Xymphonia is sponsored by

PASEN / 50 JAAR / LIVE-TIP
10cc - The Second Sitting For The Last Supper
Van "The Original Soundtrack" (Mercury, 1975)

"Does humor belong in music?", vroeg Frank Zappa zich al eens af en hij beantwoordde die vraag in ruime mate via zijn eigen muziek. 10cc had er ook een handje van en er zaten altijd wel een paar grappige vondsten in zowel de muziek als de teksten van deze Britse band. Zoals bijvoorbeeld in “The Second Sitting For The Last Supper”, waarin de heren smachtend zitten te wachten op de terugkeer van Jezus maar het vervolgens combineren met een lekker stukje rockende muziek die ons ietwat doet denken aan “Hocus Pocus” van Focus. We hebben geen idee of dat een bewust muzikaal commentaar is; wat we wel weten is dat het nummer op het sinds vorige maand 50 jaar oude "The Original Soundtrack" te vinden is. Dit was het derde 10cc-album, het eerste voor Mercury/Phonogram, dat een voor die tijd zeer riant contract van een miljoen dollar aanbood voor vijf albums – puur op basis van het horen van één song: “I'm Not In Love”. En ja, dat nummer is een absolute klassieker gebleken met een voor die tijd zeer vooruitstrevende klank maar ook de rest van "The Original Soundtrack" mag er zijn. De heren Lol Creme, Kevin Godley, Graham Gouldman en Eric Stewart waren alle vier sterke songschrijvers, goede instrumentalisten en vocalisten maar gezamenlijk een typische geval van 'het geheel is meer dan de som der delen'. "The Original Soundtrack" is een artrockklassieker gebleken, die 50 jaar later nog steeds nieuwe liefhebbers beroert. Overigens tourt 10cc er nog steeds lustig op los, met nog één origineel lid, Graham Gouldman, maar wel met gitarist Rick Fenn en drummer Paul Burgess aan zijn zijde, die ook al sinds de jaren zeventig tot de liveband behoren. In november staan er 10 concerten in Nederland op het program, waaronder op 23 november in Theater De Spiegel in Zwolle.
Websites:
https://www.10cc.world/
https://www.facebook.com/10ccworld.

NIEUW / PASEN
Hogarth, Steve, RanestRane and Flowing Chords – Acid Rain (live)
– Easter (live)
Van “S.P.Q.R. - Live From Sala Sinopoli, Roma” (Poison Apple, 2025)

In 2005 was er al eens een succesvolle samenwerking tussen Steve Hogarth en RanestRane. De Italiaanse band begeleidde toen de Marillion-zanger in het kader van een bijzondere show in Rome, die onderdeel uitmaakte van de toenmalige solotournee van de Brit die zich vaak kortweg H laat noemen. Dat dit nu (bijna) tien jaar geleden is, vormt een mooie aanleiding om dit nog eens over te doen. Het werden zelfs meerdere concerten en natuurlijk moesten die bijzonder worden, maar meer daarover later. Voor wie wel eens bij een solo-optreden van H is geweest weet dat de setlist bestaat uit een mengelmoes van solowerk, Marillion-nummers en covers. Zo ook op de avond die nu is vastgelegd op “S.P.Q.R. - Live From Sala Sinopoli, Roma”. We worden getrakteerd op klassiekers uit het Marillion-repertoire, maar dit soort concerten zijn vooral ook de spaarzame momenten waarbij weer eens wat van H's eigen nummers van het solo-album “Ice Cream Genius” (1997) voorbijkomen. Voor één van de hoogtepunten gaan we nog verder terug in Hogarths carrière, want we krijgen een mooie versie geserveerd van “Acid Rain” van zijn pre-Marillion-band The Europeans. Naast dat de nummers op mooie wijze zijn gearrangeerd (door RanestRane-toetsenist Riccardo Romano) is het tweede deel van het concert extra bijzonder. Dan doet namelijk The Flowing Chords mee, een 9-koppig vocaal ensemble. Jawel: eindelijk mogen we wat nummers uit het Hogarth-verleden met een écht koor horen. Natuurlijk is “Man Of A Thousand Faces”, dat in het origineel een kinderkoor liet horen, daarvoor geselecteerd, alsmede het van Marillions recentste studio-album afkomstige “The Crow And The Nightingale”. Hoogtepunt is echter wel een zeer intense versie van “Nothing To Declare” en ook “Easter” krijgt een bijzondere bewerking met géén gitaarsolo maar Romano die de solo op harmonium speelt. In de overdaad van Marillion-gerelateerde releases is dit toch zeker een bijzonder document. We hebben gekozen voor “Acid Rain” mét het koor en natuurlijk zeer toepasselijk “Easter”.
Websites:
http://www.stevehogarth.com/
https://www.facebook.com/IceCreamGenius
https://www.ranestrane.net/
https://www.ranestranestore.com/en/
https://www.facebook.com/RanestRane
https://www.flowingchords.it/
https://www.facebook.com/flowingchords/.

NIEUW (jazzrock)
Haavisto, Jukka - Dancing In The Woods (live)
Van "Live At Eclipse Jazz Club" (Eclipse Music, 2025)

Iets meer dan twee jaar geleden, in aflevering 1544, draaiden we werk van de Finse bassist Jukka Haavisto en wel van zijn solodebuut "Reflections". Het melodieuze jazzrockalbum was gecomponeerd in de geest van de topacts uit het genre met de klassieke bezetting bas, gitaar, drums en keyboards, zoals The New Tony Williams Lifetime, Frank Gambale en Tribal Tech. Dat Haavisto en zijn begeleiders (Severi Sorjonen op drums, gitarist Johannes Granroth en Vili Itäpelto op toetsen) het materiaal live eveneens uitstekend beheersen bewezen ze gedurende een in februari 2024 opgenomen concert. Tijdens dit als "Live At Eclipse Jazz Club" uitgebrachte optreden werden vier van de zeven op het studioalbum aanwezige tracks uitgevoerd. Met name "Opus nr. 8" en "Dancing In The Woods" greep de band aan om de al in de studio aanwezig vloeiende flow van pakkende thema’s en wervelende solo’s intens op te rekken, met als bijkomend effect dat de composities tweemaal zo lang als het origineel duren. Maar ook in "Opus Nr. 11" spat de uitgebreide interactie op het podium uit de boxen, waarbij niet zelden eenzelfde vibe wordt gecreëerd als destijds bij concerten van Scott Henderson & Gary Willis’ Tribal Tech. Alleen in de melancholieke, gevoelige ballade "Morning Dew" wordt het improviseren tot een minimum beperkt. Van dit live-album draaien we afsluiter "Dancing In The Woods".
Websites:
https://www.jukkahaavisto.com/
https://jukkahaavisto.bandcamp.com/album/live-at-eclipse-jazz-club
https://www.facebook.com/BassistJukkaHaavisto/.

HERUITGAVE
White Willow - Splinters
Van "Signal To Noise" (The Laser's Edge, 2006 / Karisma Records, 2025)

Aangezien het merendeel van de albums van White Willow al een tijdje niet meer beschikbaar is, heeft bandleider Jacob Holm-Lupo in samenwerking met Karisma Records de hele bandcatalogus onder handen genomen en voorzien van een frisse nieuwe mastering. Onlangs schonken we aandacht aan het vierde werkstuk van de Noorse groep, "Storm Season" (2004), waarvan de heruitgave december 2024 was verschenen. We zijn intussen een paar maanden verder en nu is album no. 5 "Signal To Noise" aan de beurt. Dat verscheen relatief kort na "Storm Season", namelijk al in 2006 en liet wederom een koerswijziging horen. Holm-Lupo en co. gingen, op zoek naar een modernere sound, in zee met Tommy Hansen. Deze gerenommeerde producer is vooral bekend van zijn lange samenwerking met de Duitse metalband Helloween. De donkerte van de voorganger maakte plaats voor meer sprankeling, waarbij de stem van nieuwe zangeres Trude Eidtang nadrukkelijk op de voorgrond trad. Terugkijkend kunnen we stellen dat wat White Willow destijds liet horen eigenlijk niet eens zo heel ver weg lag van wat het Nederlandse The Gathering in die jaren bracht, waarbij White Willow door het gebruikte toetsenarsenaal, bespeeld door Lars Fredrik Frøislie, beduidend meer retro-prog-trekjes had. Vanavond draaien we één van de langere stukken van "Signal To Noise", het ruim 8 minuten durende “Splinters”.
Websites:
https://whitewillow.bandcamp.com/
https://www.facebook.com/whitewillowband
https://whitewillow.bandcamp.com/album/signal-to-noise-remaster.

