Sunday 27 April 2025 Show No. 1657
DOWN UNDER
Ayers Rock - Lady Montego
Van "Big Red Rock" (Mushroom/A&M Records, 1974 / Aztec Records, 2016)
Met "Big Red Rock", dat 51 jaar geleden verscheen, schaarde de Australische band Ayers Rock zich bij het selecte gezelschap dat debuteerde met een live-album. Er zouden hierna nog twee platen verschijnen, waarna de musici hun diensten aanboden aan andere bands zoals Little River Band en Air Supply, terwijl bassist Duncan McGuire zich bij Sebastian Hardie-spin-off Windchase aansloot. Ayers Rock bracht op het debuut een interessante, met Little Feat of Traffic vergelijkbare mengeling van Steely Dan-achtige songs (goed waarneembaar in opener "Lady Montego"), blues en jazzrock. Zo is "Boogie Woogie Waltz" een cover van de door Joe Zawinul gepende track voor Weather Report. De groep had met een dubbele bezetting op gitaar en een saxofonist/fluitist een rijke, met veel effectapparatuur gecreëerde sound, wat vooral in het sfeerrijke titelnummer goed tot uiting komt. "Big Red Rock" verscheen destijds in een fantasievolle hoes, waarbij je door het gat aan de voorkant de foto van de grote rode rots van Uluru, ook wel Ayers Rock genoemd, kunt zien. Pluim voor Aztec Records die bij de uitgebreide heruitgave uit 2016 deze gimmick reproduceerde. Vorig jaar draaiden we van deze heruitgave al eens de titeltrack, dit keer aandacht voor het catchy openingsnummer "Lady Montego".
Websites:
https://www.progarchives.com/artist.asp?id=1344
http://www.milesago.com/artists/ayers.htm
http://www.australianmusicdatabase.com/bands/ayers-rock
https://en.wikipedia.org/wiki/Ayers_Rock_(band)
https://www.allmusic.com/artist/ayers-rock-mn0002284363 .
NIEUW / LIVE-TIP
Oak - Run Into The Sun
- Shapeshifter
Van "The Third Sleep" (Karisma Records, 2025)
November 2022 verscheen het derde album van Oak, "The Quiet Rebellion Of Compromise". Uit interviews in die periode bleek dat de Noorse band door vertraging in het uitbrengen ervan toen al werkte aan een opvolger, simpelweg door de overvloed aan geschreven materiaal. Toch heeft het nog tweeënhalf jaar geduurd eer dat vierde album onder de titel "The Third Sleep" het licht heeft gezien. Muzikaal en qua onderwerpen is te horen dat dit afgelopen vrijdag verschenen werkstuk in het verlengde ligt van de donkere en intense voorganger, waarop zanger/toetsenist Simen Valldal Johannessen zijn worsteling met depressies en zijn mentale toestand met ons deelde. Dat komt op "The Third Sleep" ook weer terug, maar daar waar de muziek op "The Quiet Rebellion Of Compromise" behoorlijk beklemmend was, is de sfeer op "The Third Sleep" gelukkig iets warmer. Toch lijkt in het afsluitende tweeluik “Borders” / “Sensory Overload” dan toch het grote zwarte gat weer op te doemen. Oak blijft een bijzondere mengeling bieden van de opvallende zangstem Valldal Johannessen, de spannende ritmische uitwisseling tussen echte drums en elektronische elementen en het bij vlagen best lichtvoetig gitaarwerk. We kiezen voor het toegankelijke “Run Into The Sun”, gevolgd door wat ons betreft het albumhoogtepunt, “Shapeshifter”, met een gastrol voor gitarist Dave Foster (Steve Rothery Band, ex-Big Big Train). Oak is als 'special guest' van Bjørn Riis in oktober twee keer live te aanschouwen in Nederland: 17 oktober in de Cacaofabriek in Helmond en 18 oktober in Poppodium Boerderij in Zoetermeer.
Websites:
https://oakinoslo.com/
https://www.facebook.com/oakinoslo/
https://oakinoslo.bandcamp.com/album/the-third-sleep .
