Sunday 30 November 2025 Show No. 1688
NIEUW / LIVE-TIP
Cunningham, Madison – Invisible Chalk
– Skeletree
Van “Ace” (Verve Forecast, 2025)
Vorige week lieten we de naam Madison Cunningham al even vallen. Ze zong mee in een nummer op het verse Midlake-album “A Bridge To Far”. We kunnen ons niet herinneren dat we haar eerder hadden gehoord voordat ze met Andrew Bird vorig jaar het complete album “Buckingham Nicks” coverde. Nou, na beluistering van het nu verschenen “Ace” komen we tot de conclusie dat we wel wat hebben in te halen. “Ace” is al haar derde album voor Verve Forecast; met voorganger “Revealer” sleepte ze zelfs een Grammy in de wacht. De Californische debuteerde al op 18-jarige leeftijd met het in eigen beheer uitgebrachte “Authenticity”. Authenticiteit heeft ze absoluut, al valt vooral de invloed van Joni Mitchell op in haar melodievoeringen en fraseringen. Je kunt mindere voorbeelden hebben, zeker als je zelf duidelijk over grote songschrijftalenten beschikt. De songs op “Ace” zijn uitermate verzorgd en kleurrijk gearrangeerd. Er gebeurt vaak erg veel tegelijk. Hé, dat doet denk aan wat we vorige week over Midlake vertelden. Niet zo gek, want ook hier is het Jesse Chandler die zijn regiment fluiten, klarinetten, piano's en wat dies meer zij meeneemt. Hij is zeker niet de enige die voor veel verfraaiing zorgt: zo zijn er bijdragen op Mellotron, celesta en piano van Philip Krohnengold. Cunningham produceerde dit alles in samenwerking met Robbie Lackritz, die eerder werk van al even talentvolle progressieve singer-songwriters Feist en The Weather Station overzag. Ze komt nog in de buurt ook, begin volgend jaar. Op 28 februari speelt Madison Cunningham in de chique concertzaal Amare in Den Haag. Vier dagen eerder is ze in de niet minder fraaie Kulturkirche in Keulen te aanschouwen. We gaan luisteren naar “Skeletree” dat de Joni Mitchell-invloeden goed laat horen, maar eerst “Invisible Chalk” dat net als vooral het eindstuk van “Skeletree” de bijdragen van Chandler in de schijnwerpers zet én, niet onbelangrijk: Krohnengolds Mellotron.
Websites:
https://www.madisoncunningham.com/
https://www.facebook.com/madisoncunninghammusic/.
NIEUW
Lunar Clock - The Dreamer
Van "Lunar Clock II" (eigen beheer, 5 december 2025)
In 2020 debuteerde Lunar Clock met het ambitieuze "The Scream Of Nature: Music Inspired By The Works Of Edvard Munch". De groep rondom zanger/toetsenman Robin Boer kom 5 december aanstaande met opvolger "Lunar Clock II". Door de absentie van gitarist Shardan Stream is de artrockband hierop geëvolueerd tot een keyboardtrio, aangezien ook bassist Achille Regazzoni en drummer Karsten van Straten toetsenbijdragen leveren. Daarnaast is "Lunar Clock II", in tegenstelling tot de eersteling, geen conceptplaat maar een rond filosofische thema’s als dualiteit, bewustzijn en observatie/interpretatie gegroepeerde CD. Daarbij is de lengte van de nummers, met zes van de acht tracks boven de zeven minuten, flink opgeschroefd. Toch is de cinematografische groepssound, ondanks het nagenoeg ontbreken van gitaarspel, herkenbaar, mede versterkt door verstopte muzikale en tekstuele echo’s van het debuut. Gebleven zijn ook de bedwelmende en melancholieke, ietwat aan Kayak schatplichtige zangpartijen, waaraan Van Straten geregeld fraaie achtergrondvocalen en contramelodieën toevoegt. De veelal dromerige, vertrouwd klinkende toetsensolo’s, die in "Where The Birds Hide" Tony Banks’ stijl in herinnering brengen, worden verder afgewisseld met tintelende elektrische pianofragmenten en vernieuwende, soms freakerig voortgebrachte keyboardsounds. Regazzoni valt verder op door zijn veelzijdige en, in "The Dreamer", ronduit groovy baswerk en 12-snarige gitaartokkels in "Life Through Corridors".
