Sunday 9 November 2025 Show No. 1685
NIEUW / LIVE-TIP
Leap Day – VOID (Voices Over Infinite Disputes)
– Wrinkles
Van het album “When Gravity Wins” (Oskar, 2025)
Afgelopen weekend vond de laatste door Leap Day georganiseerde editie van het Northern Prog Festival plaats. Het goede nieuws op die dag was, dat er een doorstart komt op een nieuwe locatie in Leeuwarden, met een nieuwe organisatie. En die vroeg de oprichtende band vervolgens meteen om volgend jaar op 31 oktober als hoofdact te fungeren! Op het laatste eigen feestje presenteerde Leap Day het nieuwe album “When Gravity Wins”. We waren toch best wel tevreden met voorganger “Treehouse”, maar de band is er nu in geslaagd om er méér dan een tandje bij te zetten. Een van de oorzaken is, dat er eindelijk een zanger gevonden is, in de persoon van Roelof Beeftink, die naadloos bij het bandgevoel aansluit en ook nog eens in het bezit is van een dijk van een stem. Het album opent gelijk in een hoge versnelling met “VOID (Voices Over Infinite Disputes)” waarin nieuweling Beeftink een stevig rauw stemgeluid laat horen, passend bij het puntige spel van de bandleden in een compositie die klinkt als een kruising van Saga, Dream Theater en Spock’s Beard. Maar laat dit je niet op het verkeerde been zetten, want dit nummer is toch een buitenbeentje op een album dat verder in het teken staat van symfonische prog, waarbij het duo-toetsenspel van Gert van Engelenburg en Derk Evert Waalkens weer één van de grote krachten is naast het fijne gitaarspel van Eddie Mulder. De prettige zangstem van Beeftink heeft een rauw randje dat goed past bij de soms flamboyante instrumentatie.Wederom grossiert Leap Day in melodieus samenspel tussen toetsen en gitaar, met het naar een episch slot opbouwende “Wrinkles” als goed voorbeeld. Een gedegen basis wordt wederom neergelegd door bassist Harry Scholing en drummer Koen Roozen, waarbij de heerlijk prominent klinkende partijen van Scholing regelmatig gespeeld worden op diens favoriete instrument: de fretloze bas. Een aantal van eerder Leap Day-plaatwerk bekende namen levert opnieuw bijdragen aan composities en teksten, waaronder onze trouwste luisteraar Noud Willemse. Het album eindigt met de lange epic “Pride Before The Fall”, dat met ruim 22 minuten een van de langste composities van de band is. We hebben vanavond gekozen voor twee van de nummers die we net aanhaalden: albumopener “VOID” en “Wrinkles”.
Websites:
http://www.leapday.nl/
https://leapday.bandcamp.com/album/when-gravity-wins
https://www.facebook.com/leapdayprogrock .
