Van het album Falling In Between (Frontiers, 2006)
Op zijn naar het zich laat aanzien allerlaatste album bewees Toto wederom in alle muzikale stijlen thuis te zijn. Snoeiharde rock ("Falling in Between"), catchy poprock ("King of the World"), ballads ("Bottom of your Soul" en "Simple Life") en zelfs gospel ("Spiritual Man") passeren de revue op dit album. Nieuwe toetsenist Greg Phillinganes was hier voor het eerst te horen op een studio-CD van Toto. Op 5 juni 2008 werd bekend gemaakt dat de band ophoudt te bestaan, doordat Steve Lukather uit de band stapte. Lukather was het enige bandlid dat vanaf het begin bij ieder optreden aanwezig was. De vele bezettingswisselingen en het feit dat hij na 30 jaar moeite had om "fris" te blijven klinken was voor hem en zijn medemusici de reden om het einde van de band aan te kondigen.

Van "The Ghost Of You And Me" (Ennismore Records / Go Entertainment, 2009)
Het titelnummer is symfopop in een op The Zombies voortbouwende traditie, medegeschreven door Richard Page (Mr. Mister, Third Matinee). Het is één van de drie 'full blown' bandnummers op dit album, dat verder zeven kamerpopnummers bevat. Een herfstige cyclus (zie ook de hoes vol fraaie bomen in herfsttooi) waarbij de begeleiding vrijwel uitsluitend door een klassiek strijkkwartet verzorgd wordt. In "Second Avenue" is ook een piano te horen. Het geheel wordt echter vooral gedragen door de nog geheel intacte zwoel-hese stem van Blunstone. Met The Zombies is hij op 22 november in De Kade in Zaandam en 26 november in De Boerderij in Zoetermeer te zien.

Van de DVD "Edge Of Night" (Metal Mind Productions, 2009)
Na 13 jaar stond de melodieuze neoprogband rond Clive Nolan en Karl Groom weer 's op de planken. In een fraai theater in Polen tijdens het Progrock 2009-festival, alwaar deze DVD werd opgenomen. De groep speelde vooral werk van de CD's die in de jaren '90 verschenen, zoals "Mephisto Bridge" van het laatste Shadowland-album "Mad As A Hatter" (1996), maar ook dit nieuwe nummer, meteen het titelnummer van de DVD. Nolan had het eigenlijk geschreven voor een ander project, maar toen het klaar was vond hij het goed bij Shadowland passen. Er zitten citaten in uit "My Favorite Things" uit "The Sound Of Music". Ook op de DVD: een in de Zoetermeerse Boerderij gefilmde show uit hetzelfde mini-tourtje. Tegelijk met deze DVD verscheen de box "Cautionary Tales" met daarin de drie Shadowland-albums "Ring Of Roses" (1992), "Through The Looking Glass" (1994) en "Mad As A Hatter" (1996), geremastered en voorzien van bonustracks.

Van “Hatfield & The North” (Virgin, 1974 / Esoteric, 2009) en “Rotters' Club” (Virgin, 1975/Esoteric, 2009)
De beide Hatfield albums zijn ware kroonjuwelen van de prog en met name van de Canterbury hoek van ons wereldje. Esoteric Recordings heeft de beide albums voorzien van relevante bonustracks en mooi opgepoetst recentelijk op CD heruitgebracht. In dit blokje zowel muziek van de beide studioalbums (nummers 1 en 4) als wel de twee meest interessante bonustracks, waarbij de eerste oorspronkelijk op het Chrysalis-verzamelalbum “Over The Rainbow” en de tweede op het compilatie-album “V” van Virgin Records stond. De laatste is een vroege versie van een gedeelte van het lange “Mumps” dat later op het tweede album “The Rotters' Club” zou komen te staan.

Van het album “Year Zero” (Avalon, 2002)
Niet alleen bestaat  Galahad 25 jaar: bassist Neil Pepper is teruggekeerd op het oude nest. Hij was bassist van de groep tussen 1992 en 2002 en speelde op o.a.  “Sleepers”, “Following Ghosts” and “Year Zero”.