Het thema dualisme wordt trouwens versterkt door de twee verschillende hoezen waarin de CD leverbaar is, terwijl de titel "Lunar Clock II" uiteraard ook bewust gekozen is. Van dit melancholieke album draaien we slotstuk "The Dreamer".
Websites:
https://lunarclock.nl/
https://www.facebook.com/lunarclockmusic
https://lunarclock.bandcamp.com/.
NIEUW
Tale Cue – For Gold And Stones
Van het album “Eclipse Of The Midnight Sun” (FREIA Music, 2025)
De Italiaanse neo-progressieve band Tale Cue werd opgericht in 1988. Zangeres Laura Basla, gitarist Silvio Masanotti en toetsenist Giovanni Porpora speelden daarvoor al samen in een coverband. Na een eerste cassette met vier nummers verscheen twee jaar later het debuut ”Voices Beyond My Curtains” met zes composities, waaronder eentje van genoemde cassette. Trouwe Xymphonia-luisteraars hebben in de beginjaren van ons programma een aantal stukken van dat debuut kunnen terughoren. Er werd destijds ook nog gewerkt aan een tweede album maar die zag het levenslicht niet, omdat de band uit elkaar ging. Nu, 34 jaar later, is Tale Cue er weer: drie originele leden, aangevuld met nieuwe drummer Alessio Cobau, hebben de onafgemaakte muziek van destijds op krachtige en overtuigende wijze nieuw leven ingeblazen. Twee weken geleden verscheen zodoende alsnog het tweede album. Dit “Eclipse Of The Midnight Sun” is een reis door tijd, herinnering en emotie. De negen sterk opgebouwde nummers, voorafgegaan door een kort intro, zijn vastgelegd op een CD die gestoken is in een prachtige hoes. We hebben gekozen voor het nummer “For Gold And Stones”, dat goed weergeeft waar “Eclipse Of The Midnight Sun” voor staat.
Websites:
https://linkr.bio/talecue
https://www.facebook.com/TaleCueOfficial/
https://store.dutchmusicworks.com/page/tale-cue
https://www.soundbubble.org/dutchmusicworks/releases/eclipse-of-the-midnight-sun.
NIEUW / LIVE-TIP
Spock's Beard – St. Jerome In The Wilderness
Van het album “The Archaeoptimist” (Madfish / Snapper Music, 2025)
Toen we in september aandacht besteedden aan het album “Wistful Thinking” van Whimsical Creature was nét het nieuwe Spock's Beard-album aangekondigd. Dit vorige week verschenen “The Archaeoptimist” is opvallend genoeg voornamelijk volgeschreven door Beard-toetsenist Ryo Okumoto en Whimsical Creature-helft Michael Whiteman. Blijkbaar heeft de Japanse Amerikaan in de Brit een fijne schrijfpartner gevonden, want de twee waren ook al verantwoordelijk voor Okumoto's recentste solo-album “The Myth Of The Mostrophus” uit 2022. Whiteman is zelf in de eerste plaats de zanger/componist/multi-instrumentalist van I Am The Manic Whale, waarvan de albums in het verleden al de nodige Spock's Beard-invloeden lieten horen. Met hier en daar wat kleine compositorische en tekstuele hulp van de overige leden is met “The Archaeoptimist” een album met aansprekende en aanstekelijke progstukken afgeleverd. De invalshoek is vrijwel aldoor energiek en fris, wat mede is toe te schrijven aan de nieuwe drummer Nick Potters. Niet dat we te klagen hadden over de drumpartijen op de alweer 7 jaar geleden verschenen voorganger “Noise Floor”, want die waren van de hand een ándere Nick. Maar Spock's-lid van het eerste uur D'Virgilio was 'slechts' als gast aanwezig. Potters heeft