toen Cyclops in 1994 de CD "No Margin For Error" uitbracht hadden Barrett en Smith die groep echter al verlaten. Ook de totstandkoming van Zen Orchestra’s op 20 september uitgebrachte titelloze debuut liep niet van een leien dakje, al is daar tijdens de 52 minuten speeltijd weinig van te merken. In tegenstelling tot wat de bandnaam suggereert produceert de vijfmansformatie namelijk superenergieke, compromisloze neoprog met stadionrocktrekjes. Barrett zingt met een gepassioneerde, soms bijtende stem diepgravende teksten over de moderne maatschappij, jeugdherinneringen en relatieproblemen. De sterke samenzang in de refreinen zitten daarbij in dezelfde categorie als die van, bijvoorbeeld, World Trade en Yes. In de symfonische instrumentatie vallen naast snerpende synthesizersolo’s en slepende gitaarpartijen vooral de sprankelende pianoaanslagen op. Op het eerste gehoor komt het geheel behoorlijk duizelingwekkend over, maar bij gedetailleerde beluistering blijken diverse introspectieve momenten voor een goede balans te zorgen. Zo zorgen in het complexe "Faces" gastmusici op fretloze bas en akoestische gitaren voor extra subtiliteiten. Dat bijna tien minuten durende stuk hebben we voor u klaarstaan.
    Websites:
    https://www.zenorchestra.com/
    https://www.facebook.com/zenorchestra .

    NIEUW
    Finally George - Listen
    - Wolves
    Van "Painter" (Zoundr, 2025)

    Finally George, ofwel de Duitse muzikant Georg Hahn, heeft met zijn derde album “Painter” opnieuw een sterk album geleverd. Hahn nam ruim de tijd, moest vele muzikale obstakels overwinnen en twijfelde regelmatig of het album misschien niet te melancholisch zou worden. Maar zoals hij zelf stelt in de hoestekst is "Painter" een weerslag van de huidige tijd en de wereld waarin we leven en was het zijn manier om daarmee om te gaan. De melodieuze progrock van Finally George is verder verfijnd, de opnames nog weer net iets mooier; alles is in balans. Een vaste kern van muzikale vrienden staan hem verder her en der bij, waarbij de bijdrage op koperblaasinstrumenten wel haast beïnvloed moet zijn door Big Big Train. En dan zijn er, evenals op de vorige twee albums, nog de uiterst smaakvolle en prachtige opgenomen drumpartijen van de hand van Styx-drummer Todd Sucherman. Maar misschien wel het meest opvallend zijn Hahns sterke, emotioneel geladen zangpartijen: iets dat duidelijk tot uiting komt in de twee stukken die u nu gaat horen: “Listen” en de korte albumafsluiter “Wolves”.
    Websites:
    http://www.finallygeorge.com/
    https://finallygeorge.bandcamp.com/ .

    MONUMENT
    Konchordat – The New Crusade
    Van "The New Crusade" (eigen beheer, 2011)

    De Britse groep Konchordat maakt volle, pure symfonische rock, die in het verlengde ligt van de neoprog van eind jaren '80 en begin jaren '90. Van de band verschenen drie albums. Over het debuut “English Ghosts” uit 2009 valt te vermelden dat de productie helaas nogal matig was, waardoor het aanwezige talent niet geheel uit de verf kwam. De opvolger “The New Crusade” kwam 2 jaar later uit en in 2016 tenslotte het beduidend steviger “Rise To The Order”. Sinds 2019 zien we geen nieuwe updates meer op de Facebook-pagina van de band. Het laatste bericht gaat over een zoektocht naar een nieuwe vaste gitarist. Het lijkt erop dat dit op niets is uitgelopen... Misschien verschijnt ooit het al aangekondigde vierde album, maar vanavond schenken we opnieuw aandacht aan het tweede album, dat een stuk frisser en strakker klinkt dan het debuut. Dit kan mede op conto worden geschreven van Stuart Martin. Was hij op het debuut nog te gast en speelde daar de gitaar en toetsen, op “The New Crusade” neemt hij ook de zang voor zijn rekening. Met oprichter Steve Cork (bas en toetsen) hebben we dan meteen al de hele vaste line-up genoemd. Voor het drumwerk is Liam Green ingehuurd. In onze op onregelmatige basis terugkerende rubriek Het Monument kiezen we vanavond voor het titel- en openingsnummer van “The New Crusade”. Met bijna 15 minuten lengte is het een echt epos met wisselende maatsoorten en stemmingen. Het intro zorgt voor een oplopende spanning, die het gehele nummer vast wordt gehouden. Door vocalen gedomineerde passages wisselen instrumentale gedeelten af, om vervolgens te eindigen in een wisselwerking tussen gitaar en toetsen.
    Websites:
    https://konchordat-uk.wixsite.com/konchordat
    https://konchordatuk.bandcamp.com/album/the-new-crusade
    https://www.facebook.com/profile.php?id=100064068697839
    .

