• Sunday 14 December 2025 Show No. 1690

    NIEUW / COVER / LIVE-TIP
    Kebu & Johan Becker - Twilight
    Van de maxi-single (vinyl + dowload) "Twilight" (ZYX Music, 2025)

    De onder de naam Kebu opererende toetsenist Sebastian Teir hebben we wel al eens eerder in ons programma voorbij laten komen met zijn melodieuze elektronische muziek à la Jean Michel Jarre en Vangelis. De Fin is een typisch geval van een muzikant die zijn publiek vond door middel van YouTube-video's waarin hij zijn arsenaal aan analoge synths demonstreerde. Uiteindelijk leidde dat tot een album en daaruitvolgend een contract met het Duitse ZYX Music. Verrassend genoeg ging hij vervolgens ook met enige regelmaat op toernee door Europa, iets wat niet altijd van een leien dakje ging omdat die analoge synths nog wel eens temperamentvol kunnen zijn en niet precies doen wat de bespeler van ze verlangt. In die livesets zaten ook altijd bewerkingen van diverse synthpopklassiekers en het ziet er naar uit dat hij nu toe werkt aan een album in die stijl, gezien een recente samenwerking met de in Zweden woonachtige Finse zanger Johan Becker. De eerste voorbode van die nieuweling, die “Urban Skies” gaat heten, is dan wel weer een cover, maar wel gelijk een echte jarentachtigknaller: “Twilight” van Electric Light Orchestra, origineel te vinden op "Time" uit 1981. Deze cover is behoorlijk trouw aan het origineel, maar het knappe is wel dat alles met analoge synthesizers en drummachines gemaakt is. Op 21 en 22 april komt Kebu naar Cinetol in Amsterdam in het kader van zijn “Urban Skies”-toernee.
    Websites:
    https://www.kebu.fi/
    https://www.facebook.com/kebunator/
    Dit nummer op YouTube: https://www.youtube.com/watch?v=r-OEpiK_lbE.

    NIEUW
    Frøislie, Lars Fredrik – Presagio
    Van “Quattro Racconti” (Karisma Records, 2025)

    Hè, het tweede album van Lars Fredrik Frøislie binnen één jaar? Dat is wat we dachten toen we “Quattro Racconti” aangekondigd zagen. Want nog maar in mei verscheen “Gamle Mester”, waarmee de van o.a. Wobbler bekende toetsenist en componist opnieuw zijn diepe liefde voor seventiesprog en vooral ook analoog toetseninstrumentarium tentoonspreidde. Dat deed hij eerder al bij Wobbler en met “Fire Fortelling” uit 2023. Nu lijkt de hoes van “Quattro Racconti” wel erg veel op die van dat eerste solo-album van de Noor. En als we kennis nemen van het verhaal erachter snappen we het ook wel. Want al bij het maken van “Fire Fortelling” had Frøislie de stem van de legendarische Rock Progressivo Italiano-zanger Stefano 'Lupo' Galifi in gedachten. Al sinds hij het album “Zarathustra” van Museo Rosenbach ontdekte, was Frøislie gefascineerd door de voordacht van Galifi, ook al verstond hij er niets van. En die stem is perfect voor zijn eigen muziek waar immers een diep ontzag voor de glorieuze Italiaanse prog van groepen als Museo Rosenbach. En toen de kans zich voordeed en Galifi toehapte, was het zo gepiept. Na beluistering en vergelijking met de Noorstalige originelen kun je inderdaad stellen dat de Italiaanstalige versies met Galifi's zang veel vuriger klinken dan met Frøislie's bepaald niet expressieve stem. En zo is er na een album met Il Tempio Delle Clessidre (alweer 15 jaar geleden) en een handvul nummers met The Samurai Of Prog opnieuw een mogelijkheid geschapen om te genieten van Stefano 'Lupo' Galifi's zo herkenbare, meeslepende en doorvoelde zangstijl in nieuwer repertoire dan dat van zijn oude band.
    Websites:
    https://larsfredrikfroislie.bandcamp.com/album/quattro-racconti
    https://www.facebook.com/larsfredrikfroislie/.