THE ROOTS OF DARK SKY ALLIANCE
Fragile Fate, The - Lilliam Ocean
Afkomstig van "Lilliam Ocean" (Carpe Sonum Novum, 2016)

We draaiden al twee keer werk van het vorig jaar verschenen album “Interdwell” van Dark Sky Alliance. Dit uit de VS afkomstige kwartet vond zijn oorsprong in The Fragile Fate, een samenwerking tussen toetsenist Rupert Greenall, drummer Jerry Marotta en gitarist Eric "the" Taylor, dat in 2016 het projectalbum "Lilliam Ocean" uitbracht. Met toevoeging van multi-instrumentalist David Helpling ontstond daaruit Dark Sky Alliance. We omschreven “Interdwell” als een prachtig album dat door de inbreng van gastmusici als gitarist Jamie West-Oram (Greenalls collega in The Fixx), vibrafonist Joe Locke en Robert Rich rijk ingekleurde ambientprog laat horen. De meeste tracks hebben een dromerig arrangement, ietwat tussen instrumentale composities van David Sylvian en Brian Eno of de soundtracks van Peter Gabriel in, maar in het titelnummer en enkele andere stukken klinkt Dark Sky Alliance door de zwevende gitaarsolo's ook als een enigszins Floydeske progressieve rockband. We keren nu terug naar die plaat van The Fragile Fate. Op het in het ambient-genre gewortelde "Lilliam Ocean" moeten de instrumentale composities het vooral van sfeer hebben, waarbij mede door het trage drumpatronen geregeld ook hier een link bestaat met het vroege solowerk van David Sylvian of de Japan-offshoot Rain Tree Crow. Acht jaar geleden draaiden we al eens het stuk "Configuration", waaraan Robert Rich zijn medewerking verleende, vanavond aandacht voor het titelnummer.
Websites:
https://thefragilefate.bandcamp.com/album/lilliam-ocean
https://thefragilefate.com/
https://www.facebook.com/darkskyalliancemusic/
https://darkskyalliance.com/.

NIEUW
Echolyn – On We Blur
– Silent Years
Van “Timesilentradio VII” (eigen beheer, 2025)

We hebben er tien jaar op moeten wachten, maar eindelijk laat Echolyn weer van zich horen. De groep rond kerntrio Brett Kull, Ray Weston en Christopher Buzby is al sinds zo'n 35 jaar verantwoordelijk voor zo ongeveer het spannendste en intrigerendste wat er op Noord-Amerikaans proggebied gebeurt. Het lange wachten wordt beloond met twee tegelijkertijd uitgebrachte albums, beiden “Timesilentradio” getiteld. Eentje heeft een Romeins cijfer VII als toevoeging en de andere een Romeinse II. Dat ziet er mysterieus uit, maar het slaat eenvoudigweg op het aantal nummers op de respectievelijke schijven. Ja, inderdaad: “Timesilentradio II” bevat dus twee als 'epics' te betitelen lange composities. Vanavond aandacht voor de schijf met zeven bondiger songs. De sound is vanaf opener “Radio Waves” (geen cover!) meteen vertrouwd. De typische samenzang en de behoorlijk intense uithalen van (meestal) leadzanger Ray Weston zorgen daar wel voor. Wat opvalt is dat drummer van het eerste uur Paul Ramsey niet meer present is. Zijn plaats wordt ingenomen door een bekende: Jordan Perlson, die als tweede drummer/percussionist zoveel energie toevoegde aan het alweer 25 jaar oude “Cowboy Poems Free”. Hij was nog wel bij opvolger “Mei” (2002) betrokken maar stortte zich daarna op veel sessiewerk en werd de vaste drummer van de Becca Stevens Band. De songs zijn ontstaan over een periode van zo'n 6 jaar en in de afrondende productie- en mixfase werd vorig jaar gezocht naar een extern luisterend oor. De heren realiseerden zich toen ook dat het 30 jaar geleden was dat “As The World” verscheen, hun enige en uiteindelijk korte en negatief uitpakkende ervaring met een major label. Aan de producer/engineer waarmee destijds gewerkt werd, Glenn Rosenstein, worden juist wél positieve herinneringen gekoesterd. Terecht, vinden wij, want “As The World” klinkt nog steeds als een klok. Dus werd besloten hem eens te peilen voor tips en hij was maar al te graag bereid zélf te helpen met de mix. En die klinkt weer fraai, al zijn er wel maar weinig passages van stilte of, waar maar een enkel instrument klinkt. Als je niet echt voor de albums gaat zitten, loop je de kans dat alles wat eenvormig op je overkomt. Omdat er vaak zoveel tegelijk gebeurt in de arrangementen, als ware de groep een moderne Gentle Giant, heeft het wel tijd nodig voordat de zeer zeker aanwezige muzikale rijkdom zich echt aan je openbaart. Het meest enerverende en afwisselde van de twee albums is die met de twee 'epics', waarvan we er binnenkort eentje zullen draaien, maar ook “Timeslentradio VII” bevat veel moois. We gaan fris van start met “On We Blur” en vervolgen met “Silent Years”.
Websites:
https://www.echolyn.com/
https://www.facebook.com/echolynband.

LIVE-TIP
Zombies, The – Memphis
Van het album “As Far As I Can See.....” (Go! Entertainment, 2004)

Colin Blunstone en zijn band komen op woensdag 23 april naar de Hengelose vestiging van de Metropool. De Britse muzieklegende, die in juni 80 hoopt te worden, scoorde in de jaren zeventig met klassiekers als “I Don't Believe In Miracles'. Bekender is hij wellicht nog als zanger en mede-oprichter (al in 1961!) van The Zombies, samen met onder anderen toetsenist/zanger Rod Argent. Hits als “She's Not There”, “Time Of The Season” en “This Will Be Our Year” legden de basis voor een heel tijdperk aan pop- en rockklassiekers. The Zombies gingen al na “Odessey And Oracle” uit 1968 uit elkaar, waarna Argent de groep die zijn achternaam draagt oprichtte. Blunstone begon zijn solocarrière in 1969 met de release van drie singles onder het pseudoniem Neil MacArthur. Sindsdien heeft hij, naast negen studioalbums met The Zombies, tien platen uitgebracht onder zijn echte naam. Blunstone ging overigens vaak met de groep Argent als een soort 'combi-package' op tournee. In 1990 verscheen er al een gedeeltelijke reünieplaat, gek genoeg zónder Argent. In 2004 was daar ineens “As Far As I Can See.....”: een samenwerking van Blunstone en Argent waarvoor de bandnaam weer uit de kast werd gehaald. Het bleek een opmaat voor een completere bandreünie om het 40-jarig jubileum van “Odessey And Oracle” te vieren. Daarna verschenen nog meerdere albums met de bandnaam, waar dan alleen Blunstone en Argent van de oorspronkelijke line-up bij betrokken waren. Ook volgden er diverse tournees, maar dat hield vorig jaar op. In juli 2024 kreeg de destijds 79-jarige Argent namelijk een beroerte, waarna hij zijn afscheid van het podium wereldkundig maakte. Wat niet onvermeld mag blijven is dat Blunstone ook enkele malen te horen was als leadzanger bij The Alan Parsons Project en het overbekende “Old And Wise” staat ook bij Blunstone's soloconcerten vaak op de setlist. Dat zal woensdag vast ook het geval zijn, maar we kunnen vooral ook een rijke selectie van The Zombies-klassiekers en evergreens van soloalbums als “Ennismore” verwachten. Afgelopen week werd trouwens bekend dat Altameda het voorprogramma gaat verzorgen tijdens alle Nederlandse Blunstone-concerten. Altameda is een Canadees duo dat rauwe folkrock maakt met een vleugje melancholie. De twee werden al eens genomineerd voor een prestigieuze JUNO Award. Morgen zijn Blunstone en Altameda overigens al in de Bosuil in Weert te bewonderen en donderdag 24 april wordt Luxor Live in Arnhem aangedaan. Het slot van de Nederlandse tour is op 25 april in de Phil in Haarlem.
Websites:
https://www.colinblunstone.net/
https://www.facebook.com/colinblunstone
https://colinblunstone.bandcamp.com/.

