Sunday 14 September 2025 Show No. 1677
FILMTIP
Sparks - Thank God It's Not Christmas
Van "Kimono My House" (Island Records, 1974/2006)
In het kader van PopDocs, een initiatief van het Enschedese filmtheater Concordia, de Muziekbank en Metropool, draait er iedere derde maandag van de maand een muziekdocumentaire in Concordia. Morgen, 15 september, is dat "The Sparks Brothers". De film werd geregisseerd door Edgar Wright, bekend van speelfilms als "Shaun Of The Dead" en "Babydriver". In deze uit 2021 daterende rolprent wordt het verhaal verteld van het Amerikaanse artpopduo dat in Nederland eigenlijk alleen in 1974, dus 51 jaar geleden (!), echt in de belangstelling stond. Van het dat jaar uitgebrachte album "Kimono My House" stonden de singles "This Town Ain't Big Enough For Both Of Us" en "Amateur Hour" namelijk enkele weken in de hitparade. Maar de eigenwijze broers Ron en Russell Mael zijn ook de vijf decennia daarna muziek blijven maken en brachten in mei dit jaar met "Mad!" hun 26ste plaat uit. Genoeg stof voor een twee uur en twintig minuten durende documentaire. De avond wordt ingeleid door de Bornse popkenner en vrijwilliger bij onze sponsor, Herman Lansink Rotgerink, terwijl tal van bekende musici, zoals Todd Rundgren, Beck en The Beatles in de film aan het woord of in beeld komen.
Websites:
https://www.concordia.nl/film/the-sparks-brothers
https://www.imdb.com/title/tt8610436/
http://allsparks.com/
https://www.facebook.com/sparksofficial/.
DESTIJDS GEMIST
Returned To The Earth – Sacrificed In Vain
Van “”Fall Of The Watcher” (eigen beheer, 2022 / GEP (Giant Electric Pea), 2023)
Returned To The Earth is al sinds 2016 bezig, maar kwam pas vorig jaar oktober met het destijds actuele vijfde album “Stalagmite Steeple” voor het eerst aan bod in Xymphonia. Het 9 jaar geleden simpelweg “Returned To The Earth” getitelde debuut was dan ook nog een eigenbeheer-aangelegenheid met 'puur voor de fun' opgenomen songs van de hand van Robin Peachey. Hoewel zelf verantwoordelijk voor de zang alsmede gitaar- en toetsenpartijen wist én weet hij zich verzekerd van de medewerking van o.a. zijn broer Steve, die aanvullende synthesizers bespeelt. In de loop der jaren pakte Peachy het steeds serieuzer aan en heeft een fijnzinnge artrockstijl ontwikkeld waarin ruimtelijkheid, sfeeropbouw en emotionaliteit belangrijke elementen vormen. In 2022, op het vierde album “Fall Of The Watcher” had hij die sound tot in de puntjes geperfectioneerd, wat ook IQ's Mike Holmes opviel, die vervolgens Returned To The Earth vastlegde voor IQ's label GEP (Giant Electric Pea), waardoor “Fall Of The Watcher” in 2023 middels een heruitgave op dat label een bredere waardering heeft gevonden. Aan ons ging dat album tot aan het verschijnen van “Stalgmite Steeple” voorbij. Gelukkig hebben we alsnog kennis genomen van dit werkstuk. Peachy neemt de tijd om zijn songs op te bouwen met niet alleen (steeds transparant blijvende) lagen keyboards, maar ook met gloedvolle gitaargolven. Daardoor heeft de muziek enerzijds het pastorale van late Talk Talk en werk van No-Man en David Sylvian, maar ook de overweldigende weldadigheid van de climaxen uit nummers van vroege Porcupine Tree en mid-seventies-Pink Floyd. De wat ijle stem van Peachy, die wel wat doet denken aan die van Neil Tennant van Pet Shop Boys, drijft hier heerlijk op. Hét hoogtepunt van “Fall Of The Watcher” is ook meteen het langste nummer dat diverse (niet gescheiden) secties heeft. Door de ingetogen verstilling van een groot deel van dit “Sacrificed In Vain” (met bedachtzaam klinkende pianoakkoorden en ijle synthflarden) komt de passage met een relatief heftige repeterende gitaarriff en uiteindelijk ook een gloedvolle gitaarsolo echt vól binnen bij de luisteraar.
Websites:
https://www.returnedtotheearth.com/
https://returnedtotheearth-gep.bandcamp.com/album/fall-of-the-watcher
https://www.facebook.com/returnedtotheearth/.
(OP)NIEUW
Finally George – Painter
Van "Painter" (Zoundr, 2025)
Een maand geleden lieten we u kennismaken met “Painter”, het derde album van Finally George. We vermeldden er meteen bij dat naar ons oordeel Georg Hahn daarmee zijn sterkste werkstuk tot nu toe afgeleverd. En dat is best veelzeggend als men bedenkt dat de twee voorgangers, "Life Is A Killer" (2018) en "Icy Skies" (2021), ook al bijzonder goed door ons (“Life Is A Killer” was Album van de Maand in januari 2019) en vele liefhebbers zijn ontvangen. Hahn nam ruim de tijd, moest vele muzikale obstakels overwinnen en twijfelde regelmatig of het album misschien niet te melancholisch zou worden. Maar zoals hij zelf stelt in de hoestekst is "Painter" een weerslag van de huidige tijd en de wereld waarin we leven en was het zijn manier om daarmee om te gaan. En dat heeft dus een parel van een album afgeleverd waar de emotie bij vlagen vanaf druipt. De melodieuze progrock van Finally George is verder verfijnd, de opnames nog weer net iets mooier; alles is in balans. Nu vallen ons ineens ook de sterke melodieuze baspartijen van Hahn zelf op, alsmede knap geconstrueerde synthesizerpartijen. En dan zijn er, evenals op de vorige twee albums, nog de uiterst smaakvolle en prachtige opgenomen drumpartijen van de hand van Styx-drummer Todd Sucherman. Maar misschien wel het meest opvallend zijn Hahns sterke, emotioneel geladen zangpartijen: dat is waar echt duidelijk uit wordt dat "Painter" zijn meest persoonlijke album tot nu toe is. Na de twee songs van vorige maand kiezen we nu voor het meeslepende, kunstig opgebouwde titel- en openingsnummer. Hierin is ook de mooiste gitaarsolo van de plaat te horen, met zowel priemende noten als vloeiende overgangen, en verzorgd door de ook op eerder Finally George-werk te horen Erlend Krauser, bekend van Lake én, jawel, The James Last Orchestra. Tevens bracht de man volgens Discogs 11 solo-albums uit waarop emotievol, bij vlagen Jeff Beck-achtig spel is te horen.
Websites:
http://www.finallygeorge.com/
https://finallygeorge.bandcamp.com/.
I.M.: Rick Davies
Supertramp - Goodbye Stranger
Van "Breakfast In America" (A&M, 1979); deze versie van "The Very Best Of Supertramp" (A&M, 1990)
Vorige week, op zondag 7 september, overleed Rick Davies, de oprichter van Supertramp. Samen met Roger Hodgson produceerde hij met die band de perfecte mix van progressieve rock en artpop. Vooral het doorbraakalbum "Crime Of The Century" uit 1974 staat in de favorietenlijstjes van veel muziekliefhebbers, hoewel "Breakfast In America" uit 1979 commercieel het hoogste scoorde. De door Hudgson geschreven tracks kenmerkten zich door zijn hoge leadzang, zoals "Dreamer" en "Give A Little Bit", terwijl Davies met zijn wat lagere, soulvolle stem en Wurlitzer-pianobegeleiding indruk maakte met songs als "Bloody Well Right". Helaas ging het stel door meningsverschillen in 1983 uiteen, waarna Hudgson een solocarrière begon en Davies Supertramp voortzette en onder meer in 1985 de CD "Brother Where You Bound" afleverde. In 2015 moest Davies echter stoppen met Supertramp toen bij hem een ongeneeslijke vorm van beenmergkanker was geconstateerd. Zijn laatste muzikale verrichtingen waren low-key in een muziekcafé in de buurt van zijn huis, onder de naam Ricky And The Rockets. Ter nagedachtenis van hem draaien we "Goodbye Stranger" van "Breakfast In America". 'Goodbye Stranger, It's been nice, Hope you find your paradise...'
Websites:
https://supertramp.com
https://www.facebook.com/supertramp
Bericht over Davies' overlijden: https://supertramp.com/tribute.
LIVE-TIP
Aurora Project, The – Have Some Tea
Van “EVOS 12” (FREIA Music, 2025)
The Aurora Project kwam begin dit jaar na 9 jaar terug met een nieuw studio-album. En zoals altijd bij deze Katwijkse band, betreft het een concept-album. Sterker nog: “EVOS 12” is deel 1 van een tweeluik; naar verluidt is “EVOS 13” al grotendeels klaar. Wat opvalt is dat het geluid wel iets meer 'guitar heavy' is dan op voorganger “World Of Grey” (2016), wat niet gek is, want met Alex Ouwehand, tevens bekend van Golden Caves, aan boord naast Remco van den Berg, heeft de groep weer twee gitaristen. Blikvanger in het bandgeluid is ook nu weer de heldere, sterke zangstem van Dennis Binnekade, die met zijn dictie de gave heeft je meteen geconcentreerd naar zijn strofes te doen luisteren – wat ook mede in de hand gewerkt wordt door de goed geschreven zanglijnen. Het concept en de teksten is opnieuw afkomstig van sciencefictionliefhebber Marcel 'Mox' Guijt, die aan Progwereld hierover het volgende uitlegde: “het idee ontstond eigenlijk tijdens de creatie van onze vorige plaat, “World Of Grey”. Die plaat behandelt de dreiging van een mogelijke dystopische toekomst, en dat zette me aan het denken: Hoe zou zo’n dystopische wereld eruitzien / hoe zou het leven van een individu zich afspelen in zo’n situatie? En wat zou er nodig zijn om de mensheid daar weer uit te trekken?“. De toetsenist is een fanatiek podcastsluisteraar en heeft ook het initiatief genomen tot een podcastserie rond dit albumtweeluik. Via de linktree kun je de podcast zowel op Spotify als op YouTube bereiken. Je moet er wel de tijd voor nemen want de serie is behoorlijk uitgebreid. Het vergoedt het feit dat bij de CD-uitgave van “EVOS 12” enige uitleg of een boekje ontbreekt. Aanstaande vrijdag, 19 september, treedt The Aurora Project op in het Parkvilla Theater in Alphen aan den Rijn, op uitnodiging van Stichting Serious Music. Goede aanleiding om opnieuw aandacht te besteden aan “EVOS 12”. Het hart van het album wordt gevormd door “Have Some Tea”, dat begint en eindigt met een relaxte reggae-groove, zodat we naast Van Der Graaf Generator en Rush nog een groep hebben die dit genre weet te incorporeren in prog. Die passages omsluiten een spannend opgebouwde song, waarvan de intensiteit per minuut toeneemt, van een spacy stuk dat zo in Grobschnitts “Solar Music” had gepast tot door merg en been gaande gitaar- en zangpartijen van Ouwehand en Van den Berg respectievelijk Binnekade.
Websites:
https://linktr.ee/the_aurora_project
https://theauroraprojectnl.bandcamp.com/album/evos12
https://www.facebook.com/theauroraproject/.
ACTUEEL
Minster, Anastasia - Dancing With A Ghost
Van "Song Of Songs" (eigen beheer, 2024)
Het vorig jaar oktober verschenen "Song Of Songs", de derde CD van Anastasia Minster, was een via een Kickstarter-project gefinancierd album. De in Moskou geboren zangeres en pianiste verhuisde in 2014 naar Toronto en debuteerde in 2017 met het donkere kamerpop-album "Hour Of The Wolf", in 2020 gevolgd door "Father". Op laatstgenoemde plaat werd ze op drie nummers begeleid door de ons welbekende Steve Jansen (Japan, Exit North), terwijl de veelgevraagde cellist Raphael Weinroth-Browne tevens enkele bijdragen leverde. Laatstgenoemde is op "Song Of Songs" ook weer present evenals musici op contrabas, drums en trompet dan wel bugel, terwijl er tevens een belangrijke rol voor een 30 muzikanten tellend orkest is. Minster zelf noemt "Song Of Songs" haar donkere 'ethereal orchestral album', gebaseerd op een oud gedicht met die titel. Anderen noemden de muziek filmisch, wat haar ertoe zette om zes videoclips te maken, waarin ze scenes uit bekende films koppelt aan nummers van haar albums. Op haar "Cinematique" getitelde YouTube-kanaal zijn zodoende clips te zien met fragmenten van films als "2001: A Space Odyssey" en "Melancholia". Het nummer "Dancing With A Ghost" van "Song Of Songs" dat we nu draaien heeft Minster gekoppeld aan de Japanse speelfilm "In The Mood For Love".
Websites:
https://www.youtube.com/playlist?list=PLruVbegMuG75xHHYe_Zbm2cIfuTOv-9BE (Cinematique)
https://anastasiaminster.com/
https://anastasiaminster.bandcamp.com/album/song-of-songs
https://www.facebook.com/anastasiaminster.
