Xymphonia is sponsored by

NIEUW
Galgano, Tom – (prelude) Take Every Thought Captive
– Lens Of Suspicion
– (prelude) Love, And There Will Be Love
– Good Friend Of Mine
Van “Sleepwalking In A Strange Land” (Doone Records, 2025)

Tom Galgano is één van de Galgano-broers van IZZ en binnen die band mede-verantwoordelijk voor de composities en de leadzang. Daarnaast is hij de toetsenist en producer/mixer van de groepsuitgaven. Nu heeft hij een solo-abum uitgebracht, nadat zijn broer, bassist/zanger John, alsmede gitarist Paul Bremner en zangeres Laura Meade dit al eerder hadden gedaan. In die albums was het IZZ-DNA wel herkenbaar maar op “Sleepwalking In A Strange Land”, want dat is de titel, nog wel het meest, mede natuurlijk door zijn meteen herkenbare hoog-hese stem. En wellicht omdat hij toch wel de meeste input heeft in de productie van de IZZ-albums was de behoefte voor een solo-album minder. Galgano wisselt steeds een korte prelude, op één uitzondering na instrumentaal, af met een song. Net als bij IZZ klinken die hedendaags, maar wel met forse invloeden van de groten uit het verleden. De prelude “Take Captive Every Thought” is in bijvoorbeeld in volbloed ELP-stijl en ook de keyboardsolo in het daaropvolgende “Lens Of Suspicion” klinkt Keith Emersons invloed door: alsof deze op een modulaire Moog (zo'n telefooncentrale) is gespeeld. In het gedragen “Good Friend Of Mine” en de bijbehorende prelude “Love, And There Will Be Love” klinken Galagano's synths meer in de lijn van die van Tony Banks anno 1977. Gitaren ontbreken vaak, maar de paar keer dat die opduiken zijn die ook gespeeld door Galgano zelf, evenals de bas- en drumpartijen. Die komen zo te horen niet uit een doosje: je hoort toch echte vellen trillen op deze warm klinkende CD. Als afsluiter is er een postlude: het ook daadwerkelijke meditatief klinkende, grotendeels geneuriede “Meditating On A Mystery”.
Websites:
https://izzmusic.bandcamp.com/album/sleepwalking-in-a-strange-land
https://www.facebook.com/izzmusic/
http://www.izzmusic.com/ (beetje leeg op dit moment) .

NIEUW
Zen Orchestra - Faces
Van "Zen Orchestra" (Sound Stuff Records, 2025)

Zanger Mark Barrett en toetsenman Steve Smith hadden samen met de in 2023 overleden bassist Stewart Mi(l)lner individueel of gezamenlijk al een heel traject achter zich voordat ze midden jaren 90 Zen Orchestra oprichtten. Zo speelden ze in de Britse neoprogbands Storyteller, Axis, Alaska en Nexus. Uit Nexus ontstond voorts Walking On Ice (met Andy Faulkner van Twelfth Night), dat net als genoemde groepen acteerde in het live- en bootlegcircuit, resulterend in onder meer de cassette "Christmas 1990 Live". Toen Cyclops in 1994 de CD "No Margin For Error" uitbracht hadden Barrett en Smith die groep echter al verlaten. Ook de totstandkoming van Zen Orchestra’s op 20 september uitgebrachte titelloze debuut liep niet van een leien dakje, al is daar tijdens de 52 minuten speeltijd weinig van te merken. In tegenstelling tot wat de bandnaam suggereert produceert de vijfmansformatie namelijk superenergieke, compromisloze neoprog met stadionrocktrekjes. Barrett zingt met een gepassioneerde, soms bijtende stem diepgravende teksten over de moderne maatschappij, jeugdherinneringen en relatieproblemen. De sterke samenzang in de refreinen zitten daarbij in dezelfde categorie als die van, bijvoorbeeld, World Trade en Yes. In de symfonische instrumentatie vallen naast snerpende synthesizersolo’s en slepende gitaarpartijen vooral de sprankelende pianoaanslagen op. Op het eerste gehoor komt het geheel behoorlijk duizelingwekkend over, maar bij gedetailleerde beluistering blijken diverse introspectieve momenten voor een goede balans te zorgen. Zo zorgen in het complexe "Faces" gastmusici op fretloze bas en akoestische gitaren voor extra subtiliteiten. Dat bijna tien minuten durende stuk hebben we voor u klaarstaan.
Websites:
https://www.zenorchestra.com/
https://www.facebook.com/zenorchestra .

NIEUW
Finally George - Listen
- Wolves
Van "Painter" (Zoundr, 2025)

Finally George, ofwel de Duitse muzikant Georg Hahn, heeft met zijn derde album “Painter” opnieuw een sterk album geleverd. Hahn nam ruim de tijd, moest vele muzikale obstakels overwinnen en twijfelde regelmatig of het album misschien niet te melancholisch zou worden. Maar zoals hij zelf stelt in de hoestekst is "Painter" een weerslag van de huidige tijd en de wereld waarin we leven en was het zijn manier om daarmee om te gaan. De melodieuze progrock van Finally George is verder verfijnd, de opnames nog weer net iets mooier; alles is in balans. Een vaste kern van muzikale vrienden staan hem verder her en der bij, waarbij de bijdrage op koperblaasinstrumenten wel haast beïnvloed moet zijn door Big Big Train. En dan zijn er, evenals op de vorige twee albums, nog de uiterst smaakvolle en prachtige opgenomen drumpartijen van de hand van Styx-drummer Todd Sucherman. Maar misschien wel het meest opvallend zijn Hahns sterke, emotioneel geladen zangpartijen: iets dat duidelijk tot uiting komt in de twee stukken die u nu gaat horen: “Listen” en de korte albumafsluiter “Wolves”.
Websites:
http://www.finallygeorge.com/
https://finallygeorge.bandcamp.com/ .

MONUMENT
Konchordat – The New Crusade
Van "The New Crusade" (eigen beheer, 2011)

De Britse groep Konchordat maakt volle, pure symfonische rock, die in het verlengde ligt van de neoprog van eind jaren '80 en begin jaren '90. Van de band verschenen drie albums. Over het debuut “English Ghosts” uit 2009 valt te vermelden dat de productie helaas nogal matig was, waardoor het aanwezige talent niet geheel uit de verf kwam. De opvolger “The New Crusade” kwam 2 jaar later uit en in 2016 tenslotte het beduidend steviger “Rise To The Order”. Sinds 2019 zien we geen nieuwe updates meer op de Facebook-pagina van de band. Het laatste bericht gaat over een zoektocht naar een nieuwe vaste gitarist. Het lijkt erop dat dit op niets is uitgelopen... Misschien verschijnt ooit het al aangekondigde vierde album, maar vanavond schenken we opnieuw aandacht aan het tweede album, dat een stuk frisser en strakker klinkt dan het debuut. Dit kan mede op conto worden geschreven van Stuart Martin. Was hij op het debuut nog te gast en speelde daar de gitaar en toetsen, op “The New Crusade” neemt hij ook de zang voor zijn rekening. Met oprichter Steve Cork (bas en toetsen) hebben we dan meteen al de hele vaste line-up genoemd. Voor het drumwerk is Liam Green ingehuurd. In onze op onregelmatige basis terugkerende rubriek Het Monument kiezen we vanavond voor het titel- en openingsnummer van “The New Crusade”. Met bijna 15 minuten lengte is het een echt epos met wisselende maatsoorten en stemmingen. Het intro zorgt voor een oplopende spanning, die het gehele nummer vast wordt gehouden. Door vocalen gedomineerde passages wisselen instrumentale gedeelten af, om vervolgens te eindigen in een wisselwerking tussen gitaar en toetsen.
Websites:
https://konchordat-uk.wixsite.com/konchordat
https://konchordatuk.bandcamp.com/album/the-new-crusade
https://www.facebook.com/profile.php?id=100064068697839
.

NIEUW
Nilles, Anika / Nevell - Float (live)
Studio-versie is te vinden op het album "False Truth" (eigen beheer, 2025)

Drumster Anika Nilles en haar band Nevell zullen geen onbekenden zijn voor onze luisteraars die houden van een fijn potje jazzrock. De Duitse was al redelijk bekend binnen de hele online drumscene door haar video's en boeken over drumtechniek. Voor de echte doorbraak zorgden echter de online live-sessies met haar band Nevell. Die vielen ook Jeff Beck op, die haar in 2022 vroeg voor wat achteraf gezien tragisch genoeg zijn laatste tournee bleek. Zojuist heeft Nilles haar vierde album afgeleverd. Dit "False Truth" is helaas alleen maar als stream te beluisteren; er is nog niks bekend over een fysieke release op LP en/of CD. Maar om de release te vieren is afgelopen week wel een in 2024 opgenomen live-versie, van één van de albumtracks, "Float", op YouTube geplaatst. Haar begeleidingsband Nevell is sinds een tijdje uitgebreid met een tweede toetsenist en een percussionist. Een vollere, rijkere jazzrock sound is het resultaat met natuurlijk ook veel ruimte voor haar explosieve drumstijl vol razendsnelle drumfills.
Websites:
https://www.anikanilles.com/
https://www.facebook.com/AnikaNilles
Dit nummer op YouTube: YouTube: https://www.youtube.com/watch?v=V_SMfIcLiGQ .

ALBUM VAN DE MAAND
Pryzme – Never Again
Van “True Stories And Other Lies” (eigen beheer, 2025)

Twee jaar geleden besteedden we aandacht aan “Four Inches” van Pryzme. Dit debuut van de Franse band bleek voor een deel te bestaan uit nieuw opgenomen songmateriaal dat al 3 jaar eerder onder de bandnaam Lingus was uitgebracht. Dat in ogenschouw genomen is de wel geheel uit nieuwe composities bestaande opvolger “True Stories And Other Lies” redelijk snel verschenen. Alles wat we in april 2023 schreven kunnen we herhalen. De songs vallen op door de fraaie transparante texturen die door David Chollet en Dominique Blanchard met relatief bijzondere gitaarakkoorden worden geweven en die doen vergeten dat er geen keyboards gebruikt worden. Hoewel, de strijkers in “Green Eyes” en de climaxversterkende akkoorden in “Silent Place” zijn duidelijk wel met synths gecreëerd. Die gitaarpatronen vinden hun oorsprong in jazzfusion en hebben ook wat gemeen met het spel van Alex Lifeson (Rush). De zang wordt afwisselend verzorgd door Chollet en Blanchard en ze hebben veel tijd gestoken in gestapelde zangharmonieën. Als er vooral in de coupletten solo wordt gezongen, valt op dat hun stemmen wel erg dunnetjes zijn. En als we dan toch spijkers op laag water willen zoeken: ook passen de Engelse teksten qua klemtóón niet altijd lekker in de melodie en het metrum (het “Ruthléss Queen”-effect). Maar “True Stories And Other Lies” is vooral op alle fronten - compositie, productie, uitvoering – nét weer een klasse sterker dan de al erg fijne voorganger. Het resultaat is een frisse, afwijkende benadering van wat toch wel degelijk proggy muziek is, waarbij het lichte jazzrocktrekje extra spanning genereert. De groep treedt ook op en heeft net een reeks concerten aangekondigd, maar die zijn allemaal in Frankrijk. Hopelijk komen er ook concerten in wat noordelijker gelegen locaties. Vanavond kiezen we voor “Never Again”, dat met stevige riffs begint maar vervolgens een juist heel ingetogen tussenstuk kent voordat een fraai opgebouwde gitaarsolo de opmaat is voor het weer stevig riffende eind.
Websites:
https://pryzme.fr/
Bandcamp
Facebook .