ALBUM VAN DE MAAND
Melting Clock – Città Spenta
Van “Altrove” (Black Widow Records, 2024)

Dat de Italiaanse progressieve rockscene nog springlevend is, wordt maar weer eens bewezen door Melting Clock. Deze band uit Genua was, ondanks het feit dat debuut “Destinazioni” al zes jaar geleden verscheen, tot vlak voor de laatste jaarwisseling nog aan onze aandacht ontsnapt. Afgelopen september verscheen de opvolger “Altrove” die wél in ons vizier kwam, maar het afgelopen half jaar wat ons betreft nog te weinig bijval heeft gekregen. Vandaar dat we “Altrove” graag alsnog van het etiket “Album van de Maand” voorzien. De muziek van dit uit Genua afkomstige sextet valt te omschrijven als 'volbloed' symfonische rock. Daarbij dient wel aangetekend te worden dat het gitaristenduo niet vies is van zo hier en daar wat stevige riffs met een dot distortion. We zouden dus kunnen spreken van een klein progmetalig aspect. Blikvanger is de lenige stem van Emanuele Vedana. Vooral in het tweedelige “Altrove” en het vierdelige slotnummer “Endurance” heeft de afwisseling van ingehouden passages met sprankelende grandeur wel iets Renaissance-achtigs. Op andere momenten moesten we door de soms grote sprongen in de zanglijnen denken aan het Japanse Wappa Gappa. In zeven bijzonder onderhoudende composities spelen de bandleden telkens weer hun troeven uit: lekker prominent (ook fretloos) spel van bassist Alesandro Bosca, gloedvolle keyboards én (in slotnummer “Endurance”) een verrassend sterke tweede zangstem van Sandro Amadei, alsmede zowel akoestisch als elektrisch solospel door de gitaristen Simone Caffé en Stefano Amadei. Drummer Fransesco Fiorito zorgt aldoor voor de betrouwbare ritmische basis. Vanavond “Città Spenta” (ofwel “Verduisterde Stad”). Zoals eigenlijk voor iedere compositie op “Altrove” geldt, is er sprake van een fraaie opbouw, met opnieuw een glansrol voor de zeer elastische stembanden van Vedana.
Websites:
https://www.facebook.com/meltingclockband/.

HET DEBUUT
Visible Wind – Catharsis
Van “Catharsis” (Ipso Facto, 1988)

Wie is opgegroeid ten tijde van de opkomst van de tweede proggeneratie en toen ook al daadwerkelijk met prog (of symfo, zoals we het toen noemden) bezig was, zal wel eens naar Visible Wind hebben geluisterd of toch in ieder geval die naam wel eens hebben horen vallen. In de beginjaren van Xymphonia kwam deze band ook regelmatig aan bod, maar op een of andere manier zijn we de Canadezen uit het oor verloren. Dat gaan we dit jaar goed maken met muziek van de vijf studioalbums die in bijna 25 jaar tijd van de groep uit Montreal verschenen. Oprichters waren in 1983 toetsenist Stephen Geysens en drummer Luc Hébert. Als gitarist was op de eerste twee albums Philippe Woolgar te horen. Het in 1988 verschenen debuut “Catharsis” laat een compact geluid horen, dat aansloot bij de Britse neoprog, maar mede door de expressieve zang van Christopher Wells ook bij de Franse school. Overigens nam op later werk Geysens de rol van leadzanger over. Diezelfde Geysens speelde op het debuut de baspartijen met een synthesizer in, pas bij opvolger “A Moment Beyond Time” (1991) trad er in de persoon van Louis Roy een echte bassist toe. Op dat tweede werkstuk neigt het bandgeluid meer naar Genesis ten tijde van “Wind And Wuthering”. En zo had ieder Visible Wind-album een eigen karakter, hoewel de basis toch altijd is geworteld in grote voorbeelden als Genesis, Camel en Marillion. We hebben nog nooit wat van het debuut laten horen. Daar komt vanavond verandering in: we pakken we maar gelijk het titelnummer, “Catharsis”.
Websites:
https://www.progarchives.com/artist.asp?id=347.

NIEUW
Crippled Black Phoenix – Song For The Unloved
Van het album ”The Wolf Changes Its Fur But Not Its Nature / Horrific Honorifics Number Two(2) – 20 Year Of Crippled Black Phoenix” (Seasons Of Mist, 2024)

Crippled Black Phoenix is nooit voor één genre te vangen geweest. Natuurlijk, er klinken altijd wel echo’s van Pink Floyd door, de nummers zijn vaak lang, de sfeer belangrijk. De muziek is repetitief van karakter en de dynamiek is groot. Toch wordt het Britse gezelschap niet gezien als standaard progband. Dat uit zich niet alleen op hun studioplaten, maar ook in covers die af en toe worden opgenomen. De omschrijving van het muziekgenre zegt al genoeg: spacerock, postrock en crossover-prog zijn termen die vaak gehanteerd worden. Vorig jaar november werd het 20-jarig bestaan van de groep gevierd met een album waarop herbewerkingen staan van oudere bandnummers. De titel, “The Wolf Changes Its Fur But Not Its Nature”, is een Engels spreekwoord, het equivalent van ons “de vos verliest zijn haren, maar niet zijn streken”. Het album klinkt warm, donker, melodieus en mystiek. Samengevat horen we hier een mix van de somberte van Nick Cave, het geluid van Pink Floyd, de gloom en doom van de gothic, de uitbarstingen van Hawkwind, de langzame sludge van Neurosis en de postrockers van Godspeed! You Black Emperor en toch klinkt Crippled Black Phoenix helemaal als zichzelf. Een meeslepende 'tour de force' waarin melodie, kracht en sfeer prachtig samenkomen. Bij het album, dat zowel op CD als LP verkrijgbaar is, zit een bonusalbum, “Horrorific Honorifics Number Two(2)” met een aantal covers van met name artiesten die niet in 'ons' genre zitten, en die hier worden voorzien van een meeslepend en vol geluid. Het is al met al een mooie jubileumdubbelaar. Wij gaan luisteren naar het vijftien minuten lange “Song For The Unloved” dat is te vinden op de eerste schijf. Het betreft een mooie herbewerking van “Song For The Loved” (let op het subtiele verschil in titel) van het in 2009 verschenen tweede bandalbum “The Resurrectionists”. Na een rustig begin zet de drummer zwaar in en volgt spannend gitaarwerk met Pink Floyd-trekjes. Halverwege klinkt er progrock door en vergroot de sax van Georg Paco Nitschke het Pink-Floyd-gevoel. (gebaseerd op Jurriaan Hage's Progwereld-recensie)
Websites:
https://www.crippledblackphoenix.net/
https://www.facebook.com/CBP444
https://riseupandfight.bandcamp.com/.