misschien nét niet dat swinggehalte die zijn voornaamgenoot aan zijn spel weet toe te voegen, zijn partijen zijn wel speels en dynamisch en hebben vaak een flink 'kick-ass'-gehalte, dat naar ons idee een extra vurigheid aan het spel van Okumoto, bassist David Meros, gitarist Alan Morse en zanger/gitarist Ted Leonard geeft. Er is voor het eerst in de Spock's Beard-studioalbumgeschiedenis een 5.1-mix op DVD toegevoegd en bij het beluisteren ervan is goed te horen dat er veel werk is gemaakt van gelaagde vocalen met de nodige canon- en fuga-partijen (er is zelfs een derde vervolg op de aan Gentle Giant refererende klassieker “Thoughts” met de treffende titel “Afourthoughts”). Zowel Morse als Okumoto spreken de nodige maffe geluiden aan uit hun instrumenten en doen dat nog wel het meest in “St. Jerome In The Wilderness”. Er valt sowieso te genieten van kleurrijke en knap toetsen- en gitaarspel, waarbij Okumoto in afsluiter “Next Step” aan Tony Banks lijkt te refereren. Op 6 februari is Spock's Beard te aanschouwen in De Pul te Uden, een dag later in Poppodium Boerderij, Zoetermeer. Wij kiezen voor het al genoemde “St. Jerome In The Wilderness”.
Websites:
https://www.spocksbeard.com/
https://www.facebook.com/spocksbeard.
NIEUW
Neal, Ian - Leonardo
Uitgebracht als losse track via Bandcamp (eigen beheer, 2025)
In 2022 ontdekten we de muziek van Ian Neal die op dat moment al sinds 2005 actief was en in totaal 4 albums had uitgebracht. Op dat moment was net “Barkston Ash” verschenen. Dat was in onze oren de vervolmaking van zijn warme symfonisch-pastorale geluid waarbij hij ook duidelijk wat vaker steviger uitpakte dan in het verleden. Daar waar vroegere albums prettig wegluisterden zocht Neal het op "Barkston Ash" meer in spelen met dynamiek. De ingetogen passages waren er nog, maar die werden wel afgewisseld met grotere climaxen. Daarmee vond de Britse muzikant in feite aansluiting bij een band als het Zweedse Anglagärd. Na dat album werd het een tijdje rustig rondom dit bewonderenswaardige talent, maar eerder dit jaar bracht hij een compleet nieuwe versie uit van zijn debuut “All In The Golden Afternoon” (2005). Het heeft een volledige remix gekregen, om het geheel qua klank en dynamiek naar een hoger niveau te trekken. En toen was daar anderhalve maand geleden, drie jaar na “Barkston Ash”, zowaar compleet nieuwe muziek. Geen nieuw album, maar een 11 minuten lange compositie: “Leonardo”. Een bezoek aan een expositie met tekeningen van de hand van Leonardo Da Vinci inspireerde Neal tot een poging zijn fascinatie voor deze bijzondere man in muziek te vatten. En het resultaat mag er zijn, want de ontwikkeling die hij met “Barkston Ash” heeft ingezet, trekt hij door, waarbij met name het zware baswerk opvalt en de nodige symfonische uitbarstingen niet ontbreken. Zoals gebruikelijk speelt Ian Neal alle instrumenten zelf in, maar vocaal wordt hij bijgestaan door een zangeres die zich kortweg Evgenia noemt. “Leonardo” is nu nog uitgebracht als 'single', maar zal later deel gaan uitmaken van een groter albumproject waar Neal op dit moment naarstig aan werkt. En zo hebben we na Big Big Trains “The Florentine” van vorige week opnieuw een nummer over die beroemde homo universalis van een half millennium geleden.