LIVE-TIP (in the rebound)
Stewart, Al – Fields Of France
Van “Last Days Of The Century” (Enigma, 1988 / EMI, 1997)

Op 5 september is Al Stewart 80 jaar geworden, middenin zijn afscheidstournee die 'm op maandag 29 september naar Carré in Amsterdam brengt. Echt helemaal afscheid neemt hij overigens niet. “Het kan best zijn dat ik zo nu en dan nog eens een optreden doe, maar voor wat betreft de lange tournees naar verre uithoeken is het gebeurd”, liet hij weten. De Schotse singer-songwriter stond aanvankelijk bekend als folkie maar in de loop van de jaren zeventig slopen er hier en daar de nodige progressieve rocktrekjes in zijn muziek, die nog verder werden aangezet door de samenwerking met in dat genre uitblinkende producers, zoals Alan Parsons. Het met hem gemaakte “Year Of The Cat” uit 1976 is verreweg het meest succesvolle én geslaagde album. Stewart bleef echter daarna nog menig interessante plaat maken. Zo mag ook “Last Days Of The Century” uit 1988 er zeker zijn. Zoals altijd sijpelt zijn interesse in geschiedenis weer door de onderwerpkeuze van de teksten. Hij kan daarbij een beroep doen op een een fikse rij topkrachten uit de sessiewereld, zoals bijvoorbeeld Vinnie Colaiuta. Ook werkt hij hier weer met gitarist Tim Renwick en toetsenist Peter Wood, die al op het genoemde succesalbum te horen zijn. Genieten is het ook van het vaak fretloze, zoemende baswerk van Tim Landers (naast veel sessiewerk actief geweest in jazzrockgroepen Billy Cobham's Glass Menagerie en Vital Information). Zo schittert hij in “Fields Of France”, waarvoor we teruggaan naar de Eerste Wereldoorlog. We hadden het u vorige week willen laten horen, maar door een stomme fout van uw presentator draaiden we “Licence To Steal” van hetzelfde album, dat jammer genoeg ook nét een van de mindere nummers van “Last Days Of The Century” is. Om u toch een goed beeld van dit toch wat minder bekende Stewart-album te geven én omdat u nog steeds naar het concert kunt, want het is immers morgenavond pas, gaan we in de herkansing...:-)
Websites;
https://alstewart.com/
https://www.facebook.com/officialalstewart .

DESTIJDS GEMIST
Blackheart Orchestra, The - Left To Right
- More
- Another Lifetime
Van "Mesmeranto" (Esoteric Antenna, 2019)

Het Britse duo Chrissy Mostyn en Rick Pilkington is al zeker sinds 2007 actief - eerst als Blackheart, onder welke naam tussen 2007 en 2013 drie albums zijn uitgebracht, en vervolgens vanaf het vierde album "Diving For Roses" (2017) als The Blackheart Orchestra. Daar waar het vroegere werk neeg naar alternatieve folk en pop, is de naamswijziging aangegrepen om de muzikale koers te verleggen. Pop-invloeden zijn er nog wel, maar als The Blackheart Orchestra kiest het duo voor een meer progressief getinte geluid. Het duo staat zich erop voor alle aangewende instrumenten zélf te bespelen. Ook live is dat het hogere doel en dat lukt ook nog door de vernuftige inzet van moderne technieken zoals loop-pedals, maar ook door simpelweg alle beschikbare handen en voeten optimaal te gebruiken. Door veelvuldig met de camper te touren door Groot Brittannië is langzamerhand een trouw publiek opgebouwd en inmiddels heeft de Britse progscene de twee omarmd. Tot op heden hadden wij afgezien van een sterke cover van een Manic Street Preachers-song nog nooit wat van de eigen muziek laten horen in Xymphonia en dat gaan we vanavond in één klap goedmaken met drie songs van het vijfde duo-album "Mesmeranto". Dat stond in het teken van het omgaan met ziekte, verlies en rouw, beïnvloed door het overlijden van de moeder van zangeres/multi-instrumentalist Chrissy Mostyn. "Mesmeranto" is daardoor een hoogst persoonlijk album geworden dat door de muzikale invulling door haar en haar partner Rick Pilkington een sfeer oproept die wel iets heeft van donkere new wave en zelfs synthpop. Grote earcatcher van The Blackheart Orchestra is toch wel Mostyns opvallende stem die in de verte wel iets weg heeft van die van Dolores O'Riordan, de helaas jong overleden zangeres van The Cranberries.
Websites:
http://www.theblackheartorchestra.com/
https://www.facebook.com/theblackheartorchestra .

DESTIJDS GEMIST
Gardening Club Project, A - London Streets
- Mr October
Van "Mr Ocotober And The Moon Of Madness" (Melodic Revolution Records, 2022)

We zijn bezig met een kleine inhaalslag van platen die Martin Springett de laatste jaren met onder meer The Gardening Club en A Gardening Club Project heeft uitgebracht. Vanavond aandacht voor "Mr October And The Moon Of Madness" uit 2022 van laatstgenoemde project. Het is een door tekstschrijver Steve Bennett geconstrueerde fictieve vertelling geïnspireerd op een theaterposter uit eind 19de eeuw. Deze poster kondigt het stuk "Moon Of Madness" aan, gespeeld door Mr October en Miss Ludmilla. Eerstgenoemde is een theaterveteraan die geobsedeerd is door zijn maanzieke, op mysterieuze wijze verdwenen tegenspeelster. In vergelijking met recente The Gardening Club-albums is dit zonder meer de meest elegante. De voor Springetts muziek herkenbare elementen als smeuïg slidewerk, dwingende fretloze baspatronen en zijn melancholieke stem komen tot hun recht in compacte, ingetogen liedjes en instrumentale intermezzo’s. Springetts fraai geïllustreerde libretto bevat verder verscheidene privégrapjes (“Costumes, wigs and make-up, by Mr Dorian Grey”), terwijl enkele songtitels ("The Moon Of Madness", "Tears In The Moonlight", "Rain On The Rooftops") mogelijk naar zijn inspiratiebronnen verwijzen. Van deze conceptplaat draaien we de openingsstukken "London Streets" en "Mr October".
Websites:
https://thegardeningclub.bandcamp.com/
https://www.facebook.com/people/The-Gardening-Club/100041018869969/#
https://www.facebook.com/people/Martin-Springett/100063298533637/# .

NIEUW
Lucassen, Arjen Anthony – End Of The World Show
– The Clock Ticks Down
- We'll Never Know
Van het album “Songs No One Will Hear” (InsideOut / Sony Music, 2025)

Het vorige week uitgebrachte “Songs No One Will Hear” beschrijft de reacties van de mensheid op het naderen van een allesverwoestende asteroïde. Dit is de soundtrack van de laatste dagen van de mensheid – chaos, humor en rauwe emotie botsen! De negen tracks belichten de verschillende manieren waarop mensen op het aankomende onheil reageren, namelijk de laatste vijf maanden van de aarde, met een asteroïde op ramkoers. Het is een concept dat zo had kunnen dienen voor een Ayreon-album, maar het meeste Ayreon-repertoire is steviger. De metaltrekjes zijn verruild voor een meer prog-georiënteerde sound. Het nummer staat niet voor niets op Lucassens eigen naam: hij doet veel meer zelf, qua gitaar-, bas- en keyboardwerk, dan op de Ayreon-albums, en doet zelf veel van de leadzangpartijen. Toch wordt hij wel degelijk omringd door een band. Irene Jansen doet het merendeel van de aanvullende en achtergrondzangpartijen. Als drummer is Koen Herfst aangezocht, die geschikter is voor dit proggy materiaal dan de vaak bij Ayreon verkozen Ed Warby. Uiteraard kan vaste muzikale partner Joost van den Broek niet ontbreken, die zich hier 'beperkt' tot Hammondorgel. Aanvullende partijen op viool, fluit en cello worden ingekleurd door respectievelijk Ben Mathot, Jeroen Goossens en Jurriaan Westerveld. Patty Gurdy is even te horen met haar draailier, ofwel hurdy-gurdy. Het album is gegoten in de vorm van een radioshow (denk aan Roger Waters' “Radio KAOS”) en Lucassen vond dat niemand beter de radiopresentator kon zijn dan de Australiër Mike Mills, die al opviel op Ayreon-albums én tijdens -concerten. De zelf onder de naam Toehider opererende Mills werd verzocht zijn Australische accent extra aan te dikken. Ondanks dat het een solo-album is, zijn er toch tracks die door gastvocalisten worden vertolkt. Niemand minder dan Nightwish-zangeres Floor Jansen zingt “We'll Never Know”, oude bekenden Robert Soeterboek (zie ook: Plan Nine) en Marcela Bovio (zie ook: Stream Of Passion) komen ook langs. Peter Daltrey kennen we nog van “Into The Electric Castle (A Space Opera)”, hij werd bereid gevonden de slotzin in te spreken. Resultaat: “Songs No One Will Hear” klinkt vertrouwd voor wie Lucassen al jaren volgt. Negen prachtige nummers met een thema dat blijft boeien. Toch knap dat Lucassen drie decennia na zijn eerste rockopera nog steeds weet te verrassen. We gaan luisteren naar het korte intro “End Of The World Show”, door verteller Mike Mills. In “The Clock Ticks Down” is de leadzang van Lucassen zelf, met passages waarin Irene Jansen op de voorgrond treedt. In “We'll Never Know” schittert haar bekendere zus Floor Jansen.
Websites:
https://www.arjenlucassen.com
https://insideoutmusic.bandcamp.com/album/songs-no-one-will-hear-24-bit-hd-audio
https://www.facebook.com/ArjenLucassenOfficial .