50 JAAR / IN HET NIEUWS
Alquin – Wheelchair Groupie
Van het album “Nobody Can Wait Forever” (Polydor, 1975)

Alquin maakte fraai opgebouwde nummers, waarin een aansprekende mix van klassiek, prog, jazz en funk geboden werd. In eerste instantie klonk de Delftse band typisch Europees progressief; met de komst van zanger Michel van Dijk in 1974 werd het geluid Amerikaanser, met invloeden uit westcoast rock. De lenige en aansprekende zang van Van Dijk, met zijn perfecte Engelse uitspraak, voegde een extra dimensie toe aan de muziek. Eind jaren '70 hielden de heren het voor gezien, maar de groep maakte in 2003 een succesvolle comeback. Eerst met oud materiaal, maar uiteindelijk verschenen er ook twee albums met nieuw materiaal met een wat bluesier geluid dan we gewend waren. Toen Alquin in 2013 stopte met optreden, pakten zanger Michel van Dijk en gitarist Ferdinand Bakker door met Lone Project, ook wel gewoon kortweg Lone. Vandaag vieren we het 50-jarig jubileum van “Nobody Can Wait Forever”, het album waarop Van Dijk voor het eerst met Alquin te horen is, met het nummer “Wheelchair Groupie”. Over twee weken komt het zevende Lone-album uit: “We Came A Long Way”. Op de Alquin-website staan besteldetails.
Websites:
https://alquin.org/
https://www.facebook.com/alquinband
http://www.loneproject.nl .

HET (SOLO-)DEBUUT
Brunel, Bunny - You
Van "Touch" (Inner City Records, 1979 / Planet Blue Records/Muffin Records, 1996)

De Franse bassist Bunny Brunel had in de tweede helft van de jaren zeventig al gespeeld op albums van onder andere Lockwood (van de gebroeders Didier en Francis), Georges Moustaki en Chick Corea, voordat hij, mede door toedoen van laatstgenoemde en Stanley Clarke, in 1979 in staat werd gesteld zijn solodebuut "Touch" uit te brengen. Op de fraaie fusionplaat gaat het vooral fretloze baswerk van Brunel onder meer samen met orkestpartijen en enkele toetsensolo's van Corea. Na deze plaat maakte de Fransman nog diverse soloplaten en ging samenwerken met jazzrockers als Mike Stern en Vinnie Colaiuta en was hij een van de musici in de formatie CAB met Tony MacAlpine en Dennis Chambers. Van "Touch" hebben we het funky openingsnummer "You" uitgekozen, dat naast genoemde elementen tevens opvalt door de zang van Nicol (Nani) Villa, de toekomstige vrouw van Brunel. Brunel bracht in 2023 nog de CD "Bass Ball 2" uit en werkt momenteel aan een nieuwe CAB-plaat.
Websites:
https://bunnybrunel.com/
https://www.facebook.com/bunny.brunelii/
https://www.facebook.com/p/Brunel-Music-NIkaia-Records-100054211240099/ .

LIVE–TIP
Huis – Westminister Bridge
Van het album “In The Face Of The Unknown” (Unicorn Digital, 2024)

Sinds het verschijnen van het debuut “Despite Gardian Angel” in 2014 staat Huis garant voor volle én gloedvolle neoprog, met gepassioneerde zang, sfeervolle keyboardpartijen, fijn gitaarwerk en meeslepende composities met ruimte voor veel pakkende melodieën. Vorig jaar bracht de Canadese groep het album “In The Face Of The Unknown” uit. Dit vierde Huis-werkstuk heeft opnieuw de klasse die we inmiddels kunnen verwachten van een band waar Michel St. Père zijn naam aan verbonden heeft. Niet alleen is hij de man achter het label Unicorn Digital, tevens bestiert hij Mystery. Resultaat is een heel emotievol puur symfoalbum. Na succesvolle optredens in Europa, waaronder het Progdreams Festival en het Artrock Festival, keert Huis terug naar Nederland voor een exclusieve show in Poppodium Boerderij, op zaterdag 25 juni 2025. Van het genoemde album hebben we natuurlijk al het nodige laten horen, vanavond “Westminister Bridge”.
Websites:
https://www.huisband.com/
https://www.facebook.com/huisband .

HERUITGAVE / 40 JAAR
Metheny Group, Pat - This Is Not America (featuring David Bowie)
Van "The Falcon And The Snowman" (EMI America, 1985 / Capitol Records, 2024)

"The Falcon And The Snowman" is een speelfilm van John Schlesinger uit 1985 met hoofdrollen voor Sean Penn en Timothy Hutton. Het op waarheid gebaseerde spionageverhaal kreeg extra aandacht doordat superster David Bowie het op de door Pat Metheny en Lyle Mays gecomponeerde filmmuziekthema's van tekst en zang voorzag, wat leidde tot de nummer 1-hit "This Is Not America". De 40 jaar oude soundtrack van de Pat Metheny Group werd vorig jaar opnieuw uitgebracht door de Japanse vestiging van Capitol Records. Hoewel het thema van de film en het liedje uiteraard (?) niets met de huidige stand van zaken in de V.S. te maken hebben, vinden we het wel passend om deze fraaie song eens in Xymphonia te draaien. Van Pat Metheny, die in augustus in het kader van de Dream Box/MoonDial Tour 2025 Scandinavië aandoet, verschijnt overigens in juli het nieuwe album "MoonDial". (NB. Ooit is dit nummer wel eens te horen geweest in Xymphonia, maar dan in de versie van de Italiaanse zangeres Alice, die het tot "For This Is Not America" omgedoopte stuk uitbracht op single en haar CD "Personal Juxe Box" uit 2000.)
Websites:
https://www.patmetheny.com/music/detail.cfm?id=33
https://www.patmetheny.com/
https://www.facebook.com/PatMetheny/ .

ALBUM VAN DE MAAND
Melting Clock – Altrove Parte 1
– Altrove Parte 2
Van “Altrove” (Black Widow Records, 2024)

Dat de Italiaanse progressieve rockscene nog springlevend is, wordt maar weer eens bewezen door Melting Clock. Deze band uit Genua was, ondanks het feit dat debuut “Destinazioni” al zes jaar geleden verscheen, tot vlak voor de laatste jaarwisseling nog aan onze aandacht ontsnapt. Afgelopen september verscheen de opvolger “Altrove” die wél in ons vizier kwam, maar het afgelopen half jaar wat ons betreft nog te weinig bijval heeft gekregen. Vandaar dat we “Altrove” graag alsnog van het etiket “Album van de Maand” voorzien. De muziek van dit uit Genua afkomstige sextet valt te omschrijven als 'volbloed' symfonische rock. Daarbij dient wel aangetekend te worden dat het gitaristenduo niet vies is van zo hier en daar wat stevige riffs met een dot distortion. We zouden dus kunnen spreken van een klein progmetalig aspect. Blikvanger is de lenige stem van Emanuele Vedana. Vooral in het tweedelige “Altrove” en het vierdelige slotnummer “Endurance” heeft de afwisseling van ingehouden passages met sprankelende grandeur wel iets Renaissance-achtigs. Op andere momenten moesten we door de soms grote sprongen in de zanglijnen denken aan het Japanse Wappa Gappa. In zeven bijzonder onderhoudende composities spelen de bandleden telkens weer hun troeven uit: lekker prominent (ook fretloos) spel van bassist Alesandro Bosca, gloedvolle keyboards én (in slotnummer “Endurance”) een verrassend sterke tweede zangstem van Sandro Amadei, alsmede zowel akoestisch als elektrisch solospel door de gitaristen Simone Caffé en Stefano Amadei. Drummer Fransesco Fiorito zorgt aldoor voor de betrouwbare ritmische basis. Vanavond het tweedelige titelnummer (“Elders” in vertaling). Deel één begint heel ingetogen met akoestische gitaar en piano als begeleiding van de kristalheldere zang van Vedana. Al snel voegt de fretloze bas van Bosca zich hierbij. Langs een akkoordenprogressie die maar blijft moduleren van mineur naar majeur en weer terug bouwt het arrangement verder uit om na een solo-pianopassage in deel twee flink uit te pakken met een spannende haast orkestrale climax over een ostinato, waarbij de eerder aangehaalde Renaissance-referentie nadrukkelijk aanwezig is.
Websites:
https://www.facebook.com/meltingclockband/.