Websites:
https://ianneal.bandcamp.com/track/l-e-o-n-a-r-d-o
https://www.facebook.com/iannealmusic/.
HOE ZOU HET MET ZE ZIJN?
Lucy In Blue - Tempest
Van "In Flight" (Karisma, 2019)
In juli 2019 was het tweede album "In Flight" van Lucy In Blue ons Album van de Maand. Net als op het drie jaar eerder verschenen debuut van deze IJslandse band werd hier flink uit een jarenzeventigvaatje getapt, met de aantekening dat de psychedelische rock op “In Flight” een beduidend symfonischer saus kreeg. Ja, de Pink Floyd-sferen dropen er nog steeds van af en we kunnen evenals bij het debuut ook hier weer wegdromen bij heerlijke Rick Wright-achtige toetsentapijten en mooi gitaarwerk. Er werd echter ook regelmatig van leer getrokken met een scheurend Hammond-orgel en King Crimson-achtige gitaren, ondersteund door een dijk van een ritmesectie, zoals bijvoorbeeld in “Tempest”. Na de release van “In Flight” zagen we met enige regelmaat aankondigingen van optredens voorbijkomen, maar sinds 2 jaar is het op de sociale media muisstil. Laten we het hopen dat het een stilte voor de storm is en dat we binnen afzienbare tijd weer nieuw materiaal van dit gezelschap te horen krijgen. Om het vuurtje brandende te houden, blazen we het op met het genoemde “The Tempest”.
Websites:
https://lucyinblue.bandcamp.com/album/in-flight
https://www.facebook.com/lucyinblue.
ARTIEST VAN DE MAAND
Latimer, Andrew – Home
– The Beating Heart
– Going Home
Van “War Stories” (eigen beheer via Bandcamp, 2025)
Dat we bij Xymphonia groot fan zijn van Camel en het werk van Andrew Latimer is geen geheim. Daarom zetten we de man, die ondanks veel problemen met zijn gezondheid inmiddels 76 jaar is, in november in de spotlights. Geen Album van de Maand dus, maar een Artiest van de Maand! In 1971 formeerde hij met Pete Bardens, Andy Ward en Doug Ferguson de band Camel. Vanaf 1981 was hij als enige over van die bezetting en bestierde hij almaar wisselende bezettingen van “The Mighty Beast”. Helaas kon in 2023 de beoogde come-back tour geen doorgang vinden en werd het stil rond de gitarist/zanger/componist. Maar afgelopen augustus kwam er, zeer verrassend, een teken van leven en verscheen er ineens een ‘nieuw’ nummer van Latimer op Bandcamp. Schijnbaar heeft de Camel-frontman dit platform ontdekt en besloten om in de archieven te duiken en bijna wekelijks wel wat met het grote publiek te delen. Het zijn veelal werkversies en jams, maar ook complete suites. Soms zijn het ideeën die voor Camel bedoeld waren, maar er zit ook muziek bij die hij voor de lol met bevriende muzikanten heeft opgenomen. Het is niet duidelijk waarom er opeens zo’n overvloed aan materiaal wordt vrijgegeven. Zoals bijvoorbeeld een erg mooie akoestische versie van “Drafted” met cellist Barry Phillips. En wat dacht je van “Second Chance”: een niet gebruikt nummer voor “Harbour Of Tears”, waarvan we ons afvragen waarom het niet is gebruikt!