    NIEUW
    Strange Moments – Be Home Soon
    - If All Else Fails
    Van “Skyscraping” (eigen beheer, 2025)

    Strange Moments bestaat uit zangeres Joanna Łukaszuk en multiinstrumentalist Wojciech Pieluże. “Skyscraping” is het onlangs verschenen tweede album van dit Poolse duo. Zelf omschrijven de twee hun muziek als intelligente pop gemengd met electronische rock en artrock. Het in pakkende melodieën en verraderlijk inventieve arrangementen grossierende Strange Moments past derhalve goed in één rijtje naast de Britse bands Chimpan A en Moon Halo. De lekker ritmische begeleiding van de vloeiende zanglijnen gebruikt als basis vooral gitaar, waarbij er hier en daar best wel wat stevige riffs opduiken, zoals bijvoorbeeld in “If All Else Fails”. Dit alles is gestoken in een sprankelende productie. Vaak begint een nummer vrij onschuldig, om halverwege toch een muzikale twist te krijgen. Zo is in “Ocean Dreams” bijvoorbeeld een fijne saxofoonsolo te horen door gastspeler Robert Kamalski. We kiezen vanavond twee nummers van “Skyscraping: eerst “Be Home Soon”, gevolgd door het genoemde “If All Else Fails”.
    Websites:
    https://www.facebook.com/StrangeMomentsPL/
    https://strangemoments.bandcamp.com/album/skyscraping .

    NIEUW
    Reticent, The - The Chance (Those Who Let Go)
    Van "please" (Generation Prog Records, 2025)

    Chris Hathcock vraagt met zijn progmetalband The Reticent aandacht voor aangrijpende issues die ook hemzelf persoonlijk raken. Zo stond het vijfde album "The Oubliette" (2020) alzheimer centraal. Op "please" (met een kleine “p”) breekt de Amerikaanse zanger/gitarist/drummer een lans voor mensen met mentale problemen. De plaat heeft de vorm van een therapietraject, van "Intake", via "Diagnosis 1" en "Diagnosis 2", naar het afsluitende "Discharge", waarbij de eerste drie stadia bestaan uit twee, gemiddeld zeven minuten klokkende sessies. Hierin komen voornamelijk vanuit de patiënt verwoorde aandoeningen, uiteenlopend van slapeloosheid tot worstelingen met suïcidegedachten, aan bod. Maar ook de ontkenning en vooroordelen van de buitenwereld en pseudowetenschap, zoals voorkomend bij depressie krijgen een onthutsende stem. Deze tot nadenken stemmende materie wordt gestalte gegeven in composities waarin strak gespeelde gitaarpatronen en brede gitaarlagen de basis leggen voor Hatchcocks sterke zangpartijen, waarin hij de uit de therapiewereld bekende 'primal scream' aanvankelijk slechts op de achtergrond toepast. Dat verandert echter halverwege als hij in het angstaanjagende, door eng zoemende wespen omgeven, nachtmerrieachtige "The Bed Of Wasps (Those Consumed With Panic)" over paniekaanvallen overschreeuwd wordt door de grunts van Brian Kingsland van deathmetalformaties Nile en Imperishable. In het refrein van "The Scorn (Those Wo Don't Understand)" blijkt Hathcock overigens zelf eveneens zulke, in dit geval functionele, doodsrochels te kunnen produceren. Het contrast met het prachtig, invoelend gezongen "The Riptide (Those Without Hope)" en vooral "The Chance (Those Who Let Go)" kan niet groter zijn. De bij de strot grijpende cyclus krijgt extra lading door gesproken, met veel effecten en ambient omgevingsgeluiden omgeven teksten en subtiele keyboardsounds. Van dit behoorlijk confronterende album hebben we het meest melodieuze stuk gekozen, het genoemde "The Chance (Those Who Let Go)".
    Websites:
    https://www.thereticent.net/
    https://thereticent.bandcamp.com/album/please
    https://www.facebook.com/thereticentmusic .