SYMFONISCHE NEW AGE
Kitaro - Kokoro (Live)
Van "An Enchanted Evening" (Domo, 1995)

Kitaro is al vaker in Xymphonia voorbij gekomen. Het vroege werk van de Japanner neigt naar meer naar filmische new age maar zijn muziek werd begin jaren 90 een stuk symfonischer van opzet met het conceptalbum “Kojiki” (1990) en vervolgens “Dream” (1992), waarop Jon Anderson te gast is. Veelvuldig kregen elektrische viool, drums, percussie, orkest en vooral ook elektrische gitaar een plaats in zijn arangementen, met als hoogtepunt in deze ontwikkeling het in 1994 verschenen “Mandala”. De daarop te horen mix van new age met world fusion wist Kitaro ook te vertalen naar het podium, wat valt te horen en zien op de CD/DVD-set "An Enchanted Evening" die het jaar erop verscheen. De live-band is uitgebreid bezet, met twee toetsenisten, twee drummer-percussionisten, een bassist en een gitarist, plus een opvallende rol voor de Tibetaan Nawang Khechog op diverse hoorns en fluiten. De gitarist van dienst is de Noord-Amerikaan Angus Clark, die in de climax van het concert, het ruim 13 minuten durende “Kokoro”, een glansrol krijgt toebedeeld met prachtige soli. Maar de grootste verrassing is wel dat Kitaro zelf ook een Fender Stratocaster omhangt, waarna hij met Clark over en weer solo's uitwisselt of tweestemmig speelt. De onlangs 72 geworden Japanner zou na deze toernee nooit meer zo symfonisch uitpakken als hij hier deed en dat maakt dan ook met name dit live-album een aanrader voor de progliefhebber die graag iets van zijn hand in de kast wil hebben staan.
Websites:
https://www.domomusicgroup.com/kitaro/
https://www.facebook.com/Kitaro .

SOLUTION-SPECIAL MET GAST WOUTER BESSELS

NIEUW: ARCHIEFUITGAVE
Solution - Divergence (single version)
– Last Detail
– Sitting In An Old Car (demo version of It’s Only Just Begun)
– Fades Away (demo version of Runaway)
– Evil Love (uncensored early mix)
– Chappaqua (live Dalfsen 1980)
Van de boxset “Last Detail - Anthology 1967-2006” (Pseudonym Records, 2025)

Gisteren, zaterdag 12 april, werd op de Platenbeurs in Den Bosch de maar liefst 18 CD's en een DVD bevattende boxset “Last Detail - Anthology 1967-2006” gepresenteerd door Leo Blokhuis. Bandarchivaris Wouter Bessels heeft in opdracht van Pseudonym Records jaren werk gestoken om hier iets heel speciaals van te maken. Deze 4 kg zware, tot 1000 stuks gelimiteerde schatkist bevat niet alleen alle albums in fraai opgepoetste geluidskwaliteit, ook zijn vele live-opnamen toegevoegd, alsmede demo's en outtakes. Het reünieconcert uit 2006 is zowel op twee CD's als op DVD aanwezig. Als klap op de vuurpijl is een prachtig hardcover koffietafelboekwerk van maar liefst 276 pagina's toegevoegd, geschreven door Bessels en vol bijzondere foto's, posters, albumhoesafbeeldingen en wat dies meer zij. Bij de presentatie gister waren de voormalige bandleden Tom Barlage, Hans Waterman, Jaap van Eik en Harry Hardholt aanwezig en natuurlijk ook Wouter Bessels. Dit tweede Xymphonia-uur besteden we in z'n geheel aan deze bijzondere boxset en we hebben Wouter Bessels bereid gevonden hiervoor naar onze studio te reizen! Hij heeft zelf een aantal bijzondere tracks uitgekozen die we laten horen en waar hij zelf toelichtingen bij zal geven.
Websites:
https://www.facebook.com/p/Solution-music-page-100087600758066
https://www.facebook.com/p/Centertainment-Pseudonym-100056493015312/
https://nl.m.wikipedia.org/wiki/Solution .

NIEUW / LIVE-TIP
Johnson, Eric – Freeway Jam (live)
Vai, Steve – Zeus In Chains (live)
Van “Joe Satriani / Eric Johnson / Steve Vai: G3 – Reunion Live” (Ear Music / Edel, 2025)

Sinds 1996 zijn er vele tournees geweest door drie gitaarhelden (veelal met nog een speciale gast) onder de noemer G3. De opzet is door de loop der jaren steeds hetzelfde. De speciale gast doet het voorprogramma, vervolgens doet ieder van de drie gitaristen een eigen set met zijn eigen band en als afsluiting komen ze samen op het podium om een aantal klassiekers van hun eigen voorbeelden te vertolken. De originele line-up van G3 bestond uit Joe Satriani (1956), zijn al even beroemde leerling en mede-'shredder' Steve Vai (1960) en de bij het grote publiek iets onbekendere maar door vele mede-gitaristen, waaronder zijn G3-makkers bewonderde Eric Johnson, die qua stijl ook minder onder de 'shredders' is te plaatsen. Na wat jaren bleek het door de vele andere tourverplichtingen van de heren lastig om deze G3-bezetting steeds weer bij elkaar te krijgen. En zo zijn er ook tournees waarbij een van drieën vervangen bleek door bijvoorbeeld Yngwie Malmsteen of John Petrucci. Vorig jaar kwamen ze weer bijeen voor een tournee die ook Nederland heeft aangedaan en uiteraard volgt er dan ook een live-document: “Joe Satriani / Eric Johnson / Steve Vai: G3 – Reunion Live”. De zoon van Satriani, ZZ, filmde bovendien een documentaire over deze tournee (en speelt nog even met pa mee op het podium). De heren putten vooral uit hun bekendste repertoire en veel van de titels van de gespeelde stukken van vooral Vai en Satriani zijn al in ons uitzendingenarchief terug te vinden. Zelf vonden we het afsluitende gezamenlijke blok altijd al het minst interessante van de eerder verschenen G3-livedocumenten omdat de songs wat clichématig zijn en op een van-dik-hout-zaagt-men-planken-manier gespeeld worden. Deze keer komt repertoire van Cream, Jimi Hendrix en Steppenwolf voorbij. Van de drie is Satriani de meest gedraaide artiest in Xymphonia, wat de keuze voor Vai en Johnson vergemakkelijkte. Let ook op het goed in de mix geplaatste spel van hun begeleiders, waarbij in het geval van Vai's band vooral bassist Philip Bynoe eruitspringt en bij Johnson bassist Roscoe Beck en tweede gitarist Dave Scher. Dit jaar is er geen G3, maar wel een soort afgeleide, namelijk de SatchVai Band. De Surfing With The Hydra Tour 2025 featuring Joe Satriani and Steve Vai doet op 23 juni de Amsterdamse AFAS Live aan en 10 juli 2025 de Mitsubishi Electric Halle in Düsseldorf.
Websites:
https://www.g3tour.com/
https://www.ericjohnson.com/
https://www.facebook.com/OfficialEricJohnson
https://www.vai.com/
https://www.facebook.com/stevevai/ .