Begin oktober verscheen er een heuse suite van bijna 50 minuten genaamd “War Stories”. Het is een stemmig muziekstuk samengesteld uit 14 delen waarvan het merendeel door Latimer is ingespeeld, maar ook met de muzikanten waarmee hij de laatste decennia in Camel heeft gespeeld. Een van de nummers stamt nog uit de periode dat de 10 jaar geleden overleden Guy LeBlanc Camels toetsenist was. Tevens is het ook los verkrijgbare, met Peter Jones geschreven “In The Dark” aan deze suite toegevoegd. Jones zingt dit ook, alsmede de emotionele afsluiter “Going Home”, met een zinderende gitaarsolo van Latimer en pianospel van LeBlanc. Dit is echt een van de hoogtepunten van het album. Hoewel het om demomateriaal gaat, word je gelijk meegevoerd in de van de Camel-frontman bekende melancholische schrijfstijl. De nadruk ligt op stemmig toetsenwerk met veel piano, orkestratie en zelfs koorzang, waar regelmatig dat zo karakteristieke en pakkende gitaarspel doorheen is verweven. Denk hierbij aan de rustige momenten van bijvoorbeeld “Harbour Of Tears”. De suite is momenteel alleen digitaal via Bandcamp te downloaden (hoewel het ook al door iemand op YouTube is gezet). We sluiten de maand af met weer een stuk van de suite “War Stories” en wel het begin en eind van het album: “Home”, “The Beating Heart” en Going Home”.
Overigens: oplettende fans hadden wellicht al in de gaten dat ook Colin Bass sinds enige tijd actief is op Bandcamp en ook hij heeft recent nieuwe muziek beschikbaar gemaakt. En je raadt het al: jawel, het is eigenlijk Camel-muziek, waaronder een bijzondere compilatie van jams die de band deed om tijdens tournee-repetities even de teugels te laten vieren.
Websites:
BANDCAMP
FACEBOOK GROEP
BANDCAMP COLIN BASS.
IN HET NIEUWS / HERUITGAVE / LIVE-TIP
Chimera - De Waardin
Van "Obstakel" (Stoof/Munich Records, 1981 / Pan Records, 2024)
Een paar maanden geleden publiceerde Lenne Huisman het boek "Progrock in de jaren 80: gids en verborgen parels". Net als zijn vorige boek "Verborgen prog-parels 1970-1980" verzamelde deze progfan 50 bands uit diverse landen die volgens hem in genoemde periode een verborgen parel hadden uitgebracht. Maar Huisman beperkt zich niet tot die parels alleen, want noemt in de per land in subgenres ingedeelde overzichten ook andere albums die het verdienen om genoemd te worden. Zo komt in het stuk over Nederland in de rubriek Prog-Folk de groep Chimera ter spraken. We kenden deze band al via Tom Steenbergens boek "Folkpioniers" en de daarin genoemde fraaie dubbel-CD "Dutch Rare Folk: 43 Lost Classics from the Golden Age of Nederfolk 1967-1987". Op die dubbelaar staat het nummer "De Waardin" van Chimera, oorspronkelijk afkomstig van de uit 1981 stammende tweede plaat van dat gezelschap "Obstakel". Bij toeval kwamen we erachter dat die plaat en het een jaar daarvoor uitgebrachte debuut "Des Duivels Oorkussen" vorig jaar voor het eerst op CD waren uitgebracht. De groep heeft zeker op die tweede plaat proggy kenmerken, met name door de inbreng van een orgel en een [Solina?] stringensemble, een veelheid aan akoestische instrumenten en de complexe structuur van de arrangementen van de traditionals. We laten daarom graag "De Waardin" horen, hoewel ook het van een tekst van Bertus Aafjes voorziene "De Laatste Brief" de vooruitstrevende visie van de band uitstekend laat horen. Overigens bracht de band, met nog twee originele leden in de nu volledig akoestische line-up (zonder toetsenist), in 2010 weer een album uit, "Uitgevlogen", in 2016 gevolgd door "Gestolen Lente", beiden met eigen werk. Verder treedt de groep ook nog op: zo staan de musici op 8 februari 2026 in de Cultuurschuur te Monster.
Websites:
https://www.chimera.nu/
https://www.facebook.com/p/Chimera-folkband-100027214947148
https://www.newfolksounds.nl/chimera-des-duivels-oorkussen-obstakel/recensies/2024 (recensie)
https://seriousmusicalphen.nl/06-09-2025-nieuw-boek-progrock-in-de-jaren-80/ (bestellink boek).