    NIEUW
    Nilles, Anika / Nevell - Float (live)
    Studio-versie is te vinden op het album "False Truth" (eigen beheer, 2025)

    Drumster Anika Nilles en haar band Nevell zullen geen onbekenden zijn voor onze luisteraars die houden van een fijn potje jazzrock. De Duitse was al redelijk bekend binnen de hele online drumscene door haar video's en boeken over drumtechniek. Voor de echte doorbraak zorgden echter de online live-sessies met haar band Nevell. Die vielen ook Jeff Beck op, die haar in 2022 vroeg voor wat achteraf gezien tragisch genoeg zijn laatste tournee bleek. Zojuist heeft Nilles haar vierde album afgeleverd. Dit "False Truth" is helaas alleen maar als stream te beluisteren; er is nog niks bekend over een fysieke release op LP en/of CD. Maar om de release te vieren is afgelopen week wel een in 2024 opgenomen live-versie, van één van de albumtracks, "Float", op YouTube geplaatst. Haar begeleidingsband Nevell is sinds een tijdje uitgebreid met een tweede toetsenist en een percussionist. Een vollere, rijkere jazzrock sound is het resultaat met natuurlijk ook veel ruimte voor haar explosieve drumstijl vol razendsnelle drumfills.
    Websites:
    https://www.anikanilles.com/
    https://www.facebook.com/AnikaNilles
    Dit nummer op YouTube: YouTube: https://www.youtube.com/watch?v=V_SMfIcLiGQ .

    ALBUM VAN DE MAAND
    Pryzme – Never Again
    Van “True Stories And Other Lies” (eigen beheer, 2025)

    Twee jaar geleden besteedden we aandacht aan “Four Inches” van Pryzme. Dit debuut van de Franse band bleek voor een deel te bestaan uit nieuw opgenomen songmateriaal dat al 3 jaar eerder onder de bandnaam Lingus was uitgebracht. Dat in ogenschouw genomen is de wel geheel uit nieuwe composities bestaande opvolger “True Stories And Other Lies” redelijk snel verschenen. Alles wat we in april 2023 schreven kunnen we herhalen. De songs vallen op door de fraaie transparante texturen die door David Chollet en Dominique Blanchard met relatief bijzondere gitaarakkoorden worden geweven en die doen vergeten dat er geen keyboards gebruikt worden. Hoewel, de strijkers in “Green Eyes” en de climaxversterkende akkoorden in “Silent Place” zijn duidelijk wel met synths gecreëerd. Die gitaarpatronen vinden hun oorsprong in jazzfusion en hebben ook wat gemeen met het spel van Alex Lifeson (Rush). De zang wordt afwisselend verzorgd door Chollet en Blanchard en ze hebben veel tijd gestoken in gestapelde zangharmonieën. Als er vooral in de coupletten solo wordt gezongen, valt op dat hun stemmen wel erg dunnetjes zijn. En als we dan toch spijkers op laag water willen zoeken: ook passen de Engelse teksten qua klemtóón niet altijd lekker in de melodie en het metrum (het “Ruthléss Queen”-effect). Maar “True Stories And Other Lies” is vooral op alle fronten - compositie, productie, uitvoering – nét weer een klasse sterker dan de al erg fijne voorganger. Het resultaat is een frisse, afwijkende benadering van wat toch wel degelijk proggy muziek is, waarbij het lichte jazzrocktrekje extra spanning genereert. De groep treedt ook op en heeft net een reeks concerten aangekondigd, maar die zijn allemaal in Frankrijk. Hopelijk komen er ook concerten in wat noordelijker gelegen locaties. Vanavond kiezen we voor “Never Again”, dat met stevige riffs begint maar vervolgens een juist heel ingetogen tussenstuk kent voordat een fraai opgebouwde gitaarsolo de opmaat is voor het weer stevig riffende eind.
    Websites:
    https://pryzme.fr/
    Bandcamp
    Facebook .

    LIVE-TIP (in the rebound)
    Stewart, Al – Fields Of France
    Van “Last Days Of The Century” (Enigma, 1988 / EMI, 1997)