    NIEUW
    Machinary – Take A Bow
    Van de streaming-/download-EP “Machinary” (eigen beheer, 2025)

    We zien wel vaker dat ooit aan een muzikale carrière werkende artiesten die uiteindelijk een reguliere baan in de burgermaatschappij verkozen, zo rond hun pensioengerechtigde leeftijd de draad weer oppakken om zo de plotse vrije tijd mee op te vullen. We treffen dat verschijnsel nu vaak bij bands die in de loop van de jaren tachtig inactief werden. In sommige gevallen is de herstart succesvol, maar in andere gevallen wordt bij lange na de energie en het niveau van oudsher niet hervonden. Toen we het verhaal achter Machinary onder ogen kregen, werden we wél meteen nieuwsgierig naar de muziek. In deze Schotse neoprog-'supergroep' treffen we enkele bekende namen uit verschillende in de jaren tachtig gestarte progbands. Toetsenist Hew Montgomery kennen we van Abel Ganz, Mark Spalding en Bruce Levick van Comedy Of Errors; de grote verrassing in deze band is wel voormalig Pallas-zanger Euan Lowson. Machinary bestaat overigens al een tijd, maar nog maar kort in deze samenstelling. Wat kan je dan verwachten van deze heren? De EP die onlangs is verschenen laat een compacte, rockende sound horen die zeker niet als neoprog valt te classificeren en al helemaal niet de symfonische klanken van klassieke prog laat horen. De nadruk ligt op het gitaarspel van Spalding, die bijv. een fijne solo in “Always” laat horen, waarbij Montgomery een dienende rol heeft. Helaas moeten we ook concluderen dat de zang van Lowson op deze nummers niet erg goed uit de verf komt. Alleen op de afsluiter “Take A Bow” staat zijn karakteristieke stemgeluid goed in de schijnwerpers.
    Websites:
    https://machinary.bandcamp.com/album/machinary
    https://www.facebook.com/machinarymusic.glasgow.

    NIEUW
    Marsh, Rhys & Mandala – Darkest Day
    Van “Until The End Of Time” (Autumnsongs Records, 2025)

    “Until The End Of Time” is het derde Mandala-album, netjes vijf jaar na het tweede werkstuk van de Noors-Britse band, “The Echoes Of Your Mind”, dat op zijn beurt vijf jaar na het debuut “Midnight Twilight” verscheen. Er is nu wel een verandering, want zanger/componist/multi-instrumentalist Rhys Marsh heeft nu zijn eigen naam voor de bandnaam gezet en speelt nu ook de baspartijen, want oorspronkelijk bassist Francis Booth ontbreekt. Als we een naam voor deze muziek zouden moeten verzinnen, zou het 'doomprog' zijn. Het album bevat vijf lange, trage stukken met bepaald niet vrolijk stemmende uitgerekte melodieën waarvan een bezwerend karakter uit gaat. De vaak laag geïntoneerde zanglijnen van Marsh zetten die donkere sfeer nog een keer extra dik aan. Een deel van de tracks komt in de laatste minuten tot een grootse ontlading, waarbij Marsh ineens een flinke stem blijkt te kunnen opzetten. Drummer Will Spurling houdt zijn spel veelal minimaal; Marsh stapelt daarop zijn gitaar- en toetsenpartijen, waarbij vooral de soms dik uitgespreide Mellotron-tapijten de progliefhebber zullen aanspreken. Marsh was al nooit de vrolijkste thuis, of dit nu solo was, met The Autumn Ghost of met Kaukasus, maar het in gelimiteerde editie op professionele CD-R uitgebrachte “Until The End Of Time” is toch wel de donkerste doemplaat die de al jaren in Noorwegen wonende Brit tot nu toe heeft gemaakt.
    Websites:
    https://www.facebook.com/rhysmarshmusic/
    https://rhysmarsh.com/ (niet actueel)
    https://burningshed.com/store/autumnsongsrecords/rhys-marsh-and-mandala_until-the-end-of-time_cd .

    AOR
    Tubes, The - A Matter Of Pride
    Van "The Completion Backward Principle" (Capitol Records, 1981 / 2020)

    Hoewel Steve Lukather alleen in het mede door hem geschreven openingsnummer "Talk To Ya Later" gitaar speelt, heeft "The Completion Backward Principle" van The Tubes een duidelijke Toto-sound. Niet dat het theatrale karakter van de Amerikaanse act op dit vijfde studioalbum geheel verdwenen is, maar de band kwam in 1981 samen met producer David Foster met een meer AOR-gericht geluid op de proppen. Het leverde in Nederland met "Don't Want To Wait Anymore" zelfs de enige Tip-notering voor Fee Waybill en de zijnen op. Van deze bijna 45 jaar oude, maar nog steeds fris klinkende plaat hebben we voor vanavond echter een andere song uitgekozen en wel "A Matter Of Pride".
    Websites:
    https://thetubes.com/
    https://www.facebook.com/thetubesgroup .