HERUITGAVE / 50 JAAR + 1
Genesis – In The Rapids/ It
Van “The Lamb Lies Down On Broadway – 50th Anniversary Super Deluxe Edition” (Charisma, 22 november 1974 / Universal, 2025)
Vorig jaar, op 22 november, werd “The Lamb Lies Down On Broadway” 50 jaar. We berichtten toen al over de aanstaande verschijning van een boxset, gewijd aan dit laatste album met Peter Gabriel. Hij was ten tijde van het echte jubileum nog niet af, maar zou er in april zijn. Toen werd de release echter wederom uitgesteld. Onlangs is de box dan eindelijk verschenen in de vorm van zowel een 5LP+Blu-ray- als een 4CD+Blu-ray-set. De set bevat een paperback boek met een gedetailleerde beschrijving van deze periode in de Genesis-geschiedenis, van het opnameproces tot de laatste concerten, geïllustreerd met de nodige foto’s en voorzien van commentaar van alle bandleden van destijds. Voor de echte fan is de vangst erg mager: er had zó veel meer uit een document als dit kunnen worden gehaald. We hadden eigenlijk stiekem gehoopt dat er voor dit jubileum meer live-materiaal geopenbaard zou worden. Kenners weten dat er namelijk een schatkist aan opgenomen concerten in zeer goede kwaliteit beschikbaar is, inclusief een concert in het Amsterdamse Carré én een zeer mooie opname van het concert in Groningen. Jammer genoeg hebben Gabriel en Tony Banks (die verantwoordelijk waren voor de samenstelling) niet met Robert Fripp gepraat over hoe het wel moet! De box bevat wél een download-kaart, die je in staat stelt naar een drietal demo’s van de schrijfsessies voor “The Lamb Lies Down On Broadway” in Headley Grange te luisteren. Helaas niet de complete, 20 minuten lange “Waiting Room”-jam: daar moet je nog steeds voor naar het bootlegcircuit. Bovendien is op YouTube zo’n 7 uur aan materiaal van de schrijfsessie te vinden. Wel in de box zit een nieuw gerestaureerde versie van het concert in The Shrine Auditorium, Los Angeles uit 1975. Die opname was al te vinden op de box “Archive 1967-1975” uit 1998. Nu zijn ook van destijds gespeelde toegiften de multitrack-tapes gevonden. Voor die box-versie uit 1998 waren behoorlijk wat overdubs nodig en Gabriel heeft destijds veel vocalen opnieuw ingezongen. Ook voor deze versie is dit als de basis gebruikt.
Maar genoeg ‘gezeur’, want het gaat uiteindelijk om de muziek. De nieuwe remaster is gemaakt door Miles Showell in de Abbey Road Studios, die daarvoor over de oorspronkelijke mastertapes kon beschikken. De nieuwe mix staat ook in hoge resolutie op de Blu-ray en Showell was zó onder de indruk van de kwaliteit en staat van de 51 jaar oude tapes (die na het verschijnen van de originele vinylversie schijnbaar nooit meer zijn gebruikt, zelfs niet voor wat tot nu toe gold als de beste versies), dat hij weinig moderne tools heeft hoeven te gebruiken. Daardoor klikt de nieuwe stereoversie als hernieuwd en komt vooral het spel van Phil Collins en Steve Hackett veel beter tot z'n recht. Voor de hi-fi-nerds onder ons kan deze versie zich zeker meten met de SACD-versie van Analog Productions van het afgelopen jaar, hoewel die versie toch een wat warmer karakter heeft en iets puntiger is. Maar beide kunnen zeker gezien worden als definitieve versies van dit album. En dan is er nog de nieuwe Dolby Atmos-mix, die is gemaakt door Bob Mackenzie in de Real World Studios onder supervisie van Peter Gabriel én Tony Banks. Mensen die de mixen van Nick Davies uit 2008 lelijk vonden, kunnen