Van het album “Obsession” (EMI, 1978)
Het dit jaar 40 geworden UFO wordt als Hocus Pocus opgericht in 1969, met toen al de kernleden Phil Mogg en Pete Way. De naam van de groep komt van de Londense club UFO, waaronder ander de leden van Pink Floyd vaak te vinden waren. Hun muziek wordt omschreven als een tussenweg tussen de rock van Led Zeppelin en de latere New Wave Of British Heavy Metal van rond 1980. Latere metalmuzikanten uit de jaren '80 en '90 geven vaak UFO aan als één van de belangrijkste invloeden. De klassieke UFO-bezetting ontstaat als de jonge Duitse gitarist Michael Schenker toetreedt. Hij ontwikkelt een haat/liefde-verhouding met Mogg en Way en vertrekt meteen na “Obsession”, maar keert 17 jaar later terug op het oude nest.

Van het album “Start The Fire – Live” (Inside Out, 2005)
Het  Beierse RPWL komt voort uit de band Violet District. In 1997 krijgt de band haar definitieve naam en speelt ze in eerste instantie muziek van het grote voorbeeld Pink Floyd. De naam van de band is gevormd uit de beginletters van de achternamen van de musici. In de loop der jaren ontwikkelt men steeds meer een eigen geluid. Om hun Pink Floyd-achtergrond niet te verloochenen staat op het album “Stock” (met opnames uit hun begintijd) een cover van de compositie “Opel” van Syd Barrett, men speelde het altijd bij de soundcheck van concerten. RPWL gaat in het najaar toeren en doet dan een speciale Pink Floyd-set, namelijk de setlist van Pink Floyds "Animals”-tour uit1977. De tournee wordt ondernomen met het eveneens Duitse Sylvan Tot nu toe zijn er alleen nog maar data in Polen, Duitsland en Denemarken. Van RPWL is juist een nieuwe DVD-set verschenen, “The RPWL Experience”, opgenomen in hetzelfde Poolse theater als de Shadowland-DVD, op hetzelfde Progrock 2009-festival en verschenen bij hetzelfde Metal Mind Productions.

Van de Pink Floyd Tribute-dubbelaar “Signs Of Life” (Angular/Musea, 2000) 
Zoals zojuist gemeld gaat Sylvan dus met RPWL op tournee. Ook Sylvan heeft een Pink Floyd-nummer opgenomen, zoals te horen is op de alweer 9 jaar oude tribute “Signs Of Life”. “High Hopes” komt oorspronkelijk van het laatste Pink Floyd-studio-album “The Division Bell” (1994).

Van “? (Question Mark)” (Inside Out, 2005)
De voormalige Spock's Beard-frontman speelt op 20 en 21 augustus op het Flevofestival in Bussloo.
“?  (Question Mark)” was het derde album sinds z'n vertrek uit Spock's Beard. In feite één muziekstuk in 12 afwisselende, zeer melodieuze delen. Drummer is opnieuw Dream Theaters Mike Portnoy,  Andere opvallende gasten zijn Jordan Rudess (ook Dream Theater), Roine Stolt (The Flower Kings) en Steve Hackett.  De conceptuele puzzel die dit album behelst handelt over de mysteries der religie en spiritualiteit.

Van "Around Robert Wyatt"  (BEE, 2009)
"Het eerste project van de nieuwe artistiek leider Daniel Yvinec van het Franse Orchestre National de Jazz is een topprestatie. Yvinec koos ervoor de muziek te bewerken van de Britse prog-rock legende Robert Wyatt. Het resultaat is ronduit magisch. Als drummer en zanger van Soft Machine in de jaren '60 en '70 was Wyatt inspirator voor generaties grensoverschrijdende muzikanten. De samenwerking met het toporkest ONJ klinkt dan ook als een logische, onvermijdelijke sprong. Zangers als Yael Naïm, Rokia Traoré en Camille en hebben het beste in zichzelf naar boven gehaald in betoverende gedragen arrangementen van Vincent Artaud. De meester zelf zingt ook een paar nummers met zijn karakteristiek kwetsbare, hese stem die het onmogelijk maakt niet van hem te houden." (Koen Schouten, Volkskrant; waardering: 5 uit 5 sterren) "Alliance" komt oorspronkelijk van het album "Old Rottenhat" en wordt hier gezongen door het Franse zuchtmeisje Camille (bekend van Nouvelle Vague). Er zit een lekkere toetsensolo in van Vincent Lafont.

IN MEMORIAM LES PAUL

Les Paul, geboren als Lester William Polsfuss, overleed op 13 augustus op 94-jarige leeftijd. Les was een van de belangrijkste personen in de moderne muziekgeschiedenis en stond aan de wieg van de moderne elektrische solid body-gitaar. Vele gitaristen, waaronder Jimmy Page en Jeff Beck zien hem als hun held, en ook in de progressieve rock roemen vele gitaristen zowel zijn spel als product: de Gibson Les Paul.