NIEUW / ARCHIEFUITGAVE
Ekseption – From Ekseption
Van de box “Planet Ekseption: The Complete Album Collection” (Universal, 2025), oorspronkelijk van de LP “Bingo!” (Philips, 1974)
Nadat Universal eerder al boxen met het gehele dan wel een groot deel van de oeuvres van Kayak en Earth & Fire had uitgebracht, is nu Ekseption aan de beurt. De groep rond toetsenist Rick van der Linden en trompettist Rein van den Broek is waarschijnlijk de eerste Nederlandse band die zich bezig hield met symfonische rock. En dat in eerste instantie door rock-arrangementen te maken van beroemde klassieke werken. Van der Linden en Van den Broek werden na het bezoeken van een concert van Keith Emersons The Nice in 1968 op het idee gebracht en bereidden vervolgens met hun 'jazz- en beatformatie' een concert met het Noordhollands Philharmonisch Orkest voor. Maar dat ging niet door wegens verzet van orkestleden die rockmuziek maar verwerpelijk vonden. Philips-producer Tony Vos stimuleerde Ekseption om het idee dóór te zetten, wat tot de internationale hit “The Fifth” leidde. En zo volgde een stroom aan vergelijkbare singles en het succesvolle titelloze debuutalbum in 1969. In Nederland was er wel commercieel succes maar critici haalden er hun neus op voor: klassiek en pop konden niet samengaan, vonden ze. Vooral in Duitsland en Zweden was het persklimaat anders en werden tevens het langst grote successen geboekt. Vanaf het tweede album werden ook eigen composities toegevoegd en er kwamen ook al snel wrijvingen, met veel bezettingswisselingen tot gevolg. Van der Linden gedroeg zich blijkbaar zo eigengereid dat hij in 1974 uit zijn eigen band werd gezet! Terwijl hij revanche nam met Trace, nam Hans Jansen zijn plaats in. Er volgden twee albums die op deze boxset hun CD-première beleven: “Bingo!” (1974) en “Mindmirror” (1975). Intussen waren jazzrock en funk populaire genres geworden en Jansen, die anders dan de klassiek opgeleide Van der Linden duidelijk meer swing en groove in zijn spel had, zorgde er mede voor dat deze albums een opmerkelijk ander geluid laten horen. Nauwelijks klassieke adaptaties, in ruil voor invloeden uit genoemde genres. En het resultaat klinkt verrassend fris en vaak geslaagd. De producties hebben daarbij een lekker bijpassend 'live'-gevoel. “Bingo!” bevat de meeste jazzrocktrekjes, “”Mindmirror” gaat meer richting funk, met o.a. een lange bewerking van de Average White Band-hit “Pick Up The Pieces”. Succes bleef uit en de platenmaatschappij, Philips dus, bracht vervolgens bizar genoeg een Ekseption-plaat op de markt onder de titel “Back To The Classics”, ingespeeld door sessiekrachten die niets met Ekseption te maken hadden, maar het is wel veilig volgens het oorspronkelijke bandconcept. Jansen, Van den Broek en co. waren intussen overgestapt naar Ariola om daar het funky jazzrockconcept verder uit te diepen onder de naam Spin. Maar in 1978 vond een reünie van de oorspronkelijke bezetting plaatst met “Ekseption 78”, dat eindelijk weer redelijk succesvol was. Met grote tussenpozen volgden nog een aantal hergroeperingen. “Ekseption '89” is de laatste die bij een grote platenmaatschappij verscheen, Ariola, maar is door Universal gelicenceerd om aan deze box te kunnen toevoegen. Ook is een extra schijf aanwezig met singles, b-kanten én zeldzaamheden, zoals opnamen uit 1966, vóór de symfonische rocktijd dus. Alles bij elkaar vormt dat een 13 schijven tellend handzaam boxje, met daarbij een boekje met bondige bio van de hand van Robert Haagsma. Ook de tracklisting is hier per album opgenomen, maar zonder de bezettingen. Daarvoor kun je in een groot aantal gevallen met een vergrootglas de mini-LP-hoesjes raadplegen, maar op enkele hoesjes staat die info niet. Dit gezien het aantal schijven prettig geprijsde kleinood is dit evenwel toch een aanrader, omdat we vooral door het niet eerder op CD uitgebrachte materiaal onvermoede kanten van deze Nederpophistorisch gezien belangrijke band te horen krijgen. We bewijzen dat met het selecteren van het negen minuten lange openingsstuk “From Ekseption” het eerste Van der Linden-loze album “Bingo!”.
Websites:
http://www.ekseption.eu/
https://www.facebook.com/p/Ekseption-100063478631032/
https://en.wikipedia.org/wiki/Ekseption .