zich alvast verlekkerd gaan verheugen. Wat wel belangrijk is met deze Atmos-mix is dat je de instellingen en set-up van je speakers een beetje in orde hebt, want dan haal je er zeker meer uit. Op het eerste deel van het album wordt de luisteraar rustig in het spectrum van de ruimtelijke audio meegenomen en ook hier is het drumwerk van Collins om van te smullen: het is bijna of je op zijn kruk zit. Natuurlijk is er volop gesleuteld met de vocalen van Gabriel die je als een verteller op sleeptouw neemt, maar ook de stem van Collins is veel prominenter aanwezig. Vooral op het tweede deel van het album wordt er veel gestoeid met plaatsing. Ook de tweestrijd tussen Banks' toetsen en Hacketts gitaar wordt mooi uitgelicht en Hackett lijkt haast om je heen te dansen. De Dolby Atmos-mix haalt veel verscholen details naar voren en je hoort instrumenten die je in de stereomix niet opvallen. Hoogtepunten van deze editie zijn zeker “The Waiting Room” en “Ravine”. Kortom: deze indrukwekkende mix is een manier om na 51 jaar dit album opnieuw te ontdekken. Er is natuurlijk ook door de verschillende vloggers, bloggers en andere muziekliefhebbers niet aan deze “Lamb”- release voorbij gegaan. Soms is het zeker interessant om een nieuwe generatie muziekliefhebbers een analyse te laten doen van een album dat je zelf al door en door kent. Die van Abigail Devoe is zeker de moeite waard. We geven je de links hieronder. We zijn nog niet zo ver dat we multichannel kunnen uitzenden, dus we gaan het slotdeel van de nieuwe stereomix laten horen, beginnend met het genoemde “In The Rapids”, overgaand in “It”.
Websites:
https://genesis-music.com/
https://www.facebook.com/genesis
https://www.genesis-news.com/news-Genesis-Lambboxset-to-be-released-on-28-March-2025-n993.html
https://www.youtube.com/watch?v=CiAtFkME7dA&ab_channel=AbigailDevoe
https://www.youtube.com/watch?v=EXDNybqcW-Q&t=102s&ab_channel=ProgRockDock.
VERRASSENDE LATE ONTDEKKING
FreddeGredde – The Autotelic Self
– Your Life
Van het album “Brighter Skies” (GlassVille Records, 2014)
FreddeGredde is een soloproject van Fredrik Larsson. Deze uit het Zweedse Gävle afkomstige artiest verwierf al als tiener bekendheid in de begindagen van de virale videorevolutie, waar zijn geweldige muzikaliteit aandacht trok via zijn YouTube-kanaal en miljoenen views genereerde. Onder de Zweedse YouTube-kanalen was dat van Larsson al snel het kanaal met de meeste abonnees. Maar Larssons droom was om een eigen album met originele muziek uit te brengen. Hij werkte bijna twee jaar aan zijn debuut dat in 2011 onder de titel “Thirteen Eight” vrescheen. Daarna maakte hij er nog twee, “Brighter Skies” in 2014 en “Eyes On The Edge” in 2017. Dat laatste werkstuk verscheen alleen via streamingplatforms. “Eyes On The Edge” daarentegen, kreeg een fysieke release via het Nederlandse GlassVille Records. Larsson zegt zelf over zijn muziek dat hij beoogt origineel te zijn en zich graag beweegt in het progressieve rockgenre. Niet erg toegankelijk of commercieel, maar het is het soort muziek waar hij zelf het liefst naar luistert. Wij ontdekten FreddeGredde pas onlangs door een blinde aanschaf van “Eyes On The Edge”. Het blijkt een echte aanrader voor fans van melodieuze muziek gecombineerd met moderne progressieve rock! Wij gaan luisteren naar “The Autotelic Self” en “Your Life”.
Websites:
https://freddegredde.bandcamp.com/
https://www.facebook.com/freddegredde/.