LIVE-TIP
Chapman, Daisy – Starlight
Van “She Took Flight” (Songs & Whispers, 2023)
Komende weken is Daisy Chapman op een aantal podia te aanschouwen. Allereerst op donderdag 18 september in Gouda, bij Cox Pianoservice. Voor als je in de buurt van Duitsland woont is het goed te doen om één van de twee concerten in de buurt van Osnabrück te bezoeken: 21 september in het Ruller Haus in Wallenhorst Rulle en 25 september in de Lutherhütte te Georgsmarienshütte. Het is intussen alweer 2 jaar geleden dat het vijfde solo-album van de singer-songwriter verscheen. We kennen haar als toetseniste van Crippled Black Phoenix en het daaruit voortgekomen Venus Principle, maar tussendoor brengt ze sinds 2008 ook albums uit met diep doorvoelde songs die steeds uitgaan van haar pianospel en zang. Op de “She Took Flight” getitelde CD is er daarnaast een prominente rol voor het strijkkwartet Red Carousel, dat in een deel van het songmateriaal het strijkersarrangement aanleverde en soms nog is aangevuld met een extra cellist. Ook zijn er bescheiden bijdragen door een drummer, contrabassist en trompettist. Het resultaat klinkt kleurrijk en warm; het kan niet anders dan dat deze songs ook mede door Daisy's vooral in de uithalen intense zang de luisteraar rechtstreeks in het hart raken. Zoals altijd op een Daisy Chapman-album, is er plaats voor een bijzondere cover. Dit keer interpreteert ze op gloedvolle wijze een van de mooiste Kinks-liedjes van Ray Davies: het nostalgie opwekkende “Waterloo Sunset”. Daarnaast is de tekst van “The Gashlycrumb Tinies” afkomstig uit het gelijknamige 'alphabet book' van Edward Gorey uit 1963. We kiezen vanavond voor “Starlight” met een aantal emotionele zanguithalen én warm strijkersarrangement.
Websites:
http://www.daisychapman.com/
https://daisychapman.bandcamp.com/album/she-took-flight
https://www.facebook.com/DaisyChapmanMusic
.
ALBUM VAN DE MAAND
Pryzme – Silent Place
Van “True Stories And Other Lies” (eigen beheer, 2025)
Twee jaar geleden besteedden we aandacht aan “Four Inches” van Pryzme. Dit debuut van de Franse band bleek voor een deel te bestaan uit nieuw opgenomen songmateriaal dat al 3 jaar eerder onder de bandnaam Lingus was uitgebracht. Dat in ogenschouw genomen is de wel geheel uit nieuwe composities bestaande opvolger “True Stories And Other Lies” redelijk snel verschenen. Alles wat we in april 2023 schreven kunnen we herhalen. De songs vallen op door de fraaie transparante texturen die door David Chollet en Dominique Blanchard met relatief bijzondere gitaarakkoorden worden geweven en die doen vergeten dat er geen keyboards gebruikt worden. Hoewel, de strijkers in “Green Eyes” en de climaxversterkende akkoorden in “Silent Place” zijn duidelijk wel met synths gecreëerd. Die gitaarpatronen vinden hun oorsprong in jazzfusion en hebben ook wat gemeen met het spel van Alex Lifeson (Rush). De zang wordt afwisselend verzorgd door Chollet en Blanchard en ze hebben veel tijd gestoken in gestapelde zangharmonieën. Als er vooral in de coupletten solo wordt gezongen, valt op dat hun stemmen wel erg dunnetjes zijn. En als we dan toch spijkers op laag water willen zoeken: ook passen de Engelse teksten qua klemtóón niet altijd lekker in de melodie en het metrum (het “Ruthléss Queen”-effect). Maar “True Stories And Other Lies” is vooral op alle fronten - compositie, productie, uitvoering – nét weer een klasse sterker dan de al erg fijne voorganger. Het resultaat is een frisse, afwijkende benadering van wat toch wel degelijk proggy muziek is, waarbij het lichte jazzrocktrekje extra spanning genereert. De groep treedt ook op en heeft net een reeks concerten aangekondigd, maar die zijn allemaal in Frankrijk. Hopelijk komen er ook concerten in wat noordelijker gelegen locaties. Vanavond kiezen we voor het 12 minuten durende slotnummer “Silent Place”.
Websites:
https://pryzme.fr/
Bandcamp
Facebook .
DESTIJDS GEMIST / LIVE-TIP
DeCarlo, Ronny - Canyons
Van "Fonque Nouveau" (ZenneZ Records, 2024)
Vorige week draaiden we een nummer van "In The Box", het in eigen beheer uitgegeven debuut van Sebastiaan Visser. Zoals we toen vertelden zal zijn volgende album, "Always There" in oktober uitkomen op het flink aan de weg timmerende Nederlandse jazzrock/fusion-label ZenneZ. Op die plaat wordt hij bijgestaan door labelgenoot toetsenist Matthijs Geerts die ook al te horen was op "Fonque Nouveau", het reeds in 2024 uitgebrachte debuut van de Columbiaan-Nederlandse gitarist en producer Ronny DeCarlo (echte naam: Roenik Roa Espinosa). DeCarlo 'moest' dit album maken, nadat hij € 10.000 had gewonnen bij de Keep An Eye-competitie onder voorwaarde binnen een jaar een fysieke plaat te produceren. Het met 28 minuten wat karig uitgevallen album heeft ondanks de aanwezigheid van vier rond de twee minuten klokkende miniaturen toch een volwaardige uitstraling. Dat komt vooral door de relaxte, maar toch technisch virtuoze manier waarop de instrumentale stukken in elkaar zitten. De hoofdmoot wordt gevormd door funky jazzrock/fusion met ambient fragmenten en hier en daar wat hiphop- en gospelinvloeden. Het in 2023 al eens live bij Vrije Geluiden gespeelde "Canyons", dat nu uit uw boxen zal schallen, is daar een goed voorbeeld van. DeCarlo treedt overigens binnenkort ook op en wel tijdens het op 11 oktober gehouden Hilversum Pop & Jazz Festival. Plaats van handeling: Gooiland, inderdaad in Hilversum.
Websites:
https://www.ronnydecarlo.com/
https://ronnydecarlo.bandcamp.com/album/fonque-nouveau
https://www.facebook.com/ronnydecarlo/ .
NIEUW
Stick Men - Bash Machine
- Pulp
Van "Brutal" (Unsung Records/Iapetus, 2025)
Stick Mens nieuwste EP "Brutal" opent met het titelnummer, waarin Tony Levins stuiterende Chapman Stick-aanslagen en Pat Mastelotto’s in your face elektronische en akoestische drumbeats de toon zetten (inclusief het scanderen van het woord 'Brutal'). Samen met Touch Guitar-specialist Markus Reuter wordt de luisteraar overrompeld met melodieuze doch compromisloze, technisch sterk aan King Crimson verwante compacte instrumentals. Reuter tovert daarbij uit zijn instrumentarium geregeld jankende en zwevende, als door een E-bow aangedreven melodieën waarin de geest van Robert Fripp geregeld opduikt. Maar dit trio is gedisciplineerd genoeg om zelfs op een 25 minuten durend schijfje tevens subtiele accenten aan te brengen. Zo zit in het met Frippertronicsachtige synthflarden opgesierde "The Well" een Oosters klinkende Sticksolo waarbij het instrument met een strijkstok bespeeld wordt. Afsluiter "Pulp" laat door de, met het werk van Steve Jansen vergelijkbare percussieve drumpatronen, een meeslepende gitaarsolo en karakteristieke Chapman Stick-motieven deze drie veteranen op hun best horen. Levin mag dan de laatste tijd wat gezondheidsklachten hebben, op "Brutal" klinkt hij, opgezweept door zijn bandmaten, energieker en, inderdaad, brutaler dan ooit. U gaat het horen en wel in de stukken "Bash Machine" en het genoemde "Pulp".
Websites:
https://stickmen.bandcamp.com/album/brutal
https://stickmenband.com/
https://www.facebook.com/stickmenofficial/ .
(OP)NIEUW
Soundbyte, The - Will You Follow
Van "Still Quiet" (Voices Of Wonder, 2025)
Begin jaren negentig was The 3rd And The Mortal een ware innovator in de metalscene. De Noorse band wisselde zware (doom)metal af met ingetogen gitaarpassages, waarbij de wijze waarop een zangeres de leadvocalen verzorgde een inspiratiebron was voor onder meer The Gathering. Net als bij die Nederlandse band was de muzikale koers van The 3rd And The Mortal behoorlijk rusteloos en vervuld van experimenteerdrang. Dat resulteerde in een aantal albums die als absolute klassiekers in het genre gelden. Een groot deel van die experimenteerdrang werd aangejaagd door gitarist Trond Engum, die wat hij niet kwijt kon in de groep ging uitbrengen onder het pseudoniem The Soundbyte. Vanaf 2004 heeft hij 5 albums onder die naam uitgebracht, inclusief het eind mei verschenen "Still Quiet". Nou ja, met iets meer dan 30 minuten muziek is het misschien eerder een 'extended EP' te noemen, maar laten we het er op houden dat hij niet koos voor kwantiteit maar voor kwaliteit. Want dat laatste krijgen we wel degelijk. Net als bij The 3rd And The Mortal het geval was, zijn de The Soundbyte-albums onderling zeer verschillend en soms behoorlijk abstract en donker van karakter, maar voor liefhebbers van het vroege werk van Engums eerste band zal dat geen bezwaar zij. Hij combineert elektronische klanken, folk-invloeden en zijn typische zware gitaarsound met de soms monsterlijk groot klinken drums van Rune Hoemsnes. De zangpartijen worden afwisselend ingevuld door Anders Elvenes, met een stem die wel wat weg heeft van een lager zingende David Bowie, en de met folky stembanden gezegende Kirsti Huke. Het resultaat is het best te omschrijven als 'postmoderne progressieve metal'. In juni lieten we al kennismaken met deze plaat, dit keer doen we het nog eens dunnetjes over met het acht minuten durende sleutelnummer "Will You Follow".
Websites:
https://thesoundbyte.com/
https://www.facebook.com/TheSoundbyteOfficial
https://thesoundbyte.bandcamp.com/.
A.O.R.
Infinity - She's On Fire
Afkomstig van "Infinity" (Rubicon Music / Melodic Rock Records, 2011)
Rond 1985 kwamen de vroege twintigers zanger Mitch Malloy en de uit het net opgeheven Rainbow afkomstige toetsenman Dave Rosenthal bij elkaar en namen met enkele bevriende musici, waaronder de latere Winger-gitarist Reb Beach, een aantal A.O.R.-nummers op. Deze leverden echter geen platencontract op, waarna de muzikanten ieder hun weg gingen. Rosenthal kennen we natuurlijk van de laatste incarnatie van Happy The Man, maar is in de muziekbusiness vooral bekend als toetsenman/arrangeur voor grootheden als Billy Joel en Elton John. Begin jaren 90 richtte hij met onder andere drummer Chuck Bürgi, zijn eigen band Red Dawn op en op "Never Say Surrender", de enige CD die deze formatie uitbracht, staan drie liedjes die oorspronkelijk voor Infinity waren geschreven. Deze eeuw ontdekte A.O.R.-specialist Kai Brockschmidt twee andere Infinity-nummers en wist dit keer wel een platenmaatschappij te interesseren. In 2011, ongeveer 25 jaar na de oorspronkelijke opnames, verscheen zodoende het titelloze album. Klassieke A.O.R. derhalve, met uiteraard veel ruimte voor de toetsenvirtuoos Rosenthal, maar ook voor gitaristen Beach en Dave Gellis. We lieten al eens het openingsnummer "I'm On The Edge" horen, dit keer aandacht voor "She's On Fire". Overigens vertoont het verhaal van Infinity gelijkenissen met dat van de Amerikaanse progressieve rockband die in 1977 met diezelfde naam werd opgericht. Ook hier werden opnames gemaakt, maar ging de groep van toetsenman George Gregory en gitarist Lance Swing onverrichter zake in 1982 uiteen. Pas 10 jaar later volgde een reünie en een plan die opnames te restaureren. Deze werden uiteindelijk in 1996 als "Infinity" uitgebracht door Greg Walkers Syn-Phonic.
Websites:
https://www.mitchmalloy.com/ http://www.davidrosenthal.com/ .
Sunday 07 September 2025 Show No. 1676
NIEUW
Waters, Roger – Is This The Life We Really Want? (live)
– Sheep (live)
Van “This Is Not A Drill – Live From Prague” (Legacy / Columbia, 2025)
Dik een maand geleden verscheen in diverse configuraties “This Is Not A Drill – Live From Prague”. Deze registratie van een concert in Tsjechië was destijds via livestream in de bioscoop te zien, maar is voor de officiële release vooral qua geluid ontegenzeggelijk opgepoetst. Sinds de voorgaande liveregistratie “Us + Them” zijn er weliswaar twee albums verschenen, maar die bevatten geen nieuwe songs: “The Lockdown Sessions” en “The Dark Side Of The Moon – Redux”. Gelukkig (vinden wij) kiest Waters voor wat betreft de stukken die van die Pink Floyd-klassieker worden gespeeld de arrangementen van het origineel en niet die 'stripped down'-versies. “Comfortably Numb” volgt wel grotendeels de in coronatijd op YouTube getoonde lockdown-versie en is opvallend genoeg aan het begin van de set gezet. Dit overigens wel na een rake mededeling: "'If you’re one of those ‘I love Pink Floyd, but I can’t stand Roger’s politics’ people, you might do well to f**k off to the bar right now.' Oké dan, de stemming zit erin... Nu is “The Bar” toevallig ook de naam van de nieuwe, lange song die twee jaar geleden ook al via YouTube het licht zag. Twee delen ervan komen op verschillende plaatsen in de set voorbij, met lange aankondingen ervoor. De meeste fans zullen niet gekomen zijn voor deze Dylanske singer-songwritersong. Degenen die Waters al jaren volgen, willen graag verrast worden met een niet eerder of zelden gespeelde klassieker. Ze worden op hun wenken bediend met "Two Suns In The Sunset", het aangrijpende slotnummer van Waters' laatste album met Pink Floyd, “The Final Cut” (1983), dat ook op “The Lockdown Sessions” in uitgekleed arrangement was te vinden (en toen ook gedraaid in Xymphonia). Hier is gekozen voor het albumarrangement, inclusief fraaie saxofoonsolo, waarvoor Waters een prominent uit de jazzwereld heeft gestrikt in de persoon van Seamus Blake. Verder keert “The Powers That Be” van “Radio KAOS” (1987) terug, maar zonder Paul Carracks prachtige stem en mét een wel erg ouwelijk klinkende Waters is het behelpen. Stomend en rockend wordt het in “Sheep” van Pink Floyds “Animals” (1977), waarin ook de gitaristen Dave Kilminster en Jonathan Wilson én toetsenist Jon Carin (pikant genoeg vroeger betrokken bij de Waters-loze Pink Floyd) heerlijk op dreef zijn. Van het recentste 'full blown' studioalbum “Is This The Life We Really Want?” (2017) resteren nog maar twee songs op de setlist en vooral het titelnummer klinkt geïnspireerd. Voor vanavond hebben we de 2CD-editie erbij gepakt maar eigenlijk moet je dit met beeld zien, want uiteraard is het podium (in het midden van de zaal, met een groot kruis van LED-schermen erboven hangend waarop constant visuals te zien zijn) weer heel bijzonder. Dus ga vooral voor de Blu-ray-editie, is onze tip.