Daarom een paar klassiekers:

Van “In The Court Of The Crimson King” (E'G Records 1969 / Panegyric 2009)
De komende maanden komt het oeuvre van King Crimson wederom opnieuw uit. Het debuut zal in oktober te koop zijn in liefst 3 verschillende versies. de standaardversie zal uit 2 CD's bestaan met daarop de 2009 remaster/remix en op het tweede schijfje de originele mix aangevuld met een groot aantal bonusversies. De tweede versie is een CD/DVD-A-set met daarop de 5.1 mix van de nieuwe mix, gemaakt door Porcupine Tree-opperhoofd Steven Wilson, aangevuld met ook een aantal bonus nummers. En als klap op de vuurpeil zal er een boxje verschijnen bestaande uit 4 CD's en een DVD-A. Deze box zal zowel 2-CD-set  als de CD- en DVD-A-set bevatten en nog wat extra's. Meer informatie hierover is o.a te vinden op de website van Burning Shed.

“In The Court Of The Crimson King” is een van de oer-albums der progressieve rock en verdient zeker een uitgebreide viering van het 40-jarig jubileum. Daarnaast staat gitarist Robert Fripp ook bekend als Gibson Les Paul-gebruiker dus is dit nummer zeker een tribute aan Les Paul.

Van “Mirage” (Deram, 1974)
Ook een befaamd Les Paul gebruiker is Andy Latimer. Vooral de versie van “Lady Fantasy” in Tilburg, tijdens een concert in 2003 staat nog steeds in ons geheugen gegrift als een van de beste versies van dit nummer ooit.

van het album “The Twilight Chronicles” (Frontiers, 2006)
De band Ten is het geesteskindje van zanger Gary Hughes. Deze man had vòòr Ten al enige solo-albums uitgebracht. In Ten zitten een aantal leden van Dare. De band bestaat inmiddels al weer 13  jaar. “The Twighlight Chonicles” is een mooie ruim 70 minuten durende AOR-plaat met maar liefst 2 nummers die langer zijn dan 10 minuten. Waardoor je haast van een symfonische plaat kunt spreken. Klein minpuntje is, Gary Hughes' soms ietwat vlakke zang, waardoor bij nummers waar de zang de overhand heeft saaiheid op de loer ligt.

Afkomstig van de CD “FROST*FEST” (Eigen beheer, 2009)
Frost* heeft in eigen beheer opnamen, gemaakt op 2 mei jl. op het Rites Of Spring festival in de VS, uitgebracht. De uitzondering is “The Forget You Song”, dat een left-over is van de opnamesessies voor het laatste album “Experiments In Mass Appeal”. “Saline” is het "rustige" nummer in deze set met aan het slot een mooie gitaarsolo van John Mitchell. Leuk detail: drummer tijdens dit concert was Nick D'Virgillio die maar twee keer in aanloop naar dit concert met de band heeft kunnen repeteren. Het gehele optreden zal op CD verschijnen onder de naam “The Philadelphia Experiment”, maar het is nog onduidelijk of dit bij InsideOut gaat gebeuren.

Van “The Hazards Of Love” (Rough Trade, 2009)
Voorganger "The Crane Wife" dichtten we al de nodige progtrekjes toe en we draaiden het epische, meer dan tien minuten lange "The Island", dat o.a. deed denken aan kant 2 van "Abbey Road". De opvolger is een heus concept-album met een doorlopend verhaal en in elkaar overvloeiende songs. Stilistisch is de plaat heel bont: Southern rock, opnieuw die laat-Beatlesque rock, maar ook droge seventies-hardrock, naast ingetogen folky kamerpop. De rootsy progbenadering op een bed van Hammond-akkoorden doet wel wat denken aan de Beardfish-benadering. De prelude, met ronkend Hammond-orgel, heeft ook wel wat van Van Der Graaf Generator circa "Godbluff".

van “Part Two: Emotional Creatures” (Giant Electric Pea, 2007 )
Deel drie van de “Emotional Creatures”-reeks is in de maakt en zal hopelijk aan het eind van dit jaar verkrijgbaar zijn. Thorne zoekt nog naar een label, dat het wil uitbrengen. Steve speelt ook op het iO pages festival, 26 februari 2010.