NIEUW
Glass Hammer – All Good Things
Van “Rogue” (Sound Resources, 2025)
Glass Hammer is al 30 jaar een verbond tussen multi-instrumentalist Steve Babb en gitarist Fred Schendel, omringd door een telkens wisselende groep muzikanten en vocalisten. Het prominentste oud-bandlid is wel huidig Yes-zanger Jon Davison. De meeste Glass Hammer-albums laten dan ook volbloed-symfonische rock horen waarin grote liefde voor de grote werken van Yes en Emerson, Lake & Palmer doorklinkt. Alleen op recentere albums waren er uitstapjes naar verwante genres, zoals spacerock en vooral op het vorig jaar verschenen “Arise” ook naar hardrock en metal. Tegelijk zagen we dat Fred Schendel nog maar minimaal betrokken was. Dat geldt ook weer voor het nu verschenen “Rogue”. Ook dit – als we goed geteld hebben – 21ste reguliere Glass Hammer-studioalbum is weer helemaal volgeschreven door Babb, met gitaarpartijen van Schendel op slechts twee nummers. Wel markeert “Rogue”, al zou je het bij de titel misschien niet verwachten, de terugkeer naar een van a tot z symfonische rockstijl. Babb wisselt daarbij de leadzang af met nieuwe rekruten Thomas Jakob en Olivia Tharpe. Opvallend is dat Oliver Day veel van de gitaarpartijen heeft ingespeeld. Goeie keus als je een door Yes beïnvloed geluid ambieert, want naast dat hij in That Joe Payne's band heeft gespeeld, is de Brit vooral bekend van Fragile, dat startte als Yes-tributeband voordat eigen Yes-geïnspireerd werk werd geschreven. Er is vooral ook veel fraai en gelaagd keyboardwerk te horen op “Rogue” – met name van Babb zelf, maar hij vroeg voor twee virtuoze solo's, waaronder in “All Good Things” de ons tot nu toe onbekende Ariel Perchuk. Dat laatste nummer is ook het slotstuk van het album. Het valt na het een minuut of 4 even helemaal stil om dan, duidelijk op Happy The Mans “Carousel” geïnspireerd, op hypnotiserende wijze naar een climax te werken, waar zoals wel vaker op Glass Hammer-albums de grootheid van God bezongen wordt.
Websites:
https://glasshammer.com/
https://www.facebook.com/glasshammerband .
NIEUW / LIVE-TIP
Riis, Bjørn - Fimbulvinter
Van het album “Fimbulvinter” (Karisma Records, 2025)
De muzikale interesse bij Bjørn Riis werd begin jaren 80 aangewakkerd toen hij Kiss, Black Sabbath en Whitesnake ontdekte. De Noor nam al snel de gitaar ter hand en studeerde urenlang op de klassieke riffs van die groepen. Later speelden Pink Floyd en Porcupine Tree een cruciale rol in zijn vormende jaren als songwriter. Na de doorbraak van zijn band Airbag, verdiepte Riis zich in zijn eigen muzikale roots en nam in 2014 zijn eerste soloalbum op, “Lullabies In A Car Crash”. Het succes gaf hem het vertrouwen en de inspiratie om meer buiten Airbag te gaan doen. Voor zijn solowerk haalt Riis zijn inspiratie uit verschillende genres en stijlen. De bands waarmee hij opgroeide zijn alomtegenwoordig, maar zijn unieke sound verwijst ook naar singer-songwriters uit de late jaren 60, americana, elektronica en filmmuziek. Inmiddels is Riis toe aan zijn vijfde solo-album, dat twee weken geleden verscheen. De titel “Fimbulvinter” verwijst naar de Noorse mythologie, het verhaal van de lange winter die leidt naar Ragnarok – het einde van de wereld en een nieuw begin. Riis speelt alle instrumenten zelf en zingt, maar er zijn ook bijdragen van toetsenist Vegard Sleipnes en maar liefst drie drummers: Henrik Bergan Fossum van Airbag, Arild Brøter van Pymlico en Kai Christoffersen, die speelde bij o.a. Orango. Zoals net al genoemd is Riis, met Oak als special guest, in oktober twee keer in ons land te aanschouwen: 17 oktober in de Cacaofabriek, Helmond en 18 oktober in Poppodium Boerderij, Zoetermeer.