Websites:
https://rogerwaters.com/
https://www.facebook.com/rogerwaters
(OP)NIEUW
Foundation, The – Backbone
Van “Relations” (Xymphonia Records, 2025)
Twee jaar geleden waren Ron Lammers en Rinie Huigen (ex-Cliffhanger) te gast ter gelegenheid van het verschijnen van “Mask : A Fairy Tale Of Real Life”, het debuut van The Foundation. Lammers kenden we natuurlijk als oprichter van dit programma, alsmede van Xymphonia Records en als onvermoeibare promotor van symfonische rock. Dat hij ook zélf muziek kan maken, dat was nieuw voor ons. Al vrij snel, namelijk begin juli, was er al een opvolger: “Relations” en wederom kwam Lammers op bezoek, een paar weken voor de release zelfs al, deze keer vergezeld van zanger/tekstschrijver Mark Smit (ex-Knight Area) en de man achter het artwork, Douwe Fledderus. Beide albums maakte hij met praktisch dezelfde ploeg muzikanten, naast Huigen en Smit horen we Gijs Koopman (Cliffhanger, Knight Area), Jens van der Valk en Jan Grijpstra (beiden van Autumn). Nu het album dus echt fysiek verkrijgbaar is via bekende kanalen als Beyond Rock en de Hengelose platenzaak Popeye, besteden we graag nogmaals aandacht aan “Relations”. het is een conceptalbum, over relaties in de brede zin van het woord, van ons als mensen met allerlei soorten partners en omgevingen. Net als “Mask” is “Relations” verpakt als een zeer verzorgd mediabook met bijzonder fraai artwork, uiteraard weer van de hand van Fledderus (ook bekend van zijn hoesontwerpen voor de Cubaanse groep Anima Mundi). Vanavond “Backbone” met muziek van Huigen (alle teksten op het album zijn van Smit). Na een akoestisch gitaarintro wordt de meeslepende zang van Smit ondersteund door een warm en vol neoproggeluid met fraai gitaarspel van Huigen en Van der Valk, weelderige toetsenpartijen Lammers en ook veel ruimte voor de Moog Tauruspedalen van bassist Koopman, gestut door de drums van Jan Grijpstra. Extra kleur geven de 'tin whistle'-bijdragen van Judith van der Valk en de viool van Masaki (“Makkie”) Shimakawa, die beiden spelen in de popfolkband Idris.
Websites:
https://www.thefoundationproject.nl/
https://thefoundationproject.bandcamp.com/album/relations
https://www.facebook.com/TheFoundationProject
ALBUM VAN DE MAAND
Pryzme – Green Eyes
Van “True Stories And Other Lies” (eigen beheer, 2025)
Twee jaar geleden besteedden we aandacht aan “Four Inches” van Pryzme. Dit debuut van de Franse band bleek voor een deel te bestaan uit nieuw opgenomen songmateriaal dat al 3 jaar eerder onder de bandnaam Lingus was uitgebracht. Dat in ogenschouw genomen is de wel geheel uit nieuwe composities bestaande opvolger “True Stories And Other Lies” redelijk snel verschenen. Alles wat we in april 2023 schreven kunnen we herhalen. De songs vallen op door de fraaie transparante texturen die door David Chollet en Dominique Blanchard met relatief bijzondere gitaarakkoorden worden geweven en die doen vergeten dat er geen keyboards gebruikt worden. Hoewel, de strijkers in “Green Eyes” en de climaxversterkende akkoorden in “Silent Place” zijn duidelijk wel met synths gecreëerd. Die gitaarpatronen vinden hun oorsprong in jazzfusion en hebben ook wat gemeen met het spel van Alex Lifeson (Rush). De zang wordt afwisselend verzorgd door Chollet en Blanchard en ze hebben veel tijd gestoken in gestapelde zangharmonieën. Als er vooral in de coupletten solo wordt gezongen, valt op dat hun stemmen wel erg dunnetjes zijn. En als we dan toch spijkers op laag water willen zoeken: ook passen de Engelse teksten qua klemtóón niet altijd lekker in de melodie en het metrum (het “Ruthléss Queen”-effect). Maar “True Stories And Other Lies” is vooral op alle fronten - compositie, productie, uitvoering – nét weer een klasse sterker dan de al erg fijne voorganger. Het resultaat is een frisse, afwijkende benadering van wat toch wel degelijk proggy muziek is, waarbij het lichte jazzrocktrekje extra spanning genereert. De groep treedt ook op en heeft net een reeks concerten aangekondigd, maar die zijn allemaal in Frankrijk. Hopenlijk komen er ook concerten in wat noordelijker gelegen locaties. Een song waarin de genoemde transparante structuren extra van belang zijn voor de compositie, is het 11 minuten lange “Green Eyes”, dat in het middenstuk de tijd neemt middels een heerlijk open klinkend instrumentaal tussenstuk.
Websites:
https://pryzme.fr/
https://pryzme.bandcamp.com/album/true-stories-and-other-lies
https://www.facebook.com/Pryzme/
HERUITGAVE
P.F.M. (Premiata Forneria Marconi) - Jet Lag
Van "Jet Lag" (Manticore, 1977); deze versie van "The Manticore Studio Albums 1973-1977" (Esoteric Recordings, 2018/2025)
Eerder dit jaar verscheen van P.F.M. de 4-CD-boxset "The Manticore Studio Albums 1973-1977", met daarin "Photos Of Ghosts", "The World Became The World", "Chocolate Kings" en "Jet Lag". Dit is een heruitgave van de set uit 2018 en moet niet verward worden met de dubbel-CD "River Of Life – The Manticore Years" die een selectie van nummers van de vier platen bevat plus live-opnames en een b-kantje. Premiata Forneria Marconi tekende na het succes van tweede plaat "Per Un Amico" een contract bij Emerson, Lake & Palmers Manticore-label. Met productionele en tekstuele ondersteuning van Pete Sinfield werd met "Photos Of Ghosts" een Engelstalige, qua composities ietwat afwijkende versie van dat tweede album uitgebracht, inclusief een track van debuut-LP "Storia Di Un Minuto" en een nieuwe nummer. De Britse, Mellotron-gedragen symfonische rock met inheemse elementen kreeg vanaf de toetreding van Area-bassist Patrick Djivas op "The World Became The World" (de evenknie van "L’Isola Di Niente") een enigszins ruigere, en zeker in het titelnummer, bombastischer sound zonder verlies van delicate momenten. Met name vocaal was "Chocolate Kings" na de inlijving van zanger Bernando Lanzetti nog robuuster en complexer. Het in LA opgenomen "Jet Lag" ten slotte sloot meer aan bij de muziek van, bijvoorbeeld, Return To Forever. De aangeschafte Micro Moog, vriendschappen met West Coast-musici en de nieuwe, Amerikaanse violist Gregory Bloch (ex-Mark-Almond), stimuleerden de RPI-band tot melodieuze fusionverkenningen. Dat laatste album is door die jazzrockinvloeden bij de oerfans van de band minder populair, maar in de redactie van Xymphonia zitten wel degelijk enkele liefhebbers. Vandaar dat we vanavond ter gelegenheid van deze heruitgave het titelnummer draaien.
Websites:
https://www.pfmworld.com/
https://www.facebook.com/premiataforneriamarconiofficial
LIVE-TIP
Ayreon – Sail Away To Avalon
Van “The Final Experiment” (Transmission, 1995 / InsideOut, 2008 / Music Theories Recordings, 2016)
Op 12, 13 en 14 september wordt in de Tilburgse 013 het 30-jarige jubileum van Ayreon gevierd met een reis door het gehele oeuvre van wat Arjen Lucassen met vele muzikale gasten onder deze naam heeft uitgebracht. Bij de aankondiging van de bandleden en vocale gasten werd ook Edward Reekers genoemd, maar hij heeft helaas wegens ziekte moeten afzeggen. Wie komt er in plaats van hem? Voormalig Golden Earring-zanger Barry Hay zal het wel niet worden, al hadden we 'm graag eens op het podium met Lucassen, muzikaal leider Joost van den Broek en consorten gezien, want zijn enige bijdrage aan een Ayreon-album smaakte naar meer. Zijn krachtige stembanden leende hij aan “Sail Away To Avalon” op het Ayreon-debuut dat verwarrend genoeg juist “The Final Experiment” heet. Lucassen had toen nog niet kunnen bevroeden dat dit de initiatie bleek van een wereldwijd geliefd muzikaal concept. Als u voor de genoemde concerten geen kaarten heeft, wordt het lastig als u er nog naartoe wilt, want ze waren net als de eerdere Ayreon-concertseries binnen enkele minuten stijf uitverkocht. Vorige week kwamen er nog enkele kaarten terug in de verkoop die uiteraard ook zó weg waren. De bezoekers komen namelijk vanuit de hele wereld uit tientallen landen naar Tilburg, zo weten we van de eerdere concertseries die in 013 werden gehouden.
Websites:
https://www.arjenlucassen.com/
https://www.facebook.com/ArjenLucassenOfficial
LIVE-TIP
Visser, Sebastiaan – Mania Mart
Van “In The Box” (eigen beheer, 2023)
Anderhalve maand geleden trad Sebastiaan Visser op in muziekcafé De Cactus in Hengelo. Die naam viel ons op in de concertagenda omdat we een half jaar eerder erg genoten hadden van zijn spel in de gelegenheidsband die percussionist Martin Verdonk om zich heen verzameld had voor een optreden in de Metropool Jazzrockcafé-concertserie. We vonden zowaar een eigen album van de jonge jazzrockgitarist uit Zwolle op de streamingplatforms, maar geen fysieke versie. Aangekomen in De Cactus blijkt deze wel degelijk te bestaan! OK, het is een professionele CD-R, dat wel. Het werd nog gekker toen bleek dat hij een twééde album bij zich had: “Always There”, dat pas volgende maand uitkomt via ZenneZ Records, wél een echte CD dus. Constante op beide albums is Vissers vriendin, bassiste Deborah Slijkhuis, met wie hij tevens het meer poppy duo Deb & Seb vormt. Beiden spelen overigens ook in de jazzpopband Koi Forest, waarin de zang van Selma Ebbens centraal staat. Je gelooft het niet, maar óók van die Deb & Seb én Koi Forest verschenen eerder dit jaar complete albums! We beperken on nu even tot Visser, die in De Cactus naast Slijkhuis vergezeld werd door toetsenist Matthijs Geerts en drummer Christopher Verweij die beiden op een deel van “Always There” te horen zullen zijn. Geerts wisselt af met Igor Herstel, die op “In The Box” nog in alle nummers meespeelde. Drummer van dienst was daar Tijmen Posthoorn, die ook verantwoordelijk is voor de openingsroffel van het behoorlijk stomende “Mania Mart” dat naast uiterst smaakvol en vloeiend gitaarwerk van Visser ook een fijne bassolo van Slijkhuis laat horen. Alvorens op 3 oktober het officiële albumreleaseconcert van “Always There” gaat plaatsvinden, treedt hij op 9 september op in Café Classen in Arnhem. Muziek van “Always There” houdt u van ons tegoed; eerst het genoemde “Mania Mart” van “In The Box”.
Websites:
https://sebastiaanvisser.com/
https://www.facebook.com/visserseb/
MONUMENT
Gardening Club, The - The Owl
Afkomstig van "Bridge Of Spirits" (Melodic Revolution Records, 2022)
Vanaf de heruitgave in 2017 van "The Gardening Club" uit 1983 is Martin Springett aan zijn tweede muziekjeugd begonnen en bracht hij albums uit onder eigen naam en van zijn projecten The Gardening Club en A Gardening Club Project. Van "Bridge Of Spirits" uit 2022 van The Gardening Club zijn de eerste zes nummers afkomstig van het minialbum "The Time Trilogy" uit 2021, destijds nog verschenen als een plaat van A Gardening Club Project. Op deze nummers vloeien strijkersarrangementen, flamencogitaren, fretloze bassen en etnisch getinte drumprogrammering fraai samen met Springetts melancholieke zang. Hierna volgt het als "Fantasy For Orchestra And Electric Guitar" aangeduide titelnummer. Het is een gedragen minisymfonie, in de stijl van Eric Claptons "Concerto For Electric Guitar". Het meerdelige, 17 minuten durende "The Owl" wordt vervolgens gevormd door kleurrijk georkestreerde, met een klassieke insteek gebrachte symfonische slowrock, waarbij de secties "The Boy And The Bird" en "Memory’s Arrow" aan Bach respectievelijk Stravinsky ontleende fragmenten onthullen. De Floydeske combinatie van orkest en slideguitar is een voltreffer. Na het concluderende "The Gift" sluit bonustrack "Strange Kingdom" het geheel in een jazzy popstemming af. Van "Bridge Of Spirits" draaien we nu het 17 minuten durende "The Owl", bestaande uit de volgende delen:
1. A Voice In The Evening Woods
2. The Boy And The Bird
3. Memory's Arrow
4. These Are The Days
5. The Siren
6. A Voice
(Volgens het hoesje is "The Gift" het zevende deel, maar als je het tekstboekje bekijkt valt dat nummer buiten deze epic.)
Websites:
https://thegardeningclub.bandcamp.com/
https://www.facebook.com/people/The-Gardening-Club/100041018869969/#
(NB: de eigen website https://gardeningclubmusicandart.ca/ is gekaapt!)