    NIEUW
    Tribe³ - Falls Like Rain
    - The Front Line
    Van "Life Amongst Strangers" (eigen beheer, 2025)

    In de stortvloed aan releases hebben we niet ieder nieuw album meteen in de peiling. Zo kwam pas recent het zo'n 9 maanden geleden verschenen "Life Amongst Strangers" van Tribe³ op ons pad. Maar we moeten bekennen dat we ook het in 2023 uitgebrachte debuut van het Britse trio totaal over het hoofd hebben gezien. Als dat ook maar enigszins in de buurt komt van het niveau van de opvolger, dan hebben we nog werk te doen. Want de muziek die Tribe³ brengt zal vele luisteraars moeten bekoren: gloedvolle, kamerbreed klinkende Britse neoprog, die gedomineerd wordt door de toetsenpartijen en baspedalen van Steve Hughes die tevens de bassnaren beroert, de lyrische gitaarpartijen van Chris Jones die daar tussendoor verweven zijn en het solide drumwerk van Jonathan Kinsey. Laatstgenoemde maakt overigens nog meer indruk als zanger en tekstschrijver én levert nog wat aanvullend toetsenwerk. De heren hebben er schijnbaar al een lange muzikale carrière op zitten. Zo zat Hughes ooit in de allereerste bezetting van de band Ezra. Hij heeft sinds die tijd behoorlijk wat bijgeleerd, wat vooral blijjkt uit zijn toetsenspel. Tribe³ volgt het bombastische neoprogpad van IQ en Arena (met elementen van die volle sound van “Power Windows” van Rush), zonder dat het resultaat gelijk een slaafse kopie is geworden. OK, de finale van het slotstuk “Evening Tide” had zo van IQ's “Ever” of “Frequency” kunnen komen, maar het levert wel een echt kippenvelmoment op dat we zeker binnenkort nog een keer voorbij laten komen. Niet dat de rest zwakker is, want "Life Amongst Strangers" is als geheel echt een parel. We kiezen voor twee tracks. Eerst “Falls Like Rain” waarin Jonathan Kinsey zingt over de machtshonger van technocraten en autoritaire leiders, maar ons op het hart drukt dat uiteindelijk ook zij niet alles onder controle kunnen houden. In “The Front Line” horen we een soldaat voorbij komen die de afweging zit te maken of hij voor eigen lijfsbehoud kiest dan wel strijdend ten onder moet gaan.
    Websites:
    https://www.tribe3.net/
    https://tribe3.bandcamp.com/album/life-amongst-strangers-2 .

    SYMFONISCHE JAZZROCK
    Yamamoto, Maoki - In My World (excerpt)
    Van "In My World" (King Records, 2021)

    De energieke Japanse jazzrock/fusionformatie Dezolve produceerde vanaf 2016 tot en met 2020 steevast één album per jaar. Het eerstvolgende album daarna, "CoMOVE", verscheen pas in 2023. Toch hebben de musici in die eerste Coronajaren zeker niet stilgezeten. Een van de creatieve vruchten uit die periode is de soloplaat "In My World" die drummer/multi-instrumentalist Maoki Yamamoto in 2021 uitbracht. Mede omdat zijn Dezolve-collega's op diverse tracks meespeelden kan de CD blindelings door de fans van deze band worden aangeschaft. Grootste stijlbreuk is echter het bijna 23 minuten titelnummer. Hierin toont Yamamoto zich een uitstekend arrangeur van bombastische, romantische orkestrale muziek vermengd met rockinstrumenten. Hoewel de orkestklanken in de suite zijn vervaardigd door middel van programmering en synthesizers klinken ze toch natuurlijk. De muziek waarin vooral Engelse componisten als Holst doorklinkt heeft daarbij raakvlakken met het symfonische werk van Pat Metheny, zoals "Still Life (Talking)". Om een indruk te krijgen van dit werkstuk laten we het slotgedeelte horen, waarin ook partijen voor twee elektrische gitaren zijn verwerkt.
    Websites:
    https://maoki-yamamoto.com/
    https://www.facebook.com/maoki.yamamoto
    https://www.youtube.com/@yamamotomaoki5690
    https://www.dezolve.net/ .