Websites:
https://www.bjornriis.com/
https://bjornriis.bandcamp.com/
https://www.facebook.com/BjornRiisArtistPage .
LIVE-TIP
Soen – Trials
Van het live-in-de-studio-album “Atlantis” (Silver Lining Music, 2022)
Soen – Memorial
Van het album “Memorial” (Silver Lining Music, 2023)
Soen is de headliner van de tweede dag van het Midsummer Prog Festival, op 24 mei aanstaande in de binnentuin van de Muziekgieterij in Maastricht. Soen brengt een krachtige mix van progressieve metal en emotionele rock. De band, opgericht door ex-Opeth-drummer Martin Lopez en zanger Joel Ekelöf, heeft sinds hun debuutalbum “Cognitive” uit 2012 een eigen geluid ontwikkeld. Met complexe ritmes, meeslepende melodieën en tot nadenken stemmende teksten heeft Soen zich ontwikkeld tot een krachtpatser binnen de moderne prog, zoals eens te meer blijkt uit het in 2023 verschenen recentste, zesde reguliere studioalbum “Memorial”. De rauwe energie en sonische diepgang van Soens muziek hebben van de Zweedse band mondiaal een favoriet gemaakt onder liefhebbers van moderne prog. Om dat te controleren moeten we dus 24 mei naar Maastricht en níet naar Valkenburg waar de eerste 6 edities van het Midsummer Prog Festival plaatsvonden. Nu is de binnenplaats van de Muziekgieterij de locatie, vanwege het verbod op versterkte muziek in het Valkenburgse Openluchttheater. Op de concertpagina van onze site vindt u de complete line-up, met o.a. ook Neal Morse & Friends, Paatos en Solstice op de vrijdag en Sylvan en Weather Systems op de zaterdag. Overigens zijn er nog meer mogelijkheden om Soen te aanschouwen: op 17 juni in Poppodium Boerderij in Zoetermeer en als onderdeel van het reizende metalfestival Ultima Ratio Fest op 29 september in Utrecht, TivoliVredenburg en 4 oktober in Die Botschaft, Osnabrück.
Websites:
https://Soenmusic.com/
https://www.facebook.com/SoenMusic.
ONDERGEWAARDEERD
Genesis – Keep It Dark
Van “Abacab” (Vertigo, 1981)
Genesis legde met “Abacab” in 1981 de blauwdruk voor radiovriendelijke jarentachtigmuziek. Daar waar voorganger “Duke” (1980) nog lange in elkaar overlopende stukken bevat in de vorm van de titelsuite, bestaat “Abacab” geheel uit losse nummers. Voor de fans van het oude werk was het wel even slikken: het titelnummer en "Dodo/Lurker" vertonen nog wel sporen van het oude band-DNA, maar met enkele andere composities – vooral “Who Dunnit?” moest het ontgelden – had het trio volgens het kritische progpubliek een absoluut dieptepunt bereikt. Tony Banks, Phil Collins en Mike Rutherford halen commercieel gezien echter hun gelijk, aangezien “Abacab” in thuisland Groot-Brittannië de nummer-1-positie bereikt en in de V.S. uitgroeit tot het op één na bestverkopende Genesis-album. Bijzonder was trouwens dat het zeer abstracte hoesontwerp van Bill Smith in vier verschillende kleurstellingen uitkwam. Net als bij de “Duke”-sessies werd er meer opgenomen dan op de plaat paste; een drietal ‘left-overs’ verscheen op de EP “3x3”. We zitten nog nét voor het CD-tijdperk: was “Abacab” ietsje later verschenen, dan hadden die nummers er vast gewoon bijop gestaan. Het is trouwens het eerste album dat in de eigen studio werd opgenomen. Dat gaf het drietal de mogelijkheid het songschrijfproces