Sunday 29 Juni 2025 Show No. 1666
NIEUW
Moon Letters – In The Catacombs
– Energy Of The Heart
Van “The Dark Earth” (eigen beheer, 2025)
De band Moon Letters heeft altijd de warme aandacht en steun van Xymphonia gehad: “Thank You For The Future” was zelfs ons Album van de Maand in september 2022. We zijn dan ook verheugd dat we zo'n drie jaar na dat tweede album met “This Dark Earth” een opvolgend werkstuk uit Seattle kunnen verwelkomen. Viel bij de voorganger al de muzikale verwantschap met Echolyn op, voor dit derde album geldt dat zo mogelijk nóg sterker. De leadvocalen Michael Trew hebben vaak dezelfde hoogte en intensiteit als die van Ray Weston en de vaak opduikende kamerbrede koortjes een overeenkomstig verrijkend effect. En dan die tomeloze energie en het enthousiasme dat van de muziek afspat – als bij Echolyn op z'n best! Maar genoeg over die vergelijkingen, want Moon Letters heeft natuurlijk een eigen identiteit. John Allday speelt vaak eigenwijze toetsenriedeltjes die overal tussendoor kunnen fietsen en pakt dan af en toe ook nog z'n trompet erbij. Dave Webb speelt zowel frisse ritmegitaarpartijen als rockende solo's en zorgt daarbij samen met Trew voor wat verkwikkende percussie naast de drijvende ritmetandem Mike Murphy (basgitaar) en Kelly Mynes (drums). Mocht u op deze zomeravond een beetje weggedommeld zijn, dan bent u na een dosis Moon Letters weer helemaal scherp! Overigens doet Moon Letters de komende maand Europa aan, maar slaat helaas Nederland over. U zult moeten reizen naar de UK, Zweden, Frankrijk of Tsjechië. Zie voor meer details de bandwebsite.
Websites:
https://www.moonletters.com/
https://moonletters.bandcamp.com/album/this-dark-earth
https://www.facebook.com/MoonLettersBand/ .
NIEUW
Sykofant – Embers
Van “Red Sun EP” (eigen beheer, 2025)
In 2024 verscheen het debuut van Sykofant. Op dat album liet de Noorse band een mooie vorm van retroprog horen met een flinke dosis Pink Floyd-invloeden, met daarnaast ook duidelijk aanwezige sporen van de klassieke hardrock – denk daarbij aan het vroege seventieswerk van bijvoorbeeld Black Sabbath en Deep Purple. Afgelopen maart bracht het kwartet “Red Sun” uit: een EP met drie nummers. Hierop wordt de lijn van het debuut doorgetrokken, waarmee “Red Sun” een zoveelste bewijs is van hoeveel goeds er momenteel uit de Scandinavische landen komt. We hebben gekozen voor de EP-afsluiter “Embers”.Websites:
https://sykofant.com/
https://sykofantband.bandcamp.com/album/red-sun-ep
https://www.facebook.com/sykofant.band .
NIEUW / LIVE-TIP
Katatonia – In The Event Of
- A World Without Heroes
Van het album “Nightmares As Extensions Of The Waking State” (Napalm Records, 2025)
Katatonia was oorspronkelijk een doom- en deathmetalband, ontstaan in Stockholm in 1991, met Jonas Renkse (als Lord Seth) en Anders Nyström (als Blakkheim) als vaste bandleden. De Zweedse band schoof stilistisch echter steeds meer richting melancholieke progressieve rock – een ontwikkeling die we ook bij andere Scandinavische groepen zoals bijvoorbeeld Opeth tegenkwamen, of het Britse Anathema. “Muzikaal gezien is Katatonia's dertiende studioalbum, “Nightmares As Extensions Of The Waking State”, een voortzetting van wat Katatonia ons al jaren voorschotelt. Misschien wel het meest opvallend is, gezien het vertrek van gitarist en mede-oprichter Anders Nyström, dat de muziek zeer gitaargeoriënteerd is. Het gitaarspel van Nico Elgstrand en Sebastian Valland is opvallend inventief en in balans. Jonas Renkse zingt daar rustig, melodieus en vol overtuiging overheen. Zijn bereik en prettige timbre worden ten volle benut. De tweede helft van het album is rustiger dan de eerste: de mix tussen jazz, doom en progressieve rock maken ook dit deel een zeer interessant luisterspel." (bron: Rockportaal) Wij gaan luisteren naar “'In The Event Of”' en “A 'World Without Heroes”. Dit laatste nummer is één van de twee bonusnummers die staan op de fraaie Mediabook-editie. Het is een cover van een song die Kiss schreef met Lou Reed voor een bijzonder zijstapje in de Kiss-discografie: “(Music From) The Elder” (1981). Wie Katatonia snel aan het werk wil zien kan komende zaterdag, op 5 juli, het festival Castle Rock bezoeken in het Duitse Mühlheim. Voor reguliere concerten in de buurt dien je te wachten tot december. Op 13 december is er een concert in Live Music Hall in Keulen en op 14 december in de Melkweg, Amsterdam.
Websites:
https://www.katatonia.com/
https://www.facebook.com/katatonia .
NIEUW
Holzman, Adam – Friend Or Foe
– Let's Blow This Popsicle Stand
Van “Zombie Apocalypse” (Big Fun Productions, 2025)
Adam Holzman kennen we de laatste pakweg 15 jaar vooral als toetsenist van Steven Wilsons soloband, hoewel zijn carrièrepad daarvoor voornamelijk door jazz-, fusion- en jazzrockomgevingen liep. Zo was hij ooit bandleider van Miles Davis' groep. Zijn nieuwe solo-CD “Zombie Apocalypse” is een vrij intieme aangelegenheid. Soms hoor je niet meer dan een piano en/of synthesizer, al dan niet ondersteund door een ritmeloop die zoonlief Russell voor hem creëerde. De sfeer is bij vlagen ook echt soundtrack-achtig, maar dit is in weerwil van de albumtitel niet de muziek die je verwacht bij een zombiefilm. Diverse tracks zijn behoorlijks schetsmatig van karakter, waar je als luisteraar met een prog-insteek zit te wachten tot de man overstapt op de Moog om daar met veel toonbuigingen emotionele melodieën aan te ontlokken. En die momenten zijn er zeker, al moet je niet verwachten dat dit album het equivalent is van een 'hoor 'ns hoe vingervlug ik ben'-album van een gitaarshredder. Opvallendste gast is zijn huidige Steven Wilson-bandcollega (daar is-ie weer) Randy McStine, die Peter Gabriels “Here Comes The Flood” zingt. Het nummer lijkt het intieme arrangement te volgen van de versie op Robert Fripps “Exposure”, maar na twee refreinen en coupletten speelt Holzman het refrein ook met veel gevoel (en de nodige klankvervorming) op een Moog, waarna er alsnog een intense climax volgt. Wij willen vanavond de zelfgeschreven kant van het album laten horen met twee instrumentale stukken waarin de genoemde iconische analoge synthesizer ook volop te horen is.
Websites:
https://adamholzman.com/ (niet actueel)
https://www.facebook.com/AdamHolzmanOfficial/ .
NIEUW
Mauvais Sang – Loin
Van het album “La Faune” (Daaganda Records, 2025)
Mauvais Sang is een Frans-Zwitserse alternative rockband, opgericht in 2016 in Genève. De band bestaat uit Mathis Saunier (gitaar, compositie), Léo Simond (zang) en Antoine Vercellotti (drums).
De naam van de groep is een eerbetoon aan de gelijknamige film uit 1986 van Leos Carax, die zelf weer geïnspireerd werd door het gedicht van Arthur Rimbaud. In 2022 debuteerde de groep met ”Des Corps Dans Le Décor”. Vorige maand verscheen de opvolger “La Faune”. De muziek die Mauvais Sang maakt is een een mix van noiserock en postpunk en Franse chanson, die worden gecombineerd met elementen uit (modern-)klassieke muziek, met name door het gebruik van harp en viool. De groep beschikt over een hyper live-energie en een esthetiek die zowel rauw als poëtisch is, beïnvloed door een spectrum aan artiesten van Léo Ferré tot Radiohead. Zoals de naam al doet vermoeden, drukt “La Faune” een diep respect voor de natuur uit en benadrukt tegelijkertijd de kwetsbaarheid van ecosystemen ten opzichte van het handelen van de mens. We gaan luisteren naar “'Loin”, dat zich laat vertalen naar “Ver”.
Websites:
https://mauvaissangprojet.bandcamp.com/music
https://www.facebook.com/MauvaisSangOfficiel/ .
50 JAAR
Eloy – Daylight
Van “Power And The Passion” (EMI Electrola, 1975)
Eloy geldt als een van de oudste Duitse progbands en is anno 2025 nog steeds actief, al is gitarist/zanger Frank Borneman het enige originele lid. De geschiedenis van de band bestrijkt een periode van meer dan 55 jaar en kent zowel stilistisch als qua bezettingen verschillende fases. Op het titelloze debuut liet Bornemann de zang nog over aan een ander bandlid en neeg de muziek naar vroeg werk van Deep Purple, UFO en Jethro Tull. De twee daaropvolgende albums incorporeerden voor het eerst en zeker niet voor het laatst invloeden van Pink Floyd, maar aanvankelijk ging het daarbij om de meer psychedelische periode van het Britse kwartet, medio 1970. Pas op het vierde album “Power And The Passion” werd de stap naar klassieke progrock gezet. Dit conceptalbum vertelde een trippy verhaal over tijdreizen, hallucinerende middelen en tovenaars en is duidelijk een product van zijn tijd. Het was wel het laatste album met (een groot deel van) de originele bezetting. Daarin bevond zich toetsenist Manfred Wieczorke die destijds zijn arsenaal stevig had uitgebreid: zijn rijk vertegenwoordigde smaakvolle toetsenwerk was een geduchte tegenhanger van Bornemanns fijne gitaarwerk. Vooral het albumslot was al een voorbode op de bombast die Eloy later zou laten horen. Het was trouwens aanvankelijk de bedoeling dat “Power And The Passion” een dubbelalbum zou worden, maar na inmenging van het management bleef het bij één schijf. “Power And The Passion” bewerkstelligde de grote doorbraak in eigen land, maar door mismanagement kon daar niet van worden geprofiteerd en Bornemann ontbond de toenmalige bezetting. Op advies van het label kwam er toch een doorstart met een verse bezetting waarmee in 1976 “Dawn” werd uitgebracht. Hier werd het verhaal van “Power And The Passion” opgepakt en de twee albums tezamen vormen dus toch het beoogde originele dubbelalbumconcept . Overigens: dit format zou Eloy vijf jaar later nog herhalen met het tweeluik “Planets” en “Time To Turn”. We gaan luisteren naar een van de kortere nummers van “Power And The Passion”: het nummer “Daylight”.
Websites:
https://www.eloy-legacy.com/
https://www.facebook.com/Official4Eloy .
ALBUM VAN DE MAAND JUNI
Squeaky Feet - Premonition
Van "Cause For Alarm" (eigen beheer, 2023)
Voor het Album van de Maand juni gaan we iets terug in de tijd. In iO Pages nummer 190 van februari 2024 gaf wijlen John Bollenberg een Vette Krent aan "Cause For Alarm", het half november 2023 verschenen studiodebuut van Squeaky Feet. Dit uit oud-studenten van het Berklee College Of Music bestaande combo zou je gezien de overvloedige hoeveelheid live-albums op de Bandcamp-pagina tot de jambands kunnen rekenen, maar daarvoor zitten de composities veel te ingenieus in elkaar. Bollenberg noemde in zijn recensie acts als Zappa, Umphrey McGee, Phish, Happy The Man, Dream Theater en Brand X als vergelijkingsmateriaal en dan weet u het wel: deze band is niet echt één op één met een andere band te vergelijken. We zouden ze een meer rockende variant van Snarky Puppy kunnen noemen, maar die gedachte wordt wellicht te zeer ingegeven door de aanwezigheid van de gitarist van die populaire jazzproggroep, Mark Lettieri, in "Tunnel Vision". We hadden dit album vorig jaar ook al in de smiezen, maar gezien de hoge verzendkosten en VAT-gedoe heeft het enige tijd geduurd voordat we "Cause For Alarm" aanschaften. En direct bij de eerste beluistering van de CDr kunnen we "BoBo" helemaal gelijk geven. Wat een overvloedige (79 minuten) muzikale weldaad! De tussen de vier en elf minuten klokkende composities worden gekenmerkt door talloze tempo- en stijlwisselingen, korte virtuoze solo's, prima zang en heerlijk samenspel, waarbij constant de toegankelijkheid voorop staat. We draaiden in oktober vorig jaar al eens een stuk van de plaat, terwijl "Cause For Alarm", mede door een nummer 1-notering van Xymphonia-lid René, een gedeelde vierde plek in onze gezamenlijke jaarlijst over 2024 innam. Maar aangezien we de band nog wat meer willen promoten, hebben we de plaat tot Album van de Maand juni gekozen. We sluiten dit album van de maand af met een knaller, zowel qua lengte als qua hoogste Dream Theater-gehalte, en wel het bijna elf minuten durende "Premonition".
Websites:
https://squeakyfeet.bandcamp.com/album/cause-for-alarm-2
https://www.squeakyfeetmusic.com/
https://www.facebook.com/squeakyfeetmusic .