Van “The White Goddess” (Mantella, 1998)
Er zit weer leven in The Enid als we de website van de band mogen geloven. Bandleider Robert John Godfrey is weer met volle moed aan het werk aan een nieuwe plaat waarvan de eerste resultaten op een gelimiteerd uitgegeven CD-R zijn te bestellen. Ook heeft hij een 5 jarenplan gemaakt en zal in de toekomst de gehele Enid-catalogus opnieuw, maar dit keer in definitieve versies (het gaat om 5.1-surroundmixen) worden uitgebracht. Nu maar een nummer van de laatste studioplaat die de band uitbracht, alweer meer dan 10 jaar geleden.

van “Battlement” (Musea, 1977)
Enige echte album dat deze Duitse Genesis-kloon uitbracht. Jaren was een interpretatie van Alice In Wonderland, waarmee de carrière van de band in 1974 eigenlijk begon, de holy grail voor de Neuschwanstein-fans. Eindelijk heeft Musea na jaren van vooraankondiging het werkstuk uitgebracht. Het is echter wel een release voor de echte fan geworden aangezien de geluidskwaliteit erg slecht is!, daarom maar een stuk van hun klassieker “Battlement”. Saillant detail is dat Scorpions-drummer Hermann Rarebell op het album te horen is.

Van het zojuist verschenen album “Looking For John Maddock”  (Cyclops, 2009)
Het afscheidsalbum van gitarist Eddie Mulder is voor een groot deel gevuld met composities van hem. Alleen de afsluitende 'epic', het titelnummer, is een compositie van toetsenist Edo Spanninga. Dielaatste zorgt weer voor heerlijk spel met gebruik van 'vintage' geluiden, zij het wel gegenereerd met moderne synthesizers. Het album laat geen verrassingen horen: het gebodene ligt in het verlengde van voorgangers "One For The Crow" en "Tales Of Imperfection". Toch klinken de stukken een tikkeltje fletser, maar let wel: We vinden het wel opnieuw een prachtig album.

Van het album “On Tour” (Polygram, 1976)
Alquin wordt in 1971 opgericht als studentenband uit Delft. Het eerste album “Marks” verscheen in 1972.. Het jaar daarop kwam “The Mountain Queen” uit, en gaf de band een optreden op Pinkpop. Van dat live-optreden is in 2005 het onbekende nummer “A Song To Wake Up A Friend” voor de Verzamel-CD “VPRO Nederpop 1968-1975" geselecteerd. Vanaf 1974 maakt zanger Michel van Dijk deel uit van Alquin, evenals Job Tarenskeen die drummer Paul Weststrate opvolgde. In deze samenstelling werd het derde album opgenomen: “Nobody Can Wait Forever” (1975), die werd geproduceerd door Rodger Bain, bekend van Black Sabbath, Budgie en Barclay James Harvest. Van dit album werd de single “Wheelchair Groupie” getrokken. Daarna volgde het album “Best Kept Secret”. Bassist Hein Mars was inmiddels opgevolgd door Jan Visser. Alquin nam in 1976 afscheid met de live-elpee “On Tour”. De band maakte in 2003 een comeback en brengt dit najaar een nieuw studio-album uit. Dan verschijnen ook heruitgaven van de eerste twee albums bij Esoteric Records.
 Alquin treed op 15 oktober op in de Enschedese Stadsschouwburg in het Muziekkwartier.

Van "Looking For John Maddock" (Cyclops, 2009)
Het afscheidsalbum van gitarist Eddie Mulder is voor een groot deel gevuld met composities van hem. Alleen de afsluitende 'epic', het titelnummer, is een compositie van toetsenist Edo Spanninga. Dielaatste zorgt weer voor heerlijk spel met gebruik van 'vintage' geluiden, zij het wel gegenereerd met moderne synthesizers. In de instrumental "Spring"  zorgt hij zo voor dromerige Floydiaanse sfeertekeningen onder Mulders warme gitaarspel. "Don't Forget Us" is een vocaal nummer, met tekst van zangeres Margriet Boomsma (die ze zoals gebruikelijk allemaal schreef). Ook hier draait het op het instrumentale vlak weer om Eddie en Edo. Dielaatste heeft een heerlijke Moog-solo hier. Het album laat geen verrassingen horen: het gebodene ligt in het verlengde van voorgangers "One For The Crow" en "Tales Of Imperfection". Toch klinken de stukken op het eerste gehoor een tikkeltje fletser, maar misschien zijn er meer luisterbeurten nodig voor zo'n oordeel.