    Op 5 september is Al Stewart 80 jaar geworden, middenin zijn afscheidstournee die 'm op maandag 29 september naar Carré in Amsterdam brengt. Echt helemaal afscheid neemt hij overigens niet. “Het kan best zijn dat ik zo nu en dan nog eens een optreden doe, maar voor wat betreft de lange tournees naar verre uithoeken is het gebeurd”, liet hij weten. De Schotse singer-songwriter stond aanvankelijk bekend als folkie maar in de loop van de jaren zeventig slopen er hier en daar de nodige progressieve rocktrekjes in zijn muziek, die nog verder werden aangezet door de samenwerking met in dat genre uitblinkende producers, zoals Alan Parsons. Het met hem gemaakte “Year Of The Cat” uit 1976 is verreweg het meest succesvolle én geslaagde album. Stewart bleef echter daarna nog menig interessante plaat maken. Zo mag ook “Last Days Of The Century” uit 1988 er zeker zijn. Zoals altijd sijpelt zijn interesse in geschiedenis weer door de onderwerpkeuze van de teksten. Hij kan daarbij een beroep doen op een een fikse rij topkrachten uit de sessiewereld, zoals bijvoorbeeld Vinnie Colaiuta. Ook werkt hij hier weer met gitarist Tim Renwick en toetsenist Peter Wood, die al op het genoemde succesalbum te horen zijn. Genieten is het ook van het vaak fretloze, zoemende baswerk van Tim Landers (naast veel sessiewerk actief geweest in jazzrockgroepen Billy Cobham's Glass Menagerie en Vital Information). Zo schittert hij in “Fields Of France”, waarvoor we teruggaan naar de Eerste Wereldoorlog. We hadden het u vorige week willen laten horen, maar door een stomme fout van uw presentator draaiden we “Licence To Steal” van hetzelfde album, dat jammer genoeg ook nét een van de mindere nummers van “Last Days Of The Century” is. Om u toch een goed beeld van dit toch wat minder bekende Stewart-album te geven én omdat u nog steeds naar het concert kunt, want het is immers morgenavond pas, gaan we in de herkansing...:-)
    Websites;
    https://alstewart.com/
    https://www.facebook.com/officialalstewart .

    DESTIJDS GEMIST
    Blackheart Orchestra, The - Left To Right
    - More
    - Another Lifetime
    Van "Mesmeranto" (Esoteric Antenna, 2019)

    Het Britse duo Chrissy Mostyn en Rick Pilkington is al zeker sinds 2007 actief - eerst als Blackheart, onder welke naam tussen 2007 en 2013 drie albums zijn uitgebracht, en vervolgens vanaf het vierde album "Diving For Roses" (2017) als The Blackheart Orchestra. Daar waar het vroegere werk neeg naar alternatieve folk en pop, is de naamswijziging aangegrepen om de muzikale koers te verleggen. Pop-invloeden zijn er nog wel, maar als The Blackheart Orchestra kiest het duo voor een meer progressief getinte geluid. Het duo staat zich erop voor alle aangewende instrumenten zélf te bespelen. Ook live is dat het hogere doel en dat lukt ook nog door de vernuftige inzet van moderne technieken zoals loop-pedals, maar ook door simpelweg alle beschikbare handen en voeten optimaal te gebruiken. Door veelvuldig met de camper te touren door Groot Brittannië is langzamerhand een trouw publiek opgebouwd en inmiddels heeft de Britse progscene de twee omarmd. Tot op heden hadden wij afgezien van een sterke cover van een Manic Street Preachers-song nog nooit wat van de eigen muziek laten horen in Xymphonia en dat gaan we vanavond in één klap goedmaken met drie songs van het vijfde duo-album "Mesmeranto". Dat stond in het teken van het omgaan met ziekte, verlies en rouw, beïnvloed door het overlijden van de moeder van zangeres/multi-instrumentalist Chrissy Mostyn. "Mesmeranto" is daardoor een hoogst persoonlijk album geworden dat door de muzikale invulling door haar en haar partner Rick Pilkington een sfeer oproept die wel iets heeft van donkere new wave en zelfs synthpop. Grote earcatcher van The Blackheart Orchestra is toch wel Mostyns opvallende stem die in de verte wel iets weg heeft van die van Dolores O'Riordan, de helaas jong overleden zangeres van The Cranberries.
    Websites:
    http://www.theblackheartorchestra.com/
    https://www.facebook.com/theblackheartorchestra .

    DESTIJDS GEMIST
    Gardening Club Project, A - London Streets
    - Mr October
    Van "Mr Ocotober And The Moon Of Madness" (Melodic Revolution Records, 2022)

    We zijn bezig met een kleine inhaalslag van platen die Martin Springett de laatste jaren met onder meer The Gardening Club en A Gardening Club Project heeft uitgebracht. Vanavond aandacht voor "Mr October And The Moon Of Madness" uit 2022 van laatstgenoemde project. Het is een door tekstschrijver Steve Bennett geconstrueerde fictieve vertelling geïnspireerd op een theaterposter uit eind 19de eeuw. Deze poster kondigt het stuk "Moon Of Madness" aan, gespeeld door Mr October en Miss Ludmilla. Eerstgenoemde is een theaterveteraan die geobsedeerd is door zijn maanzieke, op mysterieuze wijze verdwenen tegenspeelster. In vergelijking met recente The Gardening Club-albums is dit zonder meer de meest elegante. De voor Springetts muziek herkenbare elementen als smeuïg slidewerk, dwingende fretloze baspatronen en zijn melancholieke stem komen tot hun recht in compacte, ingetogen liedjes en instrumentale intermezzo’s. Springetts fraai geïllustreerde libretto bevat verder verscheidene privégrapjes (“Costumes, wigs and make-up, by Mr Dorian Grey”), terwijl enkele songtitels ("The Moon Of Madness", "Tears In The Moonlight", "Rain On The Rooftops") mogelijk naar zijn inspiratiebronnen verwijzen. Van deze conceptplaat draaien we de openingsstukken "London Streets" en "Mr October".
    Websites:
    https://thegardeningclub.bandcamp.com/
    https://www.facebook.com/people/The-Gardening-Club/100041018869969/#
    https://www.facebook.com/people/Martin-Springett/100063298533637/# .