NIEUW
Whimsical Creature – Begin Again Again
– A Journey Of Five Lifetimes
Van “Wistful Thinking” (eigen beheer, 2025)

Vorige week werd een nieuw album van Spock's Beard aangekondigd. Dit op 21 november te verschijnen “The Archaeoptimist” is opvallend genoeg voornamelijk volgeschreven door Beard-toetsenist Ryo Okumoto en Michael Whiteman. Blijkbaar heeft de Japanse Amerikaan in de Brit een fijne schrijfpartner gevonden, want de twee waren ook al verantwoordelijk voor Okumoto's recentste solo-album “The Myth Of The Mostrophus” uit 2022. Zelf is Whiteman zanger/componist/multi-instrumentalist van I Am The Manic Whale, waarvan de albums in het verleden al de nodige Spock's Beard-invloeden lieten horen. Regelmatig te gast op die albums was fluitiste Ella Lloyd en nu zijn we waar we wezen moeten, want Whiteman en Lloyd vormen samen het akoestische progduo Whimsical Creature. Folkprog noemen de twee hun muziek zelf, maar los van dat er alleen akoestische instrumenten worden gebruikt en de fluit vaak in folk gebruikt wordt, weten ze toch een verrassend 'fullblown' progsound neer te zetten met gitaar, piano, bas, drums en percussie (Whiteman) en fluit, autoharp, glockenspiel en percussie (Lloyd). De stem en uitermate verzorgde dictie van Whiteman maken de nummers meteen herkenbaar (én verstaanbaar) en ook nu weer geeft hij blijk van een bijzondere onderwerpkeuze met regelmatige vindingrijkheid in zijn woordkeuze. Liefhebbers van Big Big Train en Tiger Moth Tales zullen ook veel van hun gading vinden op het album “Wistful Thinking”. Niet gek dus dat Whimsical Creature naast Tiger Moth Tales uitgenodigd was om de Big Big Train fanconventie muzikaal op te vrolijken afgelopen weekend in Winchester. Websites:
https://whimsicalcreature.bandcamp.com/album/wistful-thinking
https://www.facebook.com/whimsicalcreaturemusic/ .

NIEUW
Harrison/Johnston - Misericorde
Van "Early Mercy" (Sheet Happens, 2025)

Eind 2016 maakten we bij Xymphonia kennis met de muziek van Nick Johnston en wel via zijn vierde soloalbum "Remarkably Human" (Album van de Maand januari 2017). Daarop werd de Canadese gitarist/toetsenman onder andere begeleid door superdrummer Gavin Harrison en bassist Brian Beller. Daarna verloren we hem uit het oog, zodat we zijn platen daarna, "Wide Eyes In The Dark" (2019), "Young Language" (2021) en "Child Of Bliss" (2024) misten. Voor het vorige maand uitgebrachte "Early Mercy" hernieuwde hij zijn samenwerking met Harrison, terwijl Evan Marien (Virgil Donati, Sebastiaan Cornelissen, Steve Hunt) voor de vrijuit zoemende baspatronen verantwoordelijk is. Het aan een van de thema’s uit Steven Wilsons "Luminol" verwante motief van opener "Sorcerer" (verderop geraffineerd herhaald in "Sorcerer II") zou de indruk kunnen wekken dat Harrison zich weer profileert als de hardhitter die hij vaak in zijn Porcupine Tree-jaren was. Hij manifesteert zich echter als de subtiel, gedetailleerd spelende slagwerker, herkenbaar van zijn solowerk en gastbijdragen aan acts als Fjieri, Jakko M. Jakszyk en Mick Karn. Hierdoor is beluistering van "Early Mercy", ondanks de volop aanwezige virtuositeit, een bijzonder relaxte bezigheid. Alle acht melodieuze instrumentals volgen daarbij enigszins het zelfde golvende pad. Na een thema bestaat de uitwerking uit korte melodieuze, soms licht shreddende solo’s, gevolgd door een ambient tussenstuk dat de opmaat vormt voor een variatie op dat thema, waarna de vervolgens gespeelde solo’s net iets afwijken en de arrangementen voller worden. Al naar gelang de compositielengte herhaalt dit patroon zich totdat een symfonische climax wordt bereikt. Net als, bijvoorbeeld, Brett Garsed, produceert Johnston daarbij gevoelige gitaartonen, tegelijkertijd met keyboard- en akoestische gitaarklanken een orkestrale sound voorbrengend. In afsluiter "When The Flesh Was Cast Away" voegen zich daarbij nog delicate sequencermotieven en Vangelis-achtige synthesizerflarden. Van "Early Mercy" draaien we nu het met een lekker ritmespelletje verfraaide "Misericorde", maar niet voordat we nog kunnen mededelen dat onlangs aangekondigd werd dat Johnston de nieuwe live-gitarist in de metalband Mastodon is.
Websites:
https://harrisonjohnston.bandcamp.com/album/early-mercy
https://www.facebook.com/NickJohnstonOfficial/
https://nickjohnstonmusic.com/
https://www.facebook.com/drummergavinharrison/
(Harrisons website http://www.gavharrison.com/ werkt niet meer).

NIEUW
Miss Mellow - Dancing Through The Earth I, II, III & IV
Van het album “Dancing Through The Earth” (Sound Effect, 2025)

Het uit München afkomstige Miss Mellow combineert funky ritmes met progressieve psychedelische en Krautrockinvloeden. De band bestaat uit gitarist/zanger Joshua Lilienthal, bassist/zanger David Stockinger, gitarist/toetsenist/zanger Michele Loria en drummer Niccolò Schmitter. Het naar de groep vernoemde debuut uit 2023 werd afgelopen mei gevolgd door “Dancing Through The Earth”. Miss Mellow bestrijkt een breed muzikaal palet, dat varieert van funk tot heavy prog, wereldmuziek en psychedelische Floydiaanse rock. Ook deinst het Duitse viertal niet terug voor lange composities. Het album opent met de uit vier delen bestaande titeltracksuite. Het eerste deel levert een energieboost, gedreven door een snelle ritmesectie met complexe wisselwerkingen tussen gitaar en keyboards, begeleid door scherpe vocalen die een tapijt weven van Krautrock-, prog- en postpunkelementen. Naarmate de suite vordert, verandert de sfeer. Het tweede deel begint met weelderige gitaar- en keyboardlagen, doordrenkt met een flinke dosis progressieve intensiteit en psychedelische gitaaraccenten die doen denken aan Floydiaanse soundscapes. Het derde deel, het kortste van de vier, vormt een hypnotiserende dynamische zanglijn, verrijkt met acid-achtige effecten. De suite eindigt met moderne Krautrock gecombineerd met funky ritmes, benadrukt door pakkende koorrefreinen. Het instrumentale gedeelte, dat doorloopt tot de finale, bevat een elegant gitaar-keyboardduet, afgesloten door koorharmonieën die de suite met finesse afronden. Met drie ambitieuze suites verweven in een verfijnd conceptalbum, toont de band volwassenheid in hun composities en levert een rijke mix van genres en stijlen, verbonden door hun persoonlijke klank. Wij gaan luisteren naar de vierdelige titelsuite. (gebruikte bron: https://progrockjournal.com)
Websites:
https://missmellowmusic.bandcamp.com/
https://www.facebook.com/MissMellowMusic/ .

ALBUM VAN DE MAAND
Pryzme – Earth Song
Van “True Stories And Other Lies” (eigen beheer, 2025)

Twee jaar geleden besteedden we aandacht aan “Four Inches” van Pryzme. Dit debuut van de Franse band bleek voor een deel te bestaan uit nieuw opgenomen songmateriaal dat al 3 jaar eerder onder de bandnaam Lingus was uitgebracht. Dat in ogenschouw genomen is de wel geheel uit nieuwe composities bestaande opvolger “True Stories And Other Lies” redelijk snel verschenen. Alles wat we in april 2023 schreven kunnen we herhalen. De songs vallen op door de fraaie transparante texturen die door David Chollet en Dominique Blanchard met relatief bijzondere gitaarakkoorden worden geweven en die doen vergeten dat er geen keyboards gebruikt worden. Hoewel, de strijkers in “Green Eyes” en de climaxversterkende akkoorden in “Silent Place” zijn duidelijk wel met synths gecreëerd. Die gitaarpatronen vinden hun oorsprong in jazzfusion en hebben ook wat gemeen met het spel van Alex Lifeson (Rush). De zang wordt afwisselend verzorgd door Chollet en Blanchard en ze hebben veel tijd gestoken in gestapelde zangharmonieën. Als er vooral in de coupletten solo wordt gezongen, valt op dat hun stemmen wel erg dunnetjes zijn. En als we dan toch spijkers op laag water willen zoeken: ook passen de Engelse teksten qua klemtóón niet altijd lekker in de melodie en het metrum (het “Ruthléss Queen”-effect). Maar “True Stories And Other Lies” is vooral op alle fronten - compositie, productie, uitvoering – nét weer een klasse sterker dan de al erg fijne voorganger. Het resultaat is een frisse, afwijkende benadering van wat toch wel degelijk proggy muziek is, waarbij het lichte jazzrocktrekje extra spanning genereert. De groep treedt ook op en heeft net een reeks concerten aangekondigd, maar die zijn allemaal in Frankrijk. Hopelijk komen er ook concerten in wat noordelijker gelegen locaties. Vanavond kiezen we voor het openingsnummer “Earth Song”.
Websites:
https://pryzme.fr/
Bandcamp
Facebook .

LIVE-TIP
Lifesigns - Fortitude (live)
van "Live In The Netherlands" (eigen beheer, 2023)

Vorige week werd bekend dat Lifesigns februari volgend jaar voor drie concerten naar Nederland komt, namelijk op 20 februari naar De Pul in Uden, 22 februari naar Poppodium Boerderij in Zoetermeer én, voor ons in het oosten van het land het interessants, zaterdag 21 februari naar de Metropool, Enschede. De tot nu toe laatste keer dat de groep rond toetsenist/zanger John Young in Nederland op het podium stond, was in juli 2023, toen de dubbel-CD “Live In The Netherlands” gepresenteerd werd in de zaal waar 11 maanden eerder de opnamen plaatsvonden, we zouden bijna zeggen: waar anders dan in Poppodium Boerderij in Zoetermeer. De grotendeels Britse band heeft echter sindsdien niet veel geluk gehad met de beschikbaarheid van de Hongaars-Zweedse drummer Zoltan Csörsz, die vaak andere (muzikale) verplichtingen bleek te hebben. Zodoende viel bijvoorbeeld Simon Phillips in op Cruise To The Edge en tijdens een korte Noord-Amerikaanse tournee bezette de van Iluvatar en Oblivion Sun bekende Chris Mack de drumkruk. Nu lijkt Lifesigns dit probleem opgelost te hebben, want sinds deze zomer heeft niemand minder dan Frank van Essen zich bij de groep gevoegd. Die had natuurlijk al jaren een connectie met huidige Lifesigns-gitarist Dave Bainbridge: beiden speelden in Iona en Van Essen werkte ook mee aan Bainbridges latere albums. Hiermee is Lifesigns niet alleen deels een Nederlandse band geworden, maar zelfs deels Overijssels, want Van Essen komt immers uit het bij Hardenberg gelegen Collendoorn. We verwachten ten tijde van die concerten nieuw materiaal, maar draaien nu nog een nummer van het genoemde "Live In The Netherlands": “Fortitude”, waarvan de studioversie is te vinden op het derde en recentste studio-album “Altitude” (2021).
Websites:
https://lifesignsmusic.co.uk/
https://www.facebook.com/Signslife/ .