NIEUW / LIVE-TIP
IQ – Far From Here
Van “Dominion” (GEP (Giant Electric Pea), 2025)

Het is toch altijd weer spannend om een nieuw album van IQ te beluisteren: vanaf de ‘doorstart’ met “Ever” (1993) wist de Britse band vaak een snaar te raken, maar was er ook wel eens een misser. Het is ook alweer zes jaar geleden dat er in de vorm van de dubbelaar “Resistance” nieuw werk was verschenen. Dat was een album dat bij de Xymphonia-redactie gemengde gevoelens opriep. Te veel muziek met te weinig inhoud, werd er bijvoorbeeld geoordeeld. Maar IQ heeft na een dip wel vaker een album uitgebracht dat deed verrassen. Daar hoopten we nu ook op. En het nu verschenen “Dominion” lost die hoop in met het lange “The Unknown Door”: herkenbaar IQ, met een rustig zwevend begin en zelfs iets dat klinkt als trompetgeschal in het intro, waarna Peter Nicholls' karakteristieke hese stemgeluid uit je speakers vloeit. Een van de kritiekpunten binnen ons team op het vorige album betrof de zang en dan vooral de zanglijnen. Er lijkt naar ons geluisterd, want Nicholls' partijen zweven op dit album mooi boven de instrumentenmix en zijn zang komt zodoende goed tot zijn recht. Dit heeft ook zeker te maken met het feit dat veel van de nummers rustig beginnen, maar ook in de heftiger stukken klinkt hij krachtig. Het voelt vertrouwd en het lijkt erop dat het bij recente concerten veel spelen van nummers van de albums “Frequency” en “Dark Matter” effect heeft gehad op het nieuwe materiaal. Daarnaast is gitarist/componist Mike Holmes natuurlijk een ‘master’ in het schrijven van goede melodieën. In dat al aangehaalde, dik 22 minuten durende “The Unknown Door” wordt de tijd genomen en duurt het een kleine vijf minuten voordat de typische IQ-versnelling komt met uiteraard ruimte voor bombast vol heerlijk ronkend orgel- en Mellotronspel om groots te eindigen met ronkende bas van Tim Esau. Thematisch gezien past deze 'epic' in het rijtje “The Seventh House” en “Harvest Of Souls”. De ballad “One Of Us” doet denken aan pre-IQ-tijden, toen Mike Holmes nog The Lens bestierde en waarij hij een mooie partij op akoestische gitaar speelt. Het titelnummer, “No Dominion” dus, werd al een tijdje live gespeeld en blijkt een van de albumhoogtepunten. Toetsenist Neil Durant neemt hier het voortouw met een interessant keyboardthema, maar het is toch weer Mike Holmes die de show steelt met een van zijn fijne, lyrische solo’s. Deze zijn op dit album overigens wat dunner bezaaid, maar áls hij dan ‘los’ gaat is het ook helemaal raak. Vooral op albumafsluiter “Never Land” voel je de solo aankomen en word je als luisteraar rijkelijk beloond. Zo komen we tot de conclusie dat IQ met “Dominion” een gedegen album aflevert dat de nadruk toch meer op ingetogenheid legt - en ja, het klinkt allemaal o zo lekker herkenbaar. We gaan luisteren naar het het tweede lange stuk op het album: het bijna 13 minuten lange “Far From Here”, dat weemoedig wordt ingeleid door Nicholls. IQ komt op zaterdag 23 augustus naar het Progdreams-festival in Poppodium Boerderij in Zoetermeer en zal daar een speciale set rond het album “Frequency” spelen. Eerder al, op 27 april, is de groep in de Zeche in Bochum te aanschouwen. En op 13 december zal de traditionele Xmas Bash in Poppodium Boederij plaatsvinden.
Websites:
https://www.iq-hq.co.uk/
https://www.facebook.com/IQHQLive/ .

NIEUW
Sometime In February - Bury You
Van "Where Mountains Hide" (InsideOut / Sony Music, 2025)

Na de in eigen beheer geproduceerde cassettes(!) "Here Goes" (2021) en "There Goes" (2023) bracht Sometime In February vorige maand "Where Mountains Hide" bij InsideOut Music uit. De Amerikaanse band is het geesteskind van Tristan Auman dat na eerstgenoemde cassette vaste vorm kreeg met drummer Scott Barber en bassist Morgan Johnson, terwijl de veelgevraagde Jamie King (Between The Buried And Me, Trioscapes, Soften The Glare) voor de productie zorgde. Het trio maakt een virtuoos, instrumentaal mengsel van progressieve rock, progmetal, shredgitaarerupties en mathrock plus snippers postrock en djent. Inspiratiebronnen zijn daarbij Rush/Neil Peart, (met name het debuut van) Dream Theater, Intervals en Haken. We horen echter tevens overeenkomsten met de uitingen van meer speelse formaties als Coevality, Mörglbl en Squeaky Feet. Zo slingert het met een bijdrage van gastgitarist Paul Waggoner van Between The Buried And Me opgestookte "The Bad Fight" constant heen en weer tussen razendsnelle arpeggio’s, staccato progmetalriffs en –thema’s en vriendelijke tussenmuziekjes waarin zelfs een miniatuur saxsolo opduikt, uitmondend in een gevoelige gitaarmelodie. Aandachtige beluistering verraadt sowieso de aanwezigheid van zogenaamd sounddesign en vele, ietwat zacht in de mix geplaatste keyboardbijdragen, zoals in de filmische openingsmaten van "Phantom Sea". Dit stuk wordt gevolgd door het complexe, met een kleine zeven minuten meest naar een mini-epos neigende "Bury You". Van deze indrukwekkende studiotovenarij hebben we laatstgenoemde stuk uitgekozen.
Websites:
https://www.sometimeinfebruary.com/
https://www.facebook.com/sometimeinfebruary
https://sometimeinfebruary.bandcamp.com/album/there-goes (voor de genoemde cassettes)
https://insideoutmusic.bandcamp.com/album/where-mountains-hide-24-bit-hd-audio
voor een digitale versie van het nieuwe album zonder de op de CD staande bonustrack "There Is Nothing Here But Technology".

VOORPROEFJE
Pride Of Passion – Legions
Te vinden op YouTube (eigen beheer, 1986 / 2025)

Op papier is het eigenlijk niet te begrijpen dat Pride Of Passion nooit verder is gekomen dan het uitbrengen van een paar democassettes en een single. In de clubscene was de Britse band toch redelijk populair en speelde zelfs headlineshows in de Londense Marquee Club. Pride Of Passion werd in 1982 geformeerd en is, zeker ook voor de feitjesnerds, een interessante band. De gehanteerde muziekstijl bevond zich ergens tussen neoprog, New Wave en AOR. Een aantal leden zat eerder in Benzene, de band rond gitarist/zanger en voornaamste songschrijver Jeneth Venture (echte naam: Colin Parry), waarvan overigens onlangs een aantal live-opnamen zijn opgedoken. Bassist in die groep was niemand minder dan de net uit Marillion vertrokken Diz Minnitt en als toetsenist fungeerde zijn oud-Marillion-collega Brian Jelliman. De overige muzikanten waren gitarist/zanger Nigel Child (Nigel Spennewyn) en drummer Barry Talbot. Na het vertrek van Jeneth Venture en de komst van zangeres Deborah Hopper evolueerde Benzene naar Pride Of Passion. Jelliman en Talbot hielden het overigens al na een paar maanden voor gezien. Na wat wisselingen werd Grant Gilmour (ex-Sosltice en tevens bekend van The Enid-afsplitsing Craft) de vaste drummer. Nieuwe toetsenist werd een talentvolle tiener genaamd... Steven Wilson! Er volgde nog een line-upwijziging (Minnitt wordt ingeruild voor ex-Liaison-bassist Frank Keepfer) en naamsverandering naar Blazing Apostles, maar vanwege gebrek aan succes werd begin 1987 de stekker eruitgetrokken. Van de laatste line-up zijn overigens wel beelden vastgelegd, waarbij we inderdaad Wilson op toetsen bezig zien. Ander leuk feitjes: Nigel Child speelde in 1992 een gitaarsolo in voor een single van Les Payne, die jaren eerder de eerste demo van Marillion produceerde. Later werd Child de gitarist van de Elkie Brooks Band. Ook zat hij nog een blauwe maandag in No-Man en is te horen op een van de Exposure-verzamelaars. Wilson heeft een van de Blazin Apostles-nummers overigens op de compilatie gezet, die geleverd werd bij de luxe editie van zijn boek “A Limited Edition Of One”. Na de hernieuwd aangewakkerde interesse in Pride Of Passion, mede veroorzaakt door de van Facebook-pagina Markos Marillion Museum bekende Mark McCormac, is er weer nieuw leven in de band geblazen. Met nog steeds het basistrio van Child, Hopper en Minnitt en is men drukdoende met het opnemen van ‘nieuwe’ muziek. Een van de eerste resultaten is onlangs op YouTube verschenen. Het gaat om het nummer “Legions”, dat vergezeld gaat van beelden van een concert uit 1986. Als dit een voorbode is van wat komen gaat, kijken we verlangend uit naar het album! Dit wordt namelijk zeer professioneel aangepakt, met als producer niemand minder dan de veelgevraagde Paul Stacey, bij progliefhebbers vooral bekend van Steven Wilsons “To The Bone”. “Legions” is een pakkend nummer dat goed laat horen dat Pride Of Passion zeker door New Wave werd beïnvloed, maar duidelijk een progverleden heeft. Let vooral ook op de zeer intense gitaarsolo aan het eind.
Websites:
https://www.facebook.com/people/Pride-of-Passion/61571994384626/
https://www.facebook.com/MarkosMarillionMuseum
Dit nummer op YouTube: https://www.youtube.com/watch?v=VctRe29kwPw .