Bel Air – The Last Song
Van “The Sleeping Beauty” (Music Is Intelligence, 1989)
Bel Air: een Duitse band die zich naar een van de rijkste wijken van Los Angeles vernoemde en dan ook nog eens progressieve rock ging maken in een tijd dat dit ook in Duitsland 'not done' was... Veel weten we niet over dit gezelschap, wel dat in 1986 het debuut “Welcome Home” verscheen. Bel Air probeerde op originele wijze voort te bouwen op de prog van weleer, waarbij – zoals ook bij veel tijdgenoten viel te horen - de composities wat compacter waren. Daarbij dienen we aan te tekenen dat de uitvoering af en toe wat houterig klonk, vooral waar het de zang betrof. Het prima spel van de gitarist vergoedde echter veel. Natuurlijk boden de bands die in deze tijd opkwamen niet die ontdekkingsreis van de voorgaande generatie, toen progressieve rock nog iets nieuws was. De budgettaire middelen werden ook niet meer geboden, want een groot platencontract kon je met deze muziek wel vergeten. Qua stijl en uitvoering zou je Bel Air als een voorloper van een landgenoot als Chandelier kunnen typeren. Daarnaast ontwaren we invloeden van het Canadese, in Duitsland zeer populaire Saga. Het debuut werd nog in eigen beheer uitgebracht, maar opvolger “The Sleeping Beauty” was de eerste release (catalogusnummer WMMS 001) op Music Is Intelligence, de platenmaatschappij van producer Peter Wustmann. Hij zou vervolgens met zijn label een tijd lang vrij hard aan de weg timmeren met nieuwe albums van o.a. Asgard, Ivanhoe en het Almelose 5:01 AM, naast dat hij de eerste was die Anyone’s Daughters werk op zilveren schijf uitbracht. Van Bel Air hebben we na dit album weinig meer vernomen, wel kwam er, ook op Music Is Intelligence, nog een verzamelaar op CD uit met het eerste album, aangevuld met wat singles. We gaan vandaag luisteren naar de albumafsluiter van het genoemde tweede album, met de treffende én profetisch gebleken titel “The Last Song”.
Websites:
https://www.progarchives.com/artist.asp?id=2029 .
JAZZROCK
Di Meola, Al - Casino
Van "Casino” (Columbia, 1978)
Je moet het ijzer smeden als het heet is, zal Al Di Meola in de tweede helft van de jaren zeventig gedacht hebben. In 1976 verschenen er maar liefst drie albums waarin hij een flinke hand had: Stomu Yamashta's “Go”, Return Forevers "Romantic Warrior" en zijn solo-album "Land Of The Midnight Sun". In de twee jaren daarna volgden er nog eens twee solo-albums: "Elegant Gypsy" (1977) en "Casino" (1978). Laatstgenoemde was het logische vervolg op de directe voorgangers, waarbij hij zijn sound verder verfijnde door latin-invloeden te vermengen met intense jazzrock. De vurige gitaarpatronen refereren aan flamenco. Maar waar binnen dat genre gebruik wordt gemaakt van de akoestische gitaar, speelde Di Meola juist elektrisch, waardoor er soms een machinegeweersalvo aan noten uit zijn versterker leek te spuiten. Dat hem vervolgens werd verweten een klinisch spelende, zeer technische gitarist zonder veel gevoel te zijn, achten wij valse kritiek. Di Meola liet namelijk ook op "Casino" horen dat hij zijn superieure techniek wel degelijk in dienst stelde van zijn composities. De afsluitende titeltrack is daar een meer dan prima voorbeeld van.
Websites:
https://www.aldimeola.com/
https://www.facebook.com/AlDiMeolaMusic .
HET DEBUUT
A Flock Of Seagulls - Man Made
Van "A Flock Of Seagulls" (Jive, 1982 / BMG, 2023)
Het uit Liverpool afkomstige A Flock Of Seagulls debuteerde in 1981 met enkele succesvolle singles, zoals "Modern Love Is Automatic", voordat in 1982 het titelloze debuutalbum op de markt kwam. Met de daarop te vinden sterk gearrangeerde synthipoprock schoot de band direct door naar de top, mede door de prima productie van voormalig Gong-bassist Mike Howlett. Meer hits, zoals "I Ran" en "Messages" volgden, evenals optredens voor onder meer de BBC, John Peel en Kid Jensen. Ook de LP hierna, "Listen", met singles als "Wishing" (I Had A Photograph Of You)" deed het goed, maar in 1986 viel, althans voorlopig, het doek voor A Flock Of Seagulls. Reünies volgden, terwijl in 2018 en 2021 de originele bezetting bij elkaar kwam om platen op te nemen met The Prague Philharmonic Orchestra. In 2024 werd met "Some Dreams" een nieuwe studioplaat uitgebracht. In 2023 presenteerde BMG een 3-CD-editie van het debuut aangevuld met singles, B-kantjes, de genoemde radiosessies en enkele nummers van een live-show. Van het originele album draaien we de afsluiter "Man Made", dat begint met de profetische woorden "Man made machines make music for the man, Now machines make music while the man makes plans".
Websites:
https://www.aflockofseagulls.org/
https://www.facebook.com/seagullsrunning
https://aflockofseagulls.bandcamp.com/ .
45 JAAR / WEL OF GEEN ASCHEIDSCONCERT?
Anyone's Daughter - Another Day Like Superman
Van "Anyone's Daughter" (Spiegelei, 1980 / Music Is Intellingence, 1993 / Tempus Fugit, 2012)
Anyone's Daughter was al een aantal jaren actief voordat de in Stuttgart opgerichte band in 1979 debuteerde met "Adonis". Dat verkocht redelijk goed, met als gevolg ruim 150 concerten in een betrekkelijk korte periode. Naast werk van dat album werd in die tijd ook de suite "Piktor's Verwandlungen" op de planken gebracht, waarbij over eigen muziek het verhaal van Hermann Hesse werd verteld. Hiervan verscheen pas later, in 1981, een live-registratie. De ervaring van het vele spelen had duidelijk effect op de muziek die op het titelloze tweede album uit 1980 is te vinden. De songs bleken een stuk bondiger, puntiger en toegankelijker. Om maar die eeuwige vergelijking met Camel op tafel te leggen: als “Adonis” het “Mirage” van Anyone’s Daughter is en “Piktor’s Verwandlungen” het equivalent van “Snow Goose”, dan is het titelloze album niet anders te omschrijven dan Anyone’s Daughters “Rain Dances” minus de jazzy uitstapjes. Kant A is bijna een voorbode van wat we later in de jaren 80 neoprog zijn gaan noemen. Je zou deze songs als het tegenwicht kunnen beschouwen van het topzware vroegere werk. Met dit album was het de band gelukt om aantal zaken in één klap te regelen: de kortere songs vonden meer aansluiting bij de dan heersende tijdgeest en voorzagen de optredens van de nodige extra pit, waardoor de fanschare flink vergroot werd. En ook al maakten we net een vergelijking met Camel, de Duitse groep ontwikkelde nu juist meer en meer een eigen signatuur. “Another Day Like Superman” is het absolute albumhoogtepunt, met in het instrumentale gedeelte een prachtig duel tussen de gitaar van Uwe Karpa en de Moog-synthesizer van Matthias Ulmer. Overigens: de originele groep hield er in 1986 mee op, maar begin deze eeuw maakten Karpa en Ulmer, aangevuld met een aantal nieuwe leden, een doorstart. Na 2018 vernamen we daar weinig meer van, tot vorig jaar oktober in een nieuwsbrief viel te lezen dat in juli 2025 een reünie-afscheidsconcert zou plaatsvinden in de originele bezetting. Op sociale media werden daarbij een actuele groepsfoto geplaatst. Nu is het bijna juli en er is niets meer aangekondigd op de nog steeds bestaande website. Hopelijk betreft het uitstel en geen afstel...
Websites:
https://anyonesdaughter.de/
https://www.facebook.com/AnyonesDaughterMusic .
Sunday 22 Juni 2025 Show No. 1665
NIEUW
Pryzme – End Of The Anger
Van “True Stories And Other Lies” (eigen beheer, 2025)
Twee jaar geleden besteedden we aandacht aan “Four Inches” van Pryzme. Dit debuut van de Franse band bleek voor een deel te bestaan uit nieuw opgenomen songmateriaal dat al 3 jaar eerder onder de bandnaam Lingus was uitgebracht. Dat in ogenschouw genomen is de wel geheel uit nieuwe composities bestaande opvolger “True Stories And Other Lies” redelijk snel verschenen. Alles wat we in april 2023 schreven kunnen we herhalen. De songs vallen op door de fraaie transparante texturen die door David Chollet en Dominique Blanchard met relatief bijzondere gitaarakkoorden worden geweven en die doen vergeten dat er geen keyboards gebruikt worden. Hoewel, de strijkers in “Green Eyes” en de climaxversterkende akkoorden in “Silent Place” zijn duidelijk wel met synths gecreëerd. Die gitaarpatronen vinden hun oorsprong in jazzfusion en hebben ook wat gemeen met het spel van Alex Lifeson (Rush). De zang wordt afwisselend verzorgd door Chollet en Blanchard en ze hebben veel tijd gestoken in gestapelde zangharmonieën. Als er vooral in de coupletten solo wordt gezongen, valt op dat hun stemmen wel erg dunnetjes zijn. En als we dan toch spijkers op laag water willen zoeken: ook passen de Engelse teksten qua klemtóón niet altijd lekker in de melodie en het metrum (het “Ruthléss Queen”-effect). Maar “True Stories And Other Lies” is vooral op alle fronten - compositie, productie, uitvoering – nét weer een klasse sterker dan de al erg fijne voorganger. Het resultaat is een frisse, afwijkende benadering van wat toch wel degelijk proggy muziek is, waarbij het lichte jazzrocktrekje extra spanning genereert. Dat is zeker zo in het gekozen “End Of The Anger” – let vooral op de a capella koor-break en de subtiele gitaarsolo tegen het eind.
Websites:
https://pryzme.fr/
https://pryzme.bandcamp.com/album/true-stories-and-other-lies
https://www.facebook.com/Pryzme/ .
NIEUW
Cosmograf – We Are The Young
Van “The Orphan Epoch” (Gravity Dream (= eigen beheer), 2025)
Met voorganger “Heroic Materials” (2022) was Robin Armstrong met zijn Cosmograf weer meer richting het door fans meest geliefde geluid gegaan. Ofwel de door Pink Floyd en Porcupine Tree beïnvloede muziek die te horen was op bijv. “The Man Left In Space” (2013). Cosmografs albums hebben altijd wel een concept dan wel thema en vallen op door de intensiteit en emotie die Armstrong laat horen in zowel zijn zang als gitaarspel. Om die intensiteit wat meer kracht bij te zetten was hij vooral op “Rattrapante” een wat meer aan hardrock en metal refererende kant uitgegaan. Het nu verschenen “The Orphan Epoch” is weer vertrouwd sfeervol en zal dus bij velen in goede aarde vallen en is tegelijkertijd erg intens. Luister bijvoorbeeld naar zijn spel en voordracht in “Seraphin Reels” waarin als klap op de vuurpijl een door merg en been gaande saxofoonsolo van Peter “Tigermoth Tales” Jones zit verwerkt. Die kreeg blijkbaar de boodschap mee: 'speel vanuit je ténen!' De song begint met falsetzang die doet denken aan wat Steven Wilson de laatste jaren en zeker ook op “The Overview” laat horen. De zwaarte van metal duikt overigens af en toe wel op en heeft vooral in het bij vlagen massief klinkende “You Didn't See The Thief” veel effect. Het overheersende thema op “The Orphan Epoch” is dat we vooral onze eigen weg moeten volgen. Er zijn meer keuzen te maken in het leven dan iets wél of níet doen. In het sfeerrijke “We Are The Young” vraagt Armstrong zich af wat er met zijn vroegere klasgenoten is gebeurd en of ze echt de talenten hebben gebruikt waarvan destijds de kiem al duidelijk was. Zoals we gewend zijn is (naast die ene saxpartij van Jones) Kyle Fenton de enige andere muzikant van dienst en hij geeft met percussief drumspel halverwege “We Are The Young” een spannende inleiding voor een fraai opgebouwde en uiteraard intense gitaarsolo van Armstrong.
Websites:https://www.cosmograf.com/
https://www.facebook.com/cosmograf
https://cosmograf.bandcamp.com/album/the-orphan-epoch .
NIEUW / JAZZROCK
Freedman Group, The Elliot - Electric Anthem (live)
Van "Bands Of Merriment, Vol. 1: West Coast Quintet Live" (Edge Of Freedom Music (= eigen beheer), 2025)
De eerste kennismaking met The Elliot Freedman Group dateert van 1997 toen het titelloze, deels in Den Haag opgenomen debuut uitkwam. Daarop speelde de Canadese gitarist met Paul Mason op drums en Marc Rogers op bas. Hij werd destijds tot de Holdsworth-school gerekend, bestaande uit musici die zich lieten inspireren door of in dezelfde stijl speelden als Allan Holdsworth. 28 jaar later ligt er met "Bands Of Merriment, Vol. 1: West Coast Quintet Live" zowaar een nieuwe, bijna 80 minuten durende CD voor ons. Zoals de subtitel al aangeeft bestond de Group tijdens dit op 28 juli 2024 in Nanaimo, Canada opgenomen concert uit een kwintet. Door Freedmans Holdsworthiaanse akkoordenreeksen, intervallen en inventieve gebruik van gitaarsynthesizers en de prominente rol van Nick Apivors vibrafoon, vertoont de relaxt-virtuoze jazz(rock) van dit gezelschap overeenkomsten met de Australische fusionband Sonic Fiction van vibrafonist Daryl Pratt (waarin tevens gitarist James Muller, die later tot de band van Holdsworth-drummer Chad Wackerman zou toetreden, excelleerde). Dat dit eerste deel van "Bands Of Merriment" toch een eigen signatuur heeft, komt vooral door de jazzy, op een Nord keyboard gespeelde pianopartijen van Dan Reynolds en Dan Howards in de jazz gewortelde contrabasspel. Tevens wijkt het als een zoemende hommel klinkende sologeluid uit de semiakoestische baritongitaar beduidend af van de hoornachtige sound van de meester. Het dichts in de buurt van Holdsworths melodieuze jazzrock komt eigenlijk het nu volgende "Electric Anthem", terwijl "Mr. Scurlock" de enige track van het debuut is die werd uitgevoerd.
Websites:
https://theelliotfreedmangroup.bandcamp.com/
https://www.youtube.com/@theelliotfreedmangroup
https://www.facebook.com/theelliotfreedmangroup/ .
LIVE-TIP
10cc - Taxi! Taxi!