HERUITGAVE
Summers, Andy and Robert Fripp - China - Yellow Leader
Van "I Advance Masked" (EG/A&M, 1982); deze versie van "The Complete Recordings 1981-1984" (Panegyric, 2025)
In september 1981 doken Robert Fripp en Andy Summers de studio in om hun duo-album "I Advance Masked" op te nemen. De paden van de twee gitaristen hadden elkaar in de jaren 60 al eens gekruist toen Fripp de positie in de huisband van het Bournemouth's Majestic Hotel van Summers had overgenomen. Hun carrière liep daarna sterk uiteen, waarbij Summers vooral successen oogste als lid van The Police, terwijl Fripp meerdere incarnaties van King Crimson leidde. De vraag hoe de creaties van Fripp na het King Crimson-album "Discipline" zouden matchen met die van Summers die net "Ghost In The Machine" had afgeleverd met The Police werd op "I Advance Masked" beantwoord met dertien intrigerende instrumentals. Fripp klinkt daarin zoals we hem van zijn eigen band kennen, terwijl Summers allerlei stijlen die hem in de loop der jaren beïnvloedden invoegde, zoals jazz, ambient, rock en fusion. Sommige sessie-ideeën werden overigens later uitgewerkt tot nummers voor King Crimsons "Beat". De plaat, waarop alle instrumenten door het tweetal werden bespeeld, kreeg twee jaar later een vervolg in de vorm van "Bewitched". Doordat Fripp het veel te druk had met het afronden van "Three Of A Perfect Pair" en Summers na het beëindigen van de "Sychronicity"-tour ruim in de tijd zat, kwam het meeste werk op dit tweede album op laatstgenoemde neer. Dit keer werden er wel allerlei gastmusici uitgenodigd op bas, drums en saxofoon. Beide albums zijn onlangs, inclusief enkele bonustracks, opnieuw uitgebracht in de 3-CD/Blu-ray-set "The Complete Recordings 1981-1984". De derde schijf wordt gevormd door de restjesplaat "Mother Hold The Candle Steady", terwijl de Blu-ray diverse mixen van al het materiaal bevat, inclusief surroundversies. Om aandacht op deze set te genereren draaien we van "I Advance Masked" het nummer "China - Yellow Leader", na 44 jaar nog steeds een actuele titel.
Websites:
https://andysummers.com/
https://www.facebook.com/andysummersofficial
https://www.dgmlive.com/robert-fripp
https://www.facebook.com/robertfrippofficial
(OP)NIEUW
Sometime In February - Palantir
Van "Where Mountains Hide" (InsideOut / Sony Music, 2025)
In april presenteerden we u het debuut van Sometime In February. Na de in eigen beheer geproduceerde cassettes(!) "Here Goes" (2021) en "There Goes" (2023) bracht deze band in maart van dit jaar "Where Mountains Hide" bij InsideOut Music uit. De Amerikaanse band is het geesteskind van Tristan Auman dat na eerstgenoemde cassette vaste vorm kreeg met drummer Scott Barber en bassist Morgan Johnson, terwijl de veelgevraagde Jamie King (Between The Buried And Me, Trioscapes, Soften The Glare) voor de productie zorgde. Het trio maakt een virtuoos, instrumentaal mengsel van progressieve rock, progmetal, shredgitaarerupties en mathrock plus snippers postrock en djent. Inspiratiebronnen zijn daarbij Rush/Neil Peart, (met name het debuut van) Dream Theater, Intervals en Haken. We horen echter tevens overeenkomsten met de uitingen van meer speelse formaties als Coevality, Mörglbl en Squeaky Feet. Zo slingert het met een bijdrage van gastgitarist Paul Waggoner van Between The Buried And Me opgestookte "The Bad Fight" constant heen en weer tussen razendsnelle arpeggio’s, staccato progmetalriffs en –thema’s en vriendelijke tussenmuziekjes waarin zelfs een miniatuur saxsolo opduikt, uitmondend in een gevoelige gitaarmelodie. Aandachtige beluistering verraadt sowieso de aanwezigheid van zogenaamd sounddesign en vele, ietwat zacht in de mix geplaatste keyboardbijdragen, zoals in de filmische openingsmaten van "Phantom Sea". In april lieten we het complexe, met een kleine zeven minuten meest naar een mini-epos neigende "Bury You" horen. Dit keer draaien we het wat luchtiger openingsnummer "Palantir".
Websites:
https://www.sometimeinfebruary.com/
https://www.facebook.com/sometimeinfebruary
https://sometimeinfebruary.bandcamp.com/album/there-goes (voor de genoemde cassettes)
https://insideoutmusic.bandcamp.com/album/where-mountains-hide-24-bit-hd-audio (voor een digitale versie van het nieuwe album zonder de op de CD staande bonustrack "There Is Nothing Here But Technology")
IN BLIJVENDE HERINNERING
Professor Tip Top – Island Of The Sirens
Van het album “Lanes Of Time” (Apollon Records: PROG, 2022)
Toetsenist/gitarist Sam Fossbakk was de ziel en het brein van de Noorse band Professor Tip Top. In de winter van 2020 werd er bij hem leverkanker vastgesteld. De behandeling leek in eerste instantie aan te slaan, maar op 28 juli 2022 is hij alsnog bezweken aan de ziekte. In de 11 jaar dat Professor Tip Top heeft bestaan werden er 7 albums uitgebracht. De laatste tweeënhalf jaar waren de meest productieve van de band. We besteden nogmaals aandacht aan het laatste album van Professor Tip Top, “Lanes Of Time” dat rond de jaarwisseling 2021/22 verscheen. Van dit album draaiden we al eens “The Quest Remain”, voor vanavond hebben we gekozen voor het nummer "Island Of The Sirens". Het mag dan misschien niet heel spectaculair overkomen, maar zeker welluidend en daarmee een gepaste ode aan Fossbakk, die slechts 65 jaar werd.
Websites:
https://www.facebook.com/profile.php?id=100063785693393
https://professortiptop.bandcamp.com/
Waters, Roger – Is This The Life We Really Want? (live)
– Sheep (live)
Van “This Is Not A Drill – Live From Prague” (Legacy / Columbia, 2025)
Dik een maand geleden verscheen in diverse configuraties “This Is Not A Drill – Live From Prague”. Deze registratie van een concert in Tsjechië was destijds via livestream in de bioscoop te zien, maar is voor de officiële release vooral qua geluid ontegenzeggelijk opgepoetst. Sinds de voorgaande liveregistratie “Us + Them” zijn er weliswaar twee albums verschenen, maar die bevatten geen nieuwe songs: “The Lockdown Sessions” en “The Dark Side Of The Moon – Redux”. Gelukkig (vinden wij) kiest Waters voor wat betreft de stukken die van die Pink Floyd-klassieker worden gespeeld de arrangementen van het origineel en niet die 'stripped down'-versies. “Comfortably Numb” volgt wel grotendeels de in coronatijd op YouTube getoonde lockdown-versie en is opvallend genoeg aan het begin van de set gezet. Dit overigens wel na een rake mededeling: "'If you’re one of those ‘I love Pink Floyd, but I can’t stand Roger’s politics’ people, you might do well to f**k off to the bar right now.' Oké dan, de stemming zit erin... Nu is “The Bar” toevallig ook de naam van de nieuwe, lange song die twee jaar geleden ook al via YouTube het licht zag. Twee delen ervan komen op verschillende plaatsen in de set voorbij, met lange aankondingen ervoor. De meeste fans zullen niet gekomen zijn voor deze Dylanske singer-songwritersong. Degenen die Waters al jaren volgen, willen graag verrast worden met een niet eerder of zelden gespeelde klassieker. Ze worden op hun wenken bediend met "Two Suns In The Sunset", het aangrijpende slotnummer van Waters' laatste album met Pink Floyd, “The Final Cut” (1983), dat ook op “The Lockdown Sessions” in uitgekleed arrangement was te vinden (en toen ook gedraaid in Xymphonia). Hier is gekozen voor het albumarrangement, inclusief fraaie saxofoonsolo, waarvoor Waters een prominent uit de jazzwereld heeft gestrikt in de persoon van Seamus Blake. Verder keert “The Powers That Be” van “Radio KAOS” (1987) terug, maar zonder Paul Carracks prachtige stem en mét een wel erg ouwelijk klinkende Waters is het behelpen. Stomend en rockend wordt het in “Sheep” van Pink Floyds “Animals” (1977), waarin ook de gitaristen Dave Kilminster en Jonathan Wilson én toetsenist Jon Carin (pikant genoeg vroeger betrokken bij de Waters-loze Pink Floyd) heerlijk op dreef zijn. Van het recentste 'full blown' studioalbum “Is This The Life We Really Want?” (2017) resteren nog maar twee songs op de setlist en vooral het titelnummer klinkt geïnspireerd. Voor vanavond hebben we de 2CD-editie erbij gepakt maar eigenlijk moet je dit met beeld zien, want uiteraard is het podium (in het midden van de zaal, met een groot kruis van LED-schermen erboven hangend waarop constant visuals te zien zijn) weer heel bijzonder. Dus ga vooral voor de Blu-ray-editie, is onze tip.
Websites:
https://rogerwaters.com/
https://www.facebook.com/rogerwaters
(OP)NIEUW
Foundation, The – Backbone
Van “Relations” (Xymphonia Records, 2025)
Twee jaar geleden waren Ron Lammers en Rinie Huigen (ex-Cliffhanger) te gast ter gelegenheid van het verschijnen van “Mask : A Fairy Tale Of Real Life”, het debuut van The Foundation. Lammers kenden we natuurlijk als oprichter van dit programma, alsmede van Xymphonia Records en als onvermoeibare promotor van symfonische rock. Dat hij ook zélf muziek kan maken, dat was nieuw voor ons. Al vrij snel, namelijk begin juli, was er al een opvolger: “Relations” en wederom kwam Lammers op bezoek, een paar weken voor de release zelfs al, deze keer vergezeld van zanger/tekstschrijver Mark Smit (ex-Knight Area) en de man achter het artwork, Douwe Fledderus. Beide albums maakte hij met praktisch dezelfde ploeg muzikanten, naast Huigen en Smit horen we Gijs Koopman (Cliffhanger, Knight Area), Jens van der Valk en Jan Grijpstra (beiden van Autumn). Nu het album dus echt fysiek verkrijgbaar is via bekende kanalen als Beyond Rock en de Hengelose platenzaak Popeye, besteden we graag nogmaals aandacht aan “Relations”. het is een conceptalbum, over relaties in de brede zin van het woord, van ons als mensen met allerlei soorten partners en omgevingen. Net als “Mask” is “Relations” verpakt als een zeer verzorgd mediabook met bijzonder fraai artwork, uiteraard weer van de hand van Fledderus (ook bekend van zijn hoesontwerpen voor de Cubaanse groep Anima Mundi). Vanavond “Backbone” met muziek van Huigen (alle teksten op het album zijn van Smit). Na een akoestisch gitaarintro wordt de meeslepende zang van Smit ondersteund door een warm en vol neoproggeluid met fraai gitaarspel van Huigen en Van der Valk, weelderige toetsenpartijen Lammers en ook veel ruimte voor de Moog Tauruspedalen van bassist Koopman, gestut door de drums van Jan Grijpstra. Extra kleur geven de 'tin whistle'-bijdragen van Judith van der Valk en de viool van Masaki (“Makkie”) Shimakawa, die beiden spelen in de popfolkband Idris.
Websites:
https://www.thefoundationproject.nl/
https://thefoundationproject.bandcamp.com/album/relations
https://www.facebook.com/TheFoundationProject
ALBUM VAN DE MAAND
Pryzme – Green Eyes
Van “True Stories And Other Lies” (eigen beheer, 2025)
Twee jaar geleden besteedden we aandacht aan “Four Inches” van Pryzme. Dit debuut van de Franse band bleek voor een deel te bestaan uit nieuw opgenomen songmateriaal dat al 3 jaar eerder onder de bandnaam Lingus was uitgebracht. Dat in ogenschouw genomen is de wel geheel uit nieuwe composities bestaande opvolger “True Stories And Other Lies” redelijk snel verschenen. Alles wat we in april 2023 schreven kunnen we herhalen. De songs vallen op door de fraaie transparante texturen die door David Chollet en Dominique Blanchard met relatief bijzondere gitaarakkoorden worden geweven en die doen vergeten dat er geen keyboards gebruikt worden. Hoewel, de strijkers in “Green Eyes” en de climaxversterkende akkoorden in “Silent Place” zijn duidelijk wel met synths gecreëerd. Die gitaarpatronen vinden hun oorsprong in jazzfusion en hebben ook wat gemeen met het spel van Alex Lifeson (Rush). De zang wordt afwisselend verzorgd door Chollet en Blanchard en ze hebben veel tijd gestoken in gestapelde zangharmonieën. Als er vooral in de coupletten solo wordt gezongen, valt op dat hun stemmen wel erg dunnetjes zijn. En als we dan toch spijkers op laag water willen zoeken: ook passen de Engelse teksten qua klemtóón niet altijd lekker in de melodie en het metrum (het “Ruthléss Queen”-effect). Maar “True Stories And Other Lies” is vooral op alle fronten - compositie, productie, uitvoering – nét weer een klasse sterker dan de al erg fijne voorganger. Het resultaat is een frisse, afwijkende benadering van wat toch wel degelijk proggy muziek is, waarbij het lichte jazzrocktrekje extra spanning genereert. De groep treedt ook op en heeft net een reeks concerten aangekondigd, maar die zijn allemaal in Frankrijk. Hopenlijk komen er ook concerten in wat noordelijker gelegen locaties. Een song waarin de genoemde transparante structuren extra van belang zijn voor de compositie, is het 11 minuten lange “Green Eyes”, dat in het middenstuk de tijd neemt middels een heerlijk open klinkend instrumentaal tussenstuk.