    • Sunday 21 September 2025 Show No. 1678

    NIEUW
    Lucassen, Arjen Anthony – End Of The World Show
    – The Clock Ticks Down
    - We'll Never Know
    Van het album “Songs No One Will Hear” (InsideOut / Sony Music, 2025)

    Het vorige week uitgebrachte “Songs No One Will Hear” beschrijft de reacties van de mensheid op het naderen van een allesverwoestende asteroïde. Dit is de soundtrack van de laatste dagen van de mensheid – chaos, humor en rauwe emotie botsen! De negen tracks belichten de verschillende manieren waarop mensen op het aankomende onheil reageren, namelijk de laatste vijf maanden van de aarde, met een asteroïde op ramkoers. Het is een concept dat zo had kunnen dienen voor een Ayreon-album, maar het meeste Ayreon-repertoire is steviger. De metaltrekjes zijn verruild voor een meer prog-georiënteerde sound. Het nummer staat niet voor niets op Lucassens eigen naam: hij doet veel meer zelf, qua gitaar-, bas- en keyboardwerk, dan op de Ayreon-albums, en doet zelf veel van de leadzangpartijen. Toch wordt hij wel degelijk omringd door een band. Irene Jansen doet het merendeel van de aanvullende en achtergrondzangpartijen. Als drummer is Koen Herfst aangezocht, die geschikter is voor dit proggy materiaal dan de vaak bij Ayreon verkozen Ed Warby. Uiteraard kan vaste muzikale partner Joost van den Broek niet ontbreken, die zich hier 'beperkt' tot Hammondorgel. Aanvullende partijen op viool, fluit en cello worden ingekleurd door respectievelijk Ben Mathot, Jeroen Goossens en Jurriaan Westerveld. Patty Gurdy is even te horen met haar draailier, ofwel hurdy-gurdy. Het album is gegoten in de vorm van een radioshow (denk aan Roger Waters' “Radio KAOS”) en Lucassen vond dat niemand beter de radiopresentator kon zijn dan de Australiër Mike Mills, die al opviel op Ayreon-albums én tijdens -concerten. De zelf onder de naam Toehider opererende Mills werd verzocht zijn Australische accent extra aan te dikken. Ondanks dat het een solo-album is, zijn er toch tracks die door gastvocalisten worden vertolkt. Niemand minder dan Nightwish-zangeres Floor Jansen zingt “We'll Never Know”, oude bekenden Robert Soeterboek (zie ook: Plan Nine) en Marcela Bovio (zie ook: Stream Of Passion) komen ook langs. Peter Daltrey kennen we nog van “Into The Electric Castle (A Space Opera)”, hij werd bereid gevonden de slotzin in te spreken. Resultaat: “Songs No One Will Hear” klinkt vertrouwd voor wie Lucassen al jaren volgt. Negen prachtige nummers met een thema dat blijft boeien. Toch knap dat Lucassen drie decennia na zijn eerste rockopera nog steeds weet te verrassen. We gaan luisteren naar het korte intro “End Of The World Show”, door verteller Mike Mills. In “The Clock Ticks Down” is de leadzang van Lucassen zelf, met passages waarin Irene Jansen op de voorgrond treedt. In “We'll Never Know” schittert haar bekendere zus Floor Jansen.
    Websites:
    https://www.arjenlucassen.com
    https://insideoutmusic.bandcamp.com/album/songs-no-one-will-hear-24-bit-hd-audio
    https://www.facebook.com/ArjenLucassenOfficial .

    NIEUW
    Whimsical Creature – Begin Again Again
    – A Journey Of Five Lifetimes
    Van “Wistful Thinking” (eigen beheer, 2025)