Van "Windows In The Jungle" (Mercury, 1983)
Soms kan hitsucces een band aardig in de weg gaan zitten, iets wat zeker is gebeurd bij de Britse band 10cc. De vier ambitieuze songschrijvende muzikanten, met onbeperkte tijd in hun eigen studio, scoorden bij toeval al vroeg in de bandcarrière een aantal hits (“Donna”, “Rubber Bullets”, “Wallstreet Shuffle”), wat de druk vanuit de platenmaatschappij om vooral hits te blijven scoren alleen maar groter maakte. En dat terwijl ze eigenlijk veel liever een albumband hadden willen zijn. Lol Creme en Kevin Godley hielden het na 4 albums al voor gezien (en kozen met z'n tweeën voor het experiment), waarbij ze 10cc overlieten aan zanger/gitarist/toetsenist Eric Stewart en zanger/bassist/gitarist Graham Gouldman. Het hits scoren bleef hun vervolgens nog steeds goed af gaan, tot aan het heftige auto-ongeluk waar Eric Stewart in 1979 slachtoffer van werd. Zijn revalidatieproces zorgde voor een gedwongen pauze, met als gevolg dat 10cc uit het zicht van het grote publiek verdween. Puike songs schreven ze nog steeds en de albums die begin jaren 80 volgden – “Look Hear?”, “Ten Out Of 10” en “Window In The Jungle” – waren meer dan prima. Laatstgenoemde titel had eigenlijk een conceptalbum moeten worden, maar dat vond de platenmaatschappij, Mercury, geen goed idee: die wou immers hitsingles. En dus kwamen er songs als “Oomachasaooma (Feel The Love)” en “Food For Thought” op terecht. Dat werden wel hits, maar tot teleurstelling van Mercury opvallend genoeg alleen in Nederland. In Engeland waren de reacties dan ook lauw en het album werd door Mercury niet eens in de V.S. uitgebracht. Is “Windows In The Jungle” daarmee een matig album? Nee, absoluut niet... maar vergeleken met het vroegere werk is het geen meesterwerk. 10cc levert progressief getinte poprock, vakwerk, sfeervol opgenomen - tijdloos van karakter, durven we zelfs te stellen. Een van de langere albumtracks is de afsluiter “Taxi! Taxi!”. Na dit album was de koek voor beide heren wel behoorlijk op en zouden ze nog twee keer in de jaren 90 proberen om hun samenwerking nieuw leven in te blazen, zonder echt groot succes. Overigens tourt 10cc er nog steeds lustig op los, met nog één origineel lid, Graham Gouldman, maar wel met gitarist Rick Fenn en drummer Paul Burgess aan zijn zijde, die ook al sinds de jaren zeventig tot de liveband behoren. In november staan er 10 concerten in Nederland op het program, waaronder op 23 november in Theater De Spiegel in Zwolle.
Websites:
https://www.10cc.world/
https://www.facebook.com/10ccworld .
IN HET NIEUWS
Samurai Of Prog, The -The Report (featuring Marco Grieco)
Van het album “ A Quiet Town” (Seacrest Oy, 2024)
Afgelopen week stond er een heuglijke nieuwe update op de The Samurai Of Prog-website (onderdeel van de site van het gerelateerde label Seacrest Oy). Er staat namelijk een aankondiging dat de internationale groep in 2026 voor het eerst live gaat spelen. En da's voor het eerst sinds de oprichting in 2009. De live-line-up zal bestaan uit: Marco Grieco (keyboards), Tony Riveryman (gitaren), Risto Salmi (sax, fluit), Jan-Olof Strandberg (bas) en Kimmo Pörsti (drums). Opvallend daarbij is dat laatstgenoemde Fin de enige van het basistrio in de live-bezetting is, want de Italiaanse bassist Marco Bernard en de uit de V.S. afkomstige multi-instrumentalist Steve Unruh ontbreken. Wel aanwezig is dus de Italiaan Marco Grieco, die al drie albums op rij met een speciale 'featuring'-vermelding voorop recente Samurai-uitgaven staat, zo ook op het vorig jaar verschenen “A Quiet Town”. Als we meer weten over live-optredens in de buurt, dan laten we dat natuurlijk weten. Dit nieuws is een goeie gelegenheid om wat te draaien van het al aangehaalde “A Quiet Town”, waarop trouwens ook Riveryman een rolletje vertolkt – alleen niet op het gekozen “The Report”, waarop de Fin Juhani Nisula de gitaarpartijen speelt en de van Änglagård en Brighteye Brison gekende Linus Kåse saxofoon speelt.
Websites:
https://www.seacrestoy.com/The-Samurai-of-Prog/
https://www.facebook.com/thesamuraiofprog/ .
NIEUW
Flavium – The Green Manalishi
– Where Do We Go From Here?
Van het album “Flavium Plays Peter Green's Fleetwood Mac” (Concerto Records, 2025)
Flavium werd in 1969 opgericht door gitarist Anne Geert Bonder, die ook samen met zijn broer Jurjen de naam verzon. Na een aantal bezettingswisselingen verscheen in 1975 het debuut “Bad Luck”, waarna nog 12 LP's en 6 CD's volgden. Het bekendste nummer van Flavium is ongetwijfeld “Nightlife”. De Apeldoornse band speelde op vele nationale en internationale podia en heeft een geduchte live-reputatie. Dit jaar werd “Flavium Plays Peter Green's Fleetwood Mac” uitgebracht. De nummers werden gearrangeerd door Erwin van Ligten (sinds 2023 de gitarist van dienst), die ook de productie op zich nam. De bedoeling was om aan de bekende nummers van Peter Green uit diens Fleetwood Mac-tijd een eigen twist te geven. Soms is het wel leuk om muziek te beluisteren, die normaal gesproken buiten onze confortzone valt. We hebben echter twee nummer uitgezocht, waarvan de muziek weliswaar een bluesy inslag heeft, maar ook een proggy 'bite'. Als eerste de bekende hit “'The Green Manalishi” uit 1970, maar dan in nieuw Flavium-arrangement. We gaan dan verder met de albumafsluiter “'Were Do We Go From Here?”, de enige hier aanwezige eigen compositie, van de hand van de genoemde Van Ligten. Onlangs speelde de groep in Hellendoorn, maar je kunt op 6 juli voor een volgend optreden terecht in het American Motorcycle Museum in Raalte en anders op 13 september op de Bluesnight in de Tamboer in Hoogeveen.
Websites:
https://flavium.nl/
https://www.facebook.com/people/flavium/100046869858028/ .
LIVE-TIP / AFSCHEID
Black Sabbath – Spiral Architect
Van het album “Sabbath Bloody Sabbath” (Vertigo, 1973)
Wij schatten zo in, dat een groot percentage van rockend Nederland, ons eigen team incluis, het vroege werk van Black Sabbath een warm hart toedraagt. Het is daarom dat we aandacht geven aan de aankondiging van de Britse band dat op 5 juli aanstaande in oprichtingsstad Birmingham een laatste reünieconcert gegeven zal worden, onder de noemer "Back to the Beginning". Het betreft hier trouwens een benefiet-evenement, dat uitgebouwd is tot compleet eendaags festival. Het zal de allerlaatste keer zijn dat de originele line-up optreedt en het is tevens het podiumafscheid van zanger Ozzy Osbourne. Het wordt de eerste keer in twintig jaar dat de 76-jarige Osbourne weer zal optreden met Tony Iommi, Geezer Butler en Bill Ward. Vanwege de ziekte van Parkinson en meerdere operaties moest Osbourne namelijk enkele jaren geleden stoppen met touren. Hij zal eerst een korte solo-set spelen, voordat hij zal optreden met zijn band. Op het festival zullen meerdere grote namen optreden, waaronder Metallica, Pantera, Slayer, Gojira en Anthrax. De opbrengst van het concert gaat onder andere naar onderzoek naar de de ziekte van Parkinson en een lokaal kinderziekenhuis. Er is ook een speciale veilingwebsite geopend, waar je Black Sabbath-gerelateerde items kunt kopen, waarbij de opbrengst naar de genoemde goede doelen gaat. Wij gaan luisteren naar “Spiral Architect”, van het vijfde groepsalbum “Sabbath Bloody Sabbath” uit 1973 en zowaar verrijkt met, je verwacht het niet, een strijkorkest.
Websites:
https://www.blacksabbath.com/
https://backtothebeginning.com/
https://www.facebook.com/BlackSabbath/
https://www.ozzyauction.co.uk/ .
ALBUM VAN DE MAAND JUNI
Squeaky Feet - Progress
Van "Cause For Alarm" (eigen beheer, 2023)
Voor het Album van de Maand juni gaan we iets terug in de tijd. In iO Pages nummer 190 van februari 2024 gaf wijlen John Bollenberg een Vette Krent aan "Cause For Alarm", het half november 2023 verschenen studiodebuut van Squeaky Feet. Dit uit oud-studenten van het Berklee College Of Music bestaande combo zou je gezien de overvloedige hoeveelheid live-albums op de Bandcamp-pagina tot de jambands kunnen rekenen, maar daarvoor zitten de composities veel te ingenieus in elkaar. Bollenberg noemde in zijn recensie acts als Zappa, Umphrey McGee, Phish, Happy The Man, Dream Theater en Brand X als vergelijkingsmateriaal en dan weet u het wel: deze band is niet echt één op één met een andere band te vergelijken. We zouden ze een meer rockende variant van Snarky Puppy kunnen noemen, maar die gedachte wordt wellicht te zeer ingegeven door de aanwezigheid van de gitarist van die populaire jazzproggroep, Mark Lettieri, in "Tunnel Vision". We hadden dit album vorig jaar ook al in de smiezen, maar gezien de hoge verzendkosten en VAT-gedoe heeft het enige tijd geduurd voordat we "Cause For Alarm" aanschaften. En direct bij de eerste beluistering van de CDr kunnen we "BoBo" helemaal gelijk geven. Wat een overvloedige (79 minuten) muzikale weldaad! De tussen de vier en elf minuten klokkende composities worden gekenmerkt door talloze tempo- en stijlwisselingen, korte virtuoze solo's, prima zang en heerlijk samenspel, waarbij constant de toegankelijkheid voorop staat. We draaiden in oktober vorig jaar al eens een stuk van de plaat, terwijl "Cause For Alarm", mede door een nummer 1-notering van Xymphonia-lid René, een gedeelde vierde plek in onze gezamenlijke jaarlijst over 2024 innam. Maar aangezien we de band nog wat meer willen promoten, hebben we de plaat tot Album van de Maand juni gekozen. Nadat we vorige week een van de kortere nummers van "Cause For Alarm" hebben gedraaid, keren we nu terug naar het langere werk in de vorm van het bijna tien minuten durende "Progress".
Websites:
https://squeakyfeet.bandcamp.com/album/cause-for-alarm-2
https://www.squeakyfeetmusic.com/
https://www.facebook.com/squeakyfeetmusic .
(OP)NIEUW / LIVE-TIP
Epica - Beyond The Matrix (Live At The Symphonic Synergy)
Van "Aspiral [Limited 4CD+Blu-ray Edition]" (Nuclear Blast, 2025)
We krijgen maar geen genoeg van Epica's nieuwe album "Aspiral" en dan met name van de CD/Blu-ray-editie met op die Blu-ray de live-registratie “Symphonic Synergy”. Concerten onder deze noemer, met koor en orkest, werden afgelopen september in Amsterdam en december in Mexico gegeven – dit alles in het kader van het 20-jarig jubileum van deze Nederlandse symfonische metalband. Naast dat er al een paar nummers werden gespeeld van het toen nog te verschijnen nieuwe album "Aspiral", kwamen er ook de nodige klassiekers uit het Epica-repertoire voorbij. “Beyond The Matrix”, afkomstig van het album “The Holographic Principle” uit 2016, is al jaren een vaste waarde in de set, maar voor deze concertserie werd de bijzondere versie die ze ooit opnamen met het Metropole Orkest nóg orkestraler gearrangeerd. Het nummer heeft na het energieke begin een wending naar een ballade-achtige setting, daar waar het origineel echt doordendert, en verderop ook een uitgebreide bijdrage van het koor. Epica-liefhebbers weten dat er ook een korte gruntpassage in dit stuk zit; in deze “Symphonic Synergy”-uitvoering deelt gitarist Mark Jansen die passage met zangeres Marcela Bovio (Ayreon, MaYaN en Stream Of Passion) die tevens deel uitmaakte van het trio van achtergrondzangeressen. Epica is op dit moment in diverse buitenlanden te aanschouwen. Eerstvolgende concert dat enigszins in de buurt is, is op 16 januari 2026 in de Palladium in Keulen. Op 7 februari 2026 wordt vervolgens de Ziggo Dome in Amsterdam aangedaan.
Websites:
https://www.epica.nl/
https://www.facebook.com/epica
https://www.youtube.com/@epica .
40 JAAR / LIVE-TIP
Marillion – Childhoods End?