LIVE-TIP
Stewart, Al – Licence To Steal
Van “Last Days Of The Century” (Enigma, 1988 / EMI, 1997)

Op 5 september is Al Stewart 80 jaar geworden, middenin zijn afscheidstournee die 'm op maandag 29 september naar Carré in Amsterdam brengt. Echt helemaal afscheid neemt hij overigens niet. “Het kan best zijn dat ik zo nu en dan nog eens een optreden doe, maar voor wat betreft de lange tournees naar verre uithoeken is het gebeurd”, liet hij weten. De Schotse singer-songwriter stond aanvankelijk bekend als folkie maar in de loop van de jaren zeventig slopen er hier en daar de nodige progressieve rocktrekjes in zijn muziek, die nog verder werden aangezet door de samenwerking met in dat genre uitblinkende producers, zoals Alan Parsons. Het met hem gemaakte “Year Of The Cat” uit 1976 is verreweg het meest succesvolle én geslaagde album. Stewart bleef echter daarna nog menig interessante plaat maken. Zo mag ook “Last Days Of The Century” uit 1988 er zeker zijn. Zoals altijd sijpelt zijn interesse in geschiedenis weer door de onderwerpkeuze van de teksten. Hij kan daarbij een beroep doen op een een fikse rij topkrachten uit de sessiewereld, zoals bijvoorbeeld Vinnie Colaiuta. Ook werkt hij hier weer met gitarist Tim Renwick en toetsenist Peter Wood, die al op het genoemde succesalbum te horen zijn. Genieten is het ook van het vaak fretloze, zoemende baswerk van Tim Landers (naast veel sessiewerk actief geweest in jazzrockgroepen Billy Cobham's Glass Menagerie en Vital Information). Zo schittert hij in “Fields Of France”, waarvoor we teruggaan naar de Eerste Wereldoorlog. Vanavond draaien we echter “Licence To Steal”.
Websites;
https://alstewart.com/
https://www.facebook.com/officialalstewart .

SYMFONISCHE ELEKTRONISCHE MUZIEK
Krell, Lothar - Between Worlds / The Festival Of Elements / Flaming Tower
Van "Sinnfonie Für Amphitrite" (Blue Flame, 1991); tevens te vinden op de Blue Flame-labelcompilatie “Reflections Of Fantasy” (Blue Flame, 1991)

De Duitse toetsenist Lothar Krell is al sinds eind jaren 70 op allerlei muzikale vlakken actief, over het algemeen binnen de Duitse pop- en rockscene. Maar begin jaren 90 vond hij het tijd worden om zijn eigen vleugels uit te slaan. Allereerst met een solo-album, gevolgd door een samenwerking met fluitist en componist Lenny Mac Dowell, het in 1993 verschenen “Echnaton's Return”. Van dat duowerkstuk hebben we in het verleden in Xymphonia wel het nodige gedraaid. Die CD laat namelijk een vorm van symfonische new age horen die voor progliefhebbers ook interessant is. Maar het genoemde solo-album, het twee jaar eerder uitgebrachte "Sinnfonie Für Amphitrite", kwam nog niet aan de orde. Het betreft hier een middels synthesizers gecreëerde elektronische symfonie. Door de gebruikte synthgeluiden doet dit anno 2025 misschien wat gedateerd aan, maar voor 1991 was dit helemaal hip. Denk aan sommige sounds op het in die tijd verschenen comeback-album van Emerson, Lake & Palmer, “Black Moon”, en je komt in de buurt. Niet echt een proghoogstandje dus misschien, maar het bevindt zich wel ergens op een mooi scheidsvlak van elektronica, ambient, new age en prog. We kiezen vanavond voor het slotdrieluik van het album, met in het laatste deel “Flaming Tower” een mooie saxofoonpartij van Christian Schneider. Tegenwoordig vormt Krell trouwens een duo met een andere saxofonist, Bastian Fiebig.
Websites:
https://fiebigundkrell.com/about-us/lothar-krell
https://www.facebook.com/100090532885933/photos/?_rdr .

GITAARINSTRUMENTAL
Beck, Jeff with Terry Bozzio and Tony Hymas - Big Block
Van "Jeff Beck's Guitar Shop" (Epic, 1989)

Jeff Becks carrière begon in de jaren 60, onder andere in The Yardbirds, waarna hij zijn eigen Jeff Beck Group oprichtte. In die beginperiode mengde de Britse gitarist allerlei vormen van rock met elkaar, maar het was evenwel volgens Beck 'een frustrerende periode voor mij: de destijds beschikbare apparatuur kon simpelweg niet de geluiden creëren die ik in gedachten had.', zo liet hij eens optekenen. Het zou tot midden jaren 70 duren voordat dit langzamerhand wel mogelijk werd en het was uiteindelijk Becks eerste solo-album "Blow By Blow" dat ons echt liet kennismaken met wat hij muzikaal voor ogen had: explosieve instrumentale rock met een flinke jazzrockinvloed. En dat zou vanaf dan altijd een belangrijk bestanddeel van zijn muzikale output blijven, hoewel hij artistiek altijd rusteloos zou blijven: hij bleef zowel terugvallen op vroege rock 'n' roll als juist heel moderne elektronische invloeden aanwenden. In 1989 verscheen zijn zesde album "Jeff Beck's Guitar Shop"; een samenwerking van hem met toetsenist Tony Hymas en drummer Terry Bozzio. De sound was toch wel typisch jaren 80, maar wel zonder dat het echt kil klinkt. Jazzrock-invloeden waren er minder, maar de stukken waren wel ook nu weer (afgezien van wat gesproken tekst door Bozzio) volledig instrumentaal. Het merendeel van het album is door het trio gezamenlijk geschreven, zoals ook de track “Big Block” die sindsdien een bijna vast bestanddeel van Jeff Becks live-set werd.
Websites:
https://www.jeffbeck.com/
https://www.facebook.com/jeffbeck .

MONUMENT
Roolaart, Anton - The Plight Of Lady Oona
Van "The Plight Of Lady Oona" (eigen beheer, 2014)

Eind vorige maand besteedden we aandacht aan "Dreamer", het in 2007 uitgebrachte debuut van multi-instrumentalist Anton Roolaart. Dat deden we omdat we van Leonardo Pavlovic via zijn MoonJune Records nieuwsbrief het verrassende bericht hadden ontvangen dat hij de nieuwe CD van Roolaart gaat uitbrengen. Verrassend omdat MoonJune bekend staat om niet altijd even toegankelijke jazzrock en avantgardistische progressieve muziek. Verrassend ook omdat Roolaart tijdens zijn langdurige verblijf in de Verenigde Staten met "Dreamer" en "The Plight Of Lady Oona" uit 2014, twee symfonische rockplaten had geproduceerd die, mede door de inbreng van Rave Tesar, toetsenist bij Annie Haslam en Renaissance, en zijn liefde voor bands als Yes, Pink Floyd en Genesis, juist meer onder de traditionele prog vallen. Maar volgens Pavlovic, die Roolaarts vorig jaar trouwens het MoonJune Festival liet openen, zal diens nieuwe album heel anders gaan klinken, iets wat bevestigd wordt door de al vrijgegeven single "Clouds". Hier horen we meer een singer-songwriter aan het werk die, wanneer hij zijn elektrische gitaar in stelling brengt, tevens wat aan het recentere spel van Snowy White doet denken. Roolaarts woont alweer tijden in Amsterdam en treedt ook regelmatig op in den lande. Zo stond hij 11 augustus in 't Oude Pothuys in Utrecht en zal hij op 13 december Teatro Munganga te Amsterdam aandoen voor een concert. We beloofden destijds nog materiaal van "The Plight Of Lady Oona" te laten horen en dat doen we nu door het titelnummer te draaien, waarin Annie Haslam een hoofdrol opeist. Opvallend aan deze epic is dat er in tegenstelling tot andere monumentale progressieve rockstukken niet naar een bombastische climax wordt toegewerkt. Ondanks een aan Yes' "Awaken" herinnerende kerkorgelbreak blijft de compositie subtiel en eindigt het met fraai, Steve Howe-achtig akoestisch gitaarspel.
Websites:
https://antonroolaart.com/
https://www.facebook.com/antonroolaartmusic/
https://antonroolaart.bandcamp.com/ .

FILMTIP
Sparks - Thank God It's Not Christmas
Van "Kimono My House" (Island Records, 1974/2006)

In het kader van PopDocs, een initiatief van het Enschedese filmtheater Concordia, de Muziekbank en Metropool, draait er iedere derde maandag van de maand een muziekdocumentaire in Concordia. Morgen, 15 september, is dat "The Sparks Brothers". De film werd geregisseerd door Edgar Wright, bekend van speelfilms als "Shaun Of The Dead" en "Babydriver". In deze uit 2021 daterende rolprent wordt het verhaal verteld van het Amerikaanse artpopduo dat in Nederland eigenlijk alleen in 1974, dus 51 jaar geleden (!), echt in de belangstelling stond. Van het dat jaar uitgebrachte album "Kimono My House" stonden de singles "This Town Ain't Big Enough For Both Of Us" en "Amateur Hour" namelijk enkele weken in de hitparade. Maar de eigenwijze broers Ron en Russell Mael zijn ook de vijf decennia daarna muziek blijven maken en brachten in mei dit jaar met "Mad!" hun 26ste plaat uit. Genoeg stof voor een twee uur en twintig minuten durende documentaire. De avond wordt ingeleid door de Bornse popkenner en vrijwilliger bij onze sponsor, Herman Lansink Rotgerink, terwijl tal van bekende musici, zoals Todd Rundgren, Beck en The Beatles in de film aan het woord of in beeld komen.
Websites:
https://www.concordia.nl/film/the-sparks-brothers
https://www.imdb.com/title/tt8610436/
http://allsparks.com/
https://www.facebook.com/sparksofficial/.

DESTIJDS GEMIST
Returned To The Earth – Sacrificed In Vain
Van “”Fall Of The Watcher” (eigen beheer, 2022 / GEP (Giant Electric Pea), 2023)

Returned To The Earth is al sinds 2016 bezig, maar kwam pas vorig jaar oktober met het destijds actuele vijfde album “Stalagmite Steeple” voor het eerst aan bod in Xymphonia. Het 9 jaar geleden simpelweg “Returned To The Earth” getitelde debuut was dan ook nog een eigenbeheer-aangelegenheid met 'puur voor de fun' opgenomen songs van de hand van Robin Peachey. Hoewel zelf verantwoordelijk voor de zang alsmede gitaar- en toetsenpartijen wist én weet hij zich verzekerd van de medewerking van o.a. zijn broer Steve, die aanvullende synthesizers bespeelt. In de loop der jaren pakte Peachy het steeds serieuzer aan en heeft een fijnzinnge artrockstijl ontwikkeld waarin ruimtelijkheid, sfeeropbouw en emotionaliteit belangrijke elementen vormen. In 2022, op het vierde album “Fall Of The Watcher” had hij die sound tot in de puntjes geperfectioneerd, wat ook IQ's Mike Holmes opviel, die vervolgens Returned To The Earth vastlegde voor IQ's label GEP (Giant Electric Pea), waardoor “Fall Of The Watcher” in 2023 middels een heruitgave op dat label een bredere waardering heeft gevonden. Aan ons ging dat album tot aan het verschijnen van “Stalgmite Steeple” voorbij. Gelukkig hebben we alsnog kennis genomen van dit werkstuk. Peachy neemt de tijd om zijn songs op te bouwen met niet alleen (steeds transparant blijvende) lagen keyboards, maar ook met gloedvolle gitaargolven. Daardoor heeft de muziek enerzijds het pastorale van late Talk Talk en werk van No-Man en David Sylvian, maar ook de overweldigende weldadigheid van de climaxen uit nummers van vroege Porcupine Tree en mid-seventies-Pink Floyd. De wat ijle stem van Peachy, die wel wat doet denken aan die van Neil Tennant van Pet Shop Boys, drijft hier heerlijk op. Hét hoogtepunt van “Fall Of The Watcher” is ook meteen het langste nummer dat diverse (niet gescheiden) secties heeft. Door de ingetogen verstilling van een groot deel van dit “Sacrificed In Vain” (met bedachtzaam klinkende pianoakkoorden en ijle synthflarden) komt de passage met een relatief heftige repeterende gitaarriff en uiteindelijk ook een gloedvolle gitaarsolo echt vól binnen bij de luisteraar.
Websites:
https://www.returnedtotheearth.com/
https://returnedtotheearth-gep.bandcamp.com/album/fall-of-the-watcher
https://www.facebook.com/returnedtotheearth/.