Websites:
https://pryzme.fr/
https://pryzme.bandcamp.com/album/true-stories-and-other-lies
https://www.facebook.com/Pryzme/
HERUITGAVE
P.F.M. (Premiata Forneria Marconi) - Jet Lag
Van "Jet Lag" (Manticore, 1977); deze versie van "The Manticore Studio Albums 1973-1977" (Esoteric Recordings, 2018/2025)
Eerder dit jaar verscheen van P.F.M. de 4-CD-boxset "The Manticore Studio Albums 1973-1977", met daarin "Photos Of Ghosts", "The World Became The World", "Chocolate Kings" en "Jet Lag". Dit is een heruitgave van de set uit 2018 en moet niet verward worden met de dubbel-CD "River Of Life – The Manticore Years" die een selectie van nummers van de vier platen bevat plus live-opnames en een b-kantje. Premiata Forneria Marconi tekende na het succes van tweede plaat "Per Un Amico" een contract bij Emerson, Lake & Palmers Manticore-label. Met productionele en tekstuele ondersteuning van Pete Sinfield werd met "Photos Of Ghosts" een Engelstalige, qua composities ietwat afwijkende versie van dat tweede album uitgebracht, inclusief een track van debuut-LP "Storia Di Un Minuto" en een nieuwe nummer. De Britse, Mellotron-gedragen symfonische rock met inheemse elementen kreeg vanaf de toetreding van Area-bassist Patrick Djivas op "The World Became The World" (de evenknie van "L’Isola Di Niente") een enigszins ruigere, en zeker in het titelnummer, bombastischer sound zonder verlies van delicate momenten. Met name vocaal was "Chocolate Kings" na de inlijving van zanger Bernando Lanzetti nog robuuster en complexer. Het in LA opgenomen "Jet Lag" ten slotte sloot meer aan bij de muziek van, bijvoorbeeld, Return To Forever. De aangeschafte Micro Moog, vriendschappen met West Coast-musici en de nieuwe, Amerikaanse violist Gregory Bloch (ex-Mark-Almond), stimuleerden de RPI-band tot melodieuze fusionverkenningen. Dat laatste album is door die jazzrockinvloeden bij de oerfans van de band minder populair, maar in de redactie van Xymphonia zitten wel degelijk enkele liefhebbers. Vandaar dat we vanavond ter gelegenheid van deze heruitgave het titelnummer draaien.
Websites:
https://www.pfmworld.com/
https://www.facebook.com/premiataforneriamarconiofficial
LIVE-TIP
Ayreon – Sail Away To Avalon
Van “The Final Experiment” (Transmission, 1995 / InsideOut, 2008 / Music Theories Recordings, 2016)
Op 12, 13 en 14 september wordt in de Tilburgse 013 het 30-jarige jubileum van Ayreon gevierd met een reis door het gehele oeuvre van wat Arjen Lucassen met vele muzikale gasten onder deze naam heeft uitgebracht. Bij de aankondiging van de bandleden en vocale gasten werd ook Edward Reekers genoemd, maar hij heeft helaas wegens ziekte moeten afzeggen. Wie komt er in plaats van hem? Voormalig Golden Earring-zanger Barry Hay zal het wel niet worden, al hadden we 'm graag eens op het podium met Lucassen, muzikaal leider Joost van den Broek en consorten gezien, want zijn enige bijdrage aan een Ayreon-album smaakte naar meer. Zijn krachtige stembanden leende hij aan “Sail Away To Avalon” op het Ayreon-debuut dat verwarrend genoeg juist “The Final Experiment” heet. Lucassen had toen nog niet kunnen bevroeden dat dit de initiatie bleek van een wereldwijd geliefd muzikaal concept. Als u voor de genoemde concerten geen kaarten heeft, wordt het lastig als u er nog naartoe wilt, want ze waren net als de eerdere Ayreon-concertseries binnen enkele minuten stijf uitverkocht. Vorige week kwamen er nog enkele kaarten terug in de verkoop die uiteraard ook zó weg waren. De bezoekers komen namelijk vanuit de hele wereld uit tientallen landen naar Tilburg, zo weten we van de eerdere concertseries die in 013 werden gehouden.
Websites:
https://www.arjenlucassen.com/
https://www.facebook.com/ArjenLucassenOfficial
LIVE-TIP
Visser, Sebastiaan – Mania Mart
Van “In The Box” (eigen beheer, 2023)
Anderhalve maand geleden trad Sebastiaan Visser op in muziekcafé De Cactus in Hengelo. Die naam viel ons op in de concertagenda omdat we een half jaar eerder erg genoten hadden van zijn spel in de gelegenheidsband die percussionist Martin Verdonk om zich heen verzameld had voor een optreden in de Metropool Jazzrockcafé-concertserie. We vonden zowaar een eigen album van de jonge jazzrockgitarist uit Zwolle op de streamingplatforms, maar geen fysieke versie. Aangekomen in De Cactus blijkt deze wel degelijk te bestaan! OK, het is een professionele CD-R, dat wel. Het werd nog gekker toen bleek dat hij een twééde album bij zich had: “Always There”, dat pas volgende maand uitkomt via ZenneZ Records, wél een echte CD dus. Constante op beide albums is Vissers vriendin, bassiste Deborah Slijkhuis, met wie hij tevens het meer poppy duo Deb & Seb vormt. Beiden spelen overigens ook in de jazzpopband Koi Forest, waarin de zang van Selma Ebbens centraal staat. Je gelooft het niet, maar óók van die Deb & Seb én Koi Forest verschenen eerder dit jaar complete albums! We beperken on nu even tot Visser, die in De Cactus naast Slijkhuis vergezeld werd door toetsenist Matthijs Geerts en drummer Christopher Verweij die beiden op een deel van “Always There” te horen zullen zijn. Geerts wisselt af met Igor Herstel, die op “In The Box” nog in alle nummers meespeelde. Drummer van dienst was daar Tijmen Posthoorn, die ook verantwoordelijk is voor de openingsroffel van het behoorlijk stomende “Mania Mart” dat naast uiterst smaakvol en vloeiend gitaarwerk van Visser ook een fijne bassolo van Slijkhuis laat horen. Alvorens op 3 oktober het officiële albumreleaseconcert van “Always There” gaat plaatsvinden, treedt hij op 9 september op in Café Classen in Arnhem. Muziek van “Always There” houdt u van ons tegoed; eerst het genoemde “Mania Mart” van “In The Box”.
Websites:
https://sebastiaanvisser.com/
https://www.facebook.com/visserseb/
MONUMENT
Gardening Club, The - The Owl
Afkomstig van "Bridge Of Spirits" (Melodic Revolution Records, 2022)
Vanaf de heruitgave in 2017 van "The Gardening Club" uit 1983 is Martin Springett aan zijn tweede muziekjeugd begonnen en bracht hij albums uit onder eigen naam en van zijn projecten The Gardening Club en A Gardening Club Project. Van "Bridge Of Spirits" uit 2022 van The Gardening Club zijn de eerste zes nummers afkomstig van het minialbum "The Time Trilogy" uit 2021, destijds nog verschenen als een plaat van A Gardening Club Project. Op deze nummers vloeien strijkersarrangementen, flamencogitaren, fretloze bassen en etnisch getinte drumprogrammering fraai samen met Springetts melancholieke zang. Hierna volgt het als "Fantasy For Orchestra And Electric Guitar" aangeduide titelnummer. Het is een gedragen minisymfonie, in de stijl van Eric Claptons "Concerto For Electric Guitar". Het meerdelige, 17 minuten durende "The Owl" wordt vervolgens gevormd door kleurrijk georkestreerde, met een klassieke insteek gebrachte symfonische slowrock, waarbij de secties "The Boy And The Bird" en "Memory’s Arrow" aan Bach respectievelijk Stravinsky ontleende fragmenten onthullen. De Floydeske combinatie van orkest en slideguitar is een voltreffer. Na het concluderende "The Gift" sluit bonustrack "Strange Kingdom" het geheel in een jazzy popstemming af. Van "Bridge Of Spirits" draaien we nu het 17 minuten durende "The Owl", bestaande uit de volgende delen:
1. A Voice In The Evening Woods
2. The Boy And The Bird
3. Memory's Arrow
4. These Are The Days
5. The Siren
6. A Voice
(Volgens het hoesje is "The Gift" het zevende deel, maar als je het tekstboekje bekijkt valt dat nummer buiten deze epic.)
Websites:
https://thegardeningclub.bandcamp.com/
https://www.facebook.com/people/The-Gardening-Club/100041018869969/#
(NB: de eigen website https://gardeningclubmusicandart.ca/ is gekaapt!)
HERUITGAVE
Summers, Andy and Robert Fripp - China - Yellow Leader
Van "I Advance Masked" (EG/A&M, 1982); deze versie van "The Complete Recordings 1981-1984" (Panegyric, 2025)
In september 1981 doken Robert Fripp en Andy Summers de studio in om hun duo-album "I Advance Masked" op te nemen. De paden van de twee gitaristen hadden elkaar in de jaren 60 al eens gekruist toen Fripp de positie in de huisband van het Bournemouth's Majestic Hotel van Summers had overgenomen. Hun carrière liep daarna sterk uiteen, waarbij Summers vooral successen oogste als lid van The Police, terwijl Fripp meerdere incarnaties van King Crimson leidde. De vraag hoe de creaties van Fripp na het King Crimson-album "Discipline" zouden matchen met die van Summers die net "Ghost In The Machine" had afgeleverd met The Police werd op "I Advance Masked" beantwoord met dertien intrigerende instrumentals. Fripp klinkt daarin zoals we hem van zijn eigen band kennen, terwijl Summers allerlei stijlen die hem in de loop der jaren beïnvloedden invoegde, zoals jazz, ambient, rock en fusion. Sommige sessie-ideeën werden overigens later uitgewerkt tot nummers voor King Crimsons "Beat". De plaat, waarop alle instrumenten door het tweetal werden bespeeld, kreeg twee jaar later een vervolg in de vorm van "Bewitched". Doordat Fripp het veel te druk had met het afronden van "Three Of A Perfect Pair" en Summers na het beëindigen van de "Sychronicity"-tour ruim in de tijd zat, kwam het meeste werk op dit tweede album op laatstgenoemde neer. Dit keer werden er wel allerlei gastmusici uitgenodigd op bas, drums en saxofoon. Beide albums zijn onlangs, inclusief enkele bonustracks, opnieuw uitgebracht in de 3-CD/Blu-ray-set "The Complete Recordings 1981-1984". De derde schijf wordt gevormd door de restjesplaat "Mother Hold The Candle Steady", terwijl de Blu-ray diverse mixen van al het materiaal bevat, inclusief surroundversies. Om aandacht op deze set te genereren draaien we van "I Advance Masked" het nummer "China - Yellow Leader", na 44 jaar nog steeds een actuele titel.
Websites:
https://andysummers.com/
https://www.facebook.com/andysummersofficial
https://www.dgmlive.com/robert-fripp
https://www.facebook.com/robertfrippofficial
(OP)NIEUW
Sometime In February - Palantir
Van "Where Mountains Hide" (InsideOut / Sony Music, 2025)
In april presenteerden we u het debuut van Sometime In February. Na de in eigen beheer geproduceerde cassettes(!) "Here Goes" (2021) en "There Goes" (2023) bracht deze band in maart van dit jaar "Where Mountains Hide" bij InsideOut Music uit. De Amerikaanse band is het geesteskind van Tristan Auman dat na eerstgenoemde cassette vaste vorm kreeg met drummer Scott Barber en bassist Morgan Johnson, terwijl de veelgevraagde Jamie King (Between The Buried And Me, Trioscapes, Soften The Glare) voor de productie zorgde. Het trio maakt een virtuoos, instrumentaal mengsel van progressieve rock, progmetal, shredgitaarerupties en mathrock plus snippers postrock en djent. Inspiratiebronnen zijn daarbij Rush/Neil Peart, (met name het debuut van) Dream Theater, Intervals en Haken. We horen echter tevens overeenkomsten met de uitingen van meer speelse formaties als Coevality, Mörglbl en Squeaky Feet. Zo slingert het met een bijdrage van gastgitarist Paul Waggoner van Between The Buried And Me opgestookte "The Bad Fight" constant heen en weer tussen razendsnelle arpeggio’s, staccato progmetalriffs en –thema’s en vriendelijke tussenmuziekjes waarin zelfs een miniatuur saxsolo opduikt, uitmondend in een gevoelige gitaarmelodie. Aandachtige beluistering verraadt sowieso de aanwezigheid van zogenaamd sounddesign en vele, ietwat zacht in de mix geplaatste keyboardbijdragen, zoals in de filmische openingsmaten van "Phantom Sea". In april lieten we het complexe, met een kleine zeven minuten meest naar een mini-epos neigende "Bury You" horen. Dit keer draaien we het wat luchtiger openingsnummer "Palantir".
Websites:
https://www.sometimeinfebruary.com/
https://www.facebook.com/sometimeinfebruary
https://sometimeinfebruary.bandcamp.com/album/there-goes (voor de genoemde cassettes)
https://insideoutmusic.bandcamp.com/album/where-mountains-hide-24-bit-hd-audio (voor een digitale versie van het nieuwe album zonder de op de CD staande bonustrack "There Is Nothing Here But Technology")
IN BLIJVENDE HERINNERING
Professor Tip Top – Island Of The Sirens
Van het album “Lanes Of Time” (Apollon Records: PROG, 2022)
Toetsenist/gitarist Sam Fossbakk was de ziel en het brein van de Noorse band Professor Tip Top. In de winter van 2020 werd er bij hem leverkanker vastgesteld. De behandeling leek in eerste instantie aan te slaan, maar op 28 juli 2022 is hij alsnog bezweken aan de ziekte. In de 11 jaar dat Professor Tip Top heeft bestaan werden er 7 albums uitgebracht. De laatste tweeënhalf jaar waren de meest productieve van de band. We besteden nogmaals aandacht aan het laatste album van Professor Tip Top, “Lanes Of Time” dat rond de jaarwisseling 2021/22 verscheen. Van dit album draaiden we al eens “The Quest Remain”, voor vanavond hebben we gekozen voor het nummer "Island Of The Sirens". Het mag dan misschien niet heel spectaculair overkomen, maar zeker welluidend en daarmee een gepaste ode aan Fossbakk, die slechts 65 jaar werd.