– White Feather
Van het album “Misplaced Childhood” (EMI, 17 juni 1985)
Het zal op 22 november 1984 zo tegen half tien zijn geweest dat toetsenist Mark Kelly in het Utrechtse Muziekcentrum Vredenburg een toetsenriedel inzette die voor Marillion een van de grootste stappen in de bandcarrière zal blijken. Tijdens deze eerste keer dat de Britse band in de zaal speelde waar het vaakst naar teruggekeerd zou worden, was dit de introductie van het album waar toen al een tijd aan gewerkt werd. Dit “Pseudo Silk Kimono” ging naadloos over in de oerversie van “Kayleigh” wat, naar we nu 40 jaar later kunnen vaststellen, dé grote hit van Marillion zou blijken. Maar de muziek stopte hierna niet: het publiek werd getracteerd op een nog niet officieel verschenen conceptalbum, losjes gebaseerd op persoonlijke ervaringen van zanger Fish, met als centrale thema het verlies van je jeugd. Na de tour waar dit concert onderdeel van was, dook het kwintet de studio in om verder te werken aan dit werkstuk dat twee LP-kanten zal gaan bestrijken. Uiteraard hebben we het over “Misplaced Childhood”. Op de 8 jaar geleden verschene deluxe digibook-editie staat een mooie documentaire, waarin de band, inclusief Fish, openhartig praat over het ontstaans- en opnameproces. Als producer was Chris Kimsey ingehuurd, met wie naar Berlijn werd getogen, naar de befaamde Hansa Studio’s, bekend van bijvoorbeeld “Low” en “Heroes” van David Bowie. Voorafgaand aan het album werd in mei 1985 al de genoemde single uitgebracht. Een liefdadigheidssingle voor de nabestaanden van de brand in het Bradford-stadion hield “Kayleigh” in Groot-Brittannië van de nummer 1-positie af. “Misplaced Childhood” verscheen vervolgens op 17 juni en haalde wél gelijk de hoogste plek in de Britse albumlijsten; in Nederland bleef het album op nummer 6 steken. Met “Misplaced Childhood” was Marillion de clubs en theaterzalen ontstegen en zou voortaan in grotere zalen spelen. Je zou kunnen stellen dat de band, analoog aan het albumthema, de jeugdige onschuld is ontstegen. Leuk feitje is dat komend weekend het laatste van een in maart op Port Zélande begonnen serie Marillion Weekenden plaatsvindt, nota bene in Berlijn, in het Tempodrom, op steenworpafstand van de Hansa Studio's. De drie singles die het album voortbracht zullen die avond vast en zeker gespeeld worden. In december zal het vijftal voor de 30ste keer in, wat nu de grote zaal van TivoliVredenburg is, te bewonderen zijn, van 6 tot en met 9 december in een losstaand Marillion Weekend. We hebben voor deze uitzending gekozen voor de twee nummers die het album afsluiten: “Childhood’s End” en “White Feather”, beide in ruim 30 jaar Xymphonia nog nooit voorbij gekomen.
Websites:
https://www.marillion.com/
https://www.facebook.com/MarillionOfficial .
HERUITGAVE / JAZZROCK
Soft Machine – M.C. (partly)
Afkomstig van “Drop” (Moonjune Records, 2008 / 2025)
Soft Machine – Hazard Profile, Part 1
Afkomstig van “Floating World Live” (Moonjune Records, 2006 / 2025)
Soft Works - Willie's Knee (remastered)
Afkomstig van “Abracadabra” (Moonjune Records, 2003 / 2025)
Soft Machine wordt vaak gezien als de grondlegger van de Canterbury Scene en heeft door de loop der jaren veel muzikale gezichten gehad. De band werd in 1966 opgericht, toen nog met Daevid Allen, Kevin Ayers, Robert Wyatt en Mike Ratledge, en maakte aanvankelijk psychedelische pop, zoals te horen is op het debuut. Zo rond de overgang naar de jaren zeventig maakten inmiddels bassist Hugh Hopper en saxofonist Elton Dean deel uit van de bezetting die verantwoordelijk was voor de baanbrekende albums “Three” en “Four”, met daarop een geheel eigen mengvorm van psychedelica, progressieve rock en jazz. Wyatt kon zich niet geheel vinden in die nieuwe richting en vertrok. Drummer Phil Howard werd door Elton Dean gevraagd als Wyatts opvolger, maar hield het maar 5 maanden vol. “Drop” is, buiten de eerste helft van “Fifth”, het enige Soft Machine-document waarop hij is te horen. “Drop”, met door Radio Bremen gemaakte live-opnamen uit 1971 die voor het eerst in 2008 werden uitgebracht, zou je een 'wat als?'-album kunnen noemen, dat het begin van een mogelijke alternatieve tijdlijn voor de band laat horen. Hoewel de muziek van Soft Machine altijd 'aquired taste' was, is op “Drop” de hang naar free-jazz wel in het extreme doorgeslagen en daarom zelfs voor fans een uitdaging. Het in 1972 uitgebrachte studioalbum “Fifth”, met op de andere helft nieuwe drummer John Marshall, laat een wat gematigder geluid horen. Dean verliet overigens ook al snel de band, waarna Hopper het nog één album langer volhield. We maken een sprong in de tijd naar 1975, de tijd van “Bundles”, toen Soft Machine vier ex-leden van Ian Carr’s Nucleus in de gelederen had. Naast drummer Marshall vinden we Karl Jenkins op blaasinstrumenten, Roy Babbington op bas en Allan Holdsworth op gitaar. Ook van deze bezetting wist Radio Bremen een concert vast te leggen, dat in 2006 onder de titel “Floating World Live” officieel werd uitgebracht. Met deze bezetting keerde de band terug naar een meer elektrisch (lees: rockender) geluid – een stap die door de fans nogal verdeeld werd ontvangen. Ons, en met ons denken we sowieso de meer prog-georiënteerde luisteraar, kan deze sound wel bekoren. Opvolger “Softs” lag in het verlengde, al had Holdsworth intussen plaatsgemaakt voor John Etheridge. Enig overgebleven origineel lid Ratledge hield het toen ook voor gezien, maar de band tourde zonder hem nog wel door. Na het eerste officiële einde volgden er nog wel een aantal releases en door de jaren heen vele spin-off projecten, zoals Soft Heap én Soft Works dat in 2003 zelfs het studio album “Abracadabra” uitgebracht. Hierop vonden we naast Dean, Hopper en Marshall ook weer Allan Holdsworth in de gelederen, waarmee het zeker niet misstaat als opvolger van “Bundles”. De geschiedenis herhaalde zich vervolgens, want Etheridge verving in 2004, evenals in 1975 Holdsworth, waarna Soft Works overging in Soft Machine Legacy. Vanaf 2015 werd het gewoon weer kortweg Soft Machine, dat tot de dag van vandaag bestaat, in de huidige bezetting met Etheridge, saxofonist Theo Travis, bassist Fred Thelonious Baker en drummer Asaf Sirkis. En zo is er 59 jaar na de oprichting nog steeds een tourende band, met Etheridge, die bijna 50 jaar geleden toetrad, als langstdienend lid. Lang niet alle ex-leden maken dat mee: zo overleed Elton Dean in 2006, Hugh Hopper in 2009, Allan Holdsworth in 2017, John Marshall in 2023 en Mike Ratlidge afgelopen februari. Onlangs heeft Moonjune het drietal genoemde albums “Drop”, “Floating World Live” en “Abracadabra” in geremasterde vorm heruitgebracht. Een mooie gelegenheid om de verschillende kanten van de band te belichten. Hoewel de geluidskwaliteit van de eerste twee opnames niet echt hi-fi is, kunnen we wel genieten van spetterend gitaarwerk van Alan Holdsworth op zowel “Floating World Live” als het studioalbum “Abracadabra”.
Websites:
https://softmachine.org /
https://www.facebook.com/softmachinelegacy
https://moonjune.com/
https://www.facebook.com/moonjunerecords2/ .
Sunday 15 Juni 2025 Show No. 1664
NIEUW
It Bites FD – Murder Of The Planet Earth
– Magdalena
Van “'Live' And Natural” (Tigermoth Records, 2025)
De gloriebezetting van It Bites was toch wel die van de jaren tachtig en begin jaren negentig, waaraan een eind kwam met de liveplaat “Thank You And Goodnight” in 1991. Zanger/gitarist Francis Dunnery was destijds de frontman en blikvanger van de Britse band. Hij was niet betrokken bij de doorstart die deze eeuw werd gemaakt met zanger/gitarist John Mitchell. Verrassend genoeg kwam Dunnery enkele jaren geleden met zijn eigen variant, It Bites FD, met een sterke bezetting waarin we naast zijn trouwe compaan, bassist Paul Brown, zowaar de van o.a. Camel en Tigermoth Tales bekende Peter Jones vonden én de virtuoze gitarist Luke Machin (o.a. Maschine, The Tangent) die te zelfder tijd ook opdoken in een gereviveerde Cyan-bezetting. Niet vreemd dat in 2023 een live-document van deze beztting verscheen op Cyan-voorman Rob Reeds Tigermoth-label. Een jaar later was er zowaar ook een studio-album met nieuw materiaal, “Return To Natural”. Blijkbaar was de voornoemde bezetting alleen vastgelegd voor dat ene tourtje want alleen Paul Brown bleef over, maar die kenden we dan ook al van voorgaande Francis Dunnery-soloalbums. Met de vaak bejubeld gitaristische kwaliteiten van Dunnery is het eigenlijk ook overdreven om óók virtuoos Machin aan boord te hebben. Voor de daarop volgende concerten was er wel een tweede gitarist in de persoon van Todd Edwards. Niets ten nadele van hem, maar die neemt een veel bescheidener rol in. Opvallendst in de line-up is de van Frank Zappa en Allan Holdsworth bekende drummer Chad Wackerman, die Dunnery al jaren blijkt te kennen. Dunnery legt in een op de Blu-ray aanwezig interview uit dat, toen hij bedacht dat hij wel een drummer met de stijl en kwaliteiten van Wackerman in de band wilde, hij de stoute schoenen aantrok en 'm gewoon belde. ...En Wackerman zei meteen 'ja'! “Return To Natural” bleek minder 'proggy' dan sommigen hadden gehoopt, maar het materiaal draagt wel degelijk de direct herkenbare Dunnery-kwaliteiten. Zijn toch nét wat eigenzinnige benadering van rock, songopbouw en (zang)harmonieën geven het nieuwe materiaal wel zeker een progressieve kwaliteit. Enkele van die nieuwe songs duiken nu op in de setlist van het nieuwe livedocument “'Live' And Natural”: 2 CD's en een Blu-ray, gestoken in een simpele, op The Who's “Live At Leeds” geïnspireerde hoes. “Magdalena” is misschien wel het prijsnummer, met een fraaie, lange gitaarsolo van de bandleider. Uiteraard ontbreken It Bites-fanfavorieten niet, zoals “Murder Of The Planet Earth” van het derde en laatste studio-album met Dunnery, “Eat Me In St. Louis” uit 1989. Voor deze twee songs hebben we vanavond gekozen.
Websites:
https://francisdunnery.bandcamp.com/album/live-and-natural-remaster
https://francisdunnery.com/
https://www.facebook.com/people/Francis-Dunnery/61566389074665/ .
NIEUW
Turtle Skull – Apathy
Van “Being Here” (Art As Catharsis / Copper Feast Records, 2025)
“Being Here” is het tweede volledige album van Turtle Skull. Het verschijnt vijf jaar na “Monoliths”, het debuut van deze uit Sydney afkomstige psychedelische popstonerrockband. In de begeleidende bio worden The Flaming Lips en Spiritualized als invloeden aangehaald, naast ons onbekende bands waarvan de muzikale uitingen onder de noemer psychedelische pop vallen te scharen. Daar waar deze Australiërs op hun eerste album nog duidelijk de wegen van stonerrock en doommetal bewandelden, laat deze opvolger Turtle Skull ook meer van de psychedelische popkant horen en we moeten zeggen dat het resultaat ons zeker aanstaat. Er is een vette knipoog naar de jaren zestig, middels in echo verzopen instrumentatie en galmende zang, zonder het stevige oude bandgeluid geheel te verloochenen. Deze samensmelting werkt goed en geeft het album naast het zware en logge dat stonerrock eigen is ook een zonnig en dromerig karakter. Dat maakt dat “Being Here” zeker wat aandacht verdient in ons programma. We hebben gekozen voor “Apathy”.
Websites:
https://turtleskullmusic.bandcamp.com/album/being-here
https://www.facebook.com/turtleskullmusic/ .
NIEUW / ACTUEEL
Crack The Sky - Madness On Comet Way
Van "The Baker Files" (Adobo Records, 2024)
In 1978, tijdens de voorbereidingen van de derde studioplaat "Safety In Numbers", verliet John Palumbo om creatieve redenen Crack The Sky. Palumbo werkte vervolgens aan zijn eerste solo-LP "Innocent Bystander", waarvoor hij in New York al ideeën had vastgelegd. Crack The Sky’s toenmalige manager Bobby Baker vond deze, alleen piano en zang bevattende demo’s onlangs terug en overhandigde ze aan gitarist Rick Witkowski, ervan overtuigd dat er potentie in zat om ze met de huidige Crack-bezetting te voltooien. Palumbo ging akkoord en dit leidde tot de eind vorig jaar verschenen, naar de manager genoemde "The Baker Files"-EP. "Madness On Comet Way" en "Family Man" stonden reeds op "Innocent Bystander", een door sessiemuzikanten als Lee Ritenour, Harvey Mason en Michel Columbier en met veel strijkersarrangementen gefabriceerde ietwat gladde popplaat. In nieuwe kaler gearrangeerde, langere CTS-versies komen Palumbo’s creaties beter tot hun recht, waarbij naast puntige dubbele gitaarriffs en hoekige ritmepatronen vooral de oorspronkelijke pianopartijen de hoofdrol opeisen. Niet zelden wordt eenzelfde melancholieke stemming opgeroepen als bij het ontroerende "Robots For Ronnie" van Crack The Sky’s debuut. On "The Balcony Tonight" heeft verder het vaudevilleachtige van het destijds door de groep bewonderde Queen, terwijl "All Those Lights" dezelfde kunstigheid uitstraalt als een Brian Protheroe-liedje. De weemoedige ballade "Sitting On Top Of The World" sluit deze aangename archiefbewerking in stijl af. Van "The Baker Files" hoort u nu opener "Madness On Comet Way". Overigens verscheen eveneens eind vorig jaar de eerste uitgebreide biografie over Crack The Sky geschreven door Tyson Koska. De auteur interviewde voor "All Things Crack ... Some Endure" nagenoeg alle betrokkenen over de totstandkoming van de band, de albums, individuele songs en de teksten. Nog meer nieuws: op 20 juni komt "Crack The Sky: Live 1st Album 50th Anniversary" op CD uit, een in maart tijdens drie concerten opgenomen registratie van de uitvoering van het iconische debuutalbum.
Websites:
https://crackthesky.com/
https://www.allthingscrack.com/
https://www.facebook.com/officialcrackthesky/ .