(OP)NIEUW
Finally George – Painter
Van "Painter" (Zoundr, 2025)

Een maand geleden lieten we u kennismaken met “Painter”, het derde album van Finally George. We vermeldden er meteen bij dat naar ons oordeel Georg Hahn daarmee zijn sterkste werkstuk tot nu toe afgeleverd. En dat is best veelzeggend als men bedenkt dat de twee voorgangers, "Life Is A Killer" (2018) en "Icy Skies" (2021), ook al bijzonder goed door ons (“Life Is A Killer” was Album van de Maand in januari 2019) en vele liefhebbers zijn ontvangen. Hahn nam ruim de tijd, moest vele muzikale obstakels overwinnen en twijfelde regelmatig of het album misschien niet te melancholisch zou worden. Maar zoals hij zelf stelt in de hoestekst is "Painter" een weerslag van de huidige tijd en de wereld waarin we leven en was het zijn manier om daarmee om te gaan. En dat heeft dus een parel van een album afgeleverd waar de emotie bij vlagen vanaf druipt. De melodieuze progrock van Finally George is verder verfijnd, de opnames nog weer net iets mooier; alles is in balans. Nu vallen ons ineens ook de sterke melodieuze baspartijen van Hahn zelf op, alsmede knap geconstrueerde synthesizerpartijen. En dan zijn er, evenals op de vorige twee albums, nog de uiterst smaakvolle en prachtige opgenomen drumpartijen van de hand van Styx-drummer Todd Sucherman. Maar misschien wel het meest opvallend zijn Hahns sterke, emotioneel geladen zangpartijen: dat is waar echt duidelijk uit wordt dat "Painter" zijn meest persoonlijke album tot nu toe is. Na de twee songs van vorige maand kiezen we nu voor het meeslepende, kunstig opgebouwde titel- en openingsnummer. Hierin is ook de mooiste gitaarsolo van de plaat te horen, met zowel priemende noten als vloeiende overgangen, en verzorgd door de ook op eerder Finally George-werk te horen Erlend Krauser, bekend van Lake én, jawel, The James Last Orchestra. Tevens bracht de man volgens Discogs 11 solo-albums uit waarop emotievol, bij vlagen Jeff Beck-achtig spel is te horen.
Websites:
http://www.finallygeorge.com/
https://finallygeorge.bandcamp.com/.

I.M.: Rick Davies
Supertramp - Goodbye Stranger
Van "Breakfast In America" (A&M, 1979); deze versie van "The Very Best Of Supertramp" (A&M, 1990)

Vorige week, op zondag 7 september, overleed Rick Davies, de oprichter van Supertramp. Samen met Roger Hodgson produceerde hij met die band de perfecte mix van progressieve rock en artpop. Vooral het doorbraakalbum "Crime Of The Century" uit 1974 staat in de favorietenlijstjes van veel muziekliefhebbers, hoewel "Breakfast In America" uit 1979 commercieel het hoogste scoorde. De door Hudgson geschreven tracks kenmerkten zich door zijn hoge leadzang, zoals "Dreamer" en "Give A Little Bit", terwijl Davies met zijn wat lagere, soulvolle stem en Wurlitzer-pianobegeleiding indruk maakte met songs als "Bloody Well Right". Helaas ging het stel door meningsverschillen in 1983 uiteen, waarna Hudgson een solocarrière begon en Davies Supertramp voortzette en onder meer in 1985 de CD "Brother Where You Bound" afleverde. In 2015 moest Davies echter stoppen met Supertramp toen bij hem een ongeneeslijke vorm van beenmergkanker was geconstateerd. Zijn laatste muzikale verrichtingen waren low-key in een muziekcafé in de buurt van zijn huis, onder de naam Ricky And The Rockets. Ter nagedachtenis van hem draaien we "Goodbye Stranger" van "Breakfast In America". 'Goodbye Stranger, It's been nice, Hope you find your paradise...'
Websites:
https://supertramp.com
https://www.facebook.com/supertramp
Bericht over Davies' overlijden: https://supertramp.com/tribute.

LIVE-TIP
Aurora Project, The – Have Some Tea
Van “EVOS 12” (FREIA Music, 2025)

The Aurora Project kwam begin dit jaar na 9 jaar terug met een nieuw studio-album. En zoals altijd bij deze Katwijkse band, betreft het een concept-album. Sterker nog: “EVOS 12” is deel 1 van een tweeluik; naar verluidt is “EVOS 13” al grotendeels klaar. Wat opvalt is dat het geluid wel iets meer 'guitar heavy' is dan op voorganger “World Of Grey” (2016), wat niet gek is, want met Alex Ouwehand, tevens bekend van Golden Caves, aan boord naast Remco van den Berg, heeft de groep weer twee gitaristen. Blikvanger in het bandgeluid is ook nu weer de heldere, sterke zangstem van Dennis Binnekade, die met zijn dictie de gave heeft je meteen geconcentreerd naar zijn strofes te doen luisteren – wat ook mede in de hand gewerkt wordt door de goed geschreven zanglijnen. Het concept en de teksten is opnieuw afkomstig van sciencefictionliefhebber Marcel 'Mox' Guijt, die aan Progwereld hierover het volgende uitlegde: “het idee ontstond eigenlijk tijdens de creatie van onze vorige plaat, “World Of Grey”. Die plaat behandelt de dreiging van een mogelijke dystopische toekomst, en dat zette me aan het denken: Hoe zou zo’n dystopische wereld eruitzien / hoe zou het leven van een individu zich afspelen in zo’n situatie? En wat zou er nodig zijn om de mensheid daar weer uit te trekken?“. De toetsenist is een fanatiek podcastsluisteraar en heeft ook het initiatief genomen tot een podcastserie rond dit albumtweeluik. Via de linktree kun je de podcast zowel op Spotify als op YouTube bereiken. Je moet er wel de tijd voor nemen want de serie is behoorlijk uitgebreid. Het vergoedt het feit dat bij de CD-uitgave van “EVOS 12” enige uitleg of een boekje ontbreekt. Aanstaande vrijdag, 19 september, treedt The Aurora Project op in het Parkvilla Theater in Alphen aan den Rijn, op uitnodiging van Stichting Serious Music. Goede aanleiding om opnieuw aandacht te besteden aan “EVOS 12”. Het hart van het album wordt gevormd door “Have Some Tea”, dat begint en eindigt met een relaxte reggae-groove, zodat we naast Van Der Graaf Generator en Rush nog een groep hebben die dit genre weet te incorporeren in prog. Die passages omsluiten een spannend opgebouwde song, waarvan de intensiteit per minuut toeneemt, van een spacy stuk dat zo in Grobschnitts “Solar Music” had gepast tot door merg en been gaande gitaar- en zangpartijen van Ouwehand en Van den Berg respectievelijk Binnekade.
Websites:
https://linktr.ee/the_aurora_project
https://theauroraprojectnl.bandcamp.com/album/evos12
https://www.facebook.com/theauroraproject/.

ACTUEEL
Minster, Anastasia - Dancing With A Ghost
Van "Song Of Songs" (eigen beheer, 2024)

Het vorig jaar oktober verschenen "Song Of Songs", de derde CD van Anastasia Minster, was een via een Kickstarter-project gefinancierd album. De in Moskou geboren zangeres en pianiste verhuisde in 2014 naar Toronto en debuteerde in 2017 met het donkere kamerpop-album "Hour Of The Wolf", in 2020 gevolgd door "Father". Op laatstgenoemde plaat werd ze op drie nummers begeleid door de ons welbekende Steve Jansen (Japan, Exit North), terwijl de veelgevraagde cellist Raphael Weinroth-Browne tevens enkele bijdragen leverde. Laatstgenoemde is op "Song Of Songs" ook weer present evenals musici op contrabas, drums en trompet dan wel bugel, terwijl er tevens een belangrijke rol voor een 30 muzikanten tellend orkest is. Minster zelf noemt "Song Of Songs" haar donkere 'ethereal orchestral album', gebaseerd op een oud gedicht met die titel. Anderen noemden de muziek filmisch, wat haar ertoe zette om zes videoclips te maken, waarin ze scenes uit bekende films koppelt aan nummers van haar albums. Op haar "Cinematique" getitelde YouTube-kanaal zijn zodoende clips te zien met fragmenten van films als "2001: A Space Odyssey" en "Melancholia". Het nummer "Dancing With A Ghost" van "Song Of Songs" dat we nu draaien heeft Minster gekoppeld aan de Japanse speelfilm "In The Mood For Love".
Websites:
https://www.youtube.com/playlist?list=PLruVbegMuG75xHHYe_Zbm2cIfuTOv-9BE (Cinematique)
https://anastasiaminster.com/
https://anastasiaminster.bandcamp.com/album/song-of-songs
https://www.facebook.com/anastasiaminster.

LIVE-TIP
Chapman, Daisy – Starlight
Van “She Took Flight” (Songs & Whispers, 2023)

Komende weken is Daisy Chapman op een aantal podia te aanschouwen. Allereerst op donderdag 18 september in Gouda, bij Cox Pianoservice. Voor als je in de buurt van Duitsland woont is het goed te doen om één van de twee concerten in de buurt van Osnabrück te bezoeken: 21 september in het Ruller Haus in Wallenhorst Rulle en 25 september in de Lutherhütte te Georgsmarienshütte. Het is intussen alweer 2 jaar geleden dat het vijfde solo-album van de singer-songwriter verscheen. We kennen haar als toetseniste van Crippled Black Phoenix en het daaruit voortgekomen Venus Principle, maar tussendoor brengt ze sinds 2008 ook albums uit met diep doorvoelde songs die steeds uitgaan van haar pianospel en zang. Op de “She Took Flight” getitelde CD is er daarnaast een prominente rol voor het strijkkwartet Red Carousel, dat in een deel van het songmateriaal het strijkersarrangement aanleverde en soms nog is aangevuld met een extra cellist. Ook zijn er bescheiden bijdragen door een drummer, contrabassist en trompettist. Het resultaat klinkt kleurrijk en warm; het kan niet anders dan dat deze songs ook mede door Daisy's vooral in de uithalen intense zang de luisteraar rechtstreeks in het hart raken. Zoals altijd op een Daisy Chapman-album, is er plaats voor een bijzondere cover. Dit keer interpreteert ze op gloedvolle wijze een van de mooiste Kinks-liedjes van Ray Davies: het nostalgie opwekkende “Waterloo Sunset”. Daarnaast is de tekst van “The Gashlycrumb Tinies” afkomstig uit het gelijknamige 'alphabet book' van Edward Gorey uit 1963. We kiezen vanavond voor “Starlight” met een aantal emotionele zanguithalen én warm strijkersarrangement.
Websites:
http://www.daisychapman.com/
https://daisychapman.bandcamp.com/album/she-took-flight
https://www.facebook.com/DaisyChapmanMusic
.