Websites:
https://www.facebook.com/profile.php?id=100063785693393
https://professortiptop.bandcamp.com/
Sunday 31 Augustus 2025 Show No. 1675
NIEUW
Phantom Spell – A Distant Shore
– Siren Song
Van “Heather & Hearth” (Wizard Tower Records, 2025)
In september 2022 lieten we u al kennismaken met Phantom Spell: het toen verschenen debuut “Immortal's Requiem” bood een volkomen logisch klinkende mix van klassieke hardrock en metal met volle progressieve rock. Het bleek dat Kyle McNeill, zanger van de Londense band Seven Sisters, hier in z'n eentje verantwoordelijk voor was. Na een EP heeft hij nu met “Heather & Hearth” een tweede volledig album geproduceerd, opnieuw in zijn in het Spaanse Murcia opgetuigde studio. De plaat trapt af met de hophopgalopritmes die we zo goed kennen van menig Iron Maiden-klassieker, maar zijn zanglijnen biedt hij repliek met warme synthriedels die zo van een Eloy-plaat van rond 1980 lijken weggerukt. In rustige passages duikt soms een folky element op, dat een voorbode blijkt op het alleen op de fysieke uitgaven (dus niet op Bandcamp) te vinden slotnummer: een adaptatie van een folktraditional. McNeil is gezegend met een stem die helder, een beetje galmend, ietwat klagerig maar vooral meeslepend klinkt in de twee epische stukken van dik elf minuten minuten en de vier kortere songs.
Websites:
https://phantomspell.bandcamp.com/album/heather-hearth
https://www.facebook.com/phantomspellmusic
NIEUW / ARTPOP / LIVE-TIP
These New Puritans – Waiting
– Crooked Wing
Van “Crooked Wing” (Domino, 2025)
These New Puritans debuteerde al in 2007 en was ten tijde van het derde album “Field Of Reeds” te aanschouwen tijdens het Crossing Border Festival, dat toen vanuit Den Haag was neergestreken in Enschede. De tweelingbroers Jack en George Barnett begonnen met vrij springerige alternative rock, maar al vanaf het tweede album “Hidden” werd een progressieve, arty richting ingeslagen die in De Volkskrant destijds werd geduid als 'meer voor het hoofd dan voor het hart'. Vooral vanaf “Field Of Reeds” dook de omschrijving 'invloeden van het late werk van Talk Talk' regelmatig op in recensies. Na een pauze van 5 jaar is nu het vijfde album “Crooked Wing” verschenen: een idiosyncratisch, vrij ongrijpbaar werkstuk, dat dús lastig te vergelijken is, maar waarvan verwacht kan worden dat het inderdaad de liefhebbers van Talk Talks “Spirit Of Eden” zal aanspreken. De ijle trompetfrasen in “Goodnight” komen bijvoorbeeld dicht in de buurt. Opvallend is de wijze waarop de broers meerdere keren met kerkorgel aan de slag gaan, zonder dat het pompeus wordt: het orgelspel begeleidt in de opener “Waiting” (en de reprise “Return”) de jongenssopraan Alex Miller, wat leidt tot breekbare pracht. In andere songs klinkt voornamelijk de ingehouden, donkere zangstem van Jack Barnett. In “Bells” duikt een minimal music-patroon à la Steve Reich op. De zware electrodreunen in “Wild Fields”, midden op het album, haalt je misschien even uit de dromerig-betoverde staat, maar ook dit is een nummer dat het goed doet met al het licht uit en de volumeknop flink open. Muziek waarmee je je in een andere wereld waant.
Websites:
https://www.thesenewpuritans.com/
https://www.facebook.com/TheseNewPuritans/
HERUITGAVE
Morse, Tim - Shatter
Van "Transformation 20th Anniversary Edition" (Amethyst Empire Productions, 2005 / Cymbalick Music, 2025)
Onlangs lieten we u muziek horen van "Soundtracks", het nieuwe studioalbum van Tim Morse. Toen vertelden we ook dat hij ter gelegenheid van het 20-jarig jubileum van zijn solodebuut "Transformation" een "20th Anniversary Edition" had uitgebracht. De negen geremasterde nummers vulde hij daartoe aan met maar liefst vijftien bonustracks, bestaande uit demoversies, concertopnames, nieuwe songs en een live-cover van Genesis’ "Dance On A Vulcano", die helaas bij de drumbreak (wellicht naar "Los Endos"?) wordt weggedraaid. Deze meer dan een uur durende toegiften zijn echter alleen als Bandcamp-download te verkrijgen. Het oorspronkelijke album werd vergeleken met het heavy progwerk zoals dat in de jaren 90 door o.a. Cairo voor het Magna Carta-label werd gemaakt, Jordan Rudess’ toetsenvirtuositeit en Yes. Dat laatste is, gezien het boek "Yesstories" dat Morse schreef, overigens niet verwonderlijk. Er zijn tevens overeenkomsten waarneembaar met de complexe composities van Spock’s Beard en World Trade. De meest prominente musici die Morse begeleidden waren multi-instrumentalist/producer Mark Dean en zanger Richie Zeller. De stevige, geregeld hyperactieve Amerikaanse progressieve rock klinkt op de nieuwe CD-R goed en helder, hoewel de drums en sommige toetsensounds af en toe ietwat blikkerig overkomen. Van de jubileumeditie van "Transformation" hebben we "Shatter" uitgekozen.
Websites:
https://timmorse.bandcamp.com/
https://timmorse.com/
https://www.facebook.com/timmorsemusic
ACTUEEL / LIVE-TIP
Roolaart, Anton – Mid Summer's Day
Van “Dreamer” (Umbrello Records, 2007)
Deze maand kregen we van Leonardo Pavlovic via zijn MoonJune Records nieuwsbrief het verrassende bericht dat hij de nieuwe CD van multi-instrumentalist/zanger Anton Roolaart gaat uitbrengen. Verrassend omdat MoonJune bekend staat om niet altijd even toegankelijke jazzrock en avantgardistische progressieve muziek. Verrassend ook omdat Roolaart tijdens zijn langdurige verblijf in de Verenigde Staten met "Dreamer" uit 2007 en "The Plight Of Lady Oona" uit 2014, twee symfonische rockplaten uitbracht die, mede door de inbreng van Rave Tesar, toetsenist bij Annie Haslam en Renaissance, en zijn liefde voor bands als Yes, Pink Floyd en Genesis, juist meer onder de traditionele prog vallen. Maar volgens Pavlovic, die Roolaarts vorig jaar trouwens het MoonJune Festival liet openen, zal diens nieuwe album heel anders gaan klinken, iets wat bevestigd wordt door de al vrijgegeven single "Clouds". Hier horen we meer een singer-songwriter aan het werk die, wanneer hij zijn elektrische gitaar in stelling brengt, tevens wat aan het recentere spel van Snowy White doet denken. Roolaarts woont alweer tijden in Amsterdam en treedt ook regelmatig op in den lande. Zo stond hij 11 augustus in 't Oude Pothuys in Utrecht en zal hij op 13 december Teatro Munganga te Amsterdam aandoen voor een concert. Binnenkort hopen we materiaal van "The Plight Of Lady Oona" te kunnen laten horen en later ook van de nog te verschijnen nieuwe plaat, die naar verluidt "The Ballad Of General Jupiter" gaat heten. Voor nu gaan we terug naar het debuut “Dreamer”, waarvan de cover werd ontworpen door Michael Phipps, die we kennen van zijn hoezen voor Advent, Oblivion Sun en Frank Wyatt & Friends. Vierenhalfjaar geleden lieten we u al kennis maken met het nummer "On To The Afterglow" van die plaat, voor vanavond hebben we "Mid Summer's Day" uitgekozen.
Websites:
https://antonroolaart.com/
https://www.facebook.com/antonroolaartmusic/
https://antonroolaart.bandcamp.com/
WERELD VOL MUZIEK
Inoue, Akira - 451F
Van "Rhapsodize" (Sony Music, 2023)
In februari besteedden we aandacht aan "Rhapsodize" van de Japanse toetsenist/zanger Akira Inoue. We hebben we in de loop der tijd al geregeld muziek van hem gedraaid. Meestal kwam die van heruitgaven van zijn werk uit de jaren 80 en 90, waarop hij zich geregeld liet begeleiden door musici als John Giblin, David Rhodes en Alan Murphy, terwijl hij voor "Tokyo Installation" zelfs Bill Bruford wist te strikken. "Rhapsodize", in 2023 als stereo-SACD op de markt gebracht, hadden we over het hoofd gezien, maar is inmiddels ook goed bevonden voor vele luisterbeurten. Door het overlijden van Giblin zijn er nog maar enkele Engelse musici op te horen, zoals David Rhodes en Tessa Niles. Toch klinkt de muziek, op de relaxte, voornamelijk in het Japans gezongen melodieën na, behoorlijk westers. Zo heeft “DIA”, mede door de blazers, een behoorlijke Steely Dan-vibe, terwijl in slotstuk "Who Forget?" wat David Gilmour-trekjes zitten. Die twee stukken waren in februari bij Xymphonia te beluisteren, vanavond gaat de plaat in de herkansing in de vorm van het uiterst ambitieuze, instrumentale "451F", dat bij tijd en wijle wel wat weg heeft van de muziek van het vorige week nog gedraaide Isildurs Bane.
Websites:
https://www.akira-inoue.com
https://www.facebook.com/akirainoue.pabloworkshop
IN MEMORIAM: Yoshihisa Shimizu
Kenso - Fist Of Fury (精武門) - CD 1 - 5:08
Van "Fabulis Mirabilibus De Bombycosi Scriptis" (Nexus, 2002)
In zijn blog "The Battle Of Evermore" berichtte Kenso-leider Yoshihisa Shimizu op 19 augustus dat Kenichi Oguchi plotseling is overleden. Toetsenist Oguchi trad rond 1983 toe tot de Japanse progressieve rockband. De eerste studioplaat waarop hij te horen is, was "Kenso III" uit 1985. De diverse live-DVD's van de band laten zien wat voor virtuoos hij was, zeker in combinatie met zijn mede-keyboardspeler Kenichi Mitsuda. Oguchi was in mei dit jaar nog actief bij de promotie van de archief-DVD "Hitoku-Sei Shinsho" ("Secret Impressions"). Hoewel Shimizu de belangrijkste componist in Kenso is, leverde Oguchi ook materiaal aan. Zo schreef hij het openingsnummer van "Fabulis Mirabilibus De Bombycosi Scriptis" uit 2002, het energieke "Fist Of Fury". Ter nagedachtenis aan hem draaien we nu dat nummer.
Websites:
https://kenso.exblog.jp/
https://kenso1974.jimdofree.com/
https://www.facebook.com/Kenso01/
HERUITGAVE
Giles, Giles & Fripp – I Talk To The Wind (2)
– Why Don't You Just Drop In (II)
– She Is Loaded – She Is Loaded
Van “The Brondesbury Tapes” (Voiceprint, 2001 / Discipline Global Mobile/Panegyric, 2025)
King Crimsons debuut in 1969 sloeg in als een bom: de bijzondere, nieuwe vormen van progressieve rock die op “In The Court Of The Crimson King” waren te horen, leken haast uit het niets te komen. Uiteraard was dat niet zo. Voorloper Giles, Giles & Fripp bevatte al twee leden van de eerste King Crimson-bezetting, maar op “The Cheerful Insanity Of Giles, Giles And Fripp” was tussen de studenteske malligheid weinig te horen dat klonk als een vroege karmozijnen kiem. Dat trio werd echter al voordat voornoemd debuut in de winkel lag versterkt door multi-instrumentalist/componist Ian McDonald. In zijn slipstream nam hij tekstschrijver Peter Sinfield en voormalig Fairport Convention-zangers Judy Dyble mee. Met McDonald en soms ook met Dyble werden in de loop van 1968 de nodige opnamen gemaakt op een Revox bandrecorder in een tot oefenruimte annex huissstudio omgebouwde kamer aan de Londense Brondesbury Road. Eén opname is bij veel King Crimson-liefhebbers al 50 jaar bekend, want in 1975 belandde de vroege versie van “I Talk To The Wind” op de toen verschenen compilatie ”The Young Persons' Guide To King Crimson”. We kennen het betoverende door McDonald en Sinfield geschreven liedje van het Crimson-debuut met zang van Greg Lake, maar die vroege versie werd gezongen door Judy Dyble. Toen Voiceprint de verzameling Brondesbury-opnamen in 2001 voor het eerst uitbracht, bleek er ook een versie te bestaan met zang van Ian McDonald. Hier is nu een wat verzorgdere heruitgave van verschenen op King Crimsons eigen label. Er blijken meerdere songs die door de compositie, maar ook door de gitaarsolo's van Fripp en zeker ook het kenmerkende drumwerk van Michael Giles embryonale Crimsontrekjes hebben. Sterker nog, naast “I Talk To The Wind” vinden we hier ook een vroege versie van de Fripp-compositie “The Letter”, nog met andere tekst (van Fripp zelf!) en een veel vrolijker klinkend karakter, onder de titel “Why Don't You Just Drop In”. Het is in twee versies op deze CD te vinden. We laten u die met de 'gemeenste' gitaarsolo horen. Opmerkelijk is verder de Beach Boys-achtige zangharmonie is het door bassist Peter Giles (later nog kortstondig bij King Crimson invallend) geschreven “She Is Loaded” dat wel stevig geworteld is in de jaren zestig en dat met zijn humoristische inslag gecombineerd met een lieflijke melodie wel wat heeft van het tongue-in-cheeky materiaal van vroege Mothers Of Invention of Supersister. Overigens is tegelijk met dit album ook “The Cheerful Insanity...” door Discipline Global Mobile/Panegyric heruitgebracht.
Websites:
https://www.dgmlive.com/news/giles-giles-and-fripp-new-editions
https://www.facebook.com/kingcrimsonofficial/
MINI-SPECIAL: JOHN LAWTON
John Cooper Lawton (1946 - 2021) was een Britse rock- en blueszanger, bekend van o.a. Lucifer's Friend, Uriah Heep en, jawel, Les Humphries Singers. Lawton was decenialang actief in de meest uiteenlopende genres, van blues, rock en heavy metal tot prog, populair-klassiek en middle of the road. Zijn stembereik was uitzonderlijk, waarbij hij de hoogste noten niet uit de weg ging, waarbij er altijd een zekere mate van soulvol gevoel hoorbaar was en zijn zang meteen herkenbaar bleef.
