• Sunday 29 Juni 2025 Show No. 1666

    NIEUW
    Moon Letters – In The Catacombs
    – Energy Of The Heart
    Van “The Dark Earth” (eigen beheer, 2025)

    De band Moon Letters heeft altijd de warme aandacht en steun van Xymphonia gehad: “Thank You For The Future” was zelfs ons Album van de Maand in september 2022. We zijn dan ook verheugd dat we zo'n drie jaar na dat tweede album met “This Dark Earth” een opvolgend werkstuk uit Seattle kunnen verwelkomen. Viel bij de voorganger al de muzikale verwantschap met Echolyn op, voor dit derde album geldt dat zo mogelijk nóg sterker. De leadvocalen Michael Trew hebben vaak dezelfde hoogte en intensiteit als die van Ray Weston en de vaak opduikende kamerbrede koortjes een overeenkomstig verrijkend effect. En dan die tomeloze energie en het enthousiasme dat van de muziek afspat – als bij Echolyn op z'n best! Maar genoeg over die vergelijkingen, want Moon Letters heeft natuurlijk een eigen identiteit. John Allday speelt vaak eigenwijze toetsenriedeltjes die overal tussendoor kunnen fietsen en pakt dan af en toe ook nog z'n trompet erbij. Dave Webb speelt zowel frisse ritmegitaarpartijen als rockende solo's en zorgt daarbij samen met Trew voor wat verkwikkende percussie naast de drijvende ritmetandem Mike Murphy (basgitaar) en Kelly Mynes (drums). Mocht u op deze zomeravond een beetje weggedommeld zijn, dan bent u na een dosis Moon Letters weer helemaal scherp! Overigens doet Moon Letters de komende maand Europa aan, maar slaat helaas Nederland over. U zult moeten reizen naar de UK, Zweden, Frankrijk of Tsjechië. Zie voor meer details de bandwebsite.
    Websites:
    https://www.moonletters.com/
    https://moonletters.bandcamp.com/album/this-dark-earth
    https://www.facebook.com/MoonLettersBand/ .

    NIEUW
    Sykofant – Embers
    Van “Red Sun EP” (eigen beheer, 2025)

    In 2024 verscheen het debuut van Sykofant. Op dat album liet de Noorse band een mooie vorm van retroprog horen met een flinke dosis Pink Floyd-invloeden, met daarnaast ook duidelijk aanwezige sporen van de klassieke hardrock – denk daarbij aan het vroege seventieswerk van bijvoorbeeld Black Sabbath en Deep Purple. Afgelopen maart bracht het kwartet “Red Sun” uit: een EP met drie nummers. Hierop wordt de lijn van het debuut doorgetrokken, waarmee “Red Sun” een zoveelste bewijs is van hoeveel goeds er momenteel uit de Scandinavische landen komt. We hebben gekozen voor de EP-afsluiter “Embers”.
    Websites:
    https://sykofant.com/
    https://sykofantband.bandcamp.com/album/red-sun-ep
    https://www.facebook.com/sykofant.band .

    NIEUW / LIVE-TIP
    Katatonia – In The Event Of
    - A World Without Heroes
    Van het album “Nightmares As Extensions Of The Waking State” (Napalm Records, 2025)

    Katatonia was oorspronkelijk een doom- en deathmetalband, ontstaan in Stockholm in 1991, met Jonas Renkse (als Lord Seth) en Anders Nyström (als Blakkheim) als vaste bandleden. De Zweedse band schoof stilistisch echter steeds meer richting melancholieke progressieve rock – een ontwikkeling die we ook bij andere Scandinavische groepen zoals bijvoorbeeld Opeth tegenkwamen, of het Britse Anathema. “Muzikaal gezien is Katatonia's dertiende studioalbum, “Nightmares As Extensions Of The Waking State”, een voortzetting van wat Katatonia ons al jaren voorschotelt. Misschien wel het meest opvallend is, gezien het vertrek van gitarist en mede-oprichter Anders Nyström, dat de muziek zeer gitaargeoriënteerd is. Het gitaarspel van Nico Elgstrand en Sebastian Valland is opvallend inventief en in balans. Jonas Renkse zingt daar rustig, melodieus en vol overtuiging overheen. Zijn bereik en prettige timbre worden ten volle benut. De tweede helft van het album is rustiger dan de eerste: de mix tussen jazz, doom en progressieve rock maken ook dit deel een zeer interessant luisterspel." (bron: Rockportaal) Wij gaan luisteren naar “'In The Event Of”' en “A 'World Without Heroes”. Dit laatste nummer is één van de twee bonusnummers die staan op de fraaie Mediabook-editie. Het is een cover van een song die Kiss schreef met Lou Reed voor een bijzonder zijstapje in de Kiss-discografie: “(Music From) The Elder” (1981). Wie Katatonia snel aan het werk wil zien kan komende zaterdag, op 5 juli, het festival Castle Rock bezoeken in het Duitse Mühlheim. Voor reguliere concerten in de buurt dien je te wachten tot december. Op 13 december is er een concert in Live Music Hall in Keulen en op 14 december in de Melkweg, Amsterdam.
    Websites:
    https://www.katatonia.com/
    https://www.facebook.com/katatonia .