aan te passen. Songs ontstonden voortaan vanuit groepsimprovisaties, al bevat “Abacab” nog wel van ieder lid een zelfstandig geschreven nummer. De overige zes, waaronder het gewraakte “Who Dunnit?” zijn toch echt gezamenlijk geschreven, al kreeg vooral Collins de 'schuld' van de oude fans voor de in hun oren onverteerbare songs. Bij een concert in Leiden werd de band bij het spelen ervan zelfs uitgefloten, met als gevolg dat Nederland bepaald niet tot de favoriete concertlanden van Genesis ging behoren. Een paar jaar later, in 1987 stopte Collins zelfs het optreden tijdens de toegiften. Je zou bijna vergeten dat er – ook voor de progliefhebber – best wel wat te genieten valt op “Abacab”. Een ondergewaardeerd nummer vinden wij bijvoorbeeld “Keep It Dark”. Het werd ook op single uitgebracht, maar werd nooit een hit. Toch is het een verdraaid 'clever' nummer. Enchant is het met ons eens en coverde de song ooit. Net als het album had de tour ook twee gezichten. Naast het meer compacte nieuwe werk werden er ook nog de nodige progklassiekers gespeeld, zoals te horen is op “Three Sides Live” uit 1982. Bijzonder genoeg volgde er dat jaar zelfs een tour ter promotie van dat live-album. En over progklassiekers gesproken: tijdens die tournee werd opeens “Supper’s Ready” weer tevoorschijn getoverd! Dat het trio gevoel voor humor heeft, blijkt wel uit het feit dat pal na dit episch nummer het poppy “Misunderstanding” werd gespeeld.
Websites:
https://genesis-music.com/
https://www.facebook.com/genesis .
ALBUM VAN DE MAAND
Melting Clock – Antares
Van “Destinazioni” (Black Widow Records, 2019)
Dat de Italiaanse progressieve rockscene nog springlevend is, wordt maar weer eens bewezen door Melting Clock. Deze band uit Genua was, ondanks het feit dat debuut “Destinazioni” al zes jaar geleden verscheen, tot vlak voor de laatste jaarwisseling nog aan onze aandacht ontsnapt. Afgelopen september verscheen de opvolger “Altrove” die wél in ons vizier kwam, maar het afgelopen half jaar wat ons betreft nog te weinig bijval heeft gekregen. Vandaar dat we “Altrove” graag alsnog van het etiket “Album van de Maand” voorzien. Intussen hebben we ook dat debuut “Destinazioni” in huis en kunnen constateren dat “Altrove” een logische doorontwikkeling is van wat op die eersteling uit 2019 al was te horen. Dus: sterk gecomponeerde symfonische rock waarbij de twee gitaristen héél af en toe een hardrock/metal-achtige riff inlassen (vooral in de openingsminuut van het titelnummer), maar waarbij door de sprankelende grandeur eerder het seventieswerk van Renaissance in gedachten springt. De elastische, loepzuivere stembanden van Emanuela Vedana zijn daar debet aan. Net als op “Altrove” is er af en toe ruimte voor duetzang met toetsenist Sandro Amadei. Op “Antares” gebeurt dat heel kunstig en is er zelfs een passage waar Vedana's zanglijnen elkaar deels overlappen. Ook de bas- en keyboardpartijen staan hier al net zo helder in de mix als op de opvolger. Benieuwd hoe de band dat live klaarspeelt. U begrijpt het inmiddels: vanavond dus geen nummer van “Altrove”, maar middels “Antares” laten we ook graag wat horen van “Destinazioni”.
Websites:
https://www.facebook.com/meltingclockband/.