Van "The Seldom Seen Kid Live At Abbey Road " (Polydor, 2009)
"The Seldom Seen Kid" was het vierde album van de Britse band, dat in maart 2008 verscheen en in de loop van dat jaar uitgroeide tot de definitieve internationale doorbraak, waarmee prijs na prijs werd gewonnen en flinke verkopen behaald. Vooral het winnen van de prestigieuze Mercury Music Prize was voor de BBC aanleiding om wat bijzonders te doen met de plaat. Deze DVD/CD-set bevat een integrale voor de BBC opgenomen live-versie van het  album. Die is opgenomen in de legendarische Studio 1 van Abbey Road, met het BBC Concert Orchestra én het koor Chantage. De opname vond dus plaats in januari 2009, en niet 2008, zoals in het boekje staat... Het resultaat is indrukwekkend. Niet in alle nummers hebben koor en orkest veel te doen, maar emotionele hoogtepunten van de plaat worden met hun bijdragen nu helemaal huiveringwekkende kippenvelmomenten. Het sterkst geldt dat voor de apotheose van "The Loneliness Of A Tower Crane Driver": de inzet van het koor is een gegarandeerd natte-ogen-moment...

Van het album “Frequency” (Inside Out, 2009)
Van het recente IQ-album een nummer met een mooie opbouw. Wie de band op korte termijn wil zien optreden moet reizen: 8 augustus treedt IQ op in Pensylvania en 4 september in Berlijn.

Van "On The Road" (Pure Music, 2004)
Opname van een concert in Stuttgart, herfst 2002. De groep bestond uit BJH-mede-oprichters Les Holroyd en Mel Pritchard, aangevuld met o.a. trouwe kracht Colin Browne (toetsen) en de uitstekende gitarist Mike Byron-Hehir (ex-Sad Café). Zijn spel is duidelijk beïnvloed door David Gilmour en als hij soleert over een breed uitwaaierend akkoordenpatroon van Browne klinkt de muziek al snel Floydiaans. Door het gebruikte soort toetseninstrumenten is de referentie vooral "Momentary Lapse Of Reason".

van “Photos of Ghosts” (Manticore, 1973)
Esoteric Records heeft aangekondigd dat zij de albums die in de jaren '70 verschenen op het Manticore- label van Emerson, Lake & Palmer onder handen gaan nemen en gedoseerd uit gaan brengen. Naast een aantal kleinere en obscure namen behelst dit ook de Italiaanse topbands Banco en PFM,  die voor Manticore Engelstalige versies van hun toen alleen via import verkrijgbare albums opnamen. Zo is het materiaal van “Photos of Ghosts” afkomstig van de eerste twee albums.

Van het album “Sea Of Light” (Eagle, 1995), later met “Sonic Origami” uit 1998 heruitgegeven als dubbelaar onder de titel “Between  Two Worlds”.
In december 1969 stuurde Gerry Bron, producer en eigenaar van het kersverse Bronze Records, een groep genaamd Spice zijn studio in. Deze groep was opgericht door Mick Box en David Byron (pseudoniem van David Garrick). Op aandringen van Bron vroeg bassist Paul Newton aan Hensley om de groep te versterken. Intussen was de naam gewijzigd in Uriah Heep. Na vele wisselingen in de band en evenzovele comebacks is de groep 'still going strong' in een line-up die nu al meer dan 20 jaar vrijwel ongewijzigd is.

Van “Agents Of Fortune” ( Columbia , 1976)
Blue Öyster Cult is een psychedelische Amerikaanse hardrockband die eind jaren zestig gevormd werd en nog steeds actief is. De band is waarschijnlijk het bekendst van twee nummers: “(Don't Fear) The Reaper” van het album “Agents of Fortune” uit 1976 en het vijf jaar jongere “Burnin’ for You”.  “The Reaper” is onder andere gebruikt in de film “Halloween” en in de Stephen King-miniserie “The Stand”.

Van het album “Open Sky” (Open Sky, 2000)
Na 14 jaar deelgenoot te zijn geweest van de band,  heeft Troy Donockley (je weet wel, die wonderlijke pipe blazer) afscheid genomen van de band Iona. Een behoorlijke aderlating voor dit Keltische gezelschap. Iona treed op 23 oktober op in Zwolle, in Hedon en  24 oktober in De Boerderij in  Zoetermeer.