    NIEUW
    Holzman, Adam – Friend Or Foe
    – Let's Blow This Popsicle Stand
    Van “Zombie Apocalypse” (Big Fun Productions, 2025)

    Adam Holzman kennen we de laatste pakweg 15 jaar vooral als toetsenist van Steven Wilsons soloband, hoewel zijn carrièrepad daarvoor voornamelijk door jazz-, fusion- en jazzrockomgevingen liep. Zo was hij ooit bandleider van Miles Davis' groep. Zijn nieuwe solo-CD “Zombie Apocalypse” is een vrij intieme aangelegenheid. Soms hoor je niet meer dan een piano en/of synthesizer, al dan niet ondersteund door een ritmeloop die zoonlief Russell voor hem creëerde. De sfeer is bij vlagen ook echt soundtrack-achtig, maar dit is in weerwil van de albumtitel niet de muziek die je verwacht bij een zombiefilm. Diverse tracks zijn behoorlijks schetsmatig van karakter, waar je als luisteraar met een prog-insteek zit te wachten tot de man overstapt op de Moog om daar met veel toonbuigingen emotionele melodieën aan te ontlokken. En die momenten zijn er zeker, al moet je niet verwachten dat dit album het equivalent is van een 'hoor 'ns hoe vingervlug ik ben'-album van een gitaarshredder. Opvallendste gast is zijn huidige Steven Wilson-bandcollega (daar is-ie weer) Randy McStine, die Peter Gabriels “Here Comes The Flood” zingt. Het nummer lijkt het intieme arrangement te volgen van de versie op Robert Fripps “Exposure”, maar na twee refreinen en coupletten speelt Holzman het refrein ook met veel gevoel (en de nodige klankvervorming) op een Moog, waarna er alsnog een intense climax volgt. Wij willen vanavond de zelfgeschreven kant van het album laten horen met twee instrumentale stukken waarin de genoemde iconische analoge synthesizer ook volop te horen is.
    Websites:
    https://adamholzman.com/ (niet actueel)
    https://www.facebook.com/AdamHolzmanOfficial/ .

    NIEUW
    Mauvais Sang – Loin
    Van het album “La Faune” (Daaganda Records, 2025)

    Mauvais Sang is een Frans-Zwitserse alternative rockband, opgericht in 2016 in Genève. De band bestaat uit Mathis Saunier (gitaar, compositie), Léo Simond (zang) en Antoine Vercellotti (drums). De naam van de groep is een eerbetoon aan de gelijknamige film uit 1986 van Leos Carax, die zelf weer geïnspireerd werd door het gedicht van Arthur Rimbaud. In 2022 debuteerde de groep met ”Des Corps Dans Le Décor”. Vorige maand verscheen de opvolger “La Faune”. De muziek die Mauvais Sang maakt is een een mix van noiserock en postpunk en Franse chanson, die worden gecombineerd met elementen uit (modern-)klassieke muziek, met name door het gebruik van harp en viool. De groep beschikt over een hyper live-energie en een esthetiek die zowel rauw als poëtisch is, beïnvloed door een spectrum aan artiesten van Léo Ferré tot Radiohead. Zoals de naam al doet vermoeden, drukt “La Faune” een diep respect voor de natuur uit en benadrukt tegelijkertijd de kwetsbaarheid van ecosystemen ten opzichte van het handelen van de mens. We gaan luisteren naar “'Loin”, dat zich laat vertalen naar “Ver”.
    Websites:
    https://mauvaissangprojet.bandcamp.com/music
    https://www.facebook.com/MauvaisSangOfficiel/ .