NIEUW
Actionfredag - Dalai Lama's Five-Dollar Mamas I
- Planet Bygningsetaten
Van "Lys Fremtid I Mørke" (LP: Diger / CD: áMARXE, 2024)
Een paar maanden geleden schonken we voor het eerst uitgebreid aandacht aan Actionfredag. We constateerden dat het eigenzinnig kwintet (2 x gitaar, bas, toetsen, drums) zich laat bijstaan door een flinke rij gasten uit bevriende, eveneens Noorse bands als MEER, Panzerpappa en Jordsjø. Met hun zang en partijen op blaasinstrumenten, viool, harp voegen die net even dat bijzondere accentje toe aan de al niet misselijke muziek. De uitbundig swingende prog laat ontegenzeggelijk invloeden horen van de grote namen uit de Britse Canterbury-scene: Hatfield And The North, Caravan en National Health. Actionfredag voegt daar wel jeugdige energie aan toe die aanstekelijk werkt. Ja, er komt complexe muziek voorbij, maar zonder dat het in oeverloos gefröbel vervalt, want het vijftal weet ook pakkende melodieën te schrijven. Toen draaiden we muziek van het al zo fraaie debuut "Turist I Eget Liv" uit 2023. De destijds al aan u beloofde opvolger, het afgelopen december verschenen "Lys Fremtid I Mørke" (vertaald "Een Stralende Toekomst In De Duisternis") is niet minder dan schitterend. Door de flinke dosis King Crimson in de openingstrack lijkt een afwijkende weg te zijn ingeslagen, maar daarmee zet Actionfredag ons even op het verkeerde been. Wat volgt is een prachtige reeks tracks die binnen hun bescheiden lengte genoeg wendingen in zich hebben om zelfs de grootste ADHD-er bij de les te houden. En dat alles zonder dat het geforceerd klinkt. We kiezen allereerst voor “Dalai Lama's Five-Dollar Mamas I” gevolgd door “Planet Bygningsetaten”.
Websites:
https://amarxe.bandcamp.com/album/lys-fremtid-i-m-rke
https://www.facebook.com/actionfredag/ .
40 JAAR / LIVE-TIP
IQ – Outer Limits
Van “The Wake” (Sahara Records, 1985 / Giant Electric Pea, 1994)
We zijn gek op jubilea en dan kunnen we zeker het feestje rond de “The Wake” niet overslaan. Dit tweede IQ-album werd op 10 juni jongsleden namelijk 40 jaar oud. “The Wake” blijft een van dé klassieke albums van de Britse band en veel neoprogfans van de eerste generatie hebben IQ met dit album leren kennen. In de tweede helft van 1984 en het begin van 1985 werd er gewerkt aan de nummers, die ook live al werden uitgetest, waarna in april en mei van dat jaar de daadwerkelijke opnamen plaatsvonden in de Londense Falconer Studios. De groep had toen echt een eigen geluid gevonden, dat hier donker en vaak claustrofobisch aandoet, waarbij de aanzwellende zware Mellotron-partijen van Martin Orford en het priemende gitaarspel van Mike Holmes goed aansluiten bij de soms morbide teksten van Peter Nicholls. Tussen deze vaak vrij ondoorgrondelijk teksten vinden we bijvoorbeeld een nummer over levend begraven worden. “The Wake” werd juli 1985 met trots gepresenteerd tijdens twee uitverkochte shows in de Londense Marquee, na een tournee met Wishbone Ash. Maar lang hield die zonnige tijd voor deze bezetting niet aan, want Nicholls besloot vlak na deze shows op te stappen, waarna de promotie van het album stil kwam te liggen. In meer dan 30 jaar Xymphonia hebben we nog nooit het openingsnummer in studioversie laten horen. Daar brengen we vanavond verandering in! IQ komt op zaterdag 23 augustus naar het Progdreams-festival in Poppodium Boerderij in Zoetermeer en zal daar een speciale set rond het album “Frequency” spelen. En op 13 december zal de traditionele Xmas Bash in diezelfde zaal plaatsvinden.
Websites:
https://www.iq-hq.co.uk/
https://www.facebook.com/IQHQLive/ .
PRIVATE MUSIC REPRISE
Ponder, Sanford - Tigers Are Brave
Van "Tigers Are Brave" (Private Music, 1986)
Vorig jaar presenteerden we in Xymphonia een mini-special over het Private Music-label. We vertelden toen het volgende verhaal:
Peter Baumann verliet in 1977 Tangerine Dream na betrokken te zijn geweest bij wat door velen als het beste werk van Tangerine Dream wordt beschouwd: de albums “Zeit” (1972) tot en met “Encore” (1977), met daar tussenin de albums “Atem”, “Phaedra”, “Rubycon”, “Ricochet” en “Stratosfear”. Na een korte solo-carrière verhuisde hij naar de Verenigde Staten om vervolgens in 1984 zijn eigen label te beginnen: Private Music. Het muzikale landschap was behoorlijk veranderd sinds zijn jaren bij Tangerine Dream en binnen de elektronische muziek waren er volop ontwikkelingen. Private Music was bedoeld om 'new instrumental music' uit te brengen, maar kreeg met name in de V.S. al heel gauw het label 'new age' aan zich hangen. Sommige albums van, bijvoorbeeld, de Griek Yanni vielen ook zeker in die categorie, maar veel vroege releases op Private Music waren toch wel een stuk avontuurlijker en lieten een vernieuwende mengvorm horen van elektronische muziek, jazz en wereldmuziek.
De special wakkerde ook bij ons weer de nieuwsgierigheid aan en dus besloten we op zoek te gaan naar meer CD-versies van albums op Private Music. En zo vonden we een gaaf exemplaar van het in 1986 uitgebrachte "Tigers Are Brave" van Sanford Ponder. In aflevering 240 hadden we al eens het titelnummer van deze plaat van LP laten horen, vanavond volgt een reprise van CD. Ponder had in 1985 voor het label al het ambient solowerk "Etosha - Private Music In The Land Of Dry Water" vervaardigd. Voor "Tigers Are Brave" werkte hij echter samen met musici als Jerry Goodman, Steve Reid, Brandon Fields en Chuck Findley. Dit leverde een breder gearrangeerde sound op die meer naar de New Music-stijl van het label neigde. Ponder was een van de eerste muzikanten die in het digitale domein werkte en als zodanig als operateur van de revolutionaire Fairlight Computer Music Instrument in dienst voor artiesten als Nile Rogers en de band Psychedelic Furs. Met de band Botanica maakte hij vervolgens albums gebaseerd op zogenaamde fractals, terwijl hij met onder anderen Pat Mastelotto en Steve Ball de formatie Prometheus vormde. Tegenwoordig werkt hij echter in de medische wereld.
Websites:
https://en.wikipedia.org/wiki/Private_Music
https://www.discogs.com/label/10447-Private-Music
https://www.allmusic.com/artist/sanford-ponder-mn0000833271
https://www.steveball.com/prometheus/ .
ALBUM VAN DE MAAND JUNI
Squeaky Feet - Generica
Van "Cause For Alarm" (eigen beheer, 2023)
Voor het Album van de Maand juni gaan we iets terug in de tijd. In iO Pages nummer 190 van februari 2024 gaf wijlen John Bollenberg een Vette Krent aan "Cause For Alarm", het half november 2023 verschenen studiodebuut van Squeaky Feet. Dit uit oud-studenten van het Berklee College Of Music bestaande combo zou je gezien de overvloedige hoeveelheid live-albums op de Bandcamp-pagina tot de jambands kunnen rekenen, maar daarvoor zitten de composities veel te ingenieus in elkaar. Bollenberg noemde in zijn recensie acts als Zappa, Umphrey McGee, Phish, Happy The Man, Dream Theater en Brand X als vergelijkingsmateriaal en dan weet u het wel: deze band is niet echt één op één met een andere band te vergelijken. We zouden ze een meer rockende variant van Snarky Puppy kunnen noemen, maar die gedachte wordt wellicht te zeer ingegeven door de aanwezigheid van de gitarist van die populaire jazzproggroep, Mark Lettieri, in "Tunnel Vision". We hadden dit album vorig jaar ook al in de smiezen, maar gezien de hoge verzendkosten en VAT-gedoe heeft het enige tijd geduurd voordat we "Cause For Alarm" aanschaften. En direct bij de eerste beluistering van de CDr kunnen we "BoBo" helemaal gelijk geven. Wat een overvloedige (79 minuten) muzikale weldaad! De tussen de vier en elf minuten klokkende composities worden gekenmerkt door talloze tempo- en stijlwisselingen, korte virtuoze solo's, prima zang en heerlijk samenspel, waarbij constant de toegankelijkheid voorop staat. We draaiden in oktober vorig jaar al eens een stuk van de plaat, terwijl "Cause For Alarm", mede door een nummer 1-notering van Xymphonia-lid René, een gedeelde vierde plek in onze gezamenlijke jaarlijst over 2024 innam. Maar aangezien we de band nog wat meer willen promoten, hebben we de plaat tot Album van de Maand juni gekozen. Hoewel we tot nu toe vooral langere stukken van "Cause For Alarm" hebben gedraaid, bevat de plaat ook compacte stukken, zoals het energieke "Generica" dat we voor vanavond hebben uitgekozen.
Websites:
https://squeakyfeet.bandcamp.com/album/cause-for-alarm-2
https://www.squeakyfeetmusic.com/
https://www.facebook.com/squeakyfeetmusic .
PRODUCED BY / BOEKTIP / VERWACHT
Belafonte, Shari – Weeping Like The Rain
Van “Shari” (Metronome Musik, 1989)
Over twee weken verschijnt “Son Of Glen”, het nieuwe album van Jakko M. Jakszyk. De titel verraadt al dat zijn eigen bijzondere levensverhaal opnieuw een thema is. De gitarist/zanger/producer is namelijk vlak na zijn geboorte in 1958 geadopteerd door de naar Engeland gemigreerde Pool Norbert Jakszyk en zijn van oorsprong Franse vrouw Camille. Pas in de jaren tachtig kwam hij in contact met zijn echte moeder, een Ierse die inmiddels naar de VS gemigreerd bleek. Nóg weer veel later ontdekte hij dat zijn vader een Amerikaanse piloot was, die eind jaren vijftig was gestationeerd in Groot-Brittannië: de Glen uit de albumtitel. 
Websites:
https://en.wikipedia.org/wiki/Shari_Belafonte
https://www.facebook.com/jakkomjakszyk/
https://insideoutmusic.bandcamp.com/album/son-of-glen-24-bit-hd-audio
https://kingmakerpublishing.com/jakko-m-jakszyk/ (alles over de genoemde autobiografie).
SPECIAL & NIEUW + INTERVIEW
Foundation, The – Ses Lunettes Noires
– Rubberband
– Omega
Van “Relations” (Xymphonia Records, 2025)
Vaste luisteraars herinneren zich misschien nog dat twee jaar geleden Ron Lammers en Rinie Huigen te gast waren ter gelegenheid van het verschijnen van “Mask : A Fairy Tale Of Real Life”, het debuut van The Foundation. Lammers kenden we natuurlijk als oprichter van dit programma, alsmede van Xymphonia Records en als onvermoeibare promotor van symfonische rock. Dat hij ook zélf muziek kan maken, dat was nieuw voor ons. “Relations” maakte hij samen met (ex-)leden van Cliffhanger, Knight Area en Autumn en de plaat viel zeer in de smaak bij liefhebbers van warme neoprog. En dus kon een vervolg niet uitblijven. Dat is er nu in de vorm van “Relations”, dat met praktisch dezelfde ploeg muzikanten is gemaakt, waaronder dus Huigen en Gijs Koopman (Cliffhanger, Knight Area), Mark Smit (Knight Area), Jens van der Valk en Jan Grijpstra (beiden van Autumn). “Relations” is een conceptalbum, over relaties in de brede zin van het woord, van ons als mensen met allerlei soorten partners en omgevingen. Net als “Mask” is “Relations” verpakt als een zeer verzorgd mediabook met bijzonder fraai artwork, opnieuw van de hand van Douwe Fledderus.
Vanavond zijn Ron, Mark en Douwe te gast om te vertellen over het album en vooral ook om samen te luisteren naar muziek van “Relations”. We hebben daarbij gekozen voor “Ses Lunettes Noires”, waar een bijzonder verhaal aan vast zit. Het betreft hier een Franse tekst van ene Hugo Asensio, op muziek van Mark Smit. Van horen we graag wie die Asensio is en de reden dat deze tekst gebruikt is. Vervolgens “Rubberband”, een tekst van Smit met muziek van Lammers. Het nummer is voor laatstgenoemde erg persoonlijk en we willen natuurlijk weten waarom en wie de Nienke is aan wie het is opgedragen. In het slotstuk “Omega” (inderdaad, de opener heet “Alpha”) komt alles samen. De meeslepende zang van Smit wordt daarbij ondersteund door een warm en vol neoproggeluid met fraai gitaarspel van Huigen en Van der Valk, weelderige toetsenpartijen Lammers (en soms Koopman) en ook veel ruimte voor de Moog Tauruspedalen van bassist Koopman, gestut door de drums van Jan Grijpstra. Extra kleur geven de fluitbijdragen van Judith van der Valk en de viool van Masaki (“Makkie”) Shimakawa, die beiden spelen in de popfolkband Idris.
Websites:
https://www.thefoundationproject.nl/
https://thefoundationproject.bandcamp.com/album/relations
https://www.facebook.com/TheFoundationProject .
Sunday 8 Juni 2025 Show No. 1663
VOORPROEFJE
Styx – Build And Destroy
Van het nog te verschijnen album “Circling From Above” (Alpha Dog 2T/UMe, 18 juli 2025)
Vorige week sloten we af met een solo-nummer van Styx-zanger-gitarist Tommy Shaw. We vertelden u toen al dat de in 1972 in Chicago opgerichte groep een nieuw album af heeft. Dit “Circling From Above” wordt nu al tijdens de Noord-Amerikaanse tournee verkocht en de band biedt het al via de eigen site aan, maar wereldwijd zal dit 18de Styx-album verschijnen op 18 juli. Het betreft een conceptueel album over 'de complexiteit van de menselijke ervaring door de kruisende lenzen van technologie en natuur'. Net als op de vorige twee albums is er een grote rol voor Will Evankovich. Hij is niet alleen de producer, maar schreef ook mee aan de 13 songs, met van Shaw en toetsenist/zanger Lawrence Gowan. De eerste single verscheen vorige week vrijdag en naar dit voor progliefhebbers zeer hoopgevende “Build And Destroy” gaan we nu luisteren.