NIEUW / ARCHIEFUITGAVE
Savarin, Julian Jay – Kizeesh
Van “Beyond The Outer Mirr” (Rise Above Records, 2025)
We werden afgelopen maand verrast door het verschijnen van het derde album van Julian Jay Savarin. Deze naam zal velen niets zeggen, maar de verzamelaars van oude prog zeker wel. Savarin werd geboren op het Caraïbische eiland Dominica maar verhuisde in 1962 naar Londen, waar hij al snel als organist in de muziekscene opdook. Daarnaast hield hij zich met beeldende kunst en schrijven bezig. Eind jaren zestig formeerde hij de band Julian’s Treatment die in 1970 voor het kleine label Youngblood al een heuse conceptdubbelaar mocht uitbrengen: “A Time Before This”. Dit album was tevens de basis voor zijn eerste sciencefictionboek “Waiters On The Dance”, deel één van de trilogie “Lemmus: A Time Odyssey”. De muziek op “A Time Before This” is een samensmelting van de psychedelica-sound van eind jaren zestig met progrock en werd vergeleken met die van Sandrose en vroeg werk van Earth & Fire. Door mismanagement viel de band al snel uit elkaar, maar Savarin werd door het platenlabel Birth gevraagd om een tweede album te maken. En zo verscheen in 1973 “Waiters On The Dance”, de titel die zijn eerste boek inderdaad ook al droeg. De bandnaam Julian's Treatment bleek vervallen, Savarins eigen naam stond op de cover, ook al had hij wel degelijk een band om zich heen. Zangeres van dienst was Lady Jo Meek, met een stem die wel wat doet denken aan Annie Haslam, maar met een bluesier timbre. Jo is overigens de zus van Anna Meek, de zangeres van Catapilla: ook al zo’n obscure Britse progband. Van een deel van de overige muzikanten zouden we nog veel gaan horen: drummer Roger Odell en bassist John Dover formeerden later met Trevor Horn de band Tracks, die later een doorstart zou beleven onder de naam Shakatak. Ondanks de nieuwe bezetting bleef de muziek toch redelijk identiek aan de voorganger, met de nadruk op het Hammondorgelspel van Savarin. Die zou zich na dit album toch vooral gaan richten op zijn schrijfcarrière en deed dat niet onverdienstelijk. Vooral in Japan verkochten zijn boeken goed. Daardoor dachten we altijd dat zijn muzikale nalatenschap uit maar twee albums bestond. Maar nu blijkt dat er al 50 jaar een derde album in het archief lag dat de titel van zijn tweede boek draagt: “Beyond The Outer Mirr”. Het Britse Rise Above Records heeft de hand weten te leggen op de opnamebanden en is erin geslaagd om de uitgaverechten te bemachtigen. En dat is mooi, want het blijkt een zeer fijn album te zijn dat aansluit op de twee voorgangers, maar ook groei laat horen. Het leunt meer naar de prog. Je hoort een vergelijkbare ontwikkeling als bij het eerdergenoemde Earth & Fire in diezelfde tijd. Vooral de lange albumafsluiter “Kizeesh”, met fraaie strijkersbijdragen, mag er zijn. Bij beluistering van “Tell Me” vraag je je af of er destijds in het grijze circuit misschien kopieën in het Amerikaanse Boston waren beland, want de overeenkomst met een bepaalde grote hit van enkele jaren later is méér dan een gevoel... Het album is zowel op CD als in gelimiteerde editie op LP verschenen, met uitgebreide biografie en archieffoto’s. Natuurlijk gaan we het genoemde “Kizeesh” laten horen.
Websites:
https://www.progarchives.com/artist.asp?id=827
https://riseaboverecords.com/product/beyond-the-outer-mirr/
https://www.facebook.com/riseaboverecords .
40 JAAR / HERUITGAVE
Twelfth Night - Blue Powder Monkey (Art & Illusion-version)
Uit de sessies voor het mini-album "Art & Illusion" (Music For Nations, 1984);
deze versie van "Art & Illusion : 40th Anniversary Edition" (eigen beheer, 2024)
De mini-LP "Art & Illusion" was in 1984 de vuurdoop voor zanger Andy Sears, die Geoff Mann moest doen vergeten. Aanvankelijk was het de bedoeling dat het een volledig album zou worden, aangezien naast de vijf uiteindelijk verschenen nummers nog drie tracks waren opgenomen. Twee van deze stukken, "Blue Powder Monkey" en "Take A Look" zouden later in behoorlijk gewijzigde vorm in 1986 op "XII" (ook wel bekend als "Twelfth Night") terechtkomen, terwijl de derde song, "Blondon Fair" (oorspronkelijk "Blond On Fair", als bonustrack op de heruitgave van dat album verscheen. Ondanks het vertrek van Mann, die zijn politieke ongenoegen in de uitzichtloze jaren 80 niet verzweeg, bleef Twelfth Night ook met Sears een band met sterke meningen over politiek en maatschappij. "Art & Illusion" werd in 2003 opnieuw uitgebracht met als extra's de drie genoemde afvallers en diverse zogenaamde "alternative takes". In 2010 verscheen die versie opnieuw, dit keer als dubbel-CD met als subtitel "The Definitive Edition". De tweede schijf bevat twaalf live-songs, die kwalitatief niet altijd even goed zijn, maar wel een eerlijk beeld geven van de live-verrichtingen in die jaren. Maar "definitief" bleek toch niet definitief te zijn, aangezien vorig jaar er alsnog een nieuwe editie uitkwam, met dit keer als subtitel "40th Anniversary Edition". Van deze helaas alleen op CDR uitgebrachte versie draaien we de Art & Illusion-demo van "Blue Powder Monkey". Overigens verscheen deze maand ook "Live Fact And Let Fiction Live" van Clive Mitten en Twelfth Night voor het eerst op CD.