ALBUM VAN DE MAAND
Pryzme – Silent Place
Van “True Stories And Other Lies” (eigen beheer, 2025)

Twee jaar geleden besteedden we aandacht aan “Four Inches” van Pryzme. Dit debuut van de Franse band bleek voor een deel te bestaan uit nieuw opgenomen songmateriaal dat al 3 jaar eerder onder de bandnaam Lingus was uitgebracht. Dat in ogenschouw genomen is de wel geheel uit nieuwe composities bestaande opvolger “True Stories And Other Lies” redelijk snel verschenen. Alles wat we in april 2023 schreven kunnen we herhalen. De songs vallen op door de fraaie transparante texturen die door David Chollet en Dominique Blanchard met relatief bijzondere gitaarakkoorden worden geweven en die doen vergeten dat er geen keyboards gebruikt worden. Hoewel, de strijkers in “Green Eyes” en de climaxversterkende akkoorden in “Silent Place” zijn duidelijk wel met synths gecreëerd. Die gitaarpatronen vinden hun oorsprong in jazzfusion en hebben ook wat gemeen met het spel van Alex Lifeson (Rush). De zang wordt afwisselend verzorgd door Chollet en Blanchard en ze hebben veel tijd gestoken in gestapelde zangharmonieën. Als er vooral in de coupletten solo wordt gezongen, valt op dat hun stemmen wel erg dunnetjes zijn. En als we dan toch spijkers op laag water willen zoeken: ook passen de Engelse teksten qua klemtóón niet altijd lekker in de melodie en het metrum (het “Ruthléss Queen”-effect). Maar “True Stories And Other Lies” is vooral op alle fronten - compositie, productie, uitvoering – nét weer een klasse sterker dan de al erg fijne voorganger. Het resultaat is een frisse, afwijkende benadering van wat toch wel degelijk proggy muziek is, waarbij het lichte jazzrocktrekje extra spanning genereert. De groep treedt ook op en heeft net een reeks concerten aangekondigd, maar die zijn allemaal in Frankrijk. Hopelijk komen er ook concerten in wat noordelijker gelegen locaties. Vanavond kiezen we voor het 12 minuten durende slotnummer “Silent Place”.
Websites:
https://pryzme.fr/
Bandcamp
Facebook .

DESTIJDS GEMIST / LIVE-TIP
DeCarlo, Ronny - Canyons
Van "Fonque Nouveau" (ZenneZ Records, 2024)

Vorige week draaiden we een nummer van "In The Box", het in eigen beheer uitgegeven debuut van Sebastiaan Visser. Zoals we toen vertelden zal zijn volgende album, "Always There" in oktober uitkomen op het flink aan de weg timmerende Nederlandse jazzrock/fusion-label ZenneZ. Op die plaat wordt hij bijgestaan door labelgenoot toetsenist Matthijs Geerts die ook al te horen was op "Fonque Nouveau", het reeds in 2024 uitgebrachte debuut van de Columbiaan-Nederlandse gitarist en producer Ronny DeCarlo (echte naam: Roenik Roa Espinosa). DeCarlo 'moest' dit album maken, nadat hij € 10.000 had gewonnen bij de Keep An Eye-competitie onder voorwaarde binnen een jaar een fysieke plaat te produceren. Het met 28 minuten wat karig uitgevallen album heeft ondanks de aanwezigheid van vier rond de twee minuten klokkende miniaturen toch een volwaardige uitstraling. Dat komt vooral door de relaxte, maar toch technisch virtuoze manier waarop de instrumentale stukken in elkaar zitten. De hoofdmoot wordt gevormd door funky jazzrock/fusion met ambient fragmenten en hier en daar wat hiphop- en gospelinvloeden. Het in 2023 al eens live bij Vrije Geluiden gespeelde "Canyons", dat nu uit uw boxen zal schallen, is daar een goed voorbeeld van. DeCarlo treedt overigens binnenkort ook op en wel tijdens het op 11 oktober gehouden Hilversum Pop & Jazz Festival. Plaats van handeling: Gooiland, inderdaad in Hilversum.
Websites:
https://www.ronnydecarlo.com/
https://ronnydecarlo.bandcamp.com/album/fonque-nouveau
https://www.facebook.com/ronnydecarlo/ .

NIEUW
Stick Men - Bash Machine
- Pulp
Van "Brutal" (Unsung Records/Iapetus, 2025)

Stick Mens nieuwste EP "Brutal" opent met het titelnummer, waarin Tony Levins stuiterende Chapman Stick-aanslagen en Pat Mastelotto’s in your face elektronische en akoestische drumbeats de toon zetten (inclusief het scanderen van het woord 'Brutal'). Samen met Touch Guitar-specialist Markus Reuter wordt de luisteraar overrompeld met melodieuze doch compromisloze, technisch sterk aan King Crimson verwante compacte instrumentals. Reuter tovert daarbij uit zijn instrumentarium geregeld jankende en zwevende, als door een E-bow aangedreven melodieën waarin de geest van Robert Fripp geregeld opduikt. Maar dit trio is gedisciplineerd genoeg om zelfs op een 25 minuten durend schijfje tevens subtiele accenten aan te brengen. Zo zit in het met Frippertronicsachtige synthflarden opgesierde "The Well" een Oosters klinkende Sticksolo waarbij het instrument met een strijkstok bespeeld wordt. Afsluiter "Pulp" laat door de, met het werk van Steve Jansen vergelijkbare percussieve drumpatronen, een meeslepende gitaarsolo en karakteristieke Chapman Stick-motieven deze drie veteranen op hun best horen. Levin mag dan de laatste tijd wat gezondheidsklachten hebben, op "Brutal" klinkt hij, opgezweept door zijn bandmaten, energieker en, inderdaad, brutaler dan ooit. U gaat het horen en wel in de stukken "Bash Machine" en het genoemde "Pulp".
Websites:
https://stickmen.bandcamp.com/album/brutal
https://stickmenband.com/
https://www.facebook.com/stickmenofficial/ .

(OP)NIEUW
Soundbyte, The - Will You Follow
Van "Still Quiet" (Voices Of Wonder, 2025)

Begin jaren negentig was The 3rd And The Mortal een ware innovator in de metalscene. De Noorse band wisselde zware (doom)metal af met ingetogen gitaarpassages, waarbij de wijze waarop een zangeres de leadvocalen verzorgde een inspiratiebron was voor onder meer The Gathering. Net als bij die Nederlandse band was de muzikale koers van The 3rd And The Mortal behoorlijk rusteloos en vervuld van experimenteerdrang. Dat resulteerde in een aantal albums die als absolute klassiekers in het genre gelden. Een groot deel van die experimenteerdrang werd aangejaagd door gitarist Trond Engum, die wat hij niet kwijt kon in de groep ging uitbrengen onder het pseudoniem The Soundbyte. Vanaf 2004 heeft hij 5 albums onder die naam uitgebracht, inclusief het eind mei verschenen "Still Quiet". Nou ja, met iets meer dan 30 minuten muziek is het misschien eerder een 'extended EP' te noemen, maar laten we het er op houden dat hij niet koos voor kwantiteit maar voor kwaliteit. Want dat laatste krijgen we wel degelijk. Net als bij The 3rd And The Mortal het geval was, zijn de The Soundbyte-albums onderling zeer verschillend en soms behoorlijk abstract en donker van karakter, maar voor liefhebbers van het vroege werk van Engums eerste band zal dat geen bezwaar zij. Hij combineert elektronische klanken, folk-invloeden en zijn typische zware gitaarsound met de soms monsterlijk groot klinken drums van Rune Hoemsnes. De zangpartijen worden afwisselend ingevuld door Anders Elvenes, met een stem die wel wat weg heeft van een lager zingende David Bowie, en de met folky stembanden gezegende Kirsti Huke. Het resultaat is het best te omschrijven als 'postmoderne progressieve metal'. In juni lieten we al kennismaken met deze plaat, dit keer doen we het nog eens dunnetjes over met het acht minuten durende sleutelnummer "Will You Follow".
Websites:
https://thesoundbyte.com/
https://www.facebook.com/TheSoundbyteOfficial
https://thesoundbyte.bandcamp.com/.

A.O.R.
Infinity - She's On Fire
Afkomstig van "Infinity" (Rubicon Music / Melodic Rock Records, 2011)

Rond 1985 kwamen de vroege twintigers zanger Mitch Malloy en de uit het net opgeheven Rainbow afkomstige toetsenman Dave Rosenthal bij elkaar en namen met enkele bevriende musici, waaronder de latere Winger-gitarist Reb Beach, een aantal A.O.R.-nummers op. Deze leverden echter geen platencontract op, waarna de muzikanten ieder hun weg gingen. Rosenthal kennen we natuurlijk van de laatste incarnatie van Happy The Man, maar is in de muziekbusiness vooral bekend als toetsenman/arrangeur voor grootheden als Billy Joel en Elton John. Begin jaren 90 richtte hij met onder andere drummer Chuck Bürgi, zijn eigen band Red Dawn op en op "Never Say Surrender", de enige CD die deze formatie uitbracht, staan drie liedjes die oorspronkelijk voor Infinity waren geschreven. Deze eeuw ontdekte A.O.R.-specialist Kai Brockschmidt twee andere Infinity-nummers en wist dit keer wel een platenmaatschappij te interesseren. In 2011, ongeveer 25 jaar na de oorspronkelijke opnames, verscheen zodoende het titelloze album. Klassieke A.O.R. derhalve, met uiteraard veel ruimte voor de toetsenvirtuoos Rosenthal, maar ook voor gitaristen Beach en Dave Gellis. We lieten al eens het openingsnummer "I'm On The Edge" horen, dit keer aandacht voor "She's On Fire". Overigens vertoont het verhaal van Infinity gelijkenissen met dat van de Amerikaanse progressieve rockband die in 1977 met diezelfde naam werd opgericht. Ook hier werden opnames gemaakt, maar ging de groep van toetsenman George Gregory en gitarist Lance Swing onverrichter zake in 1982 uiteen. Pas 10 jaar later volgde een reünie en een plan die opnames te restaureren. Deze werden uiteindelijk in 1996 als "Infinity" uitgebracht door Greg Walkers Syn-Phonic.
Websites:
https://www.mitchmalloy.com/ http://www.davidrosenthal.com/ .