Websites:
https://styxworld.com/
https://www.facebook.com/styxtheband
Dit nummer op YouTube: .
NIEUW
Paatos - Beyond The Forest
- I Deny
Van "Ligament" (Timeloss Records, 2025)
Paatos liet onlangs op het Midsummer Prog Festival in Maastricht een zeer goede indruk achter. De Zweden klonken fris en bij vlagen behoorlijk stevig. Alleen de aankondiging van het optreden al was best wel verrassend, want het was sinds het verschijnen van het album "V" uit 2012 angstvallig stil geworden rond de band. Maar de aanleiding was natuurlijk dat er net een nieuw album was uitgebracht. Dit "Ligament" lijkt bij aanvankelijke beluistering, net als het optreden, wat steviger dan we van Paatos gewend waren, maar naarmate je het album wat vaker hebt gehoord blijkt dat wel mee te vallen. Paatos brengt nog steeds die bijzondere mix van artrock, prog, alternatieve rock en hier en daar wat jazz- en zelfs dance-invloeden. Ook is de bezetting sinds 2012 ongewijzigd met als centrale as drummer Hux Nettermalm en zijn echtgenote, zangeres Petronella Nettermalm. Haar stem doet nog steeds vaak denken aan die van Björk, maar ook soms aan die van Elisabeth Fraser (Cocteau Twins). Gitarist Peter Nylander, die al kort na het verschijnen van het debuut uit 2002 toetrad, heeft een wat venijniger gitaarsound opgepikt. Daarbij schotelt bassist Ulf Ivarsson prominente zware baspartijen voor en kleurt toetsenist Mikael Nilzén met sfeervolle toetsenpartijen de songs in. Paatos werd opgericht rond twee ex-Landberk-leden (beiden niet meer van de partij) en leek aanvankelijk een soort van logische voortzetting van die illustere voorganger. Anno 2025 horen we nog steeds wel iets van die aan Landberk refererende melancholie terug, maar we kunnen stellen dat op “Ligament” toch echt vooral een typisch Paatos-geluid te horen is. Fijn dat ze weer terug zijn en hopelijk zien we ze binnen niet al te lange tijd weer terug op een Nederlands podium. We kiezen vanavond voor “Beyond The Forest”, met gastvocalen van Opeth-frontman Mikael Åkerfeldt en de ballade “I Deny”.
Websites:https://www.paatos.com/
https://www.facebook.com/Paatos.of.Sweden .
NIEUW
Ghost – Umbra
Van het album “Skeletá” (Loma Vista Recordings, 2025)
“Van de band Ghost kun je een mengeling van metal en pop met een vleugje satanisme verwachten en de concerten zijn dan ook één groot feest met verschillende verkleedpartijen erbij, het moet je ding zijn en is niet voor iedereen weggelegd. Omdat religieuze fanatici vaak niet verder kijken dan een demonisch masker, lopen deze vooral in de VS nog altijd te hoop tegen de Zweedse band. Het zesde bandalbum “Skeletá” laat opnieuw horen dat Ghost zoveel meer is dan een duveltje uit een doosje. De plaat opent met sacrale koorzang, waarna “Peacefield” losbarst, een melodieuze rocksong die meer overeenkomsten heeft met Journey (“Who’s Crying Now”!) dan met het oeuvre van de echt satanische King Diamond. De band pakt daarna wel stevig door met “Lachryma”, een song die vooral de fans van het eerste uur zal bevallen. Hoewel de verrassing er inmiddels af is, blijft Ghost een fascinerend concept: een grimmige metalgroep die met hulp van gelouterde hitcomponisten een enorm publiek weet te bereiken. “Skeletá” bevat bovendien alles wat je van een geweldig Ghost-album verwacht, inclusief de onderkoelde zang van Papa V Perpetua (frontman Tobias Forge duikt op ieder album op in een zogenaamde nieuwe incarnatie), de onweerstaanbare composities en de heerlijk overdadige verpakking. Een goed voorbeeld is “Guiding Lights”, dat opgetuigd is met kippenvel veroorzakende koorpartijen. Het is een van de nummers op “Skeletá” met een opvallend positieve boodschap, alleen moet je daar wel een beetje voor openstaan.” (Robert Haagsma, Lust For Life)
Websites:
https://ghost-official.com/
https://www.facebook.com/thebandghost/
https://ghost.bandcamp.com/album/skelet .
NIEUW
AVAWAVES - Sleep Tight
Van "Heartbeat" (One Little Independent Records, 2025)
Vorig jaar ontdekten we AVAWAVES (voorheen AVA genoemd), een samenwerking van violiste Anna Phoebe en pianiste/toetseniste Aisling Brouwer. Muzikaal zit het Britse duo in het tegenwoordig zeer populaire straatje van neoklassiek, waarbij ook een flinke portie elektronica wordt ingezet. En dan liggen vergelijkingen met het werk van een grootheid in dit genre, de IJslandse multi-instrumentalist en componist Ólafur Arnalds, voor de hand. AVAWAVES heeft wel degelijk een eigen smoel, met een grote rol voor Anna Phoebes prachtige vioolspel. Vier jaar na "Chrysalis" is er nu een derde album, in de vorm van "Heartbeat". Daarop heeft AVAWAVES zich verder ontwikkeld, waarbij electronica een nog grotere rol heeft gekregen, naast extra bijdragen van gastmuzikanten. Meest in het oor springend wat dat laatste betreft is de grotendeels woordeloze zang van Imogen Williams. Het afsluitende “Crush” zou overigens prima passen op menig dancefestival. Wij kiezen voor de enige track met echte leadzang van Imogen Williams: “Sleep Tight”.
Websites:
https://avawavesmusic.com/
https://www.facebook.com/AVAWAVESMUSIC
https://avawaves.bandcamp.com/album/heartbeat .
NIEUW
Jordsjø – Kontraster
Van “Kontraster”, een split release met Breidablik (Apollon Records: PROG, 2025)
Als er een land hofleverancier is van kwaliteitsprog, dan is dat Noorwegen wel. Jordsjø is één van de bands die verantwoordelijk is voor deze reputatie en bestaat nu tien jaar. Dit wordt gevierd met een speciale release: voor het eerst in de bandgeschiedenis is er een LP-kantlange epic gecomponeerd met de titel “Kontraster”. Zoals bij veel jubilea wordt ook dit verjaardagsfeestje niet alleen gevierd, want ook Jordsjø-multi-instrumentalist Håkon Oftungs ándere band, Breidablik, blaast 10 kaarsjes uit. Jordsjø is zijn muzikale partnerschap met drummer/percussionist Kristian Frland terwijl hij binnen Breidablik werkt met toetsenist Morten Birkeland Nielsen en gastdrummer Trond Gjellum. Net als Jordsjø heeft ook Breidablik één episch nummer gecomponeerd voor deze splitrelease en het dezelfde titel meegegeven. In 2017 brachten beide bands overigens ook al eens zo'n gezamenlijk project uit, toen in de vorm van een cassette. Daar waar Jordsjø's muziek stevig geworteld is in de klassieke progressieve rock met een grote nadruk op toetsen, richt Breidablik zich meer op de klassieke elektronische muziek met als basis de Duitse school. Naast een vinylrelease is er gelukkig ook een CD-versie verschenen. We hebben gekozen voor het Jordsjø-nummer, dus ga er maar even voor zitten.
Websites:
https://jordsjo.bandcamp.com/album/kontraster
https://www.facebook.com/jordsjoe
https://www.facebook.com/breidablikmusic .
(OP)NIEUW
Believe – Shine
Van “The Wyrding Way” (Mystic Production, 2024)
De Britse zanger Jinian Wilde was ons in de David Cross Band nog niet eens zo opgevallen, voor zover we alle uitgaven van de groep rond de voormalige King Crimson-violist tot ons genomen hadden. Tot ieders verrassing maakte Wilde begin 2024 een album met Isildurs Bane, waarmee hij in de grote schoenen van Steve Hogarth en Peter Hammill stapte. En dat deed hij met verve, want mede zijn emotionerende en bij vlagen smachtende vocalen maakten “The Pearl Of Ever Changing Shell” een luisterervaring die je niet onberoerd laat. Nog datzelfde jaar, afgelopen november, dook hij ook op bij Believe. Hij schittert op het zevende studio-album van de Poolse band, “The Wyrding Way”. Zo heeft Wilde, na jaren lang voornamelijk zijn stem geleend te hebben aan allerlei dance-projecten, zich ontpopt tot een geliefd progvocalist (die daarbij zijn eigen teksten schrijft). Van “The Wyrding Way” hebben we in december nog maar één nummer gedraaid, zij het wel een stuk van 11 minuten. Het album bevat drie composities van die lengte, aangevuld met een epic die zelfs dubbel zo lang is en de kortere afsluiter “Shine”. Meteen herkenbaar op iedere CD van Believe is het warme gitaargeluid van voormalig Collage-lid Miroslav Gil, maar wat Believe onderscheidend maakt van de vele neoprog die uit Polen komt, is dat de combinatie van de genoemde gitaar met de net als bij Collage vol klinkende keyboards wordt aangevuld met viool (net als de keyboards bespeeld door Satomi) én nu dus die fraaie zang van Wilde. Hoog tijd dus voor méér van “The Wyrding Way”, in de vorm van “Shine”.
Websites:
http://believeprog.pl/en/home-page-en
https://www.facebook.com/believeband/
.
ALBUM VAN DE MAAND JUNI
Squeaky Feet - Chance To Grow
Van "Cause For Alarm" (eigen beheer, 2023)
Voor het Album van de Maand juni gaan we iets terug in de tijd. In iO Pages nummer 190 van februari 2024 gaf wijlen John Bollenberg een Vette Krent aan "Cause For Alarm", het half november 2023 verschenen studiodebuut van Squeaky Feet. Dit uit oud-studenten van het Berklee College Of Music bestaande combo zou je gezien de overvloedige hoeveelheid live-albums op de Bandcamp-pagina tot de jambands kunnen rekenen, maar daarvoor zitten de composities veel te ingenieus in elkaar. Bollenberg noemde in zijn recensie acts als Zappa, Umphrey McGee, Phish, Happy The Man, Dream Theater en Brand X als vergelijkingsmateriaal en dan weet u het wel: deze band is niet echt één op één met een andere band te vergelijken. We zouden ze een meer rockende variant van Snarky Puppy kunnen noemen, maar die gedachte wordt wellicht te zeer ingegeven door de aanwezigheid van de gitarist van die populaire jazzproggroep, Mark Lettieri, in "Tunnel Vision". We hadden dit album vorig jaar ook al in de smiezen, maar gezien de hoge verzendkosten en VAT-gedoe heeft het enige tijd geduurd voordat we "Cause For Alarm" aanschaften. En direct bij de eerste beluistering van de CDr kunnen we "BoBo" helemaal gelijk geven. Wat een overvloedige (79 minuten) muzikale weldaad! De tussen de vier en elf minuten klokkende composities worden gekenmerkt door talloze tempo- en stijlwisselingen, korte virtuoze solo's, prima zang en heerlijk samenspel, waarbij constant de toegankelijkheid voorop staat. We draaiden in oktober vorig jaar al eens een stuk van de plaat, terwijl "Cause For Alarm", mede door een nummer 1-notering van Xymphonia-lid René, een gedeelde vierde plek in onze gezamenlijke jaarlijst over 2024 innam. Maar aangezien we de band nog wat meer willen promoten, hebben we de plaat tot Album van de Maand juni gekozen. Vanavond aandacht voor "Chance To Grow", waarin een catchy refrein, The Tubes-achtige Mexicaans aandoende melodieën en een subtiel tussenstuk samen een meeslepend mini-epos vormen.
Websites:
https://squeakyfeet.bandcamp.com/album/cause-for-alarm-2
https://www.squeakyfeetmusic.com/
https://www.facebook.com/squeakyfeetmusic .
HERUITGAVE MET EXTRA'S / LIVE-TIP / COVER
Ayreon – Space Oddity
Van het album “The Human Equation [Remastered edition incl. bonus disc]” (Music Theories Recordings, 2025 ; oorspronkelijke uitgave zonder deze bonus: Inside Out Music, 2004)
Onlangs verscheen een geremixte en geremasterde versie van het klassieke Ayreon-album “The Human Equation”, oorspronkelijk uitgebracht in 2004. Liefhebbers kunnen nu kiezen voor een CD-editie, een editie met Blu-ray met daarop een 5.1-mix, een vinylversie en een luxe box-editie met alle genoemde formaten. Het betreft hier het zesde album van het progressieve rockproject van de Nederlandse muzikant Arjen Lucassen. Het album verkent het idee van psychologische wedergeboorte en volgt het verhaal van een man die, na een auto-ongeluk in coma te zijn geraakt, geconfronteerd wordt met zijn verleden, zijn emoties en zijn huidige situatie, gevangen in zijn eigen geest. De omstandigheden rond het ongeluk zijn mysterieus, aangezien de man ("Me", gespeeld door Dream Theater-zanger James LaBrie) op klaarlichte dag op een verlaten weg tegen een boom botst. Hierna raakt hij in een twintig dagen durende coma, waarbij elke dag wordt vertegenwoordigd door één nummer. Elk nummer volgt een iets andere opzet, hoewel er belangrijke gemeenschappelijke thema's zijn. De versie die we nu in handen hebben gaat vergezeld van een derde schijf, de bonus disc, met o.a. covers van Led Zeppelin, David Bowie en The Beatles. Bijzonder was, dat deze heruitgave op nummer 1 binnen kwam in de Nederlandse Album Top 100! Vanavond kiezen we een nummer van die bonus disc, namelijk de David Bowie-cover “Space Oddity”, gezongen door Eric Clayton van Saviour Machine. In 2004 verscheen het als B-kant van de single “Day Eleven: Love”. Op 12, 13 en 14 september wordt in de Tilburgse 013 het 30-jarige jubileum van Ayreon gevierd. Als u hier geen kaarten voor heeft, wordt het lastig want deze concerten waren net als de eerdere Ayreon-concertseries binnen enkele minuten stijf uitverkocht.