NIEUWE ZANGER 1 / TIEN JAAR
Leap Day – Pseudo Science
Van het album “From The Days Of Deucalion - Chapter II” (OSKAR, 2015)

Afgelopen week was er nieuws rond Leap Day. Op de Facebook-pagina van de groep valt het volgende te lezen: Zanger Hans Kuypers en Leap Day hebben in goed overleg besloten niet met elkaar verder te gaan. De ambities van Kuypers lopen niet langer gelijk aan die van de band. Inmiddels heeft Leap Day een nieuwe zanger gevonden in de persoon van Roelof Beeftink. Leap Day is samen met Beeftink momenteel druk bezig met de opnames van een nieuw studioalbum, de opvolger van het succesvolle “Treehouse” uit 2022. Sinds 1994 heeft Beeftink in verschillende bands gezongen, de laatste jaren in Intentions. Deze studioband is momenteel de opnamen van een dubbelalbum aan het afronden. Beeftinks muzikale reis heeft hem geleid langs een breed scala aan rockgenres, variërend van gevoelige ballads, symfonische rock tot progressieve metal. Het contact met Leap Day ontstond toen hij met zijn band Pandiom het voorprogramma van Flamborough Head verzorgde tijdens Prog Rock Peize in november 2024. Koen Roozen (drummer Flamborough Head én Leap Day) vroeg hem of hij interesse had om te komen zingen bij Leap Day. De eerste kennismaking voelde al erg goed en dat gold ook voor de muziek. Beeftink geeft aan dat hij namelijk is gaan zingen na het horen van A-ha, Simple Minds, Yes en Talk Talk. Later verschoof zijn interesse naar hardere muziek zoals Metallica en Alice In Chains en tegenwoordig luistert hij veel naar neo-prog en female fronted metal. Voor band en nieuwe vocalist liggen in ieder geval twee grote uitdagingen: het instuderen van het werk van Leap Day en het opnemen van een nieuwe CD. Roelof Beeftink: “Het is geweldig om gelijk met nieuwe nummers bezig te zijn. De nummers pakken me meteen en ik krijg de ruimte van de jongens om mijn eigen ding te doen.” Daar er nog geen materiaal beschikbaar is met Beeftink, gaan we nog even terug in de tijd, tien jaar om precies te zijn, toen voor-vorige zanger en mede-oprichter Jos Harteveld nog van de partij was, met “Pseudo Science”, het openingsnummer van “From The Days Of Deucalion - Chapter II”.
Websites:
http://www.leapday.nl/ (nog niet geactualiseerd)
https://nl-nl.facebook.com/leapdayprogrock .

NIEUWE ZANGER 2 / VOORPROEFJE / LIVE-TIP
Hangover Paradise – Everywhere You Go
Van het nog te verschijnen album “Lost In Reality” (eigen beheer, 10 mei 2025)

We hebben door de loop der jaren diverse malen aandacht besteed aan Hangover Paradise. Deze Drentse band draait rond de as van een aantal veteranen in de muziekwereld, de eeneiige tweeling Peter en Henk Zwerus (beiden toetsenist) en bassist Cynthio Ooms. De rest van de bezetting is nogal eens aan verandering onderhevig geweest. Zo was Elias de Vries de zanger op debuut “Mirrors” in 2013 en was op opvolger “Out Of Sight” Henk Brugge de frontman. Beide albums werden geco-produceerd door voormalig Vandenberg-bassist Dick Kemper en op het debuut was diens oude bandmaat Bert Heerink als achtergrondzanger te horen. En nu komt het: op 1 januari jongstleden werd bekend gemaakt dat Heerink de nieuwe zanger van Hangover Paradise is geworden! Op diezelfde dag werd ook het eerste voorproefje voor het nieuwe album “Lost In Reality” geopenbaard in de vorm van de YouTube-clip “Everywhere You Go”. Heerink past goed bij de warme bandsound, die de nodige overeenkomsten vertoont met die van Kayak, waarin hij ook een aantal jaren gezongen heeft. Liefhebbers van melodieuze symfonische rock met een mooie wisselwerking tussen volle keyboardsounds en gloedvol gitaarwerk kunnen zo te horen ook dit nieuwe Hangover Paradise-album met een gerust hart bestellen. Dat blijkt ook uit de pas verschenen nieuwe track “The Story Of Prog”. Op 10 mei wordt het album ten doop gehouden in Podium Zuidhaege in Assen, alwaar het integraal gespeeld gaat worden. Later dit jaar, op zaterdagavond 29 november, is er een dubbelconcert van Hangover Paradise en Plackband in Alphen aan den Rijn op uitnodiging van Stichting Serious Music in het Parktheater aldaar. Dit dubbelconcert werd in eerste instantie voor 11 april aangekondigd, maar is dus al snel dik 7 maanden verschoven.
Websites:
https://www.hangoverparadise.nl/ (nog niet geactualiseerd)
https://www.facebook.com/hangoverparadise/
Dit nummer op YouTube: https://www.youtube.com/watch?v=RNuJn4ydbVU .

NIEUW
Aneke - Brakuje Drogi Nam
- Reach The Sky
Van "Espera" (Lynx Music, 2024)

Als derde bijdrage van recente Lynx Music-albums vanavond aandacht voor Aneke. Zoals bij veel bands liep het uitbrengen van "Espera", het derde album van deze in 2011 opgerichte Poolse formatie, flinke vertraging op. De opnames van de opvolger van "Hikikomori" uit 2013 en "Kontinuum" uit 2017, waren namelijk gestart in 2021, het tweede coronajaar. De teksten van de deels in de moerstaal en het Engels gezongen songs handelen mede daardoor over eenzaamheid, ziekte, dood, wachten, liefde en hoop. Het kwartet heeft als instelling eenvoudige, eerlijke rock te willen brengen. Dat eerlijke uit zich in gitaargedreven melodieuze rock, te omschrijven als uitingen van een proggy, pre-Band Aid U2 of de classic rockoom van Coldplay. Tracks als "Reach The Sky" hebben daarbij eenzelfde impact als het hartstochtelijke solowerk van Dave Kilminster. Gitarist Michał Osuch vult het geluidspectrum met heldere, in het furieuze "In Passion And In Pain" zelfs op Black Sabbath geïnspireerde riffs, getokkelde en breed uitwaaierende akkoorden en fonkelende, emotionele solo’s. Over emoties gesproken, zanger Cyryl Wysocki vaart wel bij deze, mede door drummer Artur Lutyński en bassist Wojciech Karliński vormgegeven hartstochtelijke gedrevenheid, waarin niet vermelde toetseninstrumenten overigens een bescheiden, doch sfeerversterkende rol spelen. Van "Espera" hebben we met "Brakuje Drogi Nam" en het genoemde "Reach The Sky" een Pools- en Engelstalig nummer uitgekozen.
Websites:
https://aneke.org (niet up-to-date)
https://www.facebook.com/anekeband/ .