NIEUW
Forty-Forty - Symphonic Journey
Van "Sixty-Five" (eigen beheer, 2025)
Leeftijdgenoten Eric Schulp (toetsen) en Mark Vermin (gitaren) kennen elkaar al 55 jaar. Hoewel ze daarvoor in bandjes zoals EYE speelden, besloten ze pas op hun veertigste een plaat op te nemen met de door hun geliefde muziek: in de jaren zeventig gewortelde symfonische rock. Ze noemden hun project en de in 2000 in eigen beheer uitgebrachte debuut-cd "Forty-Forty" (of "4T-4T"). De twee kregen de smaak te pakken en gingen voorts met gastmuzikanten werken, waaronder EYE-drummer Ronald van der Zant. Inmiddels zijn ze bij album nummer 5, "Sixty-Five" aanbeland, een wederom in hun thuisstudio opgenomen authentieke progressieve rockplaat. Het knappe van deze een klein uur durende nostalgische trip is dat er zelden overduidelijk muzikale ideeën gekopieerd worden van hun grote voorbeelden. Zo bevat "Steve’s Shadow Part 2" weliswaar een opbouw en instrumentkeuze die refereert aan Steve Hacketts epos "Shadow Of The Hierophant", de melodieën lijken eerder een spiegeling van het origineel. Daarnaast zitten er in het complexe, 11 minuten lange sluitstuk "Symphonic Journey" verwijzingen naar Yes, maar sluiten die statige pianoaanslagen, typische kerkorgelbreaks en Wakemaneske Moog-solo’s eenvoudigweg perfect aan bij het eigen brouwsel. "Sixty-Five" kent een goeddeels instrumentale, naar Finch neigende flow, die drie keer wordt onderbroken door songs, voorgedragen door evenzo vele zangeressen. Daarvan heeft het relaxte "Eternal Friendship" door de smeuïge saxofoonbijdragen een jazzy/bluesy tintje. De orkestraties uit de keyboards klinken, op wat dun overkomende pianopartijen na, behoorlijk natuurgetrouw, het orgel gromt naar behoren en het gitaarwerk is afwisselend melodieus slepend en robuust riffend. Het drumspel is gevarieerd, terwijl de synthesizerbassen geregeld flink brommen. Het album is gratis te beluisteren via diverse streaming-kanalen, hoewel er ook enkele CD-R's beschikbaar zijn. Van "Sixty-Five" hoort u nu het imposante slotstuk "Symphonic Journey".
Websites:
https://forty-forty.nl/
https://www.facebook.com/fortyfortymusic# .
NIEUW
Lunatic Soul – Monsters
– The Prophecy
Van het album “The World Under Unsun” (Kscope, 2025)
Lunatic Soul, het eigen project van Riverside-componist en -zanger/bassist Mariusz Duda, keert terug met het achtste studioalbum "The World Under Unsun". Het album markeert het laatste hoofdstuk van een doorlopend verhaal dat met het Lunatic Soul-debuut werd begonnen, getiteld "The Circle Of Life And Death", waarin een eenzame kunstenaar reist tussen leven en dood. De muziek is moeilijk te categoriseren en draait om ambiance, atmosfeer, abstractie en ambivalentie. De Pool is erin geslaagd om op het album in elke compositie een perfecte balans aan te brengen. Er zijn erg mooie en sprankelende vocale bijdragen, zeer fraaie instrumentale partijen, soundscapes, toetsenpartijen, veelzijdige percussie – je valt als luisteraar van verrassing in verrassing. Niet om te imponeren, maar steeds passend binnen de flow van het album. Zoals altijd doet Duda bij Lunatic Soul heel veel zelf. Hij is verantwoordelijk voor de lead- en achtergrondzang, piano en andere keyboards, akoestische gitaar, bas, piccolobas en percussie. Hij wordt bijgestaan door de o.a. van de metalband Behemoth gekende drummer Wawrzyniec Dramowicz; daarnaast zijn er bijdragen van saxofonist Marcin Odyniec en gitarist/soundscape-maker Mateusz Owczarek. Wat opvalt is dat de muziek op "The World Under Unsun" op momenten dicht tegen die van (de rustige kant van) Riverside aanschurkt. Nooit eerder lagen Lunatic Soul en Riverside muzikaal zo dicht bij elkaar als hier. We gaan luisteren naar het rauwe nummer "Monsters", vol vurige baspartijen en fantastische zang, gevolgd door het puur klinkende "The Prophecy".