Websites:
https://www.arjenlucassen.com/
https://www.facebook.com/ArjenLucassenOfficial .
NIEUW
Reuter, Markus - It's Not In The Cards
Van Truce 3 (Moonjune Records/Unsung Records, 2025)
Zoals de titel al aangeeft is Truce 3 de derde Truce-CD die Markus Reuter met bassist Fabio Trentini en drummer Asaf Sirkis aflevert. Hoewel de insteek min of meer hetzelfde is gebleven, verschilt de uitvoering op deze eind vorige maand uitgekomen nieuwe plaat aanzienlijk van die op de twee voorgangers. Dit betekent dat de basis van de stukken weliswaar nog steeds gevormd wordt door groovy en soepele fretloze baspatronen, asymmetrisch drumwerk en symfonisch aandoende, Frippertronics-achtige soundscapes, waarover Reuter zowel melodieuze, optimistisch gestemde thema's en virtuoze, soms zelfs shreddende solo's op zijn Touch-gitaren speelt. Grootste verschil is echter dat de nummers dit keer over het algemeen veel compacter zijn dan voorheen, waardoor de op improvisaties gestoelde solo's eerder to-the-point komen. Alleen het ruim 9 minuten durende "Echo Of Affection" wijkt hiervan af; hierin lijkt de ambient impro wel wat op de lange exercities van labelgenoten PAKT. Van "Truce<3", dat liefhebbers van de muziek van King Crimson (vanaf "Discipline"), David Torn, Mick Karn en Polytown zou kunnen aanspreken, draaien we "It's Not In The Cards".
Websites:
https://www.markusreuter.com/
https://www.facebook.com/kopfmensch/
https://www.facebook.com/olderthangod/
https://markusreuter.bandcamp.com/
https://markus-reuter-moonjune.bandcamp.com/
https://iapetus.bandcamp.com/
https://www.touchguitars.com/markus-reuter/ .
WERELD VOL MUZIEK
Psiglo – El Yuglo Y Yo
Van “Psiglo II” (Clave, 1981, in 1996 met “Ideación” door Record Runner op één CD uitgebracht)
Delta FM en Radio 350 zijn niet de enige stations in Overijssel waar prog op de radio is te horen. Op de Hengelose lokale radio is er iedere maand op zaterdagavond een uur waarin voormalig Zenith-drummer Peter Eilers zijn nieuwe vondsten op het gebied van seventiesprog uit vaak verre landen laat horen, in Vrienden Van Muziekfreak. Anderhalve maand geleden maakten we op die manier kennis met progressieve rock uit Urugay. Het ging hier om de in 1968 opgerichte groep Psiglo die eerst stevige psychedelische (hard)rock maakte en ten tijde van het debuut “Ideación” in 1973 een vorm van protoprog die wel wat weg had van wat Britse bands als Atomic Rooster en Uriah Heep vlak daarvoor lieten horen. ...Maar dan gedrenkt in Zuid-Amerikaanse passie. De rollende Hammondorgelfrases van Jorge García vormden daarbij de smaakmakers, naast de scherpe gitaarlicks van Luis Cesio. Er werd al snel een opvolger opgenomen die bewees dat de groep gerijpt was en progressiever uit de hoek kwam. De teksten bevatten naar verluidt nogal wat kritiek op de toenmalige regering, wat ertoe leidde dat dit “Psiglo II” pas in 1981 op LP kon worden uitgebracht, toen de band al jaren uit elkaar was. In de jaren negentig, toen veel seventiesprog opgepikt werd door allerlei heruitgavelabels, kwam Psiglo weer in de belangstelling en werd er een in Urugay bejubeld reünieoptreden gegeven. Record Runner is het label dat veel Zuid-Amerikaanse seventiespracht aan de wereld heeft geïntroduceerd, denk bijvoorbeeld aan het Argentijnse Crucis, waarvan de twee studio-albums op één CD werden uitgebracht. In 1996 gebeurde dat ook met “Ideación” en “Psiglo II”, waarbij er zelfs nog ruimte overbleef voor een vroege single. In 2002 verscheen er zowaar nog een derde album “Psiglo III - Siglo Iberico” met in de jaren negentig opgenomen materiaal waarvan de ontstaansgeschiedenis wel teruggaat naar de jaren zeventig, aangevuld met archiefopnamen. We gaan luisteren naar het grotendeels instrumentale “El Yuglo Y Yo” (“De Minstreel En Ik”) waarin aan het slot een tekst gedeclameerd wordt.
Websites:
https://www.progarchives.com/artist.asp?id=4253.
NIEUW (OPNIEUW OPGENOMEN)
Kuepper, Ed & Jim White – Collapse Board
Van het album ”After The Flood” (Remote Control (Australië) / 12XU Records (VS), 2025)
Edmund “Ed” Kuepper is een Duitsland geboren Australisch gitarist, zanger en songwriter. Hij was mede-oprichter van punkband The Saints (1973–1978), experimentele post-punkgroep Laughing Clowns (1979–1985) en grunge-band The Aints! (1991–1994, 2017–heden). Hij heeft ook een dozijn solo-albums opgenomen en enkele soundtracks voor films. Ook maakte Kuepper deel uit van Nick Cave & The Bad Seeds: in 2009 volgde hij Mick Harvey op als tourgitarist in deze band nadat hij in 2008 als voorprogramma van Cave had gespeeld. Kuepper en Jim White (actief in Dirty Three, The Hard Quartet en The Double) hebben een gezamenlijk album gemaakt, “After the Flood”. De samenwerking van deze twee grootheden van de Australische alternatieve muziek begon op het podium. Met z'n tweeën diepten ze nummers uit Kueppers carrière op en gaven er een andere draai aan. Vervolgens doken ze de studio in, waarbij in ogenschouw werd genomen dat de directheid van de live-vertolkingen overeind moest blijven. Het betreft in feite live-in-de-studio-opnamen. We kiezen vanavond voor “Collapse Board”, oorspronkelijk een nummer van Laughing Clowns, te vinden op de EP “3” uit 1981.
Websites:
https://edkuepper.com/
https://edkuepper1.bandcamp.com/
https://www.facebook.com/EdKueppermusic/ .
Sunday 1 Juni 2025 Show No. 1662
(OP)NIEUW / LIVE-TIP
Flower Kings, The – We Claim The Moon
Van het album “Love” (Inside Out / Sony Music, 2025)
Drie weken geleden introduceerden we “Love”, het 19de album van The Flower Kings. Althans, in de ruime definitie, waarbij je de eigenlijk als Roine Stolt-solo-albums verschenen “The Flower King”, het oer-album uit 1994 en “Manifest Of An Alchemist”, begin van het tweede bandleven in 2018, meetelt. De Zweedse band treedt aan in dezelfde bezetting als op de voorganger, dus opnieuw met toetsenvirtuoos Lalle Larsson en de teruggekeerde bassende Stolt-broer Michael. Enige niet-Zweed in de line-up is de Italiaanse drummer Mirko De Maio, present sinds “Waiting For Miracles” (2019) en natuurlijk ontbreekt zanger/gitarist Hasse Fröberg niet, die al te horen was op het genoemde oer-album. Diens voornaamgenoot en oud-bandlid Hasse Bruniusson is opnieuw van de partij als gastpercussionist. Wat opvalt is dat voor The Flower Kings-begrippen de composities vrij compact zijn, met 'slechts' 2 nummers van boven de 10 minuten, waaronder het glorieuze “Considerations” dat opvallend genoeg van de hand van Michael Stolt is, die in dat slotnummer ook een deel van de leadzang voor zijn rekening neemt. Enige andere compositie die niet van de bandleider/gitarist/zanger is, is de korte toetseninstrumental “World Spinning” van Larsson. Die krijgt overigens ook zo zijn solo-ruimte in andere songs. Ondanks genoemde virtuositeit is het toch vooral een volle symfonische rockstijl die je hoort op “Love”. Zappiaanse fratsen en jazzrock-uitstapjes zoals die in de 'middentijd' nog wel eens opdoken, moet je niet verwachten. “Love” is welluidend en toegankelijk, maar klinkt absoluut geïnspireerd. Deze maand gaan The Flower Kings op tournee met Neal Morse & The Resonance. Er zijn twee optredens in Nederland: 6 juni in 013, Tilburg en 8 juni in de Oosterpoort in Groningen. De heren lieten zich al ontvallen dat de toegift een gezamenlijke zal zijn, met vast ook Transatlantic-materiaal. Vanavond de openingstrack van “Love”: “We Claim The Moon”.
Websites:
https://www.roinestolt.com/
https://www.facebook.com/TheFlowerKings/ .
VOORPROEFJE
Bioscope – Bioscope Part 1
Van het nog te verschijnen album “Gentō” (earMUSIC, 22 augustus 2025)
Afgelopen week hebben we al een exemplaar van het langverwachte project Bioscope kunnen bemachtigen, dat pas op 22 augustus in de winkels zal liggen. Achter deze naam schuilen Tangerine Dream-toetsenist Thorsten Quaeschning en Marillion-gitarist Steve Rothery. Het zaadje voor deze samenwerking was al een tijd geleden geplant en Rothery heeft al een paar keer bij Tangerine Dream-concerten als gast meegespeeld. Maar liefst vijf jaar lang werd er af en aan gestaag aan een volledig studioalbum gewerkt. Met “Gentō” neemt het duo je mee op een instrumentale reis, waarbij de voortdurende fascinatie van de mens voor het bewegende beeld model heeft gestaan. Dit alles wordt gegoten in een weldadig sausje van toetsentapijten en lyrisch gitaarspel. De kenmerkende ritmische keyboardsequenties en brede synthesizerlagen van Quaeschning vormen een mooie ondergrond voor het herkenbare gitaarspel van Rothery, met lange lyrische uithalen en de voor de man zo typische getokkelde thema's. De muziek op “Gentō” ligt zeker in de lijn met wat was te verwachten van deze twee muzikanten. Verrassend is wel dat hun partijen worden ondersteund door echte percussie, die verzorgd is door niemand minder dan de huidige drummer van Elbow: Alex Reeves. Zijn bijdragen geven absoluut een extra dimensie aan het totaalplaatje. Het duurt echter wel tot het laatste nummer eer het trio echt even de teugels laat vieren. Maar onderweg worden we op een aansprekende reis langs geluidcollages meegenomen. Ren nog niet naar de winkel, want zoals gezegd is de reguliere release pas op 22 augustus. Naast de stereoversie komt er ook een Blu-ray met Dolby Atmos en 5.1 mix. We hebben gekozen voor een deel van het titelnummer “Bioscope”.Websites:
https://www.earmusic.com/news/steve-rothery-andthorsten-quaschning-introduce-their-collaborative-project-bioscope/
https://bioscope.music/ (staat vooralsnog niets op)
https://www.facebook.com/bioscope.music/
https://www.marillion.com/shop/albums/srb009.htm
https://www.facebook.com/thorsten.quaeschning/
https://www.facebook.com/SteveRotheryOfficial/.
NIEUW
Soundbyte, The - Floating At Distance
- Still Quiet
- Can You See Me Now
Van "Still Quiet" (Voices Of Wonder, 2025)
Begin jaren negentig was The 3rd And The Mortal een ware innovator in de metalscene. De Noorse band wisselde zware (doom)metal af met ingetogen gitaarpassages, waarbij de wijze waarop een zangeres de leadvocalen verzorgde een inspiratiebron was voor onder meer The Gathering. Net als bij die Nederlandse band was de muzikale koers van The 3rd And The Mortal behoorlijk rusteloos en vervuld van experimenteerdrang. Dat resulteerde in een aantal albums die als absolute klassiekers in het genre gelden. Een groot deel van die experimenteerdrang werd aangejaagd door gitarist Trond Engum, die wat hij niet kwijt kon in de groep ging uitbrengen onder het pseudoniem The Soundbyte. Vanaf 2004 heeft hij 5 albums onder die naam uitgebracht, inclusief het deze week verschenen "Still Quiet". Nou ja, met iets meer dan 30 minuten muziek is het misschien eerder een 'extended EP' te noemen, maar laten we het er op houden dat hij niet koos voor kwantiteit maar voor kwaliteit. Want dat laatste krijgen we wel degelijk. Net als bij The 3rd And The Mortal het geval was, zijn de The Soundbyte-albums onderling zeer verschillend en soms behoorlijk abstract en donker van karakter, maar voor liefhebbers van het vroege werk van Engums eerste band zal dat geen bezwaar zij. Hij combineert elektronische klanken, folk-invloeden en zijn typische zware gitaarsound met de soms monsterlijk groot klinken drums van Rune Hoemsnes. De zangpartijen worden afwisselend ingevuld door Anders Elvenes, met een stem die wel wat weg heeft van een lager zingende David Bowie, en de met folky stembanden gezegende Kirsti Huke. Het resultaat is het best te omschrijven als 'postmoderne progressieve metal'. We kiezen voor 3 tracks: tussen “Floating At Distance” en “Can You See Me Now “, waarin de beide vocalisten zijn te horen, plaatsen we de korte gitaarinstrumental “Still Quiet“. Dat is dus tevens het titelstuk van een kort maar intrigerend en enerverend album.
Websites:
https://thesoundbyte.com/
https://www.facebook.com/TheSoundbyteOfficial
https://thesoundbyte.bandcamp.com/ .