    50 JAAR
    Eloy – Daylight
    Van “Power And The Passion” (EMI Electrola, 1975)

    Eloy geldt als een van de oudste Duitse progbands en is anno 2025 nog steeds actief, al is gitarist/zanger Frank Borneman het enige originele lid. De geschiedenis van de band bestrijkt een periode van meer dan 55 jaar en kent zowel stilistisch als qua bezettingen verschillende fases. Op het titelloze debuut liet Bornemann de zang nog over aan een ander bandlid en neeg de muziek naar vroeg werk van Deep Purple, UFO en Jethro Tull. De twee daaropvolgende albums incorporeerden voor het eerst en zeker niet voor het laatst invloeden van Pink Floyd, maar aanvankelijk ging het daarbij om de meer psychedelische periode van het Britse kwartet, medio 1970. Pas op het vierde album “Power And The Passion” werd de stap naar klassieke progrock gezet. Dit conceptalbum vertelde een trippy verhaal over tijdreizen, hallucinerende middelen en tovenaars en is duidelijk een product van zijn tijd. Het was wel het laatste album met (een groot deel van) de originele bezetting. Daarin bevond zich toetsenist Manfred Wieczorke die destijds zijn arsenaal stevig had uitgebreid: zijn rijk vertegenwoordigde smaakvolle toetsenwerk was een geduchte tegenhanger van Bornemanns fijne gitaarwerk. Vooral het albumslot was al een voorbode op de bombast die Eloy later zou laten horen. Het was trouwens aanvankelijk de bedoeling dat “Power And The Passion” een dubbelalbum zou worden, maar na inmenging van het management bleef het bij één schijf. “Power And The Passion” bewerkstelligde de grote doorbraak in eigen land, maar door mismanagement kon daar niet van worden geprofiteerd en Bornemann ontbond de toenmalige bezetting. Op advies van het label kwam er toch een doorstart met een verse bezetting waarmee in 1976 “Dawn” werd uitgebracht. Hier werd het verhaal van “Power And The Passion” opgepakt en de twee albums tezamen vormen dus toch het beoogde originele dubbelalbumconcept . Overigens: dit format zou Eloy vijf jaar later nog herhalen met het tweeluik “Planets” en “Time To Turn”. We gaan luisteren naar een van de kortere nummers van “Power And The Passion”: het nummer “Daylight”.
    Websites:
    https://www.eloy-legacy.com/
    https://www.facebook.com/Official4Eloy .

    ALBUM VAN DE MAAND JUNI
    Squeaky Feet - Premonition
    Van "Cause For Alarm" (eigen beheer, 2023)

    Voor het Album van de Maand juni gaan we iets terug in de tijd. In iO Pages nummer 190 van februari 2024 gaf wijlen John Bollenberg een Vette Krent aan "Cause For Alarm", het half november 2023 verschenen studiodebuut van Squeaky Feet. Dit uit oud-studenten van het Berklee College Of Music bestaande combo zou je gezien de overvloedige hoeveelheid live-albums op de Bandcamp-pagina tot de jambands kunnen rekenen, maar daarvoor zitten de composities veel te ingenieus in elkaar. Bollenberg noemde in zijn recensie acts als Zappa, Umphrey McGee, Phish, Happy The Man, Dream Theater en Brand X als vergelijkingsmateriaal en dan weet u het wel: deze band is niet echt één op één met een andere band te vergelijken. We zouden ze een meer rockende variant van Snarky Puppy kunnen noemen, maar die gedachte wordt wellicht te zeer ingegeven door de aanwezigheid van de gitarist van die populaire jazzproggroep, Mark Lettieri, in "Tunnel Vision". We hadden dit album vorig jaar ook al in de smiezen, maar gezien de hoge verzendkosten en VAT-gedoe heeft het enige tijd geduurd voordat we "Cause For Alarm" aanschaften. En direct bij de eerste beluistering van de CDr kunnen we "BoBo" helemaal gelijk geven. Wat een overvloedige (79 minuten) muzikale weldaad! De tussen de vier en elf minuten klokkende composities worden gekenmerkt door talloze tempo- en stijlwisselingen, korte virtuoze solo's, prima zang en heerlijk samenspel, waarbij constant de toegankelijkheid voorop staat. We draaiden in oktober vorig jaar al eens een stuk van de plaat, terwijl "Cause For Alarm", mede door een nummer 1-notering van Xymphonia-lid René, een gedeelde vierde plek in onze gezamenlijke jaarlijst over 2024 innam. Maar aangezien we de band nog wat meer willen promoten, hebben we de plaat tot Album van de Maand juni gekozen. We sluiten dit album van de maand af met een knaller, zowel qua lengte als qua hoogste Dream Theater-gehalte, en wel het bijna elf minuten durende "Premonition".
    Websites:
    https://squeakyfeet.bandcamp.com/album/cause-for-alarm-2
    https://www.squeakyfeetmusic.com/
    https://www.facebook.com/squeakyfeetmusic .