Websites:
https://lunaticsoul.com
https://www.facebook.com/lunaticsoulband
https://bandcamp.com/discover/lunatic-soul.
(OP)NIEUW
Zen Orchestra - Billionaires
Van "Zen Orchestra" (Sound Stuff Records, 2025)
Opnieuw aandacht voor het eind september verschenen titelloze debuut van Zen Orchestra. Zanger Mark Barrett en toetsenman Steve Smith hadden samen met de in 2023 overleden bassist Stewart Mi(l)lner individueel of gezamenlijk al een heel traject achter zich voordat ze midden jaren 90 Zen Orchestra oprichtten. Zo speelden ze in de Britse neoprogbands Storyteller, Axis, Alaska en Nexus. Uit Nexus ontstond voorts Walking On Ice (met Andy Faulkner van Twelfth Night), dat net als genoemde groepen acteerde in het live- en bootlegcircuit, resulterend in onder meer de cassette "Christmas 1990 Live". Toen Cyclops in 1994 de CD "No Margin For Error" uitbracht hadden Barrett en Smith die groep echter al verlaten. Ook de totstandkoming van Zen Orchestra’s op 20 september uitgebrachte titelloze debuut liep niet van een leien dakje, al is daar tijdens de 52 minuten speeltijd weinig van te merken. In tegenstelling tot wat de bandnaam suggereert produceert de vijfmansformatie namelijk superenergieke, compromisloze neoprog met stadionrocktrekjes. Barrett zingt met een gepassioneerde, soms bijtende stem diepgravende teksten over de moderne maatschappij, jeugdherinneringen en relatieproblemen. De sterke samenzang in de refreinen zitten daarbij in dezelfde categorie als die van, bijvoorbeeld, World Trade en Yes. In de symfonische instrumentatie vallen naast snerpende synthesizersolo’s en slepende gitaarpartijen vooral de sprankelende pianoaanslagen op. Op het eerste gehoor komt het geheel behoorlijk duizelingwekkend over, maar bij gedetailleerde beluistering blijken diverse introspectieve momenten voor een goede balans te zorgen. Zo zorgen in het complexe "Faces" gastmusici op fretloze bas en akoestische gitaren voor extra subtiliteiten. Dat bijna tien minuten durende stuk lieten we u eind september horen. Dit keer aandacht voor het voortjagende "Billionaires".
Websites:
https://www.zenorchestra.com/
https://www.facebook.com/zenorchestra .
ARTIEST VAN DE MAAND
Latimer, Andrew – Drafted
Van “War Stories” (eigen beheer via Bandcamp, 2025)
Dat we bij Xymphonia groot fan zijn van Camel en het werk van Andrew Latimer is geen geheim. Daarom zetten we de man, die ondanks veel problemen met zijn gezondheid inmiddels 76 jaar is, in november in de spotlights. Geen Album van de Maand dus, maar een Artiest van de Maand! In 1971 formeerde hij met Pete Bardens, Andy Ward en Doug Ferguson de band Camel. Vanaf 1981 was hij als enige over van die bezetting en bestierde hij almaar wisselende bezettingen van “The Mighty Beast”. Helaas kon in 2023 de beoogde come-back tour geen doorgang vinden en werd het stil rond de gitarist/zanger/componist. Maar afgelopen augustus kwam er, zeer verrassend, een teken van leven en verscheen er ineens een ‘nieuw’ nummer van Latimer op Bandcamp. Schijnbaar heeft de Camel-frontman dit platform ontdekt en besloten om in de archieven te duiken en bijna wekelijks wel wat met het grote publiek te delen. Het zijn veelal werkversies en jams, maar ook complete suites. Soms zijn het ideeën die voor Camel bedoeld waren, maar er zit ook muziek bij die hij voor de lol met bevriende muzikanten heeft opgenomen. Het is niet duidelijk waarom er opeens zo’n overvloed aan materiaal wordt vrijgegeven. Zoals bijvoorbeeld een erg mooie akoestische versie van “Drafted” met cellist Barry Phillips. En wat dacht je van “Second Chance”: een niet gebruikt nummer voor “Harbour Of Tears”, waarvan we ons afvragen waarom het niet is gebruikt!