NIEUW (op CD dan, ietwat verlaat) / IN HET NIEUWS
Ujig – Pohjoinen (feat. Bow The Orchestra)
– Yugen
Van “Ujigami” (Luminol Records / Self.it, 2022/2024)
Afgelopen week kwam “Delta” uit, het derde album van Ujig. Dat moment viel ongeveer samen met onze introductie tot het voorgaande werkstuk, “Ujigami”, dat in 2022 op LP verscheen maar pas een half jaar geleden op CD verkrijgbaar werd. Vandaar dus dat we Ujig aan u introduceren middels “Ujigami”. Het kwartet bestaat uit een Italiaanse gitarist, toetsenist en bassist, vergezeld van een Oostenrijkse drummer en is ontstaan uit clinics die onder de titel "Berklee College of Music at Umbria Jazz" plaatsvonden op dat festival in Perugia. Dat geeft al aan dat het hier om hoog opgeleide virtuoze musici gaat. Net als Snarky Puppy beweegt de groep zich ergens tussen moderne jazz en jazzrock met een progressief rockrandje. Er is natuurlijk plaats voor technisch hoogstaande gitaar- en keyboardsolo's maar daarbij verliest Ujig de compositie niet uit het oog. De stijl van gitarist Marco Leo is vooral heel smaakvol te noemen, met veel aandacht voor een warme ronde toon, ver weg blijvend van ultrasnelle notenrazernij. Toetsenist Edoardo Maggioni speelt fraaie piano- en Fender Rhodes-partijen maar zorgt door de regelmatig opduikende synthsolo's die met een Moog-achtig geluid worden gespeeld nog het meest voor het proggy randje. De titels zien er soms merkwaardig uit en zijn steeds weer in een andere taal. “Pohjoinen” (Fins voor “Noordelijk”) is een samenwerking met Bow The Orchestra en doet zo enigszins denken aan de samenwerkingen van Snarky Puppy met het Metropole Orkest. De compositie begint met een pure orkestpassage, waarna de band invalt met een thema waarvan de eerste noten refereren aan Stravinsky's “Vuurvogelsuite”, om vervolgens ruimte te geven aan genoemde solisten. “Yugen” (Japans voor 'je één voelen met de natuur' maar misschien niet ontoevallig ook de naam van een Italiaanse avant-progband) bevat een freaky synthfeature van Maggioni, voordat Leo het met een mooi opgebouwde solo overneemt. Grote kans dat we binnenkort ook “Delta” aan u presenteren.
Websites:
https://www.ujigmusic.com/
https://www.facebook.com/ujigjazz .
IN DE COMBI I: JULIANNE REGAN
All About Eve – In The Meadow
Van “All About Eve” (Mercury, 1988)
Eden House, The – All My Love
Van het album “Smoke & Mirrors” (Jungle Records, 2009)
We combineren vanavond twee bands dan wel projecten waar zangeres, songwriter en muzikante Julianne Regan bij betrokken was.
Websites:
http://www.julianneregan.co.uk/aae--archive-.html
https://www.facebook.com/AllAboutEvetheBand
https://www.facebook.com/regan.allabouteve
https://theedenhouse.com
https://theedenhouse.bandcamp.com/
https://www.facebook.com/TheEdenHouse.
IN HET NIEUWS / VAN EIGEN BODEM
Alquin – Catharine's Wig
Van het album “Marks” (Polydor, 1972 / Esoteric Recordings, 2009)
Alquin maakte in de jaren zeventig furore in de Nederlandse progrockscene en genoot ook internationaal veel aanzien tot in Groot-Brittannië en de Verenigde Staten aan toe. Popjournalist Martin Reitsma en filmer John Meijer maakten een filmdocumentaire over deze legendarische Delftse band die vanaf nu ook te vinden is op YouTube. Reitsma en Meijer zijn in de muzikale geschiedenis van Alquin gedoken en hebben met de leden Ferdinand Bakker, Michel van Dijk, Ron Ottenhof, Paul Westrate en Dick Franssen herinneringen opgehaald. Alquin bezat een volstrekt eigen identiteit en tilde de popmuziek in Nederland naar een nieuw en hoger elan. In Muziekkrant Oor werd het derde Alquin-album “Nobody Can Wait Forever” uit 1975 uitgeroepen tot een van de beste Nederlandse rockplaten van de jaren zeventig. De groep ging eind jaren '70 uiteen maar maakte begin deze eeuw een doorstart. In 2012 werd besloten om te stoppen met optredens. Sinds 2013 werken Bakker en Van Dijk samen in The Lone Project, waarvan de naam later verkort werd tot Lone. Van dit duo verscheen een maand geleden het zevende album “We Came A Long Way”, dat eerder als bluesy dan als proggy te kenschetsen valt. Wij gaan vanavond helemaal terug naar het Alquin-debuut, uit 1972, met de korte instrumental “Catharine's Wig”.
Websites:
https://alquin.org/ (met ook nieuws over Lone)
https://nl-nl.facebook.com/alquinband/
De genoemde documentaire: https://www.youtube.com/watch?v=NA8NMjxK_0U .
ALBUM VAN DE MAAND JUNI
Squeaky Feet - Cause For Alarm
Van "Cause For Alarm" (eigen beheer, 2023)
Voor het Album van de Maand juni gaan we iets terug in de tijd. In iO Pages nummer 190 van februari 2024 gaf wijlen John Bollenberg een Vette Krent aan "Cause For Alarm", het half november 2023 verschenen studiodebuut van Squeaky Feet. Dit uit oud-studenten van het Berklee College Of Music bestaande combo zou je gezien de overvloedige hoeveelheid live-albums op de Bandcamp-pagina tot de jambands kunnen rekenen, maar daarvoor zitten de composities veel te ingenieus in elkaar. Bollenberg noemde in zijn recensie acts als Zappa, Umphrey McGee, Phish, Happy The Man, Dream Theater en Brand X als vergelijkingsmateriaal en dan weet u het wel: deze band is niet echt één op één met een andere band te vergelijken. We zouden ze een meer rockende variant van Snarky Puppy kunnen noemen, maar die gedachte wordt wellicht te zeer ingegeven door de aanwezigheid van de gitarist van die populaire jazzproggroep, Mark Lettieri, in "Tunnel Vision". We hadden dit album vorig jaar ook al in de smiezen, maar gezien de hoge verzendkosten en VAT-gedoe heeft het enige tijd geduurd voordat we "Cause For Alarm" aanschaften. En direct bij de eerste beluistering van de CDr kunnen we "BoBo" helemaal gelijk geven. Wat een overvloedige (79 minuten) muzikale weldaad! De tussen de vier en elf minuten klokkende composities worden gekenmerkt door talloze tempo- en stijlwisselingen, korte virtuoze solo's, prima zang en heerlijk samenspel, waarbij constant de toegankelijkheid voorop staat. We draaiden in oktober vorig jaar al eens een stuk van de plaat, terwijl "Cause For Alarm", mede door een nummer 1-notering van Xymphonia-lid René, een gedeelde vierde plek in onze gezamenlijke jaarlijst over 2024 innam. Maar aangezien we de band nog wat meer willen promoten, hebben we de plaat tot Album van de Maand juni gekozen. We openen de maand met het titelnummer, dat start en eindigt met de meest symfonisch getinte momenten van de plaat, maar dat in het tussenstuk alle hiervoor genoemde uiteenlopende kenmerken bevat.
Websites:
https://squeakyfeet.bandcamp.com/album/cause-for-alarm-2
https://www.squeakyfeetmusic.com/
https://www.facebook.com/squeakyfeetmusic .
HERUITGAVE
Agnus - Siglo XXI
Van “Pinturas Y Expresiones” (Dipiscopu, 1980 / PQЯ-Disques Plusqueréel, 2025)
Heeft u nog een maandloon over? Dan was althans tot voor kort wel een voorwaarde om “Pinturas Y Expresiones”, het in 1980 verschenen enige album van de Argentijnse band Agnus te kunnen aanschaffen op vinyl. Gelukkig verscheen er in 1996 ook een CD-editie, maar die is intussen ook niet meer heel scherp geprijsd te vinden. Voor de vinylverzamelaars is er nu ook een goedkoper alternatief uitgebracht door het door ons al eerder in het zonnetje gezette PQЯ-Disques Plusqueréel. Zoals we gewend zijn van dit heruitgavelabel, is ook ook de uitgave van “Pinturas Y Expresiones” weer mooi verzorgd, voorzien van een biografie en met opgepoetst geluid. In tegenstelling tot veel andere edities van dit label, is er nu geen bonus-CD aanwezig. Agnus werd al in 1973 geformeerd en leunde voornamelijk op het geluid van de Italiaanse en Engelse prog. Door de toevoeging van instrumenten als fluit, akoestische gitaar en koorzang had de muziek een pastoraal karakter. De band moest het in de beginjaren echt hebben van mondelinge reclame. Ondanks hard werken lukte het Agnus maar niet om muziek uitgebracht te krijgen tot uiteindelijk in 1980 “Pinturas Y Expresiones” gemaakt kon worden. Van de originele bezetting was intussen alleen bandleider en gitarist Luis Sáez nog over. Ter promotie werden er wat concerten gegeven en modderde Agnus nog een paar jaar door, maar gebrek aan succes leidde tot het einde. Hoewel Agnus geen echte hoogvlieger was, is “Pinturas Y Expresiones” toch een fijn album met drie overwegend lange nummers en een korte track. We hebben gekozen voor “Siglo XXI” (“Siglo Veintiuno”).
Websites:
https://pqr-disquesplusquerel.bandcamp.com/album/pinturas-y-expresiones
https://pqrdirect.my-online.store/
https://www.facebook.com/pqr.disquesplusquereel/
https://www.progarchives.com/artist.asp?id=476 .
IN DE COMBI II: NAAR EEN NIEUWE WERELD
Anderson, Jon - Ocean Song
Van "Olias Of Sunhillow" (Atlantic, 1976)
Gandalf - Flight Of The Crystal Ships
Van "To Another Horizon" (WEA, 1983/1990)
Onlangs vonden we in een tweedehands CD-winkel "To Another Horizon" (1983) van Heinz Strobl, beter bekend onder zijn artiestennaam Gandalf.
Websites:
https://www.jonanderson.com/
https://www.facebook.com/TheJonAnderson/
https://www.gandalf.at/
https://www.facebook.com/gandalfmusic/ .
(OP)NIEUW
Propaganda - Dystopian Waltz
Van "Propaganda" (Bureau B., 2024)
In maart brachten we als verlaat nieuw item de meest recente plaat van Propaganda onder uw aandacht. Deze Duitse band werd begin jaren 80 door Ralf Dörper van Die Krupps opgericht. Samen met onder meer Claudia Brücken en Michael Mertens werd in 1982 het debuut "A Secret Wish" uitgebracht. De singles gingen vergezeld van duistere videoclips van Anton Corbijn. Ook andere bekende artiesten werkten aan de plaat mee, zoals David Sylvian, Ian Mosley, Steve Howe en Derek Forbes, terwijl Trevor Horn voor de vaak bombastische productie zorgde. Het album is bij progressieve rockfans vooral geliefd door de uitgesponnen opener "Dream Within A Dream". Na de LP "1234", met kleine gastbijdragen van onder anderen David Gilmour en Pino Palladino, viel de band uit elkaar, hoewel er tal van reünieconcerten en afsplitsingen volgden, zoals vrij recent nog xPropaganda. In 2024 namen Dörper en Mertens met zangeres Thunder Bae als Propaganda een titelloos album op. Hoewel opener "They Call Me Nocebo" een synthipop-getint intro heeft, vormt het de opmaat voor een melancholieke plaat die ver van de Trevor Horn-sound af staat. Genoemd nummer heeft zelfs een prachtig verstilde gitaarsolo. "Love: Craft" en het instrumentale "Dystopian Waltz" worden daarnaast deels gekenmerkt door intrigerende orkestraties die wel wat weg hebben van het werk van Hans Zimmer. Qua melancholisch gehalte vormt afsluiter "Wenn Ich Mir Was Wünchens Dürfte" een hoogtepunt. Het betreft hier een bewerking van een door Friedrich Hollaender geschreven en onder andere door Burt Bacharach en Marlene Dietrich uitgevoerd lied. Voor vanavond hebben we het genoemde "Dystopian Waltz" scherp gezet.
Websites:
https://en.wikipedia.org/wiki/Propaganda_(band)
https://www.facebook.com/propagandamabuse/
https://www.xpropaganda.co.uk/ (site van afsplitsing) .
HET (SOLO-)DEBUUT / IN HET NIEUWS
Shaw, Tommy – Kiss Me Hello (extended version)
Van het album “Girls With Guns” (A&M Records, 1984)
Tommy Shaw (1953) is een Noord-Amerikaanse zanger en gitarist, vooral bekend als co-leadzanger/gitarist van Styx. Die groep werd in 1972 in Chicago opgericht en debuteerde al datzelfde jaar met een titelloos album. Pas na de komst van Shaw in 1975 kwam de doorbraak naar het grote publiek met albums als “Crystal Ball”, “The Grand Illusion” en “Pieces Of Eight”. Toen Styx in 1984 uit elkaar viel, stortte Shaw zich op een solo-carrière, waarna hij zich in de jaren negentig bezighield met Damn Yankees en Shaw Blades. Het solodebuut “Girls With Guns” verscheen in 1984 tegelijk op zowel LP als CD. Bijzonder is dat het nummer “Kiss Me Hello” op CD meer dan twee minuten langer is dan op LP. Het is dan ook het langste nummer op “Girls With Guns” en zou een Styx-nummer kunnen zijn: het heeft een theatraal karakter, met piano, synthesizer en afwisselend drumwerk als in het oor springende kenmerken. Overigens was er afgelopen vrijdag ook Styx-nieuws: er verscheen een uitstekende nieuwe single, “Build And Destroy”, als voorbode op het album “Circling From Above” dat op 18 juli een reguliere release krijgt op zowel CD als vinyl. Overigens is het album via de bandwebsite vanaf komende week al beschikbaar en wordt het tijdens de huidige Noord-Amerikaanse tournee al verkocht.
Websites:
https://tommyshaw.net/
https://www.facebook.com/tommyshawstyx
https://styxworld.com/
https://www.facebook.com/styxtheband .