ALBUM VAN DE MAAND
Melting Clock – Il Mondo Al Suo Risveglio
Van “Altrove” (Black Widow Records, 2024)

Dat de Italiaanse progressieve rockscene nog springlevend is, wordt maar weer eens bewezen door Melting Clock. Deze band uit Genua was, ondanks het feit dat debuut “Destinazioni” al zes jaar geleden verscheen, tot vlak voor de laatste jaarwisseling nog aan onze aandacht ontsnapt. Afgelopen september verscheen de opvolger “Altrove” die wél in ons vizier kwam, maar het afgelopen half jaar wat ons betreft nog te weinig bijval heeft gekregen. Vandaar dat we “Altrove” graag alsnog van het etiket “Album van de Maand” voorzien. De muziek van dit uit Genua afkomstige sextet valt te omschrijven als 'volbloed' symfonische rock. Daarbij dient wel aangetekend te worden dat het gitaristenduo niet vies is van zo hier en daar wat stevige riffs met een dot distortion. We zouden dus kunnen spreken van een klein progmetalig aspect. Blikvanger is de lenige stem van Emanuele Vedana. Vooral in het tweedelige “Altrove” en het vierdelige slotnummer “Endurance” heeft de afwisseling van ingehouden passages met sprankelende grandeur wel iets Renaissance-achtigs. Op andere momenten moesten we door de soms grote sprongen in de zanglijnen denken aan het Japanse Wappa Gappa. In zeven bijzonder onderhoudende composities spelen de bandleden telkens weer hun troeven uit: lekker prominent (ook fretloos) spel van bassist Alesandro Bosca, gloedvolle keyboards én (in slotnummer “Endurance”) een verrassend sterke tweede zangstem van Sandro Amadei, alsmede zowel akoestisch als elektrisch solospel door de gitaristen Simone Caffé en Stefano Amadei. Drummer Fransesco Fiorito zorgt aldoor voor de betrouwbare ritmische basis. We openen de maand met een sirene, die te horen is aan het begin van “Il Mondo Al Suo Risveglio” (“De Wereld Als Hij Ontwaakt”). Daar word je inderdaad wakker van....
Websites:
https://www.facebook.com/meltingclockband/.

VOORPROEFJE
Foundation, The - Intense
Van het nog te verschijnen album "Relations" (Xymphonia Records, 10 juni 2025)

Zomer 2023 werden we aangenaam verrast door het debuutalbum "Mask" van The Foundation, een muziekproject opgezet door Ron Lammers. Voor dat album schreef de voormalige Xymphonia-presentator grotendeels de muziek, speelde hij zelf toetsen en liet zich bijstaan door (ex-)leden van de bands Autumn, Knight Area en Cliffhanger. "Mask" liet volbloed neoprog in de traditie van Pallas en Arena horen, gegoten in een krachtige, warme produktie. We zijn twee jaar verder en begin juni zal het tweede album van The Foundation, "Relations", verschijnen. Daarvan zijn intussen drie uitstekende tracks vrijgegeven, die doen uitkijken naar de CD-release. Wat opvalt is dat bassist Gijs Koopman (ex-Cliffhanger / ex-Knight Area) drie composties heeft aangeleverd, diens oude Cliffhanger-maat, gitarist Rinie Huigen twee stukken en zanger Mark Smit (ex-Knight Area) één song. Lammers zelf krijgt de credits voor twee composities, wat een duidelijke verandering is ten opzichte van het debuut dat grotendeels van diens eigen hand was. “Relations” is nu al te bestellen via de Bandcamp-pagina van The Foundation, waarbij je kunt kiezen tussen een download, CD of LP. Vinyl-liefhebbers opgelet: de LP-oplage is beperkt tot 100 stuks, dus wees er snel bij. Als voorproefje presenteren we het door Koopman geschreven “Intense”.
Websites:
https://www.thefoundationproject.nl/
https://thefoundationproject.bandcamp.com/album/relations .

(OP)NIEUW
Karmakanic – End Of The Road
Van “Transmutation” (Reingold Records (= eigen beheer), 2025)

Een maand geleden gaven we al aandacht aan het nieuwe album Van Karmakanic. 'Transmutation” is een solo-project van de bassist/componist Jonas Reingold, waarop de vaste bandleden wel in meer of mindere mate te horen zijn, maar dat vooral een 'who is who' van alle progmusici is waarmee Reingold door de loop der jaren heeft gewerkt. De laatste jaren tourde de in Oostenrijk wonende Zweed intensief met Steve Hackett: de gitarist, alsmede vrijwel al z'n bandleden werkten mee, naast onder andere drummers Simon Phillips en Nick D'Virgilio en gitarist/zanger Randy McStine. Van de vaste Karmakanic-bezetting hebben gelukkig gitarist Krister Jonsson en toetsenist Lalle Larsson enkele malen fraaie glansrollen - vooral ook in het 23 minuten lange titelnummer. John Mitchell doet het merendeel van de leadzang en dat doet hij prima, maar toch vinden we het een beetje jammer dat Göran Edman zo weinig te horen is: die verder voornamelijk in metal actieve zanger gaf Karmakanic mede het eigen karakter; Mitchell horen we immers al in zoveel andere progbands. Compositorisch laat Reingold zich trouwens van zijn meest toegankelijke kant horen: de plaat bevat veel gemakkelijk in het gehoor liggende melodieën waarvan je je afvraagt of ze al niet bestonden. “Transmutation” klinkt daardoor meteen vertrouwd. Nogmaals aandacht voor dit album middels “End Of The Road”, met leadzang van zowel Mitchell als McStine, drums van Phillips en een gitaarsolo door Luke Machin.
Websites:
https://www.jonasreingold.se/
https://www.facebook.com/KarmakanicOfficial .

HERUITGAVE
White Willow - Soulburn
Van "Storm Season" (The Laser's Edge, 2004 / Karisma Records, 2024)

Aangezien het merendeel van de albums van White Willow al een tijdje niet meer beschikbaar is, heeft bandleider Jacob Holm-Lupo in samenwerking met Karisma Records de hele bandcatalogus onder handen genomen en voorzien van een frisse nieuwe mastering. Eind december was het tijd voor de heruitgave van het vierde album van de Noorse groep: “Storm Season”. Voor veel liefhebbers van het eerste uur was dit destijds toch wel even wennen, want de muziek was steviger dan ooit te voren, in de hand gewerkt door de toetreding van een tweede gitarist. De akoestische folkinvloeden bleken nagenoeg verdwenen en stevige gitaarpartijen waren nadrukkelijker aanwezig. Toch mag deze stijlomslag niet als complete verrassing zijn gekomen, gezien Holm-Lupo's muzikale voorkeuren: zo is hij bijvoorbeeld een groot liefhebber van Blue Öyster Cult. Het was trouwens ook het eerste album waarop de progscene kennismaakte met Lars Fredrik Frøislie, die vanaf dan de vaste toetsenist van White Willow zou blijven. Daarnaast zou hij met zijn eigen band Wobbler furore maken. In de nieuwe mastering heeft het album nu een nét wat compactere sound gekregen, waardoor de diverse composities beduidend meer als eenheid klinken. We kiezen voor een van de twee langere tracks, “Soulburn”, met een rol voor gastzanger Finn Coren.
Websites:
https://whitewillow.bandcamp.com/
https://www.facebook.com/whitewillowband
https://whitewillow.bandcamp.com/album/storm-season-remaster.