Begin oktober verscheen er een heuse suite van bijna 50 minuten genaamd “War Stories”. Het is een stemmig muziekstuk samengesteld uit 14 delen waarvan het merendeel door Latimer is ingespeeld, maar ook met de muzikanten waarmee hij de laatste decennia in Camel heeft gespeeld. Een van de nummers stamt nog uit de periode dat de 10 jaar geleden overleden Guy LeBlanc Camels toetsenist was. Tevens is het ook los verkrijgbare, met Peter Jones geschreven “In The Dark” aan deze suite toegevoegd. Jones zingt dit ook, alsmede de emotionele afsluiter “Going Home”, met een zinderende gitaarsolo van Latimer en pianospel van LeBlanc. Dit is echt een van de hoogtepunten van het album. Hoewel het om demomateriaal gaat, word je gelijk meegevoerd in de van de Camel-frontman bekende melancholische schrijfstijl. De nadruk ligt op stemmig toetsenwerk met veel piano, orkestratie en zelfs koorzang, waar regelmatig dat zo karakteristieke en pakkende gitaarspel doorheen is verweven. Denk hierbij aan de rustige momenten van bijvoorbeeld “Harbour Of Tears”. De suite is momenteel alleen digitaal via Bandcamp te downloaden (hoewel het ook al door iemand op YouTube is gezet).
Overigens: oplettende fans hadden wellicht al in de gaten dat ook Colin Bass sinds enige tijd actief is op Bandcamp en ook hij heeft recent nieuwe muziek beschikbaar gemaakt. En je raadt het al: jawel, het is eigenlijk Camel-muziek, waaronder een bijzondere compilatie van jams die de band deed om tijdens tournee-repetities even de teugels te laten vieren.
Vanavond hebben we gekozen voor het genoemde “Drafted”, oorspronkelijk van het Camel-album “Nude”, hier in een bijzondere versie met cellist Barry Phillips.
Websites:
BANDCAMP
FACEBOOK GROEP
BANDCAMP COLIN BASS.
NIEUW / LIVE-TIP
Gazpacho – Sky King
– Ceres
Van het album “Magic 8-Ball” (Kscope, 2025)
Op 31 oktober verscheen van Gazpacho, na een pauze van vijf jaar, “Magic 8-Ball”. Dit 12de studioalbum van de Noorse band gaat over iemand die alles op het spel zet, in de overtuiging dat uiteindelijk iedereen zijn kans krijgt en dat het universum eerlijk is als je maar lang genoeg wacht. Maar de kans komt nooit: hij verliest alles en komt tot de conclusie dat hij niet het noodlot de schuld kan geven, maar alleen zichzelf. Het waren zijn eigen keuzes; wat hem overkomen is, is zijn verantwoordelijkheid, zijn idee. Het is bedoeld als metafoor voor de mensheid. We zijn niet rationeler geworden, we hebben gewoon nieuwe dingen gevonden om in te geloven en een nieuwe magische realiteit gebouwd (met bijv. aandelen of crypto) ter vervanging van wat we hebben afgebroken. Muzikaal volgt het album de lijn van wat we van Gazpacho kennen: de muziek is sfeervol, gelaagd en emotioneel. Wel zijn de Noren meer gefocust dan voorheen. onnodige ballast is weggesneden. De herkenbaarheid zit 'm daarnaast in het karakteristieke stemgeluid Jan Henrik Ohme. Een stem waar je van houdt of niet; een middenweg is er bijna niet. Voor de albummix werd Thomas Juth aangezocht, die zijn kunde eerder leende aan A-ha, Elton John, Paul McCartney, Cat Stevens en vele anderen. Op 7 februari is Gazpacho een van de optredende bands tijdens het tweede Midwinter Prog Festival in TivoliVredenburg, Utrecht.