Websites:
https://twelfthnight.info/
https://www.facebook.com/NightTwelfth
https://twelfthnightuk.bandcamp.com/ .
NIEUW (verlaat)
Kalandra - The State Of The World
Van "A Frame Of Mind" (By Norse Music, 2024)
We blijven maar mooie muziek ontdekken uit het noordelijk deel van Europa, dit keer afkomstig van de Noors-Zweedse band Kalandra die al sinds 2012 bij elkaar is maar pas met een volledig album debuteerde in 2020. Twee jaar later volgde een soundtrack voor de videogame “Kingdom Two Crowns: Norse Lands”, waarna vorig jaar september het tweede reguliere album verscheen in de vorm van “A Frame Of Mind”. De band mengt progressieve folkrock met invloeden uit Noorse folk, ambient en metal en smeedt dit alles tot een bijzonder sfeervol geheel, waarbij met name de liefhebbers van Iamthemorning aan hun trekken komen want Kalandra heeft duidelijk muzikale verwantschap met dat duo (maar dan wel met meer gitaren in plaats van piano). Daarbij heeft Kalandra's zangeres Katrine Stenbekk net zo'n sprookjesachtige stem als Iamthemornings Mariana Semkina. Een zeer aangename ontdekking, die als we die eerder hadden gedaan waarschijnlijk wel hoge ogen had kunnen gooien in ons jaaroverzicht van 2024.
Websites:
https://www.kalandra.no/
https://www.facebook.com/Kalandramusic
https://kalandra.bandcamp.com/album/a-frame-of-mind .
HERUITGAVE (archiefmateriaal / jazzrock)
Hammer Group, Jan - Red And Orange (live)
Van "Live In New York" (MIG, 2024)
Nadat Mahavishnu Orchestra in 1973 uit elkaar viel, besloten violist Jerry Goodman en toetsenman Jan Hammer samen een album te maken. "Like Children" verscheen een jaar later. Hammer speelde hierop tevens drums en bassen terwijl Goodman ook andere snaarinstrumenten hanteerde, zoals gitaren en mandoline. Na deze mede door Ken Scott geproduceerde LP publiceerde Hammer een jaar later zijn eerste soloplaat, "The First Seven Days". Hoewel Goodman hierop nog wel compositorische bijdragen leverde, werd het vioolwerk verzorgd door Steve Kindler. Met Kindler werd de Jan Hammer Group opgericht, waarin tevens drummer Tony Smith en bassist Fernando Saunders zaten. Uit de archieven van die band werd in 2008 een live-opname uit 1975 als MP3-album uitgebracht. Het energieke concert bevat naast nummers van genoemde platen ook al werk van de eerste studioplaat van de Jan Hammer Group, "Oh, Yeah", dat in 1976 zou verschijnen. Een van die nummers is "Red And Orange" en aangezien eind vorig jaar het concert als "Live In New York" ook eindelijk op CD uitkwam kunnen we dat stuk nu vanaf zilveren schijf laten horen.
Websites:
https://www.janhammer.com/
https://www.facebook.com/OfficialJanHammer/ .