Lawton trof vele grote muzikanten op zijn pad en hij voelde zich bevoorrecht dat hij met ze mocht werken. Wij gaan vandaag uit zijn bijzonder grote discografie een vijftal bands onder de loep nemen, waarbij we natuurlijk meer de proggy kant van zijn output kiezen. Lawton begon zijn muzikale carrière begin jaren 60 in het Engelse North Shields bij The Deans. Daarna volgden de bands West One en Stonewall, waarin ook John Miles, Vic Malcolm (die later tot Geordie toetrad) en Paul Thompson (later in Roxy Music) speelden. Na een reeks optredens van Stonewall in de Top Ten Club in Hamburg, besloot Lawton in 1969 in Duitsland te blijven. Zoals gezegd: Lawton heeft met vele bands en projecten gewerkt en we kunnen maar een paar aspecten belichten. We hebben daarbij veel gehad aan de door zijn weduwe samengestelde compilatie “Celebrating The Life Of John Lawton” (eigen beheer, 2023). Die plaat bevat ook de nodige solo-songs, bijzondere live-opamen en zelfs een door hem ingezongen Duits reclameliedje voor een tandpastamerk.
Asterix – Corner Street Girl
Van het album “Asterix” (Decca, 1970)
We beginnen met het Hamburgse Asterix. De in 1970 opgerichte groep wordt door velen beschouwd als een pre-Lucifer's Friend-incarnatie, omdat we hier al diverse latere leden van die groep terugvinden, waaronder Lawton. Nog in het jaar van oprichting verscheen het naar de groep vernoemde enige Asterix-album. We horen hier vooral hardrock die typisch is voor die tijd. Niet echt progressief, maar wel vol van melodie en extra attractief door de sterke vocalen, waarbij Lawton vaak in duet zingt met Toni Cavana, die zich vanuit Indianapolis na een legerdienst in Duitsland ook in Hamburg had gevestigd. Ze zijn ook samen te horen in “Corner Street Girl”.
Lucifer's Friend – Mother
Van het album “...Where The Groupies Killed The Blues” (Vertigo, 1972)
De laatste bezetting van Asterix ging naadloos over in Lucifer's Friend, waarbij alleen Cavana afviel. Met deze legendarische Duitse rockcultband nam hij zeven studioalbums op. Lawton bleef aan tot 1976 om vervolgens in 1981 terug te keren. Een jaar later viel de band echter uiteen om tussen 1994 en '97 met Lawton te herformeren en in 2014 opnieuw. “Black Moon” uit 2019 is het laatste album van Lucifer's Friend. De band wijzigde voor ieder album van stijl. Het naar de groep vernoemde debuutalbum uit 1971 werd beïnvloed door Led Zeppelin en Black Sabbath en bediende daarmee fans van vroege hardrock en heavy metal. Het tweede album “...Where the Groupies Killed The Blues” (1972) daarentegen was zeer experimenteel en progressief en bevatte psychedelische rock met emotioneel doorleefde teksten van John OBrien-Docker. Het is daarmee het meest progressieve Lucifer's Friend-album. Wij selecteerden “Mother”, met virtuoos gespeeld piano-intro én outro.
Websites:
http://www.lucifersfriend.com/
https://www.facebook.com/LucifersFriendOfficial/
Uriah Heep - Sympathy
Van het album “Firefly” (Bronze, 1977)
De reden dat Lawton in 1976 vertrok, was omdat hij in dat jaar de legendarische David Byron verving in Uriah Heep. Hij zong op drie studio-albums: “Firefly” en “Innocent Victim” (beiden uit 1977) plus “Fallen Angel” (1978). Toen in 2013 de huidige Uriah Heep zanger Bernie Shaw een medische ingreep moest ondergaan, viel Lawton tijdelijk in bij een Europese tournee, die ook Nederland aan deed. We gaan luisteren naar het nummer “Sympathy” van “Firefly”. Niet alleen Lawton debuteerde op dit album bij 'The Heep', ook de van zijn werk met David Bowie bekende bassist Trevor Bolder was net toegetreden. Hij volgde de ons niet onbekende John Wetton op.
Websites:
http://www.uriah-heep.com/
https://www.facebook.com/uriahheepofficial
Fast Forward Music Project, The – Set The World On Fire
Van het album “Excalibur” (Edel, 1993)
We gaan nu 16 jaar verder in de tijdlijn met het album “Excalibur” van The Fast Forward Music Project. Dit is een werkstuk uit 1993 van Volker Barber en John Lawton, met bewerkte versies van klassieke stukken van componisten als Grieg, Prokofiev en Wagner, vermengd met rock en ook wat elektronische effecten. Wij kiezen voor het op Dvoraks Negende symfonie gebaseerde “Set The World On Fire”. De veelzijdigheid van John Lawton komt hierbij goed tot uiting.
Intelligent Music Project – Things We Can't Do
Van het album “My Kind O' Lovin': Intelligent Music Project II” (eigen beheer, 2014)
Wij hebben bij Xymphonia in het verleden regelmatig aandacht besteed aan Intelligent Music Project, opgezet door de Bulgaarse zakenman Milen Vrabevski. Hij wist vele internationale muzikanten en zangers te strikken voor de tot nu toe zeven verschenen albums. We noemen Simon Phillips (Toto, Protocol), Joseph Williams (Toto), Ronnie Romero (Rainbow), John Payne (Asia), Carl Sentance (Nazareth), Bobby Rondinelli (Rainbow, Black Sabbath), Todd Sucherman (Styx), Nathan East (Eric Clapton, Toto e.v.a.), Tim Pierce (Joe Cocker, Michael Jackson, Phil Collins e.v.a.) én dus ook John Lawton. Hij droeg bij aan de eerste 2 albums: “Power of Mind” en “My Kind O 'Lovin' “. Wij kiezen in deze uitzending voor “Things We Can't Do” van die tweede plaat. Overigens is op de Facebook-pagina van Intelligent Music Project te zien dat er druk gewerkt wordt aan een achtste deel, waar Phillips onlangs de drumpartijen voor heeft ingespeeld.
Websites:
https://intelligent-music.com/language/en/
https://www.facebook.com/IntelligentMusicProject/
Lawton overleed onverwachts aan een aneurysma (gescheurde slagader) op 29 juni 2021, op 74-jarige leeftijd. Op 19 maart 2022 werd zijn gecremeerde as verstrooid in Kamen Bryag, Bulgarije. Op 1 juli 2022 werd daar ook een monument voor de muzikant onthuld. Lawton had jarenlang op die plek op 1 juli de Uriah Heep-klassieker “July Morning” gezongen.
De nummers die u vanavond hebt gehoord zijn op die van Lucifer's Friend en Uriah Heep na ook te vinden op de genoemde compilatie “Celebrating The Life Of John Lawton” (eigen beheer, 2023).
Website:
http://www.johnlawtonmusic.com/
Phantom Spell – A Distant Shore
– Siren Song
Van “Heather & Hearth” (Wizard Tower Records, 2025)
In september 2022 lieten we u al kennismaken met Phantom Spell: het toen verschenen debuut “Immortal's Requiem” bood een volkomen logisch klinkende mix van klassieke hardrock en metal met volle progressieve rock. Het bleek dat Kyle McNeill, zanger van de Londense band Seven Sisters, hier in z'n eentje verantwoordelijk voor was. Na een EP heeft hij nu met “Heather & Hearth” een tweede volledig album geproduceerd, opnieuw in zijn in het Spaanse Murcia opgetuigde studio. De plaat trapt af met de hophopgalopritmes die we zo goed kennen van menig Iron Maiden-klassieker, maar zijn zanglijnen biedt hij repliek met warme synthriedels die zo van een Eloy-plaat van rond 1980 lijken weggerukt. In rustige passages duikt soms een folky element op, dat een voorbode blijkt op het alleen op de fysieke uitgaven (dus niet op Bandcamp) te vinden slotnummer: een adaptatie van een folktraditional. McNeil is gezegend met een stem die helder, een beetje galmend, ietwat klagerig maar vooral meeslepend klinkt in de twee epische stukken van dik elf minuten minuten en de vier kortere songs.
Websites:
https://phantomspell.bandcamp.com/album/heather-hearth
https://www.facebook.com/phantomspellmusic
NIEUW / ARTPOP / LIVE-TIP
These New Puritans – Waiting
– Crooked Wing
Van “Crooked Wing” (Domino, 2025)
These New Puritans debuteerde al in 2007 en was ten tijde van het derde album “Field Of Reeds” te aanschouwen tijdens het Crossing Border Festival, dat toen vanuit Den Haag was neergestreken in Enschede. De tweelingbroers Jack en George Barnett begonnen met vrij springerige alternative rock, maar al vanaf het tweede album “Hidden” werd een progressieve, arty richting ingeslagen die in De Volkskrant destijds werd geduid als 'meer voor het hoofd dan voor het hart'. Vooral vanaf “Field Of Reeds” dook de omschrijving 'invloeden van het late werk van Talk Talk' regelmatig op in recensies. Na een pauze van 5 jaar is nu het vijfde album “Crooked Wing” verschenen: een idiosyncratisch, vrij ongrijpbaar werkstuk, dat dús lastig te vergelijken is, maar waarvan verwacht kan worden dat het inderdaad de liefhebbers van Talk Talks “Spirit Of Eden” zal aanspreken. De ijle trompetfrasen in “Goodnight” komen bijvoorbeeld dicht in de buurt. Opvallend is de wijze waarop de broers meerdere keren met kerkorgel aan de slag gaan, zonder dat het pompeus wordt: het orgelspel begeleidt in de opener “Waiting” (en de reprise “Return”) de jongenssopraan Alex Miller, wat leidt tot breekbare pracht. In andere songs klinkt voornamelijk de ingehouden, donkere zangstem van Jack Barnett. In “Bells” duikt een minimal music-patroon à la Steve Reich op. De zware electrodreunen in “Wild Fields”, midden op het album, haalt je misschien even uit de dromerig-betoverde staat, maar ook dit is een nummer dat het goed doet met al het licht uit en de volumeknop flink open. Muziek waarmee je je in een andere wereld waant.
Websites:
https://www.thesenewpuritans.com/
https://www.facebook.com/TheseNewPuritans/
HERUITGAVE
Morse, Tim - Shatter
Van "Transformation 20th Anniversary Edition" (Amethyst Empire Productions, 2005 / Cymbalick Music, 2025)
Onlangs lieten we u muziek horen van "Soundtracks", het nieuwe studioalbum van Tim Morse. Toen vertelden we ook dat hij ter gelegenheid van het 20-jarig jubileum van zijn solodebuut "Transformation" een "20th Anniversary Edition" had uitgebracht. De negen geremasterde nummers vulde hij daartoe aan met maar liefst vijftien bonustracks, bestaande uit demoversies, concertopnames, nieuwe songs en een live-cover van Genesis’ "Dance On A Vulcano", die helaas bij de drumbreak (wellicht naar "Los Endos"?) wordt weggedraaid. Deze meer dan een uur durende toegiften zijn echter alleen als Bandcamp-download te verkrijgen. Het oorspronkelijke album werd vergeleken met het heavy progwerk zoals dat in de jaren 90 door o.a. Cairo voor het Magna Carta-label werd gemaakt, Jordan Rudess’ toetsenvirtuositeit en Yes. Dat laatste is, gezien het boek "Yesstories" dat Morse schreef, overigens niet verwonderlijk. Er zijn tevens overeenkomsten waarneembaar met de complexe composities van Spock’s Beard en World Trade. De meest prominente musici die Morse begeleidden waren multi-instrumentalist/producer Mark Dean en zanger Richie Zeller. De stevige, geregeld hyperactieve Amerikaanse progressieve rock klinkt op de nieuwe CD-R goed en helder, hoewel de drums en sommige toetsensounds af en toe ietwat blikkerig overkomen. Van de jubileumeditie van "Transformation" hebben we "Shatter" uitgekozen.
Websites:
https://timmorse.bandcamp.com/
https://timmorse.com/
https://www.facebook.com/timmorsemusic
ACTUEEL / LIVE-TIP
Roolaart, Anton – Mid Summer's Day
Van “Dreamer” (Umbrello Records, 2007)
Deze maand kregen we van Leonardo Pavlovic via zijn MoonJune Records nieuwsbrief het verrassende bericht dat hij de nieuwe CD van multi-instrumentalist/zanger Anton Roolaart gaat uitbrengen. Verrassend omdat MoonJune bekend staat om niet altijd even toegankelijke jazzrock en avantgardistische progressieve muziek. Verrassend ook omdat Roolaart tijdens zijn langdurige verblijf in de Verenigde Staten met "Dreamer" uit 2007 en "The Plight Of Lady Oona" uit 2014, twee symfonische rockplaten uitbracht die, mede door de inbreng van Rave Tesar, toetsenist bij Annie Haslam en Renaissance, en zijn liefde voor bands als Yes, Pink Floyd en Genesis, juist meer onder de traditionele prog vallen. Maar volgens Pavlovic, die Roolaarts vorig jaar trouwens het MoonJune Festival liet openen, zal diens nieuwe album heel anders gaan klinken, iets wat bevestigd wordt door de al vrijgegeven single "Clouds". Hier horen we meer een singer-songwriter aan het werk die, wanneer hij zijn elektrische gitaar in stelling brengt, tevens wat aan het recentere spel van Snowy White doet denken. Roolaarts woont alweer tijden in Amsterdam en treedt ook regelmatig op in den lande. Zo stond hij 11 augustus in 't Oude Pothuys in Utrecht en zal hij op 13 december Teatro Munganga te Amsterdam aandoen voor een concert. Binnenkort hopen we materiaal van "The Plight Of Lady Oona" te kunnen laten horen en later ook van de nog te verschijnen nieuwe plaat, die naar verluidt "The Ballad Of General Jupiter" gaat heten. Voor nu gaan we terug naar het debuut “Dreamer”, waarvan de cover werd ontworpen door Michael Phipps, die we kennen van zijn hoezen voor Advent, Oblivion Sun en Frank Wyatt & Friends. Vierenhalfjaar geleden lieten we u al kennis maken met het nummer "On To The Afterglow" van die plaat, voor vanavond hebben we "Mid Summer's Day" uitgekozen.