    DELUXE HERUITGAVE IN DE MAAK?
    Porcupine Tree – Remember Me Lover
    Van het album “The Incident” (Roadrunner, 2009)

    Het album “The Incident” van Porcupine Tree verscheen in 2009. Het is een thematische conceptplaat over incidenten die wij als mensen meemaken in ons leven – en de invloed die dergelijke incidenten vervolgens op ons hebben. Het betreft een suite, bestaande uit 15 hoofdstukken. Tevens is er een tweede schijfje, dat 4 losse nummers bevat. Met “The Incident” grijpt de groep rond Steven Wilson weer terug naar het geluid van albums als “Lightbulb Sun” en “Stupid Dream”. Natuurlijk is er niet helemaal gebroken met het grauwe geluid van “Fear Of A Blank Planet” en wordt er zo nu en dan nog wel eens stevig van leer getrokken, maar over het algemeen is “The Incident” veel melodieuzer en daardoor ook meer gedragen. “Remember Me Lover” is het laatste van de vier losse nummers en daarmee het slotnummer van het album. Het handelt over een pijnlijke breuk, waarbij de verteller reflecteert en de leugens en misstappen toegeeft, maar de geliefde uiteindelijk toch alleen achterlaat, omdat dit zijn of haar verdiende loon is. De afgelopen jaren werden we verblijd met fraaie heruitgaven van de Porcupine Tree-albums die in het eerste decennium van deze eeuw verschenen: “In Absentia”, “Deadwing” en “Fear Of A Blank Planet”. Nu is dus “The Incident” aan de beurt. Hopelijk brengt 2026 die ons.
    Websites:
    https://porcupinetree.com/
    https://www.facebook.com/PorcupineTreeOfficial/ .

    ALBUM VAN DE MAAND
    Lunatic Soul - Self In Distorted Glass
    Van het album “The World Under Unsun” (InsideOut / Sony Music, 2025)

    Lunatic Soul is het eigen project van Riverside-componist en -zanger/bassist Mariusz Duda. Het debuutalbum, simpelweg “Lunatic Soul” geheten, verscheen in 2008. Hier en op de vervolgalbums toonde Duda telkens weer aan een zeer getalenteerd songwriter en instrumentalist te zijn. Ligt het accent bij Riverside meer op de (zwaardere) progressieve rock, Lunatic Soul is ingetogener, meer ambientesk. Ook verschaft de Pool zich creatieve vrijheden die hij binnen Riverside minder naar voren kan laten komen. Eind oktober verscheen het achtste studioalbum "The World Under Unsun". Het dubbel-album markeert het laatste hoofdstuk van een doorlopend verhaal dat met het Lunatic Soul-debuut werd begonnen, getiteld "The Circle Of Life And Death", waarin een eenzame kunstenaar reist tussen leven en dood. De muziek is moeilijk te categoriseren en draait om ambiance, atmosfeer, abstractie en ambivalentie. De Pool is erin geslaagd om op het album in elke compositie een perfecte balans aan te brengen. Er zijn erg mooie en sprankelende vocale bijdragen, zeer fraaie instrumentale partijen, soundscapes, toetsenpartijen, veelzijdige percussie – je valt als luisteraar van verrassing in verrassing. Niet om te imponeren, maar steeds passend binnen de flow van het album. Zoals altijd doet Duda bij Lunatic Soul heel veel zelf. Hij is verantwoordelijk voor de lead- en achtergrondzang, piano en andere keyboards, akoestische gitaar, bas, piccolobas en percussie. Hij wordt bijgestaan door de o.a. van de metalband Behemoth gekende drummer Wawrzyniec Dramowicz; daarnaast zijn er bijdragen van saxofonist Marcin Odyniec en gitarist/soundscape-maker Mateusz Owczarek. Wat opvalt is dat de muziek op "The World Under Unsun" op momenten dicht tegen die van (de rustige kant van) Riverside aanschurkt. Nooit eerder lagen Lunatic Soul en Riverside muzikaal zo dicht bij elkaar. Luister bijvoorbeeld maar naar “Self In Distorted Glass”.
    Websites:
    https://lunaticsoul.com
    https://www.facebook.com/lunaticsoulband
    https://bandcamp.com/discover/lunatic-soul.