Van het album “As Far As You Can  See” (Go! Entertainment, 2004)
The Zombies ontstonden begin jaren zestig min of meer bij wijze van grap maar na het winnen van een plaatselijke liedjeswedstrijd gingen de leden het serieus opvatten.De voornaamste leden van de groep waren toetsenist Rod Argent, zanger Colin Blunstone en gitarist Paul Atkinson. Er werden enkele hits uitgebracht waaronder “She’s Not There” en “Tell Her No” maar ze slaagden er niet in er een succesvol vervolg aan te geven zoals vele andere Britse bands dat in die tijd wel deden.
In 1967 besloten The Zombies te stoppen maar ze gingen nog eenmaal de studio in, waar ze hun meesterwerk “Odessey And Oracle” opnamen. Met nummers als “This Will Be Our Year” en “Time Of The Season” (dat een reusachtige hit werd nadat de band al niet meer bestond) geldt dit album nog steeds als klassieker en inspiratiebron voor liefhebbers van psychedelische pop. Nadat Blunstone en Argent in 2000 begonnen samen te werken en op te treden, wat resulteerde in een nieuw album (“Out of the Shadows”), besloten ze tijdens de productie van een andere nieuwe CD de naam The Zombies opnieuw te gebruiken. Dit omdat enkele nummers van “As Far As I Can See”, de naam van het nieuwe album, herinneringen oproepen, in de woorden van Rod Argent, aan de sound van The Zombies uit de jaren zestig. The Zombies zijn 22 november in de Zaandamse Kade te zien en 26 november in De Boerderij te Zoetermeer.

van “Always Never The Same” (River North Records, 1998)
“Always Never The Same” is een 'best of', maar dan anders: het bevat zo goed als alle Kansas- klassiekers, maar dan uitgevoerd in samenwerking met het London Symphony Orchestra.
Kansas heeft recent wederom opnamen gemaakt met een orkest, deze keer in een live-setting voor een DVD, en ook met oud gedienden Kerry Livgren en Steve Morse als gasten. De DVD, die “No Place Like Home” gaat heten, is bijna klaar en de eerste resultaten zijn te bekijken op www.kansasband.com. Daarnaast viert de band zijn 35-jarig bestaan en zal ook een korte tour in Duitsland doen, die het naburige Münster aandoet.

van “A Song For All Seasons” (Sire, 1978)
Eén van de pareltjes uit het Renaissance repertoire. Langzamerhand komen alle klassieke Renaissance-albums geremastered opnieuw uit.

Van "Jeff Wayne's Musical Version Of Spartacus" ( Columbia , 1992)
Door de "War Of The Worlds"-concerten staat Jeff Wayne momenteel weer flink in de schijnwerpers. Vergeten zijn we dat Wayne 12 jaar na dit megasucces óók een megaflop op z'n naam heeft gezet: zijn muzikale versie van het Romeinse Spartacus-verhaal. Je zou zeggen dat de ingrediënten voor een succes er liggen: een gebronste dragende verhaalstem van topklasse (niemand minder dan Anthony Hopkins) en op dat moment bekende artiesten als Fish en Ladysmith Black Mambazo. Chris Thompson mag ook weer meedoen, en waarschijnlijk als goedmakertje heeft 'ie een veel grotere rol dan op "War Of The Worlds". Maar... een echt orkest ontbreekt en goede muzikale ideeën zijn schaars. De angst slaat je al om je hart als het album niet blijkt te beginnen met een pakkende ouverture die je meteen in het verhaal laat zitten, maar met een slappe trage ballad. Waar Wayne eerder met disco-invloeden de tijdgeest in 1978 goed aanvoelde, hebben de modernismen in de arrangementen van de opvolger een hoog 'net niet'-gehalte. Om kort te gaan: je vraagt je af of Wayne dit alles zelf al niet aanvoelde voor de release. Die man heeft toch een schat aan ervaring. Eén van de pakkendste melodieën en spannenste passages is het duet tussen Fish en de toen nog vrij onbekende zangeres/actrice Catherina Zeta Jones, "The Parting Of The Ways". Dielaatste groeide uit tot een megaster, maar niet door deze plaat...;-)

van “Indian Summer” (Record Heaven, 1996)
De laaste plaat van het uit Zweden afkomstige Landberk is broeierig en sfeervol. De band liet in zijn korte bestaan 3 studio-albums na. Meestergitarist Reine Fiske en bassist Stafan Dimle sloten zich na het uiteenvallen van de band bij Paatos aan, hoewel beide geen deel meer uitmaken van de huidige line-up.