Websites:
https://antonroolaart.com/
https://www.facebook.com/antonroolaartmusic/
https://antonroolaart.bandcamp.com/
WERELD VOL MUZIEK
Inoue, Akira - 451F
Van "Rhapsodize" (Sony Music, 2023)
In februari besteedden we aandacht aan "Rhapsodize" van de Japanse toetsenist/zanger Akira Inoue. We hebben we in de loop der tijd al geregeld muziek van hem gedraaid. Meestal kwam die van heruitgaven van zijn werk uit de jaren 80 en 90, waarop hij zich geregeld liet begeleiden door musici als John Giblin, David Rhodes en Alan Murphy, terwijl hij voor "Tokyo Installation" zelfs Bill Bruford wist te strikken. "Rhapsodize", in 2023 als stereo-SACD op de markt gebracht, hadden we over het hoofd gezien, maar is inmiddels ook goed bevonden voor vele luisterbeurten. Door het overlijden van Giblin zijn er nog maar enkele Engelse musici op te horen, zoals David Rhodes en Tessa Niles. Toch klinkt de muziek, op de relaxte, voornamelijk in het Japans gezongen melodieën na, behoorlijk westers. Zo heeft “DIA”, mede door de blazers, een behoorlijke Steely Dan-vibe, terwijl in slotstuk "Who Forget?" wat David Gilmour-trekjes zitten. Die twee stukken waren in februari bij Xymphonia te beluisteren, vanavond gaat de plaat in de herkansing in de vorm van het uiterst ambitieuze, instrumentale "451F", dat bij tijd en wijle wel wat weg heeft van de muziek van het vorige week nog gedraaide Isildurs Bane.
Websites:
https://www.akira-inoue.com
https://www.facebook.com/akirainoue.pabloworkshop
IN MEMORIAM: Yoshihisa Shimizu
Kenso - Fist Of Fury (精武門) - CD 1 - 5:08
Van "Fabulis Mirabilibus De Bombycosi Scriptis" (Nexus, 2002)
In zijn blog "The Battle Of Evermore" berichtte Kenso-leider Yoshihisa Shimizu op 19 augustus dat Kenichi Oguchi plotseling is overleden. Toetsenist Oguchi trad rond 1983 toe tot de Japanse progressieve rockband. De eerste studioplaat waarop hij te horen is, was "Kenso III" uit 1985. De diverse live-DVD's van de band laten zien wat voor virtuoos hij was, zeker in combinatie met zijn mede-keyboardspeler Kenichi Mitsuda. Oguchi was in mei dit jaar nog actief bij de promotie van de archief-DVD "Hitoku-Sei Shinsho" ("Secret Impressions"). Hoewel Shimizu de belangrijkste componist in Kenso is, leverde Oguchi ook materiaal aan. Zo schreef hij het openingsnummer van "Fabulis Mirabilibus De Bombycosi Scriptis" uit 2002, het energieke "Fist Of Fury". Ter nagedachtenis aan hem draaien we nu dat nummer.
Websites:
https://kenso.exblog.jp/
https://kenso1974.jimdofree.com/
https://www.facebook.com/Kenso01/
HERUITGAVE
Giles, Giles & Fripp – I Talk To The Wind (2)
– Why Don't You Just Drop In (II)
– She Is Loaded – She Is Loaded
Van “The Brondesbury Tapes” (Voiceprint, 2001 / Discipline Global Mobile/Panegyric, 2025)
King Crimsons debuut in 1969 sloeg in als een bom: de bijzondere, nieuwe vormen van progressieve rock die op “In The Court Of The Crimson King” waren te horen, leken haast uit het niets te komen. Uiteraard was dat niet zo. Voorloper Giles, Giles & Fripp bevatte al twee leden van de eerste King Crimson-bezetting, maar op “The Cheerful Insanity Of Giles, Giles And Fripp” was tussen de studenteske malligheid weinig te horen dat klonk als een vroege karmozijnen kiem. Dat trio werd echter al voordat voornoemd debuut in de winkel lag versterkt door multi-instrumentalist/componist Ian McDonald. In zijn slipstream nam hij tekstschrijver Peter Sinfield en voormalig Fairport Convention-zangers Judy Dyble mee. Met McDonald en soms ook met Dyble werden in de loop van 1968 de nodige opnamen gemaakt op een Revox bandrecorder in een tot oefenruimte annex huissstudio omgebouwde kamer aan de Londense Brondesbury Road. Eén opname is bij veel King Crimson-liefhebbers al 50 jaar bekend, want in 1975 belandde de vroege versie van “I Talk To The Wind” op de toen verschenen compilatie ”The Young Persons' Guide To King Crimson”. We kennen het betoverende door McDonald en Sinfield geschreven liedje van het Crimson-debuut met zang van Greg Lake, maar die vroege versie werd gezongen door Judy Dyble. Toen Voiceprint de verzameling Brondesbury-opnamen in 2001 voor het eerst uitbracht, bleek er ook een versie te bestaan met zang van Ian McDonald. Hier is nu een wat verzorgdere heruitgave van verschenen op King Crimsons eigen label. Er blijken meerdere songs die door de compositie, maar ook door de gitaarsolo's van Fripp en zeker ook het kenmerkende drumwerk van Michael Giles embryonale Crimsontrekjes hebben. Sterker nog, naast “I Talk To The Wind” vinden we hier ook een vroege versie van de Fripp-compositie “The Letter”, nog met andere tekst (van Fripp zelf!) en een veel vrolijker klinkend karakter, onder de titel “Why Don't You Just Drop In”. Het is in twee versies op deze CD te vinden. We laten u die met de 'gemeenste' gitaarsolo horen. Opmerkelijk is verder de Beach Boys-achtige zangharmonie is het door bassist Peter Giles (later nog kortstondig bij King Crimson invallend) geschreven “She Is Loaded” dat wel stevig geworteld is in de jaren zestig en dat met zijn humoristische inslag gecombineerd met een lieflijke melodie wel wat heeft van het tongue-in-cheeky materiaal van vroege Mothers Of Invention of Supersister. Overigens is tegelijk met dit album ook “The Cheerful Insanity...” door Discipline Global Mobile/Panegyric heruitgebracht.
Websites:
https://www.dgmlive.com/news/giles-giles-and-fripp-new-editions
https://www.facebook.com/kingcrimsonofficial/
MINI-SPECIAL: JOHN LAWTON
John Cooper Lawton (1946 - 2021) was een Britse rock- en blueszanger, bekend van o.a. Lucifer's Friend, Uriah Heep en, jawel, Les Humphries Singers. Lawton was decenialang actief in de meest uiteenlopende genres, van blues, rock en heavy metal tot prog, populair-klassiek en middle of the road. Zijn stembereik was uitzonderlijk, waarbij hij de hoogste noten niet uit de weg ging, waarbij er altijd een zekere mate van soulvol gevoel hoorbaar was en zijn zang meteen herkenbaar bleef.
Lawton trof vele grote muzikanten op zijn pad en hij voelde zich bevoorrecht dat hij met ze mocht werken. Wij gaan vandaag uit zijn bijzonder grote discografie een vijftal bands onder de loep nemen, waarbij we natuurlijk meer de proggy kant van zijn output kiezen. Lawton begon zijn muzikale carrière begin jaren 60 in het Engelse North Shields bij The Deans. Daarna volgden de bands West One en Stonewall, waarin ook John Miles, Vic Malcolm (die later tot Geordie toetrad) en Paul Thompson (later in Roxy Music) speelden. Na een reeks optredens van Stonewall in de Top Ten Club in Hamburg, besloot Lawton in 1969 in Duitsland te blijven. Zoals gezegd: Lawton heeft met vele bands en projecten gewerkt en we kunnen maar een paar aspecten belichten. We hebben daarbij veel gehad aan de door zijn weduwe samengestelde compilatie “Celebrating The Life Of John Lawton” (eigen beheer, 2023). Die plaat bevat ook de nodige solo-songs, bijzondere live-opamen en zelfs een door hem ingezongen Duits reclameliedje voor een tandpastamerk.
Asterix – Corner Street Girl
Van het album “Asterix” (Decca, 1970)
We beginnen met het Hamburgse Asterix. De in 1970 opgerichte groep wordt door velen beschouwd als een pre-Lucifer's Friend-incarnatie, omdat we hier al diverse latere leden van die groep terugvinden, waaronder Lawton. Nog in het jaar van oprichting verscheen het naar de groep vernoemde enige Asterix-album. We horen hier vooral hardrock die typisch is voor die tijd. Niet echt progressief, maar wel vol van melodie en extra attractief door de sterke vocalen, waarbij Lawton vaak in duet zingt met Toni Cavana, die zich vanuit Indianapolis na een legerdienst in Duitsland ook in Hamburg had gevestigd. Ze zijn ook samen te horen in “Corner Street Girl”.
Lucifer's Friend – Mother
Van het album “...Where The Groupies Killed The Blues” (Vertigo, 1972)
De laatste bezetting van Asterix ging naadloos over in Lucifer's Friend, waarbij alleen Cavana afviel. Met deze legendarische Duitse rockcultband nam hij zeven studioalbums op. Lawton bleef aan tot 1976 om vervolgens in 1981 terug te keren. Een jaar later viel de band echter uiteen om tussen 1994 en '97 met Lawton te herformeren en in 2014 opnieuw. “Black Moon” uit 2019 is het laatste album van Lucifer's Friend. De band wijzigde voor ieder album van stijl. Het naar de groep vernoemde debuutalbum uit 1971 werd beïnvloed door Led Zeppelin en Black Sabbath en bediende daarmee fans van vroege hardrock en heavy metal. Het tweede album “...Where the Groupies Killed The Blues” (1972) daarentegen was zeer experimenteel en progressief en bevatte psychedelische rock met emotioneel doorleefde teksten van John OBrien-Docker. Het is daarmee het meest progressieve Lucifer's Friend-album. Wij selecteerden “Mother”, met virtuoos gespeeld piano-intro én outro.
Websites:
http://www.lucifersfriend.com/
https://www.facebook.com/LucifersFriendOfficial/
Uriah Heep - Sympathy
Van het album “Firefly” (Bronze, 1977)
De reden dat Lawton in 1976 vertrok, was omdat hij in dat jaar de legendarische David Byron verving in Uriah Heep. Hij zong op drie studio-albums: “Firefly” en “Innocent Victim” (beiden uit 1977) plus “Fallen Angel” (1978). Toen in 2013 de huidige Uriah Heep zanger Bernie Shaw een medische ingreep moest ondergaan, viel Lawton tijdelijk in bij een Europese tournee, die ook Nederland aan deed. We gaan luisteren naar het nummer “Sympathy” van “Firefly”. Niet alleen Lawton debuteerde op dit album bij 'The Heep', ook de van zijn werk met David Bowie bekende bassist Trevor Bolder was net toegetreden. Hij volgde de ons niet onbekende John Wetton op.
Websites:
http://www.uriah-heep.com/
https://www.facebook.com/uriahheepofficial
Fast Forward Music Project, The – Set The World On Fire
Van het album “Excalibur” (Edel, 1993)
We gaan nu 16 jaar verder in de tijdlijn met het album “Excalibur” van The Fast Forward Music Project. Dit is een werkstuk uit 1993 van Volker Barber en John Lawton, met bewerkte versies van klassieke stukken van componisten als Grieg, Prokofiev en Wagner, vermengd met rock en ook wat elektronische effecten. Wij kiezen voor het op Dvoraks Negende symfonie gebaseerde “Set The World On Fire”. De veelzijdigheid van John Lawton komt hierbij goed tot uiting.
Intelligent Music Project – Things We Can't Do
Van het album “My Kind O' Lovin': Intelligent Music Project II” (eigen beheer, 2014)
Wij hebben bij Xymphonia in het verleden regelmatig aandacht besteed aan Intelligent Music Project, opgezet door de Bulgaarse zakenman Milen Vrabevski. Hij wist vele internationale muzikanten en zangers te strikken voor de tot nu toe zeven verschenen albums. We noemen Simon Phillips (Toto, Protocol), Joseph Williams (Toto), Ronnie Romero (Rainbow), John Payne (Asia), Carl Sentance (Nazareth), Bobby Rondinelli (Rainbow, Black Sabbath), Todd Sucherman (Styx), Nathan East (Eric Clapton, Toto e.v.a.), Tim Pierce (Joe Cocker, Michael Jackson, Phil Collins e.v.a.) én dus ook John Lawton. Hij droeg bij aan de eerste 2 albums: “Power of Mind” en “My Kind O 'Lovin' “. Wij kiezen in deze uitzending voor “Things We Can't Do” van die tweede plaat. Overigens is op de Facebook-pagina van Intelligent Music Project te zien dat er druk gewerkt wordt aan een achtste deel, waar Phillips onlangs de drumpartijen voor heeft ingespeeld.
Websites:
https://intelligent-music.com/language/en/
https://www.facebook.com/IntelligentMusicProject/
Lawton overleed onverwachts aan een aneurysma (gescheurde slagader) op 29 juni 2021, op 74-jarige leeftijd. Op 19 maart 2022 werd zijn gecremeerde as verstrooid in Kamen Bryag, Bulgarije. Op 1 juli 2022 werd daar ook een monument voor de muzikant onthuld. Lawton had jarenlang op die plek op 1 juli de Uriah Heep-klassieker “July Morning” gezongen.
De nummers die u vanavond hebt gehoord zijn op die van Lucifer's Friend en Uriah Heep na ook te vinden op de genoemde compilatie “Celebrating The Life Of John Lawton” (eigen beheer, 2023).
Website:
http://www.johnlawtonmusic.com/