    Bel Air – The Last Song
    Van “The Sleeping Beauty” (Music Is Intelligence, 1989)

    Bel Air: een Duitse band die zich naar een van de rijkste wijken van Los Angeles vernoemde en dan ook nog eens progressieve rock ging maken in een tijd dat dit ook in Duitsland 'not done' was... Veel weten we niet over dit gezelschap, wel dat in 1986 het debuut “Welcome Home” verscheen. Bel Air probeerde op originele wijze voort te bouwen op de prog van weleer, waarbij – zoals ook bij veel tijdgenoten viel te horen - de composities wat compacter waren. Daarbij dienen we aan te tekenen dat de uitvoering af en toe wat houterig klonk, vooral waar het de zang betrof. Het prima spel van de gitarist vergoedde echter veel. Natuurlijk boden de bands die in deze tijd opkwamen niet die ontdekkingsreis van de voorgaande generatie, toen progressieve rock nog iets nieuws was. De budgettaire middelen werden ook niet meer geboden, want een groot platencontract kon je met deze muziek wel vergeten. Qua stijl en uitvoering zou je Bel Air als een voorloper van een landgenoot als Chandelier kunnen typeren. Daarnaast ontwaren we invloeden van het Canadese, in Duitsland zeer populaire Saga. Het debuut werd nog in eigen beheer uitgebracht, maar opvolger “The Sleeping Beauty” was de eerste release (catalogusnummer WMMS 001) op Music Is Intelligence, de platenmaatschappij van producer Peter Wustmann. Hij zou vervolgens met zijn label een tijd lang vrij hard aan de weg timmeren met nieuwe albums van o.a. Asgard, Ivanhoe en het Almelose 5:01 AM, naast dat hij de eerste was die Anyone’s Daughters werk op zilveren schijf uitbracht. Van Bel Air hebben we na dit album weinig meer vernomen, wel kwam er, ook op Music Is Intelligence, nog een verzamelaar op CD uit met het eerste album, aangevuld met wat singles. We gaan vandaag luisteren naar de albumafsluiter van het genoemde tweede album, met de treffende én profetisch gebleken titel “The Last Song”.
    Websites:
    https://www.progarchives.com/artist.asp?id=2029 .

    JAZZROCK
    Di Meola, Al - Casino
    Van "Casino” (Columbia, 1978)

    Je moet het ijzer smeden als het heet is, zal Al Di Meola in de tweede helft van de jaren zeventig gedacht hebben. In 1976 verschenen er maar liefst drie albums waarin hij een flinke hand had: Stomu Yamashta's “Go”, Return Forevers "Romantic Warrior" en zijn solo-album "Land Of The Midnight Sun". In de twee jaren daarna volgden er nog eens twee solo-albums: "Elegant Gypsy" (1977) en "Casino" (1978). Laatstgenoemde was het logische vervolg op de directe voorgangers, waarbij hij zijn sound verder verfijnde door latin-invloeden te vermengen met intense jazzrock. De vurige gitaarpatronen refereren aan flamenco. Maar waar binnen dat genre gebruik wordt gemaakt van de akoestische gitaar, speelde Di Meola juist elektrisch, waardoor er soms een machinegeweersalvo aan noten uit zijn versterker leek te spuiten. Dat hem vervolgens werd verweten een klinisch spelende, zeer technische gitarist zonder veel gevoel te zijn, achten wij valse kritiek. Di Meola liet namelijk ook op "Casino" horen dat hij zijn superieure techniek wel degelijk in dienst stelde van zijn composities. De afsluitende titeltrack is daar een meer dan prima voorbeeld van.
    Websites:
    https://www.aldimeola.com/
    https://www.facebook.com/AlDiMeolaMusic .