Websites:
http://gazpachoworld.com/
https://www.facebook.com/Gazpacho.Official.BandPage .
IN HET NIEUWS
Smalltape - Mirror
Van "The Ocean" (eigen beheer, 2017)
In 2021 maakte voor het eerst kennis met de muziek van Smalltape, een Duits project rond drummer, multi-instrumentalist en sounddesigner Philipp Nespital, via het indrukwekkende "The Hungry Heart". De muziek op dat album klinkt prachtig, is uitermate doordacht gecomponeerd en gearrangeerd door Nespital en ondanks dat de vergelijking met het solowerk van Steven Wilson soms voor de hand ligt (de geluidsmuren die opgebouwd worden, de jazzy interludes) is wat hij laat op horen op "The Hungry Heart" uitermate indrukwekkend te noemen. Helemaal als je bedenkt dat Nespital voor een groot deel alles zelf inspeelt en alleen de klassieke strijk- en blaasinstrumenten en wat baspartijen aan anderen overlaat. Maar dat alles kwam niet zomaar uit de lucht vallen, want het eerste Smalltape-album "Circles" stamt al uit 2011 en werd zes jaar later gevolgd door "The Ocean". Daar waar het debuut wel heel erg sterk leunt op de sound van Porcupine Tree ten tijde van “Stupid Dream” en “Lightbulb Sun”, is "The Ocean" een grote stap voorwaarts. Op dit conceptalbum over een persoonlijke zoektocht naar identiteit gebruikt Nespital de oceaan als een metafoor voor wat zich in en om het persoonlijke bewustzijn allemaal kan afspelen. De muziek is bij vlagen intens en donker maar op andere momenten ook weer uitermate introspectief, wat gezien het onderwerp niet zo gek is. Ook nu weer speelt Nespital bijna alle instrumenten zelf, met wat gastrollen voor bas, saxofoon en een heus strijkkwartet. Hij is zelf een meer dan uitstekende drummer, én – misschien nog wel opvallender - een uitmuntend pianist. In die laatste hoedanigheid weeft hij een rode muzikale draad door het album. "The Ocean" lijkt in eerste instantie een wat moeilijk toegankelijk album maar na een paar luisterbeurten vallen de puzzelstukjes langzaam op hun plaats en is de ruim 70 minuten durende luistertrip om voordat je er erg in hebt. Afgelopen week verscheen het nieuwe album van Smalltape, getiteld "Tangram", waar we binnenkort zeker muziek van voorbij zullen laten komen in Xymphonia, maar vanavond eerst dus nog iets van zijn tweede album: “Mirror”, de meest melodieuze song van “The Ocean”.
Websites:
http://smalltape.net
https://smalltape.bandcamp.com/
https://www.facebook.com/smalltape .