NIEUW
Waters, Roger – Is This The Life We Really Want? (live)
– Sheep (live)
Van “This Is Not A Drill – Live From Prague” (Legacy / Columbia, 2025)

Dik een maand geleden verscheen in diverse configuraties “This Is Not A Drill – Live From Prague”. Deze registratie van een concert in Tsjechië was destijds via livestream in de bioscoop te zien, maar is voor de officiële release vooral qua geluid ontegenzeggelijk opgepoetst. Sinds de voorgaande liveregistratie “Us + Them” zijn er weliswaar twee albums verschenen, maar die bevatten geen nieuwe songs: “The Lockdown Sessions” en “The Dark Side Of The Moon – Redux”. Gelukkig (vinden wij) kiest Waters voor wat betreft de stukken die van die Pink Floyd-klassieker worden gespeeld de arrangementen van het origineel en niet die 'stripped down'-versies. “Comfortably Numb” volgt wel grotendeels de in coronatijd op YouTube getoonde lockdown-versie en is opvallend genoeg aan het begin van de set gezet. Dit overigens wel na een rake mededeling: "'If you’re one of those ‘I love Pink Floyd, but I can’t stand Roger’s politics’ people, you might do well to f**k off to the bar right now.' Oké dan, de stemming zit erin... Nu is “The Bar” toevallig ook de naam van de nieuwe, lange song die twee jaar geleden ook al via YouTube het licht zag. Twee delen ervan komen op verschillende plaatsen in de set voorbij, met lange aankondingen ervoor. De meeste fans zullen niet gekomen zijn voor deze Dylanske singer-songwritersong. Degenen die Waters al jaren volgen, willen graag verrast worden met een niet eerder of zelden gespeelde klassieker. Ze worden op hun wenken bediend met "Two Suns In The Sunset", het aangrijpende slotnummer van Waters' laatste album met Pink Floyd, “The Final Cut” (1983), dat ook op “The Lockdown Sessions” in uitgekleed arrangement was te vinden (en toen ook gedraaid in Xymphonia). Hier is gekozen voor het albumarrangement, inclusief fraaie saxofoonsolo, waarvoor Waters een prominent uit de jazzwereld heeft gestrikt in de persoon van Seamus Blake. Verder keert “The Powers That Be” van “Radio KAOS” (1987) terug, maar zonder Paul Carracks prachtige stem en mét een wel erg ouwelijk klinkende Waters is het behelpen. Stomend en rockend wordt het in “Sheep” van Pink Floyds “Animals” (1977), waarin ook de gitaristen Dave Kilminster en Jonathan Wilson én toetsenist Jon Carin (pikant genoeg vroeger betrokken bij de Waters-loze Pink Floyd) heerlijk op dreef zijn. Van het recentste 'full blown' studioalbum “Is This The Life We Really Want?” (2017) resteren nog maar twee songs op de setlist en vooral het titelnummer klinkt geïnspireerd. Voor vanavond hebben we de 2CD-editie erbij gepakt maar eigenlijk moet je dit met beeld zien, want uiteraard is het podium (in het midden van de zaal, met een groot kruis van LED-schermen erboven hangend waarop constant visuals te zien zijn) weer heel bijzonder. Dus ga vooral voor de Blu-ray-editie, is onze tip.
Websites:
https://rogerwaters.com/
https://www.facebook.com/rogerwaters

(OP)NIEUW
Foundation, The – Backbone
Van “Relations” (Xymphonia Records, 2025)

Twee jaar geleden waren Ron Lammers en Rinie Huigen (ex-Cliffhanger) te gast ter gelegenheid van het verschijnen van “Mask : A Fairy Tale Of Real Life”, het debuut van The Foundation. Lammers kenden we natuurlijk als oprichter van dit programma, alsmede van Xymphonia Records en als onvermoeibare promotor van symfonische rock. Dat hij ook zélf muziek kan maken, dat was nieuw voor ons. Al vrij snel, namelijk begin juli, was er al een opvolger: “Relations” en wederom kwam Lammers op bezoek, een paar weken voor de release zelfs al, deze keer vergezeld van zanger/tekstschrijver Mark Smit (ex-Knight Area) en de man achter het artwork, Douwe Fledderus. Beide albums maakte hij met praktisch dezelfde ploeg muzikanten, naast Huigen en Smit horen we Gijs Koopman (Cliffhanger, Knight Area), Jens van der Valk en Jan Grijpstra (beiden van Autumn). Nu het album dus echt fysiek verkrijgbaar is via bekende kanalen als Beyond Rock en de Hengelose platenzaak Popeye, besteden we graag nogmaals aandacht aan “Relations”. het is een conceptalbum, over relaties in de brede zin van het woord, van ons als mensen met allerlei soorten partners en omgevingen. Net als “Mask” is “Relations” verpakt als een zeer verzorgd mediabook met bijzonder fraai artwork, uiteraard weer van de hand van Fledderus (ook bekend van zijn hoesontwerpen voor de Cubaanse groep Anima Mundi). Vanavond “Backbone” met muziek van Huigen (alle teksten op het album zijn van Smit). Na een akoestisch gitaarintro wordt de meeslepende zang van Smit ondersteund door een warm en vol neoproggeluid met fraai gitaarspel van Huigen en Van der Valk, weelderige toetsenpartijen Lammers en ook veel ruimte voor de Moog Tauruspedalen van bassist Koopman, gestut door de drums van Jan Grijpstra. Extra kleur geven de 'tin whistle'-bijdragen van Judith van der Valk en de viool van Masaki (“Makkie”) Shimakawa, die beiden spelen in de popfolkband Idris.
Websites:
https://www.thefoundationproject.nl/
https://thefoundationproject.bandcamp.com/album/relations
https://www.facebook.com/TheFoundationProject

ALBUM VAN DE MAAND
Pryzme – Green Eyes
Van “True Stories And Other Lies” (eigen beheer, 2025)

Twee jaar geleden besteedden we aandacht aan “Four Inches” van Pryzme. Dit debuut van de Franse band bleek voor een deel te bestaan uit nieuw opgenomen songmateriaal dat al 3 jaar eerder onder de bandnaam Lingus was uitgebracht. Dat in ogenschouw genomen is de wel geheel uit nieuwe composities bestaande opvolger “True Stories And Other Lies” redelijk snel verschenen. Alles wat we in april 2023 schreven kunnen we herhalen. De songs vallen op door de fraaie transparante texturen die door David Chollet en Dominique Blanchard met relatief bijzondere gitaarakkoorden worden geweven en die doen vergeten dat er geen keyboards gebruikt worden. Hoewel, de strijkers in “Green Eyes” en de climaxversterkende akkoorden in “Silent Place” zijn duidelijk wel met synths gecreëerd. Die gitaarpatronen vinden hun oorsprong in jazzfusion en hebben ook wat gemeen met het spel van Alex Lifeson (Rush). De zang wordt afwisselend verzorgd door Chollet en Blanchard en ze hebben veel tijd gestoken in gestapelde zangharmonieën. Als er vooral in de coupletten solo wordt gezongen, valt op dat hun stemmen wel erg dunnetjes zijn. En als we dan toch spijkers op laag water willen zoeken: ook passen de Engelse teksten qua klemtóón niet altijd lekker in de melodie en het metrum (het “Ruthléss Queen”-effect). Maar “True Stories And Other Lies” is vooral op alle fronten - compositie, productie, uitvoering – nét weer een klasse sterker dan de al erg fijne voorganger. Het resultaat is een frisse, afwijkende benadering van wat toch wel degelijk proggy muziek is, waarbij het lichte jazzrocktrekje extra spanning genereert. De groep treedt ook op en heeft net een reeks concerten aangekondigd, maar die zijn allemaal in Frankrijk. Hopenlijk komen er ook concerten in wat noordelijker gelegen locaties. Een song waarin de genoemde transparante structuren extra van belang zijn voor de compositie, is het 11 minuten lange “Green Eyes”, dat in het middenstuk de tijd neemt middels een heerlijk open klinkend instrumentaal tussenstuk.
Websites:
https://pryzme.fr/
https://pryzme.bandcamp.com/album/true-stories-and-other-lies
https://www.facebook.com/Pryzme/

HERUITGAVE
P.F.M. (Premiata Forneria Marconi) - Jet Lag
Van "Jet Lag" (Manticore, 1977); deze versie van "The Manticore Studio Albums 1973-1977" (Esoteric Recordings, 2018/2025)

Eerder dit jaar verscheen van P.F.M. de 4-CD-boxset "The Manticore Studio Albums 1973-1977", met daarin "Photos Of Ghosts", "The World Became The World", "Chocolate Kings" en "Jet Lag". Dit is een heruitgave van de set uit 2018 en moet niet verward worden met de dubbel-CD "River Of Life – The Manticore Years" die een selectie van nummers van de vier platen bevat plus live-opnames en een b-kantje. Premiata Forneria Marconi tekende na het succes van tweede plaat "Per Un Amico" een contract bij Emerson, Lake & Palmers Manticore-label. Met productionele en tekstuele ondersteuning van Pete Sinfield werd met "Photos Of Ghosts" een Engelstalige, qua composities ietwat afwijkende versie van dat tweede album uitgebracht, inclusief een track van debuut-LP "Storia Di Un Minuto" en een nieuwe nummer. De Britse, Mellotron-gedragen symfonische rock met inheemse elementen kreeg vanaf de toetreding van Area-bassist Patrick Djivas op "The World Became The World" (de evenknie van "L’Isola Di Niente") een enigszins ruigere, en zeker in het titelnummer, bombastischer sound zonder verlies van delicate momenten. Met name vocaal was "Chocolate Kings" na de inlijving van zanger Bernando Lanzetti nog robuuster en complexer. Het in LA opgenomen "Jet Lag" ten slotte sloot meer aan bij de muziek van, bijvoorbeeld, Return To Forever. De aangeschafte Micro Moog, vriendschappen met West Coast-musici en de nieuwe, Amerikaanse violist Gregory Bloch (ex-Mark-Almond), stimuleerden de RPI-band tot melodieuze fusionverkenningen. Dat laatste album is door die jazzrockinvloeden bij de oerfans van de band minder populair, maar in de redactie van Xymphonia zitten wel degelijk enkele liefhebbers. Vandaar dat we vanavond ter gelegenheid van deze heruitgave het titelnummer draaien.

Websites:
https://www.pfmworld.com/
https://www.facebook.com/premiataforneriamarconiofficial

LIVE-TIP
Ayreon – Sail Away To Avalon
Van “The Final Experiment” (Transmission, 1995 / InsideOut, 2008 / Music Theories Recordings, 2016)
Op 12, 13 en 14 september wordt in de Tilburgse 013 het 30-jarige jubileum van Ayreon gevierd met een reis door het gehele oeuvre van wat Arjen Lucassen met vele muzikale gasten onder deze naam heeft uitgebracht. Bij de aankondiging van de bandleden en vocale gasten werd ook Edward Reekers genoemd, maar hij heeft helaas wegens ziekte moeten afzeggen. Wie komt er in plaats van hem? Voormalig Golden Earring-zanger Barry Hay zal het wel niet worden, al hadden we 'm graag eens op het podium met Lucassen, muzikaal leider Joost van den Broek en consorten gezien, want zijn enige bijdrage aan een Ayreon-album smaakte naar meer. Zijn krachtige stembanden leende hij aan “Sail Away To Avalon” op het Ayreon-debuut dat verwarrend genoeg juist “The Final Experiment” heet. Lucassen had toen nog niet kunnen bevroeden dat dit de initiatie bleek van een wereldwijd geliefd muzikaal concept. Als u voor de genoemde concerten geen kaarten heeft, wordt het lastig als u er nog naartoe wilt, want ze waren net als de eerdere Ayreon-concertseries binnen enkele minuten stijf uitverkocht. Vorige week kwamen er nog enkele kaarten terug in de verkoop die uiteraard ook zó weg waren. De bezoekers komen namelijk vanuit de hele wereld uit tientallen landen naar Tilburg, zo weten we van de eerdere concertseries die in 013 werden gehouden.