    HET DEBUUT
    A Flock Of Seagulls - Man Made
    Van "A Flock Of Seagulls" (Jive, 1982 / BMG, 2023)

    Het uit Liverpool afkomstige A Flock Of Seagulls debuteerde in 1981 met enkele succesvolle singles, zoals "Modern Love Is Automatic", voordat in 1982 het titelloze debuutalbum op de markt kwam. Met de daarop te vinden sterk gearrangeerde synthipoprock schoot de band direct door naar de top, mede door de prima productie van voormalig Gong-bassist Mike Howlett. Meer hits, zoals "I Ran" en "Messages" volgden, evenals optredens voor onder meer de BBC, John Peel en Kid Jensen. Ook de LP hierna, "Listen", met singles als "Wishing" (I Had A Photograph Of You)" deed het goed, maar in 1986 viel, althans voorlopig, het doek voor A Flock Of Seagulls. Reünies volgden, terwijl in 2018 en 2021 de originele bezetting bij elkaar kwam om platen op te nemen met The Prague Philharmonic Orchestra. In 2024 werd met "Some Dreams" een nieuwe studioplaat uitgebracht. In 2023 presenteerde BMG een 3-CD-editie van het debuut aangevuld met singles, B-kantjes, de genoemde radiosessies en enkele nummers van een live-show. Van het originele album draaien we de afsluiter "Man Made", dat begint met de profetische woorden "Man made machines make music for the man, Now machines make music while the man makes plans".
    Websites:
    https://www.aflockofseagulls.org/
    https://www.facebook.com/seagullsrunning
    https://aflockofseagulls.bandcamp.com/ .

    45 JAAR / WEL OF GEEN ASCHEIDSCONCERT?
    Anyone's Daughter - Another Day Like Superman
    Van "Anyone's Daughter" (Spiegelei, 1980 / Music Is Intellingence, 1993 / Tempus Fugit, 2012)

    Anyone's Daughter was al een aantal jaren actief voordat de in Stuttgart opgerichte band in 1979 debuteerde met "Adonis". Dat verkocht redelijk goed, met als gevolg ruim 150 concerten in een betrekkelijk korte periode. Naast werk van dat album werd in die tijd ook de suite "Piktor's Verwandlungen" op de planken gebracht, waarbij over eigen muziek het verhaal van Hermann Hesse werd verteld. Hiervan verscheen pas later, in 1981, een live-registratie. De ervaring van het vele spelen had duidelijk effect op de muziek die op het titelloze tweede album uit 1980 is te vinden. De songs bleken een stuk bondiger, puntiger en toegankelijker. Om maar die eeuwige vergelijking met Camel op tafel te leggen: als “Adonis” het “Mirage” van Anyone’s Daughter is en “Piktor’s Verwandlungen” het equivalent van “Snow Goose”, dan is het titelloze album niet anders te omschrijven dan Anyone’s Daughters “Rain Dances” minus de jazzy uitstapjes. Kant A is bijna een voorbode van wat we later in de jaren 80 neoprog zijn gaan noemen. Je zou deze songs als het tegenwicht kunnen beschouwen van het topzware vroegere werk. Met dit album was het de band gelukt om aantal zaken in één klap te regelen: de kortere songs vonden meer aansluiting bij de dan heersende tijdgeest en voorzagen de optredens van de nodige extra pit, waardoor de fanschare flink vergroot werd. En ook al maakten we net een vergelijking met Camel, de Duitse groep ontwikkelde nu juist meer en meer een eigen signatuur. “Another Day Like Superman” is het absolute albumhoogtepunt, met in het instrumentale gedeelte een prachtig duel tussen de gitaar van Uwe Karpa en de Moog-synthesizer van Matthias Ulmer. Overigens: de originele groep hield er in 1986 mee op, maar begin deze eeuw maakten Karpa en Ulmer, aangevuld met een aantal nieuwe leden, een doorstart. Na 2018 vernamen we daar weinig meer van, tot vorig jaar oktober in een nieuwsbrief viel te lezen dat in juli 2025 een reünie-afscheidsconcert zou plaatsvinden in de originele bezetting. Op sociale media werden daarbij een actuele groepsfoto geplaatst. Nu is het bijna juli en er is niets meer aangekondigd op de nog steeds bestaande website. Hopelijk betreft het uitstel en geen afstel...
    Websites:
    https://anyonesdaughter.de/
    https://www.facebook.com/AnyonesDaughterMusic .