IN MEMORIAM: Klaus Doldinger (1936 - 2025)
Passport - Looking Thru
Van "Looking Thru" (Atlantic, 1973), tevens onderdeel van de box “Original Album Series” (Atlantic, 2011)
Op 16 oktober jl. overleed de Duitse saxofonist, toetsenist en componist Klaus Doldinger op 89-jarige leeftijd. Al in de jaren vijftig begon zijn carrière als jazzmuzikant en in die hoedanigheid bleef hij zijn leven lang actief. Grotere bekendheid verwierf hij in de jaren zeventig evenwel met zijn fusionband Passport en in de jaren daarna als componist van muziek voor film en TV. De begintune van één van de langstlopende TV-series in Duitsland, Tatort, is van zijn hand, alsmede de muziek voor de films Das Boot (1981) en The Neverending Story (1984). "Bastian's Happy Flight" uit laatstgenoemde film werd jarenlang door Wim van Putten gebruikt als begintune van zijn LP/CD show op Hilversum 3. Maar Doldinger zou voornamelijk toch altijd jazzmuzikant blijven, waarbij er vanaf begin jaren 70 ook een duidelijke progressieve invloed in zijn muziek kroop. Vanaf het album “Looking Thru” doken meer synths op in de muziek van zijn band Passport. Die bespeelde hij overigens grotendeels zelf, waarbij hij de elektrische piano en orgelpartijen aan toetsenist Kristian Schultze overliet. Heel opvallend is het gebruik van de Mellotron in combinatie met een phaser-effect, waardoor de muziek soms zelfs een licht spacy tintje kreeg. De ferme drumstijl van Curt Cress en soepele basspel van Wolfgang Schmid voegen daar nog een dosis funk aan toe. De albums “Looking Thru” (1973), “Cross-Collateral” (1974) en “Infinity Machine” (1976) zijn dan ook voor de jazzrock- en fusionliefhebbers zeker interessant. Ze zijn allemaal los op CD verschenen en ook te vinden in de schappelijk geprijsde box “Original Album Series”. Als klein eerbetoon aan Doldinger draaien we vanavond het titelstuk van het album "Looking Thru".
Websites:
https://www.passportjazz.com/
https://klausdoldinger.de/
https://www.facebook.com/klausdoldingerofficial/.
NIEUW / LIVE-TIP
Hausswolff, Anna & Maria von – Unconditional Love
Van “Iconoclasts” (Year0001, 2025)
Via Facebook werd ons afgelopen week door een vaste luisteraar gevraagd of we ook aandacht gaan besteden aan de nieuwe Anna von Hausswolff. Een blik in ons archief leert dat we dit nog nooit gedaan hebben, terwijl het debuut van deze Zweedse toch al 15 jaar geleden verscheen. Hoewel de eigenzinnige muziek van haar, als die al te classificeren is, eerder in het hokje 'gothic' is te plaatsen, weten we dat er onder symfomanen ook de nodige liefhebbers zijn. Die raakten wellicht geïnteresseerd doordat het voornaamste instrument van Von Hausswolff het machtige kerkorgel is. De statige sfeer van haar composities, met veel ruimte voor hypnotiserend werkende herhaling, gecombineerd met haar indringende, wat klagend klinkende zang, geeft een deel van haar output een aan Dead Can Dance herinnerende lading. Op haar zojuist verschenen zevende album “Iconoclasts” doemt die vergelijking nog het meest op in “The Whole Woman”, waarin de diepe stem van Iggy Pop dan de Brendan Perry-rol vervult, zij het met flink veel meer vibrato dan de Dead Can Dance-helft. Ongeveer een derde van de songs ontbeert een ritmische basis en krijgt mede door de weldadige galm (maar liefst drie kerken dienden als opnamelocaties) een sacrale sfeer. Ook het strijkersensemble, de saxofoon en klarinet die in een deel van de stukken worden aangewend, baden in een ruime akoestiek. Uiterst ritmisch, met fors percussieve drums, is daarintegen “Stardust”.Wij kiezen echter vanavond voor het met zus Maria von Hausswolff gezongen “Unconditional Love”, dat in alle statigheid en door de herhaling een even hypnotiserend als kalmerend effect heeft, mede door de lange, berustende fade-out. Op 23 januari treedt de Zweedse op in Paradiso Amsterdam, op 4 februari is ze nog redelijk in de buurt, in Gebäude 9 in Keulen, te aanschouwen.
Websites:
https://annavonhausswolff.com/
https://annavonhausswolff.bandcamp.com/album/iconoclasts
https://www.facebook.com/annavonhausswolff/.