Websites:
https://www.arjenlucassen.com/
https://www.facebook.com/ArjenLucassenOfficial

LIVE-TIP
Visser, Sebastiaan – Mania Mart
Van “In The Box” (eigen beheer, 2023)

Anderhalve maand geleden trad Sebastiaan Visser op in muziekcafé De Cactus in Hengelo. Die naam viel ons op in de concertagenda omdat we een half jaar eerder erg genoten hadden van zijn spel in de gelegenheidsband die percussionist Martin Verdonk om zich heen verzameld had voor een optreden in de Metropool Jazzrockcafé-concertserie. We vonden zowaar een eigen album van de jonge jazzrockgitarist uit Zwolle op de streamingplatforms, maar geen fysieke versie. Aangekomen in De Cactus blijkt deze wel degelijk te bestaan! OK, het is een professionele CD-R, dat wel. Het werd nog gekker toen bleek dat hij een twééde album bij zich had: “Always There”, dat pas volgende maand uitkomt via ZenneZ Records, wél een echte CD dus. Constante op beide albums is Vissers vriendin, bassiste Deborah Slijkhuis, met wie hij tevens het meer poppy duo Deb & Seb vormt. Beiden spelen overigens ook in de jazzpopband Koi Forest, waarin de zang van Selma Ebbens centraal staat. Je gelooft het niet, maar óók van die Deb & Seb én Koi Forest verschenen eerder dit jaar complete albums! We beperken on nu even tot Visser, die in De Cactus naast Slijkhuis vergezeld werd door toetsenist Matthijs Geerts en drummer Christopher Verweij die beiden op een deel van “Always There” te horen zullen zijn. Geerts wisselt af met Igor Herstel, die op “In The Box” nog in alle nummers meespeelde. Drummer van dienst was daar Tijmen Posthoorn, die ook verantwoordelijk is voor de openingsroffel van het behoorlijk stomende “Mania Mart” dat naast uiterst smaakvol en vloeiend gitaarwerk van Visser ook een fijne bassolo van Slijkhuis laat horen. Alvorens op 3 oktober het officiële albumreleaseconcert van “Always There” gaat plaatsvinden, treedt hij op 9 september op in Café Classen in Arnhem. Muziek van “Always There” houdt u van ons tegoed; eerst het genoemde “Mania Mart” van “In The Box”.

Websites:
https://sebastiaanvisser.com/
https://www.facebook.com/visserseb/

MONUMENT
Gardening Club, The - The Owl
Afkomstig van "Bridge Of Spirits" (Melodic Revolution Records, 2022)

Vanaf de heruitgave in 2017 van "The Gardening Club" uit 1983 is Martin Springett aan zijn tweede muziekjeugd begonnen en bracht hij albums uit onder eigen naam en van zijn projecten The Gardening Club en A Gardening Club Project. Van "Bridge Of Spirits" uit 2022 van The Gardening Club zijn de eerste zes nummers afkomstig van het minialbum "The Time Trilogy" uit 2021, destijds nog verschenen als een plaat van A Gardening Club Project. Op deze nummers vloeien strijkersarrangementen, flamencogitaren, fretloze bassen en etnisch getinte drumprogrammering fraai samen met Springetts melancholieke zang. Hierna volgt het als "Fantasy For Orchestra And Electric Guitar" aangeduide titelnummer. Het is een gedragen minisymfonie, in de stijl van Eric Claptons "Concerto For Electric Guitar". Het meerdelige, 17 minuten durende "The Owl" wordt vervolgens gevormd door kleurrijk georkestreerde, met een klassieke insteek gebrachte symfonische slowrock, waarbij de secties "The Boy And The Bird" en "Memory’s Arrow" aan Bach respectievelijk Stravinsky ontleende fragmenten onthullen. De Floydeske combinatie van orkest en slideguitar is een voltreffer. Na het concluderende "The Gift" sluit bonustrack "Strange Kingdom" het geheel in een jazzy popstemming af. Van "Bridge Of Spirits" draaien we nu het 17 minuten durende "The Owl", bestaande uit de volgende delen:

1. A Voice In The Evening Woods
2. The Boy And The Bird
3. Memory's Arrow
4. These Are The Days
5. The Siren
6. A Voice
(Volgens het hoesje is "The Gift" het zevende deel, maar als je het tekstboekje bekijkt valt dat nummer buiten deze epic.)

Websites:
https://thegardeningclub.bandcamp.com/
https://www.facebook.com/people/The-Gardening-Club/100041018869969/#
(NB: de eigen website https://gardeningclubmusicandart.ca/ is gekaapt!)

HERUITGAVE
Summers, Andy and Robert Fripp - China - Yellow Leader
Van "I Advance Masked" (EG/A&M, 1982); deze versie van "The Complete Recordings 1981-1984" (Panegyric, 2025)

In september 1981 doken Robert Fripp en Andy Summers de studio in om hun duo-album "I Advance Masked" op te nemen. De paden van de twee gitaristen hadden elkaar in de jaren 60 al eens gekruist toen Fripp de positie in de huisband van het Bournemouth's Majestic Hotel van Summers had overgenomen. Hun carrière liep daarna sterk uiteen, waarbij Summers vooral successen oogste als lid van The Police, terwijl Fripp meerdere incarnaties van King Crimson leidde. De vraag hoe de creaties van Fripp na het King Crimson-album "Discipline" zouden matchen met die van Summers die net "Ghost In The Machine" had afgeleverd met The Police werd op "I Advance Masked" beantwoord met dertien intrigerende instrumentals. Fripp klinkt daarin zoals we hem van zijn eigen band kennen, terwijl Summers allerlei stijlen die hem in de loop der jaren beïnvloedden invoegde, zoals jazz, ambient, rock en fusion. Sommige sessie-ideeën werden overigens later uitgewerkt tot nummers voor King Crimsons "Beat". De plaat, waarop alle instrumenten door het tweetal werden bespeeld, kreeg twee jaar later een vervolg in de vorm van "Bewitched". Doordat Fripp het veel te druk had met het afronden van "Three Of A Perfect Pair" en Summers na het beëindigen van de "Sychronicity"-tour ruim in de tijd zat, kwam het meeste werk op dit tweede album op laatstgenoemde neer. Dit keer werden er wel allerlei gastmusici uitgenodigd op bas, drums en saxofoon. Beide albums zijn onlangs, inclusief enkele bonustracks, opnieuw uitgebracht in de 3-CD/Blu-ray-set "The Complete Recordings 1981-1984". De derde schijf wordt gevormd door de restjesplaat "Mother Hold The Candle Steady", terwijl de Blu-ray diverse mixen van al het materiaal bevat, inclusief surroundversies. Om aandacht op deze set te genereren draaien we van "I Advance Masked" het nummer "China - Yellow Leader", na 44 jaar nog steeds een actuele titel.

Websites:
https://andysummers.com/
https://www.facebook.com/andysummersofficial
https://www.dgmlive.com/robert-fripp
https://www.facebook.com/robertfrippofficial

(OP)NIEUW
Sometime In February - Palantir
Van "Where Mountains Hide" (InsideOut / Sony Music, 2025)

In april presenteerden we u het debuut van Sometime In February. Na de in eigen beheer geproduceerde cassettes(!) "Here Goes" (2021) en "There Goes" (2023) bracht deze band in maart van dit jaar "Where Mountains Hide" bij InsideOut Music uit. De Amerikaanse band is het geesteskind van Tristan Auman dat na eerstgenoemde cassette vaste vorm kreeg met drummer Scott Barber en bassist Morgan Johnson, terwijl de veelgevraagde Jamie King (Between The Buried And Me, Trioscapes, Soften The Glare) voor de productie zorgde. Het trio maakt een virtuoos, instrumentaal mengsel van progressieve rock, progmetal, shredgitaarerupties en mathrock plus snippers postrock en djent. Inspiratiebronnen zijn daarbij Rush/Neil Peart, (met name het debuut van) Dream Theater, Intervals en Haken. We horen echter tevens overeenkomsten met de uitingen van meer speelse formaties als Coevality, Mörglbl en Squeaky Feet. Zo slingert het met een bijdrage van gastgitarist Paul Waggoner van Between The Buried And Me opgestookte "The Bad Fight" constant heen en weer tussen razendsnelle arpeggio’s, staccato progmetalriffs en –thema’s en vriendelijke tussenmuziekjes waarin zelfs een miniatuur saxsolo opduikt, uitmondend in een gevoelige gitaarmelodie. Aandachtige beluistering verraadt sowieso de aanwezigheid van zogenaamd sounddesign en vele, ietwat zacht in de mix geplaatste keyboardbijdragen, zoals in de filmische openingsmaten van "Phantom Sea". In april lieten we het complexe, met een kleine zeven minuten meest naar een mini-epos neigende "Bury You" horen. Dit keer draaien we het wat luchtiger openingsnummer "Palantir".

Websites:
https://www.sometimeinfebruary.com/
https://www.facebook.com/sometimeinfebruary
https://sometimeinfebruary.bandcamp.com/album/there-goes (voor de genoemde cassettes)
https://insideoutmusic.bandcamp.com/album/where-mountains-hide-24-bit-hd-audio (voor een digitale versie van het nieuwe album zonder de op de CD staande bonustrack "There Is Nothing Here But Technology")

IN BLIJVENDE HERINNERING
Professor Tip Top – Island Of The Sirens
Van het album “Lanes Of Time” (Apollon Records: PROG, 2022)

Toetsenist/gitarist Sam Fossbakk was de ziel en het brein van de Noorse band Professor Tip Top. In de winter van 2020 werd er bij hem leverkanker vastgesteld. De behandeling leek in eerste instantie aan te slaan, maar op 28 juli 2022 is hij alsnog bezweken aan de ziekte. In de 11 jaar dat Professor Tip Top heeft bestaan werden er 7 albums uitgebracht. De laatste tweeënhalf jaar waren de meest productieve van de band. We besteden nogmaals aandacht aan het laatste album van Professor Tip Top, “Lanes Of Time” dat rond de jaarwisseling 2021/22 verscheen. Van dit album draaiden we al eens “The Quest Remain”, voor vanavond hebben we gekozen voor het nummer "Island Of The Sirens". Het mag dan misschien niet heel spectaculair overkomen, maar zeker welluidend en daarmee een gepaste ode aan Fossbakk, die slechts 65 jaar werd.
Websites:
https://www.facebook.com/profile.php?id=100063785693393
https://professortiptop.bandcamp.com/