    Vorige week werd een nieuw album van Spock's Beard aangekondigd. Dit op 21 november te verschijnen “The Archaeoptimist” is opvallend genoeg voornamelijk volgeschreven door Beard-toetsenist Ryo Okumoto en Michael Whiteman. Blijkbaar heeft de Japanse Amerikaan in de Brit een fijne schrijfpartner gevonden, want de twee waren ook al verantwoordelijk voor Okumoto's recentste solo-album “The Myth Of The Mostrophus” uit 2022. Zelf is Whiteman zanger/componist/multi-instrumentalist van I Am The Manic Whale, waarvan de albums in het verleden al de nodige Spock's Beard-invloeden lieten horen. Regelmatig te gast op die albums was fluitiste Ella Lloyd en nu zijn we waar we wezen moeten, want Whiteman en Lloyd vormen samen het akoestische progduo Whimsical Creature. Folkprog noemen de twee hun muziek zelf, maar los van dat er alleen akoestische instrumenten worden gebruikt en de fluit vaak in folk gebruikt wordt, weten ze toch een verrassend 'fullblown' progsound neer te zetten met gitaar, piano, bas, drums en percussie (Whiteman) en fluit, autoharp, glockenspiel en percussie (Lloyd). De stem en uitermate verzorgde dictie van Whiteman maken de nummers meteen herkenbaar (én verstaanbaar) en ook nu weer geeft hij blijk van een bijzondere onderwerpkeuze met regelmatige vindingrijkheid in zijn woordkeuze. Liefhebbers van Big Big Train en Tiger Moth Tales zullen ook veel van hun gading vinden op het album “Wistful Thinking”. Niet gek dus dat Whimsical Creature naast Tiger Moth Tales uitgenodigd was om de Big Big Train fanconventie muzikaal op te vrolijken afgelopen weekend in Winchester. Websites:
    https://whimsicalcreature.bandcamp.com/album/wistful-thinking
    https://www.facebook.com/whimsicalcreaturemusic/ .

    NIEUW
    Harrison/Johnston - Misericorde
    Van "Early Mercy" (Sheet Happens, 2025)

    Eind 2016 maakten we bij Xymphonia kennis met de muziek van Nick Johnston en wel via zijn vierde soloalbum "Remarkably Human" (Album van de Maand januari 2017). Daarop werd de Canadese gitarist/toetsenman onder andere begeleid door superdrummer Gavin Harrison en bassist Brian Beller. Daarna verloren we hem uit het oog, zodat we zijn platen daarna, "Wide Eyes In The Dark" (2019), "Young Language" (2021) en "Child Of Bliss" (2024) misten. Voor het vorige maand uitgebrachte "Early Mercy" hernieuwde hij zijn samenwerking met Harrison, terwijl Evan Marien (Virgil Donati, Sebastiaan Cornelissen, Steve Hunt) voor de vrijuit zoemende baspatronen verantwoordelijk is. Het aan een van de thema’s uit Steven Wilsons "Luminol" verwante motief van opener "Sorcerer" (verderop geraffineerd herhaald in "Sorcerer II") zou de indruk kunnen wekken dat Harrison zich weer profileert als de hardhitter die hij vaak in zijn Porcupine Tree-jaren was. Hij manifesteert zich echter als de subtiel, gedetailleerd spelende slagwerker, herkenbaar van zijn solowerk en gastbijdragen aan acts als Fjieri, Jakko M. Jakszyk en Mick Karn. Hierdoor is beluistering van "Early Mercy", ondanks de volop aanwezige virtuositeit, een bijzonder relaxte bezigheid. Alle acht melodieuze instrumentals volgen daarbij enigszins het zelfde golvende pad. Na een thema bestaat de uitwerking uit korte melodieuze, soms licht shreddende solo’s, gevolgd door een ambient tussenstuk dat de opmaat vormt voor een variatie op dat thema, waarna de vervolgens gespeelde solo’s net iets afwijken en de arrangementen voller worden. Al naar gelang de compositielengte herhaalt dit patroon zich totdat een symfonische climax wordt bereikt. Net als, bijvoorbeeld, Brett Garsed, produceert Johnston daarbij gevoelige gitaartonen, tegelijkertijd met keyboard- en akoestische gitaarklanken een orkestrale sound voorbrengend. In afsluiter "When The Flesh Was Cast Away" voegen zich daarbij nog delicate sequencermotieven en Vangelis-achtige synthesizerflarden. Van "Early Mercy" draaien we nu het met een lekker ritmespelletje verfraaide "Misericorde", maar niet voordat we nog kunnen mededelen dat onlangs aangekondigd werd dat Johnston de nieuwe live-gitarist in de metalband Mastodon is.
    Websites:
    https://harrisonjohnston.bandcamp.com/album/early-mercy
    https://www.facebook.com/NickJohnstonOfficial/
    https://nickjohnstonmusic.com/
    https://www.facebook.com/drummergavinharrison/
    (Harrisons website http://www.gavharrison.com/ werkt niet meer).

    NIEUW
    Miss Mellow - Dancing Through The Earth I, II, III & IV
    Van het album “Dancing Through The Earth” (Sound Effect, 2025)

    Het uit München afkomstige Miss Mellow combineert funky ritmes met progressieve psychedelische en Krautrockinvloeden. De band bestaat uit gitarist/zanger Joshua Lilienthal, bassist/zanger David Stockinger, gitarist/toetsenist/zanger Michele Loria en drummer Niccolò Schmitter. Het naar de groep vernoemde debuut uit 2023 werd afgelopen mei gevolgd door “Dancing Through The Earth”. Miss Mellow bestrijkt een breed muzikaal palet, dat varieert van funk tot heavy prog, wereldmuziek en psychedelische Floydiaanse rock. Ook deinst het Duitse viertal niet terug voor lange composities. Het album opent met de uit vier delen bestaande titeltracksuite. Het eerste deel levert een energieboost, gedreven door een snelle ritmesectie met complexe wisselwerkingen tussen gitaar en keyboards, begeleid door scherpe vocalen die een tapijt weven van Krautrock-, prog- en postpunkelementen. Naarmate de suite vordert, verandert de sfeer. Het tweede deel begint met weelderige gitaar- en keyboardlagen, doordrenkt met een flinke dosis progressieve intensiteit en psychedelische gitaaraccenten die doen denken aan Floydiaanse soundscapes. Het derde deel, het kortste van de vier, vormt een hypnotiserende dynamische zanglijn, verrijkt met acid-achtige effecten. De suite eindigt met moderne Krautrock gecombineerd met funky ritmes, benadrukt door pakkende koorrefreinen. Het instrumentale gedeelte, dat doorloopt tot de finale, bevat een elegant gitaar-keyboardduet, afgesloten door koorharmonieën die de suite met finesse afronden. Met drie ambitieuze suites verweven in een verfijnd conceptalbum, toont de band volwassenheid in hun composities en levert een rijke mix van genres en stijlen, verbonden door hun persoonlijke klank. Wij gaan luisteren naar de vierdelige titelsuite. (gebruikte bron: https://progrockjournal.com)
    Websites:
    https://missmellowmusic.bandcamp.com/
    https://www.facebook.com/MissMellowMusic/ .

    ALBUM VAN DE MAAND
    Pryzme – Earth Song
    Van “True Stories And Other Lies” (eigen beheer, 2025)

    Twee jaar geleden besteedden we aandacht aan “Four Inches” van Pryzme. Dit debuut van de Franse band bleek voor een deel te bestaan uit nieuw opgenomen songmateriaal dat al 3 jaar eerder onder de bandnaam Lingus was uitgebracht. Dat in ogenschouw genomen is de wel geheel uit nieuwe composities bestaande opvolger “True Stories And Other Lies” redelijk snel verschenen. Alles wat we in april 2023 schreven kunnen we herhalen. De songs vallen op door de fraaie transparante texturen die door David Chollet en Dominique Blanchard met relatief bijzondere gitaarakkoorden worden geweven en die doen vergeten dat er geen keyboards gebruikt worden. Hoewel, de strijkers in “Green Eyes” en de climaxversterkende akkoorden in “Silent Place” zijn duidelijk wel met synths gecreëerd. Die gitaarpatronen vinden hun oorsprong in jazzfusion en hebben ook wat gemeen met het spel van Alex Lifeson (Rush). De zang wordt afwisselend verzorgd door Chollet en Blanchard en ze hebben veel tijd gestoken in gestapelde zangharmonieën. Als er vooral in de coupletten solo wordt gezongen, valt op dat hun stemmen wel erg dunnetjes zijn. En als we dan toch spijkers op laag water willen zoeken: ook passen de Engelse teksten qua klemtóón niet altijd lekker in de melodie en het metrum (het “Ruthléss Queen”-effect). Maar “True Stories And Other Lies” is vooral op alle fronten - compositie, productie, uitvoering – nét weer een klasse sterker dan de al erg fijne voorganger. Het resultaat is een frisse, afwijkende benadering van wat toch wel degelijk proggy muziek is, waarbij het lichte jazzrocktrekje extra spanning genereert. De groep treedt ook op en heeft net een reeks concerten aangekondigd, maar die zijn allemaal in Frankrijk. Hopelijk komen er ook concerten in wat noordelijker gelegen locaties. Vanavond kiezen we voor het openingsnummer “Earth Song”.
    Websites:
    https://pryzme.fr/
    Bandcamp
    Facebook .

    LIVE-TIP
    Lifesigns - Fortitude (live)
    van "Live In The Netherlands" (eigen beheer, 2023)

    Vorige week werd bekend dat Lifesigns februari volgend jaar voor drie concerten naar Nederland komt, namelijk op 20 februari naar De Pul in Uden, 22 februari naar Poppodium Boerderij in Zoetermeer én, voor ons in het oosten van het land het interessants, zaterdag 21 februari naar de Metropool, Enschede. De tot nu toe laatste keer dat de groep rond toetsenist/zanger John Young in Nederland op het podium stond, was in juli 2023, toen de dubbel-CD “Live In The Netherlands” gepresenteerd werd in de zaal waar 11 maanden eerder de opnamen plaatsvonden, we zouden bijna zeggen: waar anders dan in Poppodium Boerderij in Zoetermeer. De grotendeels Britse band heeft echter sindsdien niet veel geluk gehad met de beschikbaarheid van de Hongaars-Zweedse drummer Zoltan Csörsz, die vaak andere (muzikale) verplichtingen bleek te hebben. Zodoende viel bijvoorbeeld Simon Phillips in op Cruise To The Edge en tijdens een korte Noord-Amerikaanse tournee bezette de van Iluvatar en Oblivion Sun bekende Chris Mack de drumkruk. Nu lijkt Lifesigns dit probleem opgelost te hebben, want sinds deze zomer heeft niemand minder dan Frank van Essen zich bij de groep gevoegd. Die had natuurlijk al jaren een connectie met huidige Lifesigns-gitarist Dave Bainbridge: beiden speelden in Iona en Van Essen werkte ook mee aan Bainbridges latere albums. Hiermee is Lifesigns niet alleen deels een Nederlandse band geworden, maar zelfs deels Overijssels, want Van Essen komt immers uit het bij Hardenberg gelegen Collendoorn. We verwachten ten tijde van die concerten nieuw materiaal, maar draaien nu nog een nummer van het genoemde "Live In The Netherlands": “Fortitude”, waarvan de studioversie is te vinden op het derde en recentste studio-album “Altitude” (2021).
    Websites:
    https://lifesignsmusic.co.uk/
    https://www.facebook.com/Signslife/ .

    LIVE-TIP
    Stewart, Al – Licence To Steal
    Van “Last Days Of The Century” (Enigma, 1988 / EMI, 1997)

    Op 5 september is Al Stewart 80 jaar geworden, middenin zijn afscheidstournee die 'm op maandag 29 september naar Carré in Amsterdam brengt. Echt helemaal afscheid neemt hij overigens niet. “Het kan best zijn dat ik zo nu en dan nog eens een optreden doe, maar voor wat betreft de lange tournees naar verre uithoeken is het gebeurd”, liet hij weten. De Schotse singer-songwriter stond aanvankelijk bekend als folkie maar in de loop van de jaren zeventig slopen er hier en daar de nodige progressieve rocktrekjes in zijn muziek, die nog verder werden aangezet door de samenwerking met in dat genre uitblinkende producers, zoals Alan Parsons. Het met hem gemaakte “Year Of The Cat” uit 1976 is verreweg het meest succesvolle én geslaagde album. Stewart bleef echter daarna nog menig interessante plaat maken. Zo mag ook “Last Days Of The Century” uit 1988 er zeker zijn. Zoals altijd sijpelt zijn interesse in geschiedenis weer door de onderwerpkeuze van de teksten. Hij kan daarbij een beroep doen op een een fikse rij topkrachten uit de sessiewereld, zoals bijvoorbeeld Vinnie Colaiuta. Ook werkt hij hier weer met gitarist Tim Renwick en toetsenist Peter Wood, die al op het genoemde succesalbum te horen zijn. Genieten is het ook van het vaak fretloze, zoemende baswerk van Tim Landers (naast veel sessiewerk actief geweest in jazzrockgroepen Billy Cobham's Glass Menagerie en Vital Information). Zo schittert hij in “Fields Of France”, waarvoor we teruggaan naar de Eerste Wereldoorlog. Vanavond draaien we echter “Licence To Steal”.
    Websites;
    https://alstewart.com/
    https://www.facebook.com/officialalstewart .

    SYMFONISCHE ELEKTRONISCHE MUZIEK
    Krell, Lothar - Between Worlds / The Festival Of Elements / Flaming Tower
    Van "Sinnfonie Für Amphitrite" (Blue Flame, 1991); tevens te vinden op de Blue Flame-labelcompilatie “Reflections Of Fantasy” (Blue Flame, 1991)

    De Duitse toetsenist Lothar Krell is al sinds eind jaren 70 op allerlei muzikale vlakken actief, over het algemeen binnen de Duitse pop- en rockscene. Maar begin jaren 90 vond hij het tijd worden om zijn eigen vleugels uit te slaan. Allereerst met een solo-album, gevolgd door een samenwerking met fluitist en componist Lenny Mac Dowell, het in 1993 verschenen “Echnaton's Return”. Van dat duowerkstuk hebben we in het verleden in Xymphonia wel het nodige gedraaid. Die CD laat namelijk een vorm van symfonische new age horen die voor progliefhebbers ook interessant is. Maar het genoemde solo-album, het twee jaar eerder uitgebrachte "Sinnfonie Für Amphitrite", kwam nog niet aan de orde. Het betreft hier een middels synthesizers gecreëerde elektronische symfonie. Door de gebruikte synthgeluiden doet dit anno 2025 misschien wat gedateerd aan, maar voor 1991 was dit helemaal hip. Denk aan sommige sounds op het in die tijd verschenen comeback-album van Emerson, Lake & Palmer, “Black Moon”, en je komt in de buurt. Niet echt een proghoogstandje dus misschien, maar het bevindt zich wel ergens op een mooi scheidsvlak van elektronica, ambient, new age en prog. We kiezen vanavond voor het slotdrieluik van het album, met in het laatste deel “Flaming Tower” een mooie saxofoonpartij van Christian Schneider. Tegenwoordig vormt Krell trouwens een duo met een andere saxofonist, Bastian Fiebig.
    Websites:
    https://fiebigundkrell.com/about-us/lothar-krell
    https://www.facebook.com/100090532885933/photos/?_rdr .

    GITAARINSTRUMENTAL
    Beck, Jeff with Terry Bozzio and Tony Hymas - Big Block
    Van "Jeff Beck's Guitar Shop" (Epic, 1989)

    Jeff Becks carrière begon in de jaren 60, onder andere in The Yardbirds, waarna hij zijn eigen Jeff Beck Group oprichtte. In die beginperiode mengde de Britse gitarist allerlei vormen van rock met elkaar, maar het was evenwel volgens Beck 'een frustrerende periode voor mij: de destijds beschikbare apparatuur kon simpelweg niet de geluiden creëren die ik in gedachten had.', zo liet hij eens optekenen. Het zou tot midden jaren 70 duren voordat dit langzamerhand wel mogelijk werd en het was uiteindelijk Becks eerste solo-album "Blow By Blow" dat ons echt liet kennismaken met wat hij muzikaal voor ogen had: explosieve instrumentale rock met een flinke jazzrockinvloed. En dat zou vanaf dan altijd een belangrijk bestanddeel van zijn muzikale output blijven, hoewel hij artistiek altijd rusteloos zou blijven: hij bleef zowel terugvallen op vroege rock 'n' roll als juist heel moderne elektronische invloeden aanwenden. In 1989 verscheen zijn zesde album "Jeff Beck's Guitar Shop"; een samenwerking van hem met toetsenist Tony Hymas en drummer Terry Bozzio. De sound was toch wel typisch jaren 80, maar wel zonder dat het echt kil klinkt. Jazzrock-invloeden waren er minder, maar de stukken waren wel ook nu weer (afgezien van wat gesproken tekst door Bozzio) volledig instrumentaal. Het merendeel van het album is door het trio gezamenlijk geschreven, zoals ook de track “Big Block” die sindsdien een bijna vast bestanddeel van Jeff Becks live-set werd.
    Websites:
    https://www.jeffbeck.com/
    https://www.facebook.com/jeffbeck .

    MONUMENT
    Roolaart, Anton - The Plight Of Lady Oona
    Van "The Plight Of Lady Oona" (eigen beheer, 2014)

    Eind vorige maand besteedden we aandacht aan "Dreamer", het in 2007 uitgebrachte debuut van multi-instrumentalist Anton Roolaart. Dat deden we omdat we van Leonardo Pavlovic via zijn MoonJune Records nieuwsbrief het verrassende bericht hadden ontvangen dat hij de nieuwe CD van Roolaart gaat uitbrengen. Verrassend omdat MoonJune bekend staat om niet altijd even toegankelijke jazzrock en avantgardistische progressieve muziek. Verrassend ook omdat Roolaart tijdens zijn langdurige verblijf in de Verenigde Staten met "Dreamer" en "The Plight Of Lady Oona" uit 2014, twee symfonische rockplaten had geproduceerd die, mede door de inbreng van Rave Tesar, toetsenist bij Annie Haslam en Renaissance, en zijn liefde voor bands als Yes, Pink Floyd en Genesis, juist meer onder de traditionele prog vallen. Maar volgens Pavlovic, die Roolaarts vorig jaar trouwens het MoonJune Festival liet openen, zal diens nieuwe album heel anders gaan klinken, iets wat bevestigd wordt door de al vrijgegeven single "Clouds". Hier horen we meer een singer-songwriter aan het werk die, wanneer hij zijn elektrische gitaar in stelling brengt, tevens wat aan het recentere spel van Snowy White doet denken. Roolaarts woont alweer tijden in Amsterdam en treedt ook regelmatig op in den lande. Zo stond hij 11 augustus in 't Oude Pothuys in Utrecht en zal hij op 13 december Teatro Munganga te Amsterdam aandoen voor een concert. We beloofden destijds nog materiaal van "The Plight Of Lady Oona" te laten horen en dat doen we nu door het titelnummer te draaien, waarin Annie Haslam een hoofdrol opeist. Opvallend aan deze epic is dat er in tegenstelling tot andere monumentale progressieve rockstukken niet naar een bombastische climax wordt toegewerkt. Ondanks een aan Yes' "Awaken" herinnerende kerkorgelbreak blijft de compositie subtiel en eindigt het met fraai, Steve Howe-achtig akoestisch gitaarspel.
    Websites:
    https://antonroolaart.com/
    https://www.facebook.com/antonroolaartmusic/
    https://antonroolaart